ชื่อหนังสือ  ขงจื่อ จอมปราชญ์แห่งแผ่นดิน นวนิยายที่อิงประวัติศาสตร์และคัมภีร์โบราณ . ISBN :  9786169021933 ผู้เขียน :  ชุนหลี่ ผู้แปลและเรียบเรียง :  อมร ทองสุก ขนาดรูปเล่ม :  147 x 210 x 25 มม. จำนวน :  486 หน้า ชนิดกระดาษ :  กระดาษถนอมสายตา สำนักพิมพ์ :  สำนักพิมพ์ชุณหวัตร เดือน/ปีที่พิมพ์ :  พิมพ์ครั้งที่ 2 / กรกฎาคม 2552 ราคา :  299 บาท

:: เนื้อหาโดยสังเขป
     ขงจื่อ เวลาดุจธารน้ำที่ไหลผ่านทั้งวันแลคืนมิรู้หยุดศิษย์ทั้งหลาย พึงตระหนักว่าชีวิตคนเรานั้นแสนสั้นพวกเจ้าต้องรู้จักถนอมเวลาศึกษาหาความรู้ให้ได้มากที่สุด ผู้รับราชการ จะต้องจงรักภักดีต่อพระมหากษัตริย์ แลต้องรับผิดชอบต่ออาณาประชาราษฎร์ มีความรักใคร่ต่อมวลประชา ทะนุถนอมเด็กเล็กคนชราทั้งยังต้องรู้จักรับฟังความคิดเห็นของปราชญ์เมธีอย่างกว้างขวาง ยามบิดายังอยู่ พึงสังเกตปณิธานแห่งบิดา หลังจากบิดาได้ถึงแก่อาสัญพึงตั้งใจศึกษาในภาระกิจที่ท่านเคยกระทำมาแต่ก่อน หากสามารถปฏิบัติตามแนวคิดและปฏิปทาอันดีงามของท่านได้โดยตลอดเช่นนี้ก็คือความกตัญญูแล้วแล ในโลกนี้มีอะไรที่เต็มแล้วไม่คว่ำบ้าง? ดังนั้น สิ่งที่ล้ำค่าที่สุดแท้ก็คือคำว่า อ่อนน้อม นั่นเอง คนที่มากล้นด้วยสติปัญญาก็พึงตั้งตนในความโง่เขลาตลอดเวลา คนที่มีคุณงามความดีอันล้นฟ้าก็พึงคำนึงถึงข้อบกพร่องของตนอยู่เสอม คนที่ร่ำรวยด้วยทรัพย์ศฤคารก็พึงสำเหนียบถึงความทุกข์ยากทุกลมหายใจ.......

:: สารบาญ


:: หมายเหตุ

คำนำ ผู้แปล



ด้วยความเคารพ
อมร  ทองสุก       

ภูเขาหนีชิวที่งดงาม 1

        หลังจากล่าถอยได้พักใหญ่  แม่ทัพเมิ่งสั่งรี้พลหยุดพักผ่อน ขณะนั้นทุกคนต่างกระโดดลงจากรถศึกมาโอบกอด "สูเหลียงเฮ่อ"  ด้วยความยกย่องภาพอันกล้าหาญอย่างไม่คิดชีวิตยังคงเป็นที่ประทับใจของหมู่ทหาร โดยเฉพาะคือ เหล่าทหารที่ถูกสูเหลียงเฮ่อช่วยออกมาจากกำแพงเมือง ก็ยิ่งแสดงความปลาบปลื้มและแบกสูเหลียงเฮ่อขึ้นโห่ร้องไชโยจนกึกก้องไปทั่ว  เวลานั้น แม่ทัพเมิ่ง ก้าวลงจากรถม้า ได้ตบที่หัวไหล่สูเหลีบงเฮ่อและกล่าวยกย่องด้วยน้ำเสียงอันแหบแห้งว่า "ดีมาก ! ท่านผู้กล้า ครั้งนี้ท่านได้สร้างคุณงามความดีอันใหญ่หลวงให้แก่เมืองหลู่ หากไม่มีท่านครั้งนี้เราต้องตกเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำเป็นแน่ หลังจากข้ากลับเข้าเมือง ข้าจะกราบทูลฝ่าบาทให้ทรงปูนบำเหน็จแก่ท่านแน่นอน "  สูเหลียงเฮ่อ ได้สร้างผลงานอันยิ่งใหญ่ให้แก่เมืองหลู่  ภายในใจจึงรู้สึกปิติ ยินดียิ่ง ดังนั้น ครั้งกลับถึงเมืองหลู่ ก็รีบกลับบ้านในทันที  "แต่ อนิจจา ... "  ใบหน้าของสูเหลียงเฮ่อพลันสลดหม่นหมองเมื่อได้ยินหญิงงามทรามวัย ๙ คนออกมายืนเรียงต้อนรับ  "ท่านพ่อ ท่านพ่อ กลับมาแล้ว"  เสียงอ่อนหวานต้อนรับอย่างอบอุ่น

