[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                         คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                บทที่ ๔

                            ธรรมะลักษณะ

                            (เต้าเม่าตี้ซื่อ)

อี้หู่เอ๋อเหยาเซิน                                         หน้าผากกว้างใหญ่น่าคร้ามดั่งพยัคฆ์

จิงจงชงยื่อเอวี้ย                                        ยอดยิ่งจงรักภักดี  พลังจิตนี้พุ่งสู่ตะวันเดือน

อี้ชี่ก้วนเฉียนคุน                                         พลังมโนธรรมท่วมท้นฟ้าดิน

เทาเลวี่ยฉีซุนปิ้น                                       พิชัยสงครามเราเสมอด้วยซุนปิ้น

จีโหมวเซิ่งฟั่นเจิง                                      เชาวน์ปัญญาปรีชาชาญเราเหนือกว่าฟั่นเจิง

ซวีฉังอี้เกิ้งฉัง                                           เครายาว มโนธรรมของเรายิ่งยาวกว่า

เมี่ยนซื่อซินอิ๋วซื่อ                                      ใบหน้าแดง แต่หัวใจแดงกว่านั้น

อิงสยงชี่ไก้ซื่อ                                         วีรชาติปรกหล้าด้วยกล้าหาญ

จู๋ฉันเตาผ้อปี้                                           ครั้งนั้นแสงเทียนอับ เราใช้ดาบทะลายกำแพงกั้น

เฟิงคู่อิ้นเสวียนเหลียง                                ทิ้งตราตั้งแขวนขื่อคลังปิดไปไม่ใยดี ( ไม่รับลาภสักการ )

เจวี๋ยลู่ฉือปู๋โซ่ว                                       บำเหน็จยศศักดิ์ให้ไม่ขอน้อม

เอี๋ยนเอวี้ยเตา  หมอเหยิงไคว่                      ดาบจันทร์เสี้ยวอาวุธคู่มือพร้อมลับใหม่ยังไวคม

                                                       ( ไม่ยอมจำนน )

ทั่นชยงตี้ปู๋ไจ้                                         สะท้อนใจที่พี่น้องต้องพรากกัน ( กับเล่าปี่  เตียหุย )

อั้วฉันเหมย  สั่วเอว้ยไค                             คิ้วดุจตัวไหมทาบขนวดมัดไม่ผ่อนคลาย

เฮิ่นเจียงซันจี๋ไก่                                     เจ็บแค้นแผ่นดินนอนต้องซ้อนซ้ำเปลี่ยนมือ     

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                          คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                บทที่ ๔

                            ธรรมะลักษณะ

                            (เต้าเม่าตี้ซื่อ)

                                                               ( เบื้องบนทรงเห็นว่า )

เกิ้นกู่กงหมิงหนันปี่ปิ้ง                                     แต่โบราณกาลมา  คุณงามนี้ยากจะมีใครเทียบได้

ซันเทียนเหมินเซี่ยเฟิงเอวี๋ยนไซว่                        จึงโปรดเกล้า ฯ  ให้น้อมรับอริยฐานะจอมพลของสามโลก

ฉี่โส่ว  ตุ้นโส่ว                                                                                                น้อมกราบ

                                                                บัดนี้เรา

ซั่งตี้                                                       สักกะเทวราชเจ้า  ( สมัยปัจจุบัน )

ซื่อลิ้งเก้อปู้เจี้ยงไซ่ว                                       ขอบัญชาเหล่าแม่ทัพฟ้าขุนพลทุกฝ่าย

จิงฉวนเซี่ยเจี้ย                                              คัมภีร์นี้จงทอดถ่ายไปสู่ชาวโลก

เชาลู่เฟิงซ่งหยูไจ้                                          คัดลอกจารึกสวดท่องดั่งอยู่ชิดใกล้

เหยินเหนิงจุนสิง                                           ผู้ใดเคารพทำตาม

ชี่อวี้เอียวจิน                                               มีวาสนาได้คล้องหยกคาดทอง

กวนจวีเซียนไจ่                                           ยศศักดิ์พันปี

เหนิงเฉวียนอี๋ซื่อ                                         ปฏิบัติสมบูรณ์หนึ่งอย่างได้

เจิงหยงซันไต้                                           เกริกเกียรติยาวไกลงดงามสามชั่วคน

