คัมภีร์กรรม ไท่ซั่ง กั่นอิ้งเพียน ของเหลาจื้อ ศาสดาแห่งเต๋า
บทที่สี่
สั่งสมกุศล
นิทาน 1 : นายหวังหุ้ย ในสมัยซ่ง ระหว่างทางไปสอบที่เมืองหลวง ได้ยินเสียงร้องไห้สองคนแม่ลูก เสียงร้องไห้ฟังแล้วน่าเวทนายิ่งนัก หวังหุ้ยจึงไปถามคนใกล้เคียง คนใกล้เคียงบอกว่า "แม่ลูกคู่นี้ยากจนมาก เป็นหนี้เงินหลวง ทางการก้เร่งรัด จึงคิดพาลูกสาวไปขายใช้หนี้ จึงร้องไห้อย่างนี้" หวังหุ้ยจึงไปที่บ้านนาง ก็เห็นว่าเป็นจริง หวังหุ้ยก็พูดกับผู้เป็นแม่ว่า "เธอเอาลูกสาวขายให้ฉัน เพราะฉันเป็นข้าราชการ ต้องผ่านมาแถวนี้อยู่แล้ว อย่างนี้เธอกับลูกก็ได้เห็นหน้าประจำ" แล้วก็ให้เงินไปไถ่หนี้จากราชการ แล้วก็นัดว่าอีก 3 วัน จะมาพาลูกสาวไป ผ่านไป 3 วัน หวังหุ้ยก็ไม่ได้พาลูกสาวนางไป ผู้เป็นแม่ก็แปลกใจ จึงไปหาที่หวังหุ้ย ตอนนี้หวังหุ้ยก้ไม่อยู่ แต่ทิ้งจดหมายไว้บอกกับคุณแม่ว่า ให้หาลูกเขยที่พึ่งพาได้และแต่งงานลูกสาวเสีย เมื่อหวังหุ้ยไปสอบที่เมืองหลวง เขาสอบติดประกาศอันดับหนึ่งถึงสามครั้ง ได้รับตำแหน่งสูงมาก และฮ่องเต้ก็สถาปนาเป็นจินกั๊วกง
นิทาน 2 : ที่ซินเจี้ยน มีช่วงข้าวยากหมากแพง มีครอบครัวหนึ่งจนถึงที่สุด ทั้งบ้านเหลือข้าวแค่ขีดเดียว จึงหุงข้าวแล้วใส่ยาพิษลงไป หวังว่าสามีภรรยากินอิ่มสักมื้อแล้วค่อยตาย กำลังจะกินข้าวอยู่พอดี ผู้ใหญ่บ้านก็เข้ามาทวงเงินหลวงที่ยืมไป เห็นข้าวสุกพอดี คิดจะลงไปกินข้าว คนจนผู้นี้จึงเข้าห้ามผู้ใหญ่บ้านแล้วว่า "ข้าวนี้ไม่ใช่ข้าวที่ท่านควรกิน" ว่าแล้วร้องไห้เล่าสาเหตุให้ฟัง ผู้ใหญ่บ้านฟังแล้วก็ให้สงสาร จึงพูดกับเขาว่า "ทำไมเจ้าถึงจนขนาดนี้ ถึงแม้บ้านข้าจะขาดแคลน แต่ก็ยังมีข้าวอยู่ห้าถัง เอาอย่างนี้ เจ้าตามไปที่บ้านข้าแบ่งข้าวมากิน พออยู่ได้อีกหลายวัน" คนจนผู้นั้นแบกข้าวกลับมาบ้าน พบว่าในถุงข้าวมีทองอยู่ 50 ตำลึง คนจนคิดว่านี่คงเป็นเงินหลวง จึงรีบนำกลับไปคืนที่บ้านผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่พูดว่า "นี่ไม่ใช่เงินหลวง เบื้องบนคงประทานให้เจ้า" เขาจึงแบ่งทองให้ผู้ใหญ่ไปครึ่งหนึ่ง ทั้งสองบ้านจึงผ่านช่วงข้าวยากหมากแพงมาได้
นิทาน 3 : นายต่วนเอ้อปา มียุ้งเก็บข้าวนับ 10 ห้อง พอถึงช่วงข้าวยากหมากแพง ก็คิดฉวยโอกาสทำกำไร ขึ้นราคาข้าวเสียสูงลิ่ว ทางการส่งคนมาขอยืมข้าวเพื่อช่วยเหหลือประชาชน ต่วนเอ้อปา ตอบรับคำแล้ว พอรุ่งขึ้นเช้า เห็นคนหิวโหยมาเข้าแถวรออยู่ที่หน้าบ้านเพื่อรอรับข้าว ต่วนเอ้อปา รู้สึกเสียดาย จึงไม่ยอมจ่ายข้าวให้ประชาชน ประชาชนก็ชุลมุนร้องโวยวาย ต่วนเอ้ปาสั่งลูกน้องให้ปิดประตูบ้าน ไม่ให้คนเข้ามา ในทันใดนั้นฟ้าก็เปลี่ยนปรวนแปรเกิดลมพายุฝน สายฟ้าคำราม พูดแล้วก้แปลก ข้าวในยุ้งของต่วนเอ้อปา ไม่รู้ทำอีท่าไหน หลุดออกมากองอยู่บนถนนเป็นกอง ๆ ประชาชนต่างกรูเข้าไปแย่งเอา แค่พริบตาก็หมดเกลี้ยง ต่วนเอ้อปาก็ถูกฟ้าผ่าตายไป
