คัมภีร์กรรม เล่ม ๓
ไท่ซั่ง กั่นอิ้งเพียน ของเหลาจื่อ ศาสดาแห่งเต๋า
วิถีสร้างบุญวาสนา ขจัดภัยพิบัติ
บทที่หก
ชั่วบาป
คัมภีร์ : เคี่ยวเข็ญประชาชน
อธิบาย : เคี่ยวเข็ญประชาชน เห็นราษฏรเหมือนวัวควาย ใช้งานไม่สงสารเอ็นดู ประชาชนหมายถึงราษฏรทั้งหมด มีใครบ้างไม่คิดถึงตนเอง อยากได้ความสุขสบายและมั่นคง หากต้องการให้ตนเองมีความสุขและมั่นคง แต่ใจอำมหิตบังคับราษฏรให้ทำงานหนักเพื่อตน โดยไม่รู้ว่าประชาชนมีความทุกข์เหน็ดเหนื่อย อย่างนี้เป็นการกระทำที่ไม่มีความกรุณา
สมัยซุนชิว (ยุคสามก๊ก) ศิษย์ของท่านขงจื่อ หยวนหยุนได้รายงานท่านติงกงว่า "อริยกษัตริย์ต้าซุ่นสมัยโบราณ มีความสามารถใช้ราษฏรอย่างแยบคลาย ไม่ทำให้ราษฏรเข้าใจว่าถูกเคี่ยวเข็ญจนเหน็ดเหนื่อย ขณะที่ต้าซุ่นครองราชย์อยู่นั้น ภายในประเทศจะไม่มีบันเทิง ถ้าไม่มีงานให้ประชาชนทำในสมัยโจวกษัตริย์หนี้หวัง คนขับรถม้านายเจ้าฝู่ซ่าน ม้าที่เจ้าฝู่ซ่านเลี้ยงเอาไว้ ไม่มีตัวไหนได้ว่างพักเลย ควรรู้ว่าเมื่อนกหิวก็จะจิกไปทั่ว สัตว์หิวก็จะตระกายสุดชีวิต คนจนหิวก็จะกลายเป็นคนโหดร้าย ม้าเหนื่อยก็จะไม่ยอมวิ่ง แต่โบราณมาถึงปัจจุบัน ไม่มีรัฐบาลไหนที่สามารถเคี่ยวเข็ญราษฏรโดยไม่มีอันตรายได้ !
นิทาน : สมัยฮั่น เริ่มตั้งราชวงศ์ใหม่ ๆ ก็มีปัญหากับชนเผ่าโชงหนู ตามชายแดน มหาอำมาตย์หวังฮุย คิดอยากได้ผลงานปราบปรามชายแดน จึงเสนอฮ่องเต้ว่า "สามารถอาศัยช่วงเวลาผลัดแผ่นดินทำญาติดีกับพวกโซงหนู โดยใช้แผนหลอกด้วยเงินทอง ทำไมตรีก่อน ภายหลังซ่อนกองทหารไว้ภายในป่าเป็นการล่วงหน้า แล้วโจมตีหนักก็จะสามารถพิชิตทหารของโซงหนูได้ ก็จะหมดเสี้ยนหนามตามชายแดนได้" เหล่าอำมาตย์ไม่เห็นด้วย หวังฮุยก็ำพยายามผลักดันแผนจนฮ่องเต้คล้อยตาม ให้กองทหารไป ๓ แสนนาย หลบซ่อนไว้ในป่าหุบเขา แล้วก็ส่งสอดแนมเข้าไปชักนำพาพวกโซงหนูให้เข้าไปในค่าย เพื่อจะได้ใช้กองกำลังโจมตี ปรากฏว่าความลับถูกเปิดเผยเข้าหูฝ่ายตรงข้าม ฝ่ายโซงหนูก็ถอยทหารออกจากค่ายไปเฝ้าอยู่นอกค่าย ทหารฝ่ายฮั้นไล่ตามไม่ทัน ทำให้ทหารมัารบล้มตายไปจำนวนมากหลายหมื่น เงินทองเสบียงก็สูญเสียไปไม่น้อย พวกราษฏรเหล่าทหารก็กล่าวโทษหวังฮุย ฮ่องเต้พิโรธมากมีคำสั่งลงโทษหวังฮุยให้ฆ่าตัวตาย จากนั้นมา บริเวณชายแดนก็ปะทะกันเรื่อยมา นายทหาเหวยชิงและเซียซี่ปิง นำกองทหารรบกับโซงหนู นองเลือดไม่จบแม้ว่าหวังฮุยจะตายแล้วและภาระก็ยังคาราคาซังอยู่ !"