ชินเฉิง ฝาจื่อ                                            จงน้อมรับธรรมบัญชา

ฮุ่ยจี๋จูเสินซือสิง                                          ชุมนุมเทพพรหมพร้อมพรักดำเนินการ

                       ~ จบบทที่ ๔ ~ 

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                           คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                 บทที่ ๕

                            ศุจิธรรมโอวาท

                             (เจวี๋ยซวิ่นตี้อู่)

จู้จงเหลียง                                                เกิดเป็นคน เน้นจงรักดีงาม

เจี๋ยลี่ควงเิหิง                                             เต็มกำลังอุ้มชูให้เที่ยงตรง

เซี่ยวซุ่นอู๋ไก่                                             กตัญญูกตเวทีไม่มีผัน

เหลียวเจี๋ยปู๋ล่วนซินเถียน                               สุดจริตขาวสะอ้านด้วยมิให้ใจสับสน

เจี๋ยอี้หลินเอว๋ยปู๋ไป้                                     ข้อแกร่งมโนธรรมเจอวิบากภัยไม่พ่ายแปร

จงเซี่ยวเหลียนเจี๋ยจือจัง                               บทนี้  "จงรัก กตัญญู สุจริต แกร่งตรง"

ทิงเจี่ย                                                   จงฟังแจกแจง

จวินสื่อเฉินอี่หลี่                                         เป็นผู้ใหญ่จริยะงามนำขุนนาง

เฉินซื่อจวินอี่จง                                         ขุนนางน้อมจงรักภักดีไม่มีสอง

ยื่อย่งเฉาถิงลู่                                            เงินหลวงจับจ่ายได้กินอยู่

ตังซือปู่เป้ากง                                           พึงพิจารณ์รู้การณ์แทนคุณ

เป้ากั้วเฉินจือเปิ่น                                       ทำเพื่อบ้านเมืองเป็นเรื่องของข้าราชฯ

สีจู๋เจี้ยงจือหง                                           ถนอมรักษ์พลไพร่เป็นคุณใหญ่ของแม่ทัพ

ปู๋ซื่อเอวิ๋นเฉินกั้ว                                       อย่าอำพลางความชอบของขุนนางบุ๋น         

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                           คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                 บทที่ ๕

                            ศุจิธรรมโอวาท

                             (เจวี๋ยซวิ่นตี้อู่)

ปู๋เมี่ยอู่เจี้ยงกง                                           อย่าเพ็ดทูลลบล้างคุณเหนื่อยหนักขุนทัพที่รับศึก

จี้ลู้เอวิ๋นฮว๋าเตี้ยน                                        ให้จารึกเกียรติประวัติ ณ ตำหนักเอวิ๋นฮว๋า

จวี่เหอเจี้ยนจังกง                                        เทิดดำรงคงไว้ในปราสาทเจี้ยนจังกง

ตันซินหยูซื่อยื่อ                                           ผู้ใดมีแก้วใจแกร่งสว่างดั่งตะวัน

เอว้ยปี้จื้อซันกง                                           ยศศักดิ์สูงเด่นเป็นมหามนตรี

ฉินไคว่ซื่อเอว๋ยเฉวี่ยน                                    ฉินไคว่        เล่ห์ร้าย ทุกชาติไปเกิดเป็นหมา

เอวี้ยเฟย ( อู่มู่ ) ซื่อไซว่จง                             เอวี้ยเฟย         นั้น หนึ่งในสี่อภิจอมพลฟ้า

เอว๋ยเหยินจื่อ เซี่ยวเอว๋ยเซียน                         ความเป็นลูกนั้น กตัญญูนำหน้า

เซี่ยวซุ่นเหลี่ยงจื้อจิ่นเซียงเหลียน                     กตัญญูกตเวทิตาสองคำเชื่อมกันมา

อู้สื่อเหน่านู่ฉังสื่่อฮวน                                   อย่าให้ท่านโกรธากลุ้มใจให้ยินดี

หน่วนอีเป่าสืออู๋จีหัน                                    ให้เสื้ออุ่นอาหารอิ่มอย่าหิวหนาว

ปิ้งอีเอี้ยว  ปี้จื้อเจียน                                    ท่านป่วยไข้ให้รักษา หยูกยาดูแลให้

จี๋ซวีฉังกั้วเซี่ยนซินเฉียน                                 ชิมดูก่อนร้อนอุ่นทูนให้ท่าน

เอี้ยปู้เจี่ยอีเจาปู้สือ                                       กลางคืนมิกล้าผลัดผ้า ข้าวเช้าไม่ทันกิน

                                                            ( เกรงมีเหตุฉุกเฉินให้ต้องช่วย )

สือสือเค่อเค่อไจ้เซินเปียน                                ทุกขณะถวิลชิดใกล้ได้ปรนนิบัติ

เอ่อเหนิงเซี่ยวซุ่นเอ่อจื่อเซี่ยว                           เจ้ากตัญญูกตเวทีลูกเจ้าก็จะดีกตัญญู

เตี่ยนเตี่ยนตีตีคั่นเอี๋ยนเฉียน                              ทุกหยดน้อยคอยตามเหมือนน้ำจากชายคา

ต้าซุ่นเซี่ยว                                                 อริยกษัตริย์ซุ่นกตัญญู           

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                           คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                 บทที่ ๕

                            ศุจิธรรมโอวาท

                             (เจี๋ยซวิ่นตี้อู่)

ตี้เอว้ยฉวน                                                อยู่คู่บัลลังก์ไปหลายชั่วคน

เอ๋อสือซื่อเซี่ยวจี๋โจวเฉวียน                            ยี่สิบสี่กตัญญูมีอยู่พร้อมพรัก

ไจ้เซิงปู๋ก้งเฟิ่ง                                           พ่อแม่มีชีวิตอยู่ไม่ดูแลปรนนิบัติ

สื่อโฮ่วจี้หลิงเฉียน                                       ภายหลังจึงเซ่นไหว้ให้อาหาร

ปู๋เซี่ยวจื่อ  เหย่อไจเซียน                              ลูกอกตัญญูนำเภทภัยให้แก่ตน

หู่ฮันเสอเหย่าปิ้งเซียงฉัน                               ถูกเสืองูกัดตาย  ป่วยไม่หายโรคเรื้อรัง

กวนสิงเหลาอวี้เจาชงเพ่ย                              คดีความ  โทษผิด  ติดคุก  เนรเทศ

สุยหั่วจือไจสือเข่อเหลียน                             ภัยจากน้ำไฟเคราะห์ร้ายน่าสงสาร

ฮั่วซื่อเสวียนเหลียงเตาตู๋สื่อ                           หรือบ้างถูกแขวนคอ  หอกดาบ  ยาพิษ

ปู๋เซี่ยวจือเหยินขู่อวั้นเซียน                           ลูกอกตัญญูรับทุกข์ยากมากหลาย

ซุ่ซุ่ไก่  ม่อฉือเอี๋ยน                                    เร่งรีบแก้ไข  อย่าได้เนิ่นช้า

ซื่อเหยินสูอู๋กั้ว                                         ชาวโลกใครเลยไม่เคยผิด

ไก่จือเอว๋ยเซิ่งเสียน                                   แก้ตัวจงดีเป็นเมธีอริยา

เหยินอู๋กั้ว                                              คนหากแก้ไขไม่ผิดซ้ำ

ตู่สิงเฉวียน                                            คุณธรรมความสูงส่งย่อมสมบูรณ์

เหลียนเซิงเอว้ย  เจี๋ยเซิงเอี๋ยน                     สุจริต  เกรงผิดพลาด

ซี่เจี๋ยนเตี่ยน                                          กายใจใสสะอาด  จะเคร่งครัดต่อตนเอง

ปี้อี๋เสียน                                              ถี่ถ้วนสำรวจตนจะหลีกพ้นคนนินทา

ซีเสียนซีเซิ่งอิ๋วเทียนมิ่ง                            ปรารถนาเมธีอริยา  ฟ้าแต่งตั้ง       

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                        คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                 บทที่ ๕

                            ศุจิธรรมโอวาท

                             (เจี๋ยซวิ่นตี้อู่)

เสวียหลี่เสวียซือทิงจื้อหยัน                              เรียนจริยาโคลงกลอนจงผ่อนใจ ( ประณีตสุขุม )

เซวี่ยโจวซู่  อิ่นซันชวน                                  แฝงป่าไพรไม่ขอรับเสบียง "โจว" * ( รักศักดิ์ศรี )           