๑.  กษัตริย์เฉิงทัง  (๑๘๙๒ - ๑๘๙๓  ปีก่อนคริสตศักราช)  เป็นกษัตริย์พระองค์แรกที่ทรงนำพาประชาชนทำการปฏิวัติ โดยทรงโค่นล้มพระเจ้าเจี๋ย แห่งราชวงศ์เซี่ย

๒.  พระเจ้าโจวอู่หวัง ( ๑๑๕๘ - ๑๑๐๕  ปีก่อนคริสตศักราช)  เป็นพระโอรสองค์ที่สองในพระเจ้าโจวเหวินหวัง พระองค์ได้โค่นพระเจ้าซังโจ้วหวังและสถาปนาราชวงศ์โจวขึ้น

๓.  ซังโจ้วหวัง เป็นกษัตริย์องค์สุดท้ายแห่งราชวงศ์ซัง ซึ่งมีพระทัยโหดร้าย พระองค์ทรงสร้างสระสุราขนาดใหญ่ นำเนื้อมาแขวนตากดุจป่าไพร เคยทรงฆ่าขุนนางตงฉินด้วยวิธีการอันเหี้ยมโหด เช่น ร่างของกุ่ยโหวถูกนำมาทำเป็นเนื้อตากแห้ง ร่างของเอ้อโหวถูกนำไปสับเป็นเนื้อสับ พระปิตุลาปี่กันถูกควักหัวใจเป็นต้น  ผู้คนต่างมีความเกลียดชังซังโจ้วหวัง จนแม้อักษรโจ้วที่เป็นพระนามของพระองค์ก็ไม่มีใครเคยนำมาใช้เป็นชื่ออีกเลยตราบจนปัจจุบัน

๔.  โจงกง  มีพระนามว่า ตั้น  มีพระสกุลว่า จี  ทรงเป็นราชโอรสองค์ที่สี่ของพระเจ้าโจวเหวินหวัง และทรงเป็นพระอนุชาองค์เล็กของโจวอู่หวัง ทรงเป็นปฐมบรรพบุรุษแห่งแคว้นหลู่  หลังจากพระเจ้าโจวอู่หวังสิ้นพระชนม์ เนื่องจากกษัตริย์องค์ใหม่ยังทรงพระเยาว์ โจวกงจึงทรงสำเร็จราชการแทน และเนื่องด้วยบ้านเมืองขณะนั้นตกอยู่ในภาวะชุลมุลวุ่นวาย โจวกงจึงทรงทำการปราบปรามรักษาความสงบจนราชวงศ์โจวสามารถขยายขอบขัณฑสีมาและรวมแผ่นดินจีนจนเป็นปึกแผ่น จากนั้น พระองค์ทรงดำเนินระบอบศักดินา ทรงกำหนดตัวบทกฏหมาย และทรงรังสรรค์จริยธรรมและการดนตรี นับแต่นั้นก็ทำให้บ้านเมืองพรักพร้อมด้วยอารยธรรมอันบรรเจิด  โจวกงจึงนับเป็นพระอริยเจ้าในสมัยโบราณ และเป็นบุคคลที่ขงจื่อให้ความเคารพเทิดทูนมากที่สุด

        บุตรสาวทั้ง ๙ เป็นเหมือนเช่นตราบาปที่คอยหลอกหลอนสูเหลียงเฮ่อให้ต้องฝันร้ายอยู่ตลอดเวลา เขารู้สึกละอายต่อบรรพบุรุษที่มิอาจให้กำเนิดบุตรชายไว้สืบสกุล แม้ความจริงเขาจะรักบุตรสาวทั้ง ๙ นี้มากเพียงใด แต่หากไม่มีบุตรชายไว้สืบสกุล เขาก็มิอาจมีหน้าไปพบบรรพบุรุษที่สัมปรายภพได้ บรรพบุรุษสูเหลียงเฮ่อเป็นทายาทในกษัตริย์เฉิงทัง (๑)  แห่งราชวงศ์ชัง ในอดีต  หลังจากพระเจ้าโจวอู่หวัง (๒) ได้ทรงปราบทรราชซังโจ้วหวัง (๓) ได้สำเร็จ พระเจ้าโจวอู่หวังได้ทรงเมตตาโปรดเกล้าให้อู่เกิง-ึ่งเป็นราชบุตรของชังโจ้วหวังได้กินเมืองที่เฉาเกอ หลังจากพระเจ้าโจวอู่หวังเสด็จสววรคตแล้ว พระองค์ได้ทรงแต่งตั้งราชบุตรจี้ทงที่ยังทรงพระเยาว์ให้ขึ้นสืบสันตติวงศ์ต่อจากพระองค์โดยให้พระปิตุลา คือโจวกง (๔)  สำเร็จราชการแผ่นดินแทน แต่คาดไม่ถึงว่า "อู่เกิง"จะคิดคตก่อการกบฏ  ดังนั้น โจวกงจึงทรงกรีธาทัพจากเมืองหลวงมุ่งไปทางทีศตะวันออกเพื่อปราบอู่เกิงที่เฉาเกอ การปราบกบฏได้เสร็จสิ้นด้วยเวลาอันรวดเร็ว หลังทรงยุติขบวนการกบฏได้สำเร็จ โจวกงได้ทรงแต่งตั้งพระเชษฐาของซังโจ้วหวังือ "เหวินจื๋อฉี่ดำรงตำแหน่งทายาทของเฉิงทัง และเปลี่ยนชื่อรัฐให้ใหม่ว่า "ซ่ง"  เหวินเจื๋อฉี่ ให้กำเนิดทายาทเรื่อยมาจนถึง "ข่งฟู่เจีย"  ซึ่งเป็นทายาทรุ่นที่ ๕  ในตอนนั้น สายทายาทได้แตกแขนงออกไปจนนับไม่ถ้วน ลูกหลานของข่งฟู่เจียจึงได้เปลี่ยนสกุลเป็น "ข่ง" นับแต่นั้นมา

ภูเขาหนีชิวที่งดงาม 3

        หลู่เซียงกงตรัสว่า "ข้าได้ตระหนักดีว่าเจ้ามีคุณงามความดีต่อรัฐหลู่ ทั้งยังเป็นเชื้อพระวงศ์อีกประการหนึ่ง  ข้าจึงขอมอบเงินให้ท่านสองพันตำลึงและขอแต่งตั้งให้ท่านเป็นนายอำเภอแห่งอำเภอโจว"  สูเหลียงเห่อรีบเข้าออกมากลางท้องพระโรงและคุกเข่าลงกราบบังคมทูลว่า "ขอบพระทัยฝ่าบาท"  หลู่เซียงกงตรัสว่า "ตามสบายเถอะ"  นายทหารได้ก้าวถอยกลับสู่ขบวนขุนนางตามเดิม  สูเหลียงเฮ่อได้กลับถึงบ้านด้วยเกียรติยศถาคภูมิอย่างมิอาจสรรหาสิ่งใดมาบรรยาย  เวลานั้น คณะขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและบู๊ได้ทยอยมาแสดงความยินดีกันอย่างคับคั่ง  จนทำให้สองสามีภรรยาต้องสาละวนต้อนรับอยู่มิขาด จวบจนพลบค่ำ แขกเหรือจึงค่อยบางตาลง  ขณะที่ทั้งสองพอมีโอกาสได้นั่งพักผ่อนลงบ้างนั้น  เมิ่งซุนเมี่ยได้เดินทางมาถึงพอดี  สูเหลียงเฮ่อรีบนำภรรยาพร้อมด้วยธิดาทั้งหลายออกต้อนรับ หลังจากทั้งสองได้นั่งลงตามธรรมเนียมและสนทนาปราศัยกันพอควรแล้ว เมิ่งซุนเมี่ยได้กวาดสายตาไปมา ซือซื่อ เข้าใจความหมายดี จึงได้นำธิดาทั้งหมดออกไป และปล่อยให้ผู้ชายทั้งสองได้พูดคัยกันตามลำพัง

