[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                        คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                บทที่ ๒

                         คัมภีร์เบื้องต้นเดิมที 

                        ( เอวี๋ยนสื่อตี้เอ้อ )

เอ่อเหนิงจุนโส่วสีอวั้นอู้                                 เจ้าเชื่อคำดำรงรักษ์สรรพสิ่ง

ฝูโหย่วอิวกุยฮั่วปู๋ซิน                                    วาสนาสนองยิ่งปราศเภทภัย

อู้เอว้ยซั่นเสี่ยวเอ๋อปู๋จั้ว                                 อย่าหมายว่าบุญน้อยไปไม่อยากทำ       

อู้เอว้ยเอ้อเสี่ยวเอ๋อเข่อสิง                             อย่าคิดว่าบาปนิดเดียวเที่ยวทำไป

เทียนอวั่งฮุยฮุยเฟินซวีจื๋อ                             ร่างแหฟ้ากว้างใหญ่รับรู้ได้คดหรือตรง

เสินหลิงเฮ่อเฮ่อติ้งคุยอิ๋ง                              สิ่งศักดิ์สิทธิ์น่าคร้า้มกำหนดเจ้า   

เซี่ยวที่จงซิ่นเหยินจือเปิ่น                            กตัญญู ปรองดอง จงรัก สัตย์จริงฐานของคน

หลี่อี้เหลียนฉื่อเหยินจือเกิน                          จริยา มโนธรรม สุจริต ละอาย เป็นต้นราก

เอ่อเหนิงทิงอู๋ ( ตี้ ) สิงซั่นซื่อ                       เจ้าเชื่อเราสร้างกุศลผลบุญเข้า

ติ้งโหย่วเสียงอวิ๋นจู๋เซี่ยเถิง                           ใต้ฝ่าเท้าเจ้าต้องมีเมฆมงคล

อู๋ ( ตี้ ) โซ่วซันเทียนเหมินจั่งอั้ว                     เรารับงานควบคุมด่านสามโลก 

อวั้นเสินฉี่โจ้วหว่อ ( ตี้ ) เซียนเอวิ๋น                  สิ่งศักดิ์สิทธิ์รายงานเข้าเรารู้ก่อน

ซั่นเจ่อจี้ลู่เจียกวนเจวี๋ย                                 ดีงามบันทึกไว้ให้ลาภยศ

เอ้อเจ่อเจาเอียงเจวี๋ยจื่อซุน                           คนบาปปรับโทษเสียหายไร้ทายาท

เป้าอิ้งฉือซู่สือเอว้ยเต้า                                ตอบสนองตามโอกาส เร็วหรือช้าเพราะเวลายังไม่ถึง

เจาจังเจ๋าอวั่นฮั่วฝูหลิน                               เคราะห์วาสนากระจ่างส่องต้องถึงแน่

ซิวเต้าเทียนเกาอู๋เอ่อมู่                               อย่าว่าฟ้าสูงแท้ไม่มีนัยน์ตาหูหารู้ไม่

คุยซินอั้นซื่อโหย่วอิ๋วเสิน                             เรื่องละอายในห้องมืดมิดเทพทิพย์ติดตาม

จิ้งเสินหยูไจ้ซวีเฉิงจิ้ง                                เคารพจริงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ดั่งชิดอยู่

ปู้เข่อขวงเอี๋ยนเซี่ยเซิ่งหมิง                          อย่าลบหลู่เหยียดหยามตำหนิอริยะ     

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                          คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                  บทที่ ๓

                              เพียรศึกษา

                             (ลี่เสวียตี้ซัน)

อู๋ ( ตี้ ) ซู่หลั่นชุนชิว                                    เราอ่านคัมภีร์ " ชุนชิว "  เป็นเนืองนิจนานมา

อิ้วกวนข่งเมิ่ง                                             เยาว์วัยตั้งใจศึกษา  " ปรัชญาเมธาขงจื่อ  เมิ่งจื่อ "

เอว๋ยอี่เซี่ยวที่เอว๋ยเซียน                                รู้ว่ากตัญญูปรองดองต้องนำหน้า

ซิวเซินจื้อกั๋วเอว๋ยเปิ่น                                   สำรวมกายช่วยงานบ้านเมืองเป็นหลักใหญ่

อี้ตวนเฟิงฉี่                                                ยุคนั้น  ทรราชมิจฉากรูกันออกมาดั่งผึ้งแตกรัง

ปิ่งเกอซังฉันหมินมิ่ง                                     รบราฆ่าฟัน ชาวบ้านบาดเจ็บล้มตาย

สืออวี๋เหนียนเจี่ยปู้หลีเซิน                               สิบกว่าปีมาเกราะกำบังไม่เคยห่างกายเรา

เตาอู๋เจี๋ยจิ้ง                                               ดาบมิเคยสะอาดใสได้หมดจด

เอี้ยอู๋เอวิ่นซุ่ยซันจิง                                     กลางคืนไม่เคยหลับลึกถึงดึกได้