เอว๋ยเหยินซื่ออวี้อู๋เสียเตี้ยน                             สำรวจตนดั่งหยกงามไร้ตำหนิ

ลี่จื้อหยูถงเถี่ยสือเจียน                                  ตั้งจิตมุ่งมั่นดั่งหินผาดุจเหล็กกล้า

โส่วจี่ลู่                                                    รักษาบำนาญงานหลวงในส่วนรับผิดชอบของตน

ม่อซวิ่นเพียน                                             ไม่ดิ้นรนผิดทางหาเศษหาเลย

สุ่นเหยินลี่จี่จื่อซุนเอวียน                                ทำลายเขาเพื่อเราได้ประโยชน์  จะมีโทษถึงลูกหลาน

เหลียนเจ่อปู๋โซ่วเจียไหลสือ                           สุจริตชนทำกินไม่ขอเขากิน

จื้อซื่อปู้อิ่นเต้าจือเฉวียน                               ชายชาตรีไม่ดื่มน้ำลำธารโจร*

ฉือเฟิ่งเอวี๋ยนเซี่ยนเจี๋ย                                จื่อซือ *  มือสะอาดปัดบำเหน็จส่วนเกินคืน

เอว้ยจินหยางเจิ้นเหลียน                             หยางเจิ้น *   ว่าฟ้าดินมอง  ไม่รับทองติดสินบน

จั้วไฮว๋ปู๋ล่วนหลิ่วเซี่ยฮุ่ย                             หลิ่วเซี่ยฮุ่ย *  เอื้อนาง ค่อมตัวกางร่มให้ใจไม่วุ่น             

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                         คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                 บทที่ ๕

                            ศุจิธรรมโอวาท

                             (เจี๋ยซวิ่นตี้อู่)

ปี้ฮู่อู๋หยงหลู่จ้งเหลียน                                 ปิดประตูไม่รับสมนาคุณคือหลู่จ้งเหลียน

อี้สือเจิ่นหยูเฉาหลี่เหม่ย                               เนื้อห่านไหนจะหวานเท่าผลลี้ที่หนอนไช (มังสวิรัติ)

กวาจี้เหอเซิ่งไซ่เกิงเถียน                             แตงเซ่นไหว้ลูกใหญ่ฤาจะหวานปานน้ำแกงผัก (สมถะ)

เฟิ่งลู่จื่อคันกงหลี่อี๋                                     เงินจากหลวงพอใช้ในจริยการ

จวี่เจียสือเฟ่ยจิ่นผันหวน                               ค่าใช้จ่ายในบ้านจึงประมาณการสมควร

ไป่กั้นไถหุยซือเจี๋ยอู้                                   ของทุจริตร้อยหาบนำกลับบ้าน (หลงดีใจในทุกขลาภ)

หมั่นเซียงจวงกว่อเม่ยซินเฉียน                       เงินทองน่าละอายใจเก็บไว้เต็มลัง (คดโกงเขามา)

ซือจั้งถูหลิวเสยปู๋พ่า                                   สุดท้ายต้องโทษหวดโบยขัง  เป็นทาส  เนรเทศ

                                                           เช่นนี้ไหน  ใครไม่กลัว

เชวี่ยนเอ่อไถโถวคั่นซั่งเทียน                         เตือนเจ้าเงยหัวแหงนหน้ามองดูฟ้า (ฟ้าดินเห็น)

จ้งหยงหนันผูหยูหลังหู่                                ให้ท้ายข้าทาสชายใช้เป็นจิ้งจอกเสือหมา (ออกหน้าข่มเหง)

โหมวจั้นจวินหมินตี้อวี่เถียน                           เบียดบังยึดที่นาชาวบ้านทางทหาร

ซื่อไป้อวิ้นไซวซันเจี๋ยเก้า                             พอดวงตกหมดอำนาจศาลจัดการ

ป๋าจ่งผิงฝังเอวียนเป้าเอวียน                         ถูกรื้อหลุมศพทะลายบ้านกรรมตามสนอง

ฟู่หนันฉยงจี๋เอว๋ยชังเต้า                               สิ้นไร้ทุกสิ่ง หญิงไปขายตัว ชายต้องเป็นโจร

เฮิ่นซ่าตังชูเอ้อเอี้ยนเฉียน                            สุดท้าย  แค้นใจตนเองไม่ควรเห็นแก่ได้ในครั้งนั้น

เหยินจือเจี๋ย                                            ความแกร่งตันสูงส่งบริสุทธิ์ของคน

หยูจู๋อิ้วหยูเอวี้ย                                        ดั่งไผ่อีกดั่งจันทรา

ก่วงต้าอวี่เกาหมิง                                      กว้างใหญ่เบื้องฟ้างามสง่าสูงใส     

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                         คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                 บทที่ ๕

                            ศุจิธรรมโอวาท

                             (เจี๋ยซวิ่นตี้อู่)

เอวี๋ยนหยงเกิ้งชิงเจี๋ย                                  กลมเต็มยิ่งสะอาด

อี้เซิงจื๋อปู้อวัน                                          ชั่วชีวาตม์ดุจปล้องไผ่ไม่คดข้อ

ถิงถิ่งชีซวงเสวี่ย                                       แทงยอดชูคอเหนือหิมะ (ยืนหยัดอยู่สุดหนาว)

อี๋จิ้งซันเทียนซิ่ว                                       หนึ่งพลังพุ่งเสียดฟ้าใส

อู่เฟิงน่งหมิงเอวี้ย                                     ร่ายลมล้อจันทร์แจ่มกระจ่าง

เอ๋ออิงชี่จู๋หลิน                                        สองพระนาง คือ  เอ๋อหวง กับ  หนวี่อิง

เตี๋ยนเตี่ยนปันเจียเสี่ย                                ร่ำไห้กลางดงไผ่  น้ำตาโลหิตไหลติดไผ่ลาย *

จี๋หยูซุอู่จั้ง                                             อีกเช่นไม้ไผ่คู่กายของซูอู่        นับดูสิบสองข้อ*

ซู่โหย่วสือเอ้อเจี๋ย                                  ( สิบสองข้อปฏิญาณจงรักภักดีถึงที่สุด )

หลี่หลิงอูฉีเจียน                                       ส่วนหลี่หลิงนั้น      ยอมจำนน

                                                          จึงเหมือนแต้มตนด้วยจุดดำ ( จุดด่างแก่ประวัติชีวิต )

ซููอู่จิ้งฉีเลี่ย                                             ซุอู่จึงเป็นวีรบุรุษผู้น่าคร้าม  ใจหาญแม้จุดจบ     

จ้งเซิงสื่อซีอวี้                                          ท่านจ้งเซิง         ไปเจริญการทูตที่ซีอวี้        ชายแดน

ซันสือลิ่วกั๋วเชวี่ย                                      ทั่วทั้งสามสิบหกแคว้นยอมพ่าย

เจี๋ยอี้เฉวียน                                            ข้อแกร่งแรงใจไม่ผิดผัน

เสินเซิ่งเอวี้ย                                           สิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านสรรเสริญยินดี

ฮว่อจั่งเทียนเฉาซื่อ                                   อาจให้รับหน้าที่งานเบื้องฟ้า

ฮว่อปู่เฉิงหวงเชวีย                                   อาจเสริมรักษาหลักเมืองตำแหน่งว่าง

ฮว่อเซิงกงอวี่โหว                                    อาจเกิดเป็นขุนนางเจ้าเมืองใหญ่       

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                         คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                 บทที่ ๕

                            ศุจิธรรมโอวาท

                             (เจี๋ยซวิ่นตี้อู่)

ฟู่กุ้ยเชียนเหนียนเยี่ย                                    นับพันปีร่ำรวยสูงส่งสืบต่อไป

ล้วนเฉินปิ้งเจ๋ยจื่อ                                       ขุนนางฉ้อโกงทุจริต

เหม่ยป่าจงเหลียงเมี่ย                                   มักคิดทำลายขุนนางศรี

อี๋เจี้ยนซวีฮวนสี่                                          เห็นหน้าแสร้งว่ายินดี

ซินโข่วเก้อเซียงเปี๋ย                                    วจีใจไม่ตรงกัน

ซินฉังจั้งปาเหมา                                        ส่วนลึกซ่อนดาบคมยาววาววับไว้

อี้ฉุนซันฉื่อเถี่ย                                           ซ่อนใจของ้าวยาวฟุตแปด

เสอเซี่ยโหย่วหลงเฉวียน                               ลิ้นตวัดตัดชีพดุจธารมังกร *

ซาเหยินปู๋เจี้ยนเสี่ย                                     ฆ่าคนไม่เห็นเลือด  ( โดยมิต้องใช้ของมีคม )

ทันคู่เข่อเจียนฉัน                                        โลภ  โหด  ขูดรีด  ฉ้อฉล  ใส่ร้าย  ทำลาย

จื้ออวิ่นเอ่อซุนเจวี๋ย                                     ฆ่าผู้อื่นเท่ากับฆ่าตัวตายทำลายลูกหลานตน

อู๋ ( ตี้ ) เอว้ยซือฉังไจ                                 แม้เราจะไม่อาจกินเจตลอดได้ ( สภาพแวดล้อมเป็นไป )

อู๋ ( ตี้ ) ปู๋ซิ่นอี้ซัว                                      แต่เราหาเชื่อไม่ในมิจฉาวาจา ( คำพูดที่ผิดต่อสัจธรรม )

ตี้อวี๋จี๋เฉิงหวง                                          เราจึงไม่ผิดต่อนรกเบื้องล่างและหลักเมืองโลกเบื้องหน้า

ซันเป่ากวงยื่อเอวี้ย                                   ไตรรัตน์จิตญาณแห่งเราสว่างดั่งตะวันเดือน

จิ้วจี้จี๋นั่นเหยิน                                         ช่วยเหลือสงเคราะห์คนทุกขฺฉุกเฉิน

จิ้วซื่อเจี่ยเอวียนเจี๋ย                                  ก็คือแก้บ่วงกรรม  ( ที่มิอาจกินเจโดยตลอดได้ )

ฉื่อซื่อเจี๋ย                                              ดังที่จะกล่าวสี่ข้อต่อไปนี้คือ

จงเซี่ยวเหลียนเจี๋ย                                   จงรักภักดี  กตัญญู  สุจริต  สูงส่งแกร่งตน  ดำรงตน

เสียงหมิงเซิ่นเซี่ย                                     เข้าใจให้ชัดเจนเป็นสำคัญ   

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                         คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                 บทที่ ๕

                            ศุจิธรรมโอวาท

                             (เจี๋ยซวิ่นตี้อู่)

หมายเหตุ  : 

*แฝงป่าไพรไม่ขอรับเสบียงโจว  คือ ราชบุตรป๋ออี๋ กับ สูฉี ละอายใจที่คาดการณ์บ้านเมืองผิดพลาด ไม่อาจช่วยราชวงศ์โจว จึงมิกล้ารับความช่วยเหลือ

*ชายชาตรีไม่ดื่มน้ำลำธารโจร    คือ มหาโจรชื่อว่า จื๋อ ปล้นฆ่าผ่านมาถึงลำธารนี้ พักดื่มน้ำลำธารแล้วประกาศตั้งชื่อว่า "ลำธารโจร" ผู้รักศักดิ์ศรีต่างรังเกียรติ ไม่ดื่มน้ำลำธารนี้

*จื่อซือมือสะอาด  จื่อซือ หรือ เอวี๋ยนเซี่ยน  ศิษย์ท่านขงจื่อ เป็นมุขมนตรีเมืองหลู่ ปฏิเสธเงินบำเหน็จที่จื่อซือเห็นว่าเกินค่า

*หยางเจิ้นว่าฟ้าดินมอง  หยางเจิ้นเป็นผู้ว่าราชการเมืองสมัยตงฮั่น นายอำเภอชังอี้ทำผิดมาติดสินบนกลางดึกบอกว่า ไม่มีผู้รู้เห็น  หยางเจิ้นว่า "ฟ้ารู้ ดินรู้ ท่านรู้  ข้าพเจ้ารู้  มีหรือไม่รู้

*ตำนานใบไผ่ลาย  รับรู้คุณธรรม - พระชายาจงรักของกษัตริย์ซุ่น ทราบพระสวามีทิวงคต ร่ำไห้กลางดงไผ่

*คุณสมบัติของไผ่ คือ ลำไผ่เผาไหม้ได้ แต่มิอาจทำลายข้อแข็งแกร่งตัน  ดุจเดียวกับผู้กล้าหาญ ตัวตายไม่เสียขวัญ

*มีดธารมังกร   หลงเฉวียน