        เมิ่งซุนเมี่ย เปิดอกพูดตรงไปตรงมาว่า  "บัดนี้ท่านใต้เท้าก็นับว่ามียศฐาบรรดาศักดิ์แล้ว แต่เท่าที่ข้าสังเกตุดู คิดว่าท่านคงจะมีเรืองกลุ้มใจอยู่กระมัง ?."  คำกล่าวของเมิ่งซุนเมี่ย เป็นดั่งสายฟ้าที่ฟาดตรงกลางใจของผู้หาญศึก  สูเหลียงเฮ่อจ้องมองไปที่ใบหน้าของนายเก่า ด้วยอาการพิศวง  ได้กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แหบสะอื้นว่า "ท่านแม่ทัพช่างปราดเปรื่องดั่งเทพเจ้าเสียนี่กระไร !  ผู้ให้กำเนิดข้าคือบุพการี แต่ผู้ที่รู้ใจข้าคงมีแต่ท่านแม่ทัพกระมัง !"  เมิ่งซุนเมี่ยกล่าวว่า "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไฉนท่านจึงไม่ให้แม่สื่อช่วยหาหญิงงามอีกสักคนเล่า ?."  สูเหลียงเฮ่อตอบว่า "ข้าได้อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับภรรยาข้ามาช้านานมาตรว่าจะยังมิได้มีบุตรชายไว้เชยชมก็จริง  แต่ซือซื่อก็นับว่ามีมีพระคุณต่อข้าอย่างใหญ่หลวงยิ่ง หากจะให้มีใหม่ ... เกรงว่า ..."  "เช่นนี้จะเป็นไรไป" ที่แท้ก็เสียงซือซื่อที่บุกเข้ามาตัดบท  "เรื่องนี้ต้องขอรบกวนท่านแม่ทัพเมิ่งช่วยจัดการให้ด้วย ขอเพียงแต่นางผู้นั้นสามารถให้กำเนิดทายาทแก่สกุลข่ง  ข้าก็จะขอปฏิบัตินางให้เหมือนดั่งน้องร่วมสายเลือดโดยแท้"   เมิ่งซุนเมี่ย กล่าวด้วยความชื่นชมว่า "ท่านฮูหยินสามารถเข้าใจเช่นนี้ได้ ช่างหาได้ยากยิ่งนัก  หากเป็นเช่นนี้ ข้าจะจัดการหาแม่สื่อให้" 

        หลังจากนั้นไม่นาน แม่สื่อได้แนะนำสตรีให้แก่สูเหลียงเฮ่อนางหนึ่ง สูเหลียงเฮ่อเห็นแล้วรู้สึกพึงพอใจ จึงตกลงรับไว้เป็นภรรยารอง  นางผู้นี้เป็นสตรีที่มีอัธยาศัยที่สามารถเข้ากับซือซื่อและลูก ๆ ทุกคนได้เป็นอย่างดี จึงทำให้ทั้งครอบครัวมีแต่ความสุขสำราญนับแต่นั้นเป็นต้นมา  ภายหลังสูเหลียงเฮ่อได้ย้ายครอบครัวไปตั้งถิ่นฐานที่อำเภอโจว เพื่อรับตำแหน่งนายอำเภอตามพระราชโองการแต่งตั้ง

        เมื่อ ๕๕๗  ปีก่อนคริสตศักราช อันเป็นปีที่ภรรยารองของสูเหลียงเฮ่อครบกำหนดคลอดพอดี  ทุกคนในครอบครัวจึงต่างตั้งตารอคอยด้วยความดีใจ "อุแว้ ...อุแว้"  "ยินดีท่านใต้เท้า ท่านได้ลูกชายแล้วค่ะ"  "ลูกชาย"  สูเหลียงเฮ่อรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไมู่ถูก แต่เพียงสูเหลียงเฮ่ออุ้มลูกชายมาเชยชม ความดีใจกลับต้องกลายเป็นความผิดหวังในชั่วเวลาไม่นาน เขารู้สึกทำใจไม่ถูก ด้วยไม่ทราบว่าควรที่จะดีใจหรือเสียใจกับช่วงเวลาพิเศษเช่นนี้ดี เพราะบุตรชายที่ตนรอคอยมานานกลับต้องเป็นเด็กพิการนั่นเอง

        สูเหลียงเฮ่อได้ใช้เวลาอยู่นานกับการตั้งชื่อให้กับบุตรชาย และในที่สุดก็ได้ตั้งชืออันแสนประหลาดให้แก่ลูกของตนว่า  "เมิ่งผี"  ฉายา "ป๋อหนี"  โดยทั้งคำว่า เมิ่ง และป๋อ ต่างมีความหมายว่า "บุตรคนโต"  แต่สำหรับคำว่า "ผี "นี้  จะมีความหมายว่า "เป๋" อันชื่อที่ได้ตั้งให้แก่ "เมิ่งผี"  ก็เพียงพอที่จะเห็นความรู้สึกที่แสนระกำใจของสูเหลียงเฮ่อได้เป็นอย่างดี และนับแต่นั้นเป็นต้นมา ภรรยารองของสูเหลียงเฮ่อก็ไม่ได้ตั้งท้องอีกเลย  สูเหลียงเฮ่อจึงต้องไปหารือกับเมิ่งซุนเมี่ยอีกครั้ง  ซึ่งครั้งนี้ก็ได้สร้างความลำบากใจให้แก่แม่ทัพเป็นอย่างมาก ได้กล่วว่า "หากท่านต้องแต่งงานใหม่ ท่านก็คงปฏิบัติตามจารีตโบราณคือต้องเลิกกับฮุหยินซือเสียแล้วล่ะ" 

        ซือซื่อเป็นสตรีผู้อารี เพื่อให้สามีได้มีบุตรชายได้สมความปรารถนาแล้ว ซือซื่อจึงสมัครใจจากไปด้วยความระทมทุกข์  เมิ่งซุนเมี่ย ได้ช่วยสืบเสาะอยู่พักหนึ่ง ทราบว่าที่เมืองฉวี่ฮู่  บ้านของสกุลเหยียน  มีบุตรตรีผู้เลอโฉมที่ยังครองโสดอยู่ถึงสามคน โดยทั้งสามต่างเพรียบพร้อมด้วยความสามารถอันครบด้าน จึงได้ฝากแม่สื่อช่วยแม่สื่อกลางให้  บ้านสกุลเหยียน เป็นคฤหาสน์หลังใหญ่ มีประตูสีแดงสดบานใหญ่ปิดป้องไว้อย่างมิดชิด แม่สื่อได้ก้าวขึ้นบันไดและเคาะประตูด้วยห่วงเหล็กหัวสิงโต 

        ขณะนั้น เหยียนเซียงกำลังอ่านสมุดไผ่ (ยุคสมัยซุนชิวยังไม่มีกระดาษใช้ ดังนั้นการบันทึกข้อความจึงเป็นการสลักบนไม้ไผ่ที่ถูกร้อยเข้ากันเป็นขด ดังนั้นจึงเรียกว่าสมุดไผ่)  อยู่ในห้องสมุด ครั้นได้ยินเสียงเคาะประตูบ้าน จึงพักหนังสือไว้และออกไปเปิดประตูต้อนรับแแขก  หลังจากแม่สื่อเข้าไปในห้องโถง ได้เปิดอกพูดถึงจุดประสงค์ของการมาในครั้งนี้อย่างตรงไปตรงมา   

ภูเขาหนีซิวที่งดงาม 5

        รถม้าจอดที่เชิงเขาด้านตะวันออกของภูเขาหนีซิว สูเหลียงเฮ่อรีบกระโดดลงจากรถม้า มาประคองเจิงจ้ายลงจากรถอย่างทะนุถนอม หลังจากทั้งสองได้จัดแต่งเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ต่างนำสิ่งของเครื่องเซ่นที่จัดเตรียมไว้ปีนป่ายขึ้นไปบนภูเขา ระหว่างทางได้เห็นตนสนเบียดชะลูดเป็นแนวไพร ทิวทัศน์เขียวชะอุ่มชุ่มขจี หยดน้ำที่เกาะติดบนใบหญ้าได้ต้องแสงอุษาจนเปล่งประกายดุจเม็ดอัญมณีสีรุ้งไปทั่วทุ่ง  ภาพภูเขาหนีซิวที่ต้องใจ ได้ทำให้ทั้งสองลืมความต่างลืมความเหน็ดเหนื่อยจากการป่ายเขาไปเสียสิ้น ครั้นทั้งสองเดินถึงไหล่เขา ได้เห็นศาลเทพารักษ์แห่งหุบเขา ตั้งอยู่ท่ามกลางทุ้งกว้างที่ปูลาดด้วยดอกไม้ป่าเหลืองอร่าม ทุ่งกว้างสีเหลืองได้ถูกปะแชมด้วยหญ้าอ่อนที่มีความอ่อนนุ่ม ดุจพรมสีเขียวผืนใหญ่ นกน้อยต่างแข่งขันประชันเพลงบนต้นไม้ ผีเสื้อดูเหมือนจะออกมารำร่ายไปกับจังหวะเพลงแห่งสกุณา ทัศนียภาพอันงดงามเหล่านี้ ได้ทำให้เจิงจ้ายถึงกับอุทานออกมาด้วยความประทับใจว่า "ช่างเป็นสวรรค์บนแดนดินโดยแท้"  ครั้นสูเหลียงเฮ่อได้ยินก็อดขำเสียมิได้ เพราะเขารู้สึกว่าภรรยาที่ยังสาวของตนคนนี้ยังติดความไร้เดียงสาของเด็กอยู่  สูเหลียงเฮ่อได้เข้าประคับประคองภรรยาของตนเดินตรงไปยังศาลเจ้าอย่างทะนุถนอม ทั้งสองต่างช่วยกันจัดส่งเครื่องเซ่นอย่างปราณีต แล้วจึงอธิษฐานขอพรประทานบุตรจากเทพารักษ์ด้วยความศรัทธา หลังจากกราบไหว้ขอพรเสร็จ ทั้งสองต่างเดินลัดเลาะลงเขาตามทางเดิม และขึ้นรถกลับบ้านท่ามกลางายัณห์สมัยด้วยความสำราญใจ 
        ตั้งแต่ได้กลับจากขอพรที่ภูเขาหนีซิวแล้ว เจิงจ้ายก็เปลี่ยนเป็นคนที่ร่าเริงสดใส อาหารการกินก็ทานได้มากยิ่งกว่าเก่า ร่างกายจึงอ้วนท้วนแข็งแรงขึ้นอย่างมากมาย    เหมันตฤดูของปีนั้น  เจิงจ้ายได้ตั้งครรภ์สมดังที่ใจปรารถนามานาน และทุกครั้งที่นางนึกถึงความรู้สึกของการเป็นมารดา จิตใจก็จะเปลี่ยนล้นด้วยความหวานชื่นอย่างบอกไม่ถูก แต่ส่วนหนึ่งก็อดเป็นห่วงเสียมิได้ว่าลูกที่อยู่ในครรภ์ จะเป็นคนพิการเช่นเมิ่งผีหรือไม่  และทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ เจิงจ้ายก็จะยิ่งดูแลเอาใจใส่เมิ่งผีมากขึ้นเป็นพิเศษ ตอนนั้น เมิ่งผี มีอายุห้าขวบบริบูรณ์  นางจึงเริ่มสอนให้รู้จักตัวหนังสือ สอนให้รู้จักการละเล่นทุกอย่าง ทั้งนี้เพื่อให้เมิ่งผีมีความสนุกสนานและลดปมด้อยในจิตใจให้จางลง สิ่งเหล่านี้ที่เจิงจ้ายได้ทำก็ได้สร้างความประทับใจให้แก่สูเหลียงเฮ่อและมารดาบังเกิดเกล้าของเมิ่งผีเป็นอย่างมาก เขาทั้งสองจึงต่างเฝ้าอธิษฐานให้เจิงจ้ายประสบแต่ความสุขความเจริญอยู่เสมอ  เวลาครบกำหนดคลอดใกล้เข้ามาทุกที สูเหลียงเฮ่อและแม่ของเมิ่งผี ต่างสาละวนกับการตระเตรียมจนจ้าละหวั่น และบ่อยครั้งที่ซือซื่อก็มาช่วยเหลือด้วยเช่นกัน เนื่องจากสูเหลียงเฮ่อทราบดีว่าภรรยาของตนชอบทิวทัศน์ที่ภูเขาหนีซิว จึงได้ตัดสินใจปลูกกระท่อมหลังน้อยที่เชิงเขาหนีซิวขึ้น หลังก่อสร้างเสร็จแล้วก็ได้ขับรถม้าส่งเจิงจ้ายไปที่นั่นในวันต่อมา  เจิงจ้ายรู้สึกผูกพันกับที่นี้มากเป็นพิเศษ เวลานั้นตรงกับฤดูใบไม้ผลิ รอบเชิงเขาหนีซิวจึงปกคลุมด้วยดอกเบญจมาศป่าเหลืองสุกลูกหูลูกตา  เจิงจ้ายรู้สึกปลาบปลื้มปิติจนถึงกับลืมตัวว่ากำลังจะเป็นแม่คนในไม่ช้า เพราะความสวยงามแห่งธรรมชาติที่ยังมิได้ผ่านการเจียระไน ได้เป็นมนต์ขลังที่ทำให้เจิงจ้ายหลงใหลไปอย่างไม่รู้ตัว