[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

นิทานอีสป
เรื่องคนเลี้ยงวัวกับวัวหาย

ยังมีวัวบ้านฝูงหนึ่ง เขาปล่อยให้กินหญ้าอยู่กลางทุ่งนา วัวตัวหนึ่งเจ้าปัญญา คิดเห็นว่าการที่หากินอยู่กับเพื่อนมากด้วยกันเช่นนั้น ไม่สู้จะได้หญ้าอ่อนและหญ้าชนิดที่ดีๆกินนัก คิดแล้ววัวตัวนั้นก็ออกจากฝูง เข้าไปหาหญ้ากินที่ชายป่าแต่โดยลำพัง ในมิช้ามินาน ราชสีห์ตัวหนึ่งได้สาบวัว ก็เดินตามสาบออกมาทางชายป่า พบวัวกำลังกินหญ้าเพลินอยู่ ก็กระโจนเข้าตบกัดฟัดเหวี่ยงจนวัวตายแล้ว ราชสีห์ก็พาไปไว้ยังถ้ำทึ่ตีนเขา ครั้นตกบ่ายลง คนเลี้ยงวัวออกมาจากที่พัก จะมาต้อนฝูงวัวเข้าคอก แต่เมื่อมานับวัวดู เห็นวัวหายไปตัวหนึ่ง จึงออกเที่ยวตามหาจนเหนื่ย ก็ไม่พบวัว คนเลี้ยงวัวหมดปัญญา จึงลงนั่งกราบไหว้บนเจ้าป่า ขอให้ช่วยให้พบวัวแล้วจะแก้บนด้วยหมูเป็ดไก่ พอบนแล้วได้สักหน่อย คนเลี้ยงวัวเดินไปพบถ้ำที่ราชสีห์อยู่ เมื่อคนเลี้ยงวัวชะโงกเข้าไปในถ้ำ เห็นราชสีห์กำลังกินวัวอยู่ ก็ตกใจกลัว ร้องขึ้นว่า "คราวนี้ถ้าตัวข้าพเจ้ารอดชีวิตไปได้แล้ว ข้าพเจ้าจะถวายวัวให้แก่เจ้าป่าเพิ่มขึ้นอีกตัวหนึ่ง"

นิทานเรื่องนี้ตรงกับสุภาษิตที่ว่า "เสียน้อยเสียยาก เสียมากเสียง่าย" คือสอนให้รู้ว่า เมื่อเราเสียของอะไรไปบ้างเล็กน้อยแล้ว ก็อย่าบ่นร่ำไร หรือวุ่นวายให้เกินไปนัก เกลือกจะกลับเสียซ้ำเติมเข้าไปอีก