ยื่อปู้เป่าซันอี๋ตุ้น                                         กลางวันหาเคยไม่  ได้สักมื้อที่กินอิ่ม

ตงจั้นซีเจิง                                               เหนือใต้ออกตกยกทัพสู้รบปราบปราม

ไป่จั้นเอ๋อเจียงซันไฉติ้ง                                ร้อยครั้งทำศึกจึงผนึกแผ่นดินได้

ไป่เหลี่ยวซวีปิ้นซิงซิง                                  จนผมขาวจอนเคราดูแก่โทรม

ลี่เจวี้ยนหม่าเหลยเตาตุ้น                               กำลังถอถอย  ดาบทื่อ  อาชาผอมผ่าย         

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                           คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                  บทที่ ๓

                              เพียรศึกษา

                             (ลี่เสวียตี้ซัน)

เฟ่ยจิ้นซื่อตั่นจงซิน                                       ทุ่มเทหัวใจจริงแท้ จงรักภักดี

ฮ่วนเต๋อเก้อเฟิงโหวจินอิ้น                               ทุกอย่างนี้แลกกับตำแหน่งเจ้าเมือง ( ซึ่งมิพึงปรารถนา )

                                                             พร้อมตราประทับทองคำ

เต้าหยูจิน                                                 จวบบัดนี้

ล่วนเฉินเจ๋ยจื่อ                                            ทรราชโจรปล้นบ้านเมือง

ปู่เฟิงจัวอิ่ง                                                 ตะครุบลมจับเงาเข้าตำรา ( ไม่อาจสำแดงอำนาจ )

เจียนทันฉันนิ่ง                                             แต่ยังคงหักหลังทุจริตคิดคดสอพลอ

เจี๋ยตั่งซีเหลียง                                            รวมหัวกันรังแกคนดี

เอี๋ยนอู่อี๋ติ้ง                                                 พูดจาสับปลับกลับกลอกหลอกล่อ

ปู้ซือหลี่อี้เหลียนจฉื่อ                                      ไม่คำนึงจริยะ  ไม่สำนึก  ขาดสุจริต  ละอายใจ

เซี่ยวที่จงซิ่น                                                ไม่กตัญญู ปรองดอง ไม่จงรัก ไม่สัตย์จริง

ซื่อเหม่ยหูสิง                                                ทำการใดคะนองใจระรานเสียหาย

หลวี่ถูเจี่ยวซิ่ง                                               มักหวังว่าจะบังเอิญเคราะห์ดีได้

ช่วนจวินเอว้ย                                               ยังหวังชิงตำแหน่งชิงบัลลังก์ใหญ่

ลู่จงเฉิน                                                      ฆ่าทำร้ายตงฉินขุนนางดี

เฮ่าฮั่วไฉ อิ๋นเหม่ยเซ่อ                                     ล่วงเกินอิสตรี ฆ่าผู้คน ฮึกเหิมคึกคะนอง

ชาเหยินจ้งซิ่ง                                               ปล่อยใจระเริงไปตามอารมณ์

จื่อกู้ส่วงซินเล่อซื่อ                                         เอาแต่เรื่องสนุกสนานบานใจ

ฉี่เสี่ยวเต๋อโฮ่วไหลเป้าอิ้ง                                 หารู้ไม่ภายหน้าตามมาจะตอบกลับ   

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                          คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                  บทที่ ๓

                              เพียรศึกษา

                             (ลี่เสวียตี้ซัน)

กู่จินห่าวซื่อตัวหมอ                                       แต่โบราณการดีต้องบากบั่น

อู๋เหมี่ยนเฉียง  โก่วฉิวเจี๋ยจิ้ง                            อย่าคิดฝันฝืนความจริงหาทางลัด

หยูไฉ่อวิ๋นหลิวหลี                                         ลาภยศทุกอย่างดั่งเมฆสวยกระจกใส

เวียนฮว่หมิงเอวี้ย                                         ดั่งดอกไม้ในกระจกเงา ดั่งจันทร์เจ้าบนผืนน้ำ

เหยินปู้จือจี                                                คนไม่รู้สัจจะอนิจจัง

หยูกังเตาไคว่เชวีย                                       ดั่งมีดกล้าใกล้บิ่น

อวั้งต้งเฮิ่งสิง                                              ลำพองตนไม่ยั้ง

เจ้าเซี่ยเลอเซียเอวียนเนี่ย                               เที่ยวได้สร้างบาปเวรไว้

เอวี่ยนเจ๋อจี่เหนียน                                       บาปเวรตามทัน  นานหน่อยก็เป็นปี

จิ้นเจ๋อซุ่เอวี้ย                                             ใกล้ ๆ นี่ก็เป็นเดือน

เป้าอิ้งอู๋ชา                                                ตอบสนองทั้งหมดไม่ลดหย่อน

หยูเหยินเอว้ยเจาเฝิง                                    ผู้ยังไม่ประสบ

เก้อโหย่วสือเจี๋ย                                         เพราะต่างมีกำหนดตอบสนอง

ตังซือโส่วมิ่งอิ๋วเทียน                                   พึงสำเหนียกว่าฟ้ามีลิขิตหมาย
         
อันผินเล่อเยี่ย                                            สงบใจในความจน  สำราญในงานตน

หยูไป่อี้ชังชู่เฉิงกง                                      เช่นฝีมือศิลป์หากผลีผลามทำเสร็จ

ฉีอู้เอียนเหนิงจิงเจี๋ย                                    สิ่งนั้นจะปราณีตงามได้ไฉน

เฉ่ามู่ปู้เหนิงเผยจื๋อ                                      ต้นไม้ใบหญ้าไม่บำรุงเลี้ยงดู

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                           คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                  บทที่ ๓

                              เพียรศึกษา

                             (ลี่เสวียตี้ซัน)

หนันจั่งสวี่ตัวจือเยี่ย                                           ยากจะแตกชูกิ่งก้านสาขา

อู๋กู่เส่าย่งเกิงฉู                                                 ธัญพืชฝีดการฟันดินคราดไถตาม

เหมียวซุยซิ่วเอ๋อปู้สือ                                         ต้นอ่อนดูงามแต่ไม่ตกผล

เอวิ๋นเฉินสือไจ่หันชวง                                        นักศึกษาก้มหน้าเรียนหนักสิบปี ( จอหงวน )

ฟังเฉาจินเชวี่ย                                                 จึงได้เข้าเฝ้าปราสาทราชวัง ( กราบรับตำแหน่ง )

อู่เจี้ยงไป่จั้นหลินเอว๋ย                                        นักรบร้อยรบเสี่ยงภัย

สื่อเต๋อกงโหวปิ้งเลี่ย                                          จึงจะได้ขุนนางเคียงข้างกัน ( เป็นแม่ทัพจอมพล )

อู๋ ( ตี้ )  ไหน่ยื่อเอวี้ยจิงจง                                  เรานั้นจงรักภักดีดั่งตะวันเดือน ( มั่นคงไม่เปลี่ยน )

เฉียนคุนต้าเจี๋ย                                                เป็นผู้เที่ยงตรงสูงส่งคงมั่นของดินฟ้า

                                                                 ด้วยจิตมุ่งมั่นว่า

เทียนเปิง                                                     ฟ้าพังพินาศ ( เจ้าเหนือหัว ราชวงศ์ล่มสลาย )

หว่อ ( ตี้ ) เปิง                                              เราพร้อมพังพินาศ

ตี้เลี่ย                                                          แผ่นดินถล่มทะลาย ( บ้านเมืองแตกแยก )

หว่อ ( ตี้ ) เลี่ย                                              เราพร้อมร่วมถล่มทะลาย ( ย่อยยับไปกับแผ่นดิน )       

                                     ~ จบ บทที่ ๓ ~                               

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                          คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                บทที่ ๔

                            ธรรมะลักษณะ

                            (เต้าเม่าตี้ซื่อ)

อิ้วเฟิ่ง                                                    อีกเทิดทูนรับสนอง

ซั่งตี้เจียอวี้ซื่อ                                       สักกะเทวราชเจ้า  ( พระองค์ก่อน ) ทรงบัญชา

จั่งอั้วฝันเจียนซั่นเอ้อเหยิน                            ให้ควบคุมคนดีร้ายในโลก

อวั้นกั๋วจิ่วโจวเจียจิ้งฝู                                 การนี้  ใต้ฟ้าทั่วหล้าล้วนต้องเคารพทำตาม   

เต้าอู๋  ( ตี้ )  จงอี้ตู๋เชิงจุน                            เบื้องบนว่าเรานั้นจงรักภักดีมีมโนธรรมล้ำเลิศ

ซู่สิงฮว่าเซี่ยงเฉียนคุนเน่ย                             จึงให้หล่อรูปภาพวาดบูชาไว้ในโลกหล้า

หยูหว่อ  (ตี้ )  อิงสยงโหยวจี๋เหยิน                  ซึ่งปฏิบัติเช่นเรานี้จะมีสักกี่คน

                                                           ( ด้วยจิตสำนึกป้องกันบ้านเมืองทุกขณะ )

หั่วหลงเซาชื่อทู่                                         มังกรไฟเผาไหม้มัาชื่อทู่        ( ผจญศึก )

สุ่ยโซ่วเลี่ยนชิงเฟิง                                     เลือดม้าวัวควายเซ่นให้ดาบคม

                                                           ลักษณะของเรา

อั้วฉันเหมยปาจื้้อ                                       คิ้วเหมือนตัวไหมนอนทาบเป็นรูปอักษรแปด

ตันเฟิ่งมู่ซวงจิง                                         ดวงตากว้างดังนกหงส์ตันเฟิ่ง

อู่หลงซวีไป๋เอว่ย                                      หนวดเครายาวระย้าดุจห้ามังกรