[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

นิทาน…....ใบไม้

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… ครั้งนั้นดอกไม้และใบไม้ยังไม่ได้รวมอยู่บนต้นเดียวกันอย่างเช่นทุกวันนี้ หากแยกกันอยู่ อีกทั้งเหล่าใบไม้ก็ไม่ได้มีแต่สีเขียว หากแต่มีหลากหลายสีสันงดงามนัก ทว่าดอกไม้กลับมีเพียงสีขาวสีเดียวเท่านั้น

เวลานั้นใบไม้รวมอยู่กับหมู่ใบไม้ด้วยกัน เต็มไปด้วยความร่าเริง สนุกสนาน และเป็นอิสระ ต่างจากดอกไม้ที่อยู่อย่างเงียบเหงา เดียวดาย แม้จะอยู่รวมกัน คุยกับหมู่ดอกไม้ด้วยกัน แต่ดอกไม้แต่ละดอกต่างมีความคิด และวาดฝันเป็นของตัวเอง เธอเฝ้ารอบางสิ่งบางอย่างที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร บางครั้งที่เธอมองไปที่ใบไม้ แล้วนึกอยากเป็นส่วนหนึ่งของสีสันสวยงามนั้นบ้าง แต่ดอกไม้ดอกเล็กนั้น มีเสียงเบาเกินกว่าที่จะเรียกใบไม้ให้หันมา

กระทั่งวันหนึ่ง…ใบไม้นึกเบื่อสีสัน ของตัวเองขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นดอกไม้น้อยสีขาวบริสุทธิ์ดอกหนึ่งเข้า ใบไม้ไม่รู้จักสีขาวมาก่อน……เขาไม่รู้ว่าสีขาวเป็นอย่างไร เพราะใบไม้ต่างก็มีสีสันกันทุกใบ ใบไม้เกิดหลงใหลในความอ่อนหวานละมุนละไมของดอกไม้น้อยในทันที และในขณะเดียวกัน ใบไม้ก็มองเห็นความเหงาแฝงอยู่ในความอ่อนหวานนั้นด้วย เขาจึงเข้าไปถามเธอว่า…

“ ดอกไม้ เธอช่างมีสีขาวสวยเหลือเกิน แต่ทำไมเธอจึงดูเงียบเหงาอย่างนี้เล่า ”
ดอกไม้น้อยแหงนมองใบไม้กิ่งใหญ่แข็งแรงก่อนจะตอบกลับไปว่า
“ สีขาวซีดอย่างนี้หรือสวย ฉันอยากจะมีสีสันอย่างเธอบ้างจัง มันคงจะทำให้ฉันมีชีวิตชีวาขึ้นมาก ”
ใบไม้ได้ฟังแค่นั้นก็รู้สึกราวกับว่ามันเป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องช่วยเหลือ
ดูแล และปกป้อง ดอกไม้น้อยดอกนี้ เขาจึงบอกเธอไปว่า .………
“ มาซิดอกไม้ ฉันช่วยเธอได้นะ ถ้าเพียงเธอมาอยู่กับฉัน ฉันจะทำให้เธอมีชีวิตชีวาขึ้นเอง ”
ดอกไม้น้อยไม่รอช้ารีบตอบตกลงในทันที

เมื่อดอกไม้ไปอยู่กับใบไม้แล้ว เขาก็ให้การดูแลเธออย่างดีตามสัญญา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำเพื่อเธอ ถ่ายทอดออกมาเป็นสีสันสวยงามให้กับดอกไม้ แล้ววันหนึ่งเมื่อดอกไม้น้อย มองลงไปในลำธาร เธอก็เห็นเงาตัวเองเปลี่ยนเป็นดอกไม้สีสวยที่มีชีวิตชีวา หากเมื่อเหลียวไปมองที่ใบไม้เล่า เขากลับกลายเป็นสีเขียวเพียงสีเดียว ทว่าดูอบอุ่นยิ่งนัก ดอกไม้น้อยเห็นดังนั้น จึงถามใบไม้ไปว่า
“ ใบไม้ นี่ฉันแย่งสีสันในชีวิตเธอมารึเปล่านะ”
ใบไม้ยิ้มแล้วตอบกลับไปว่า
“ ไม่หรอก ทุกวันนี้เธอคือสีสันในชีวิตฉัน ฉันไม่ต้องการสีสันอะไรอีกแล้ว ฉันมีเพียงความสบายใจที่ได้เห็นเธอมีความสุข ”

จากนั้นเป็นต้นมาดอกไม้กับใบไม้ก็อยู่ร่วมกันเป็นต้นไม้ที่อบอุ่น บนรากของความรักที่หยั่งลึกลงไปในผืนดินของหัวใจ ด้วยเหตุนี้ ใบไม้จึงมีสีเขียว….. สีเขียวที่มองแล้วให้ความรู้สึกสบายตา เพราะเมื่อใดที่เรามอง
ดูสีเขียว เราจะรับรู้ได้ถึงความสบายใจของใบไม้ที่เห็นดอกไม้น้อยของเขามีความสุข ส่วนดอกไม้ขาวที่แสดงถึงความบริสุทธิ์ อ่อนหวานละมุนละไมนั้น เธอคงไม่อยากให้ความรู้สึกเหล่านี้หายไป จึงยังคงมีดอกไม้สีขาวให้เราเห็นมาจนทุกวันนี้ด้วยเช่นกัน…

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เราอาจจะหาความหมายของทุกสิ่งมาตลอดชีวิต
แล้ววันหนึ่งเราก็พบว่าเพียงแค่มีบางสิ่ง………….ชีวิตก็มีความหมายแล้ว

ที่มา : http://bouck.exteen.com/20050918/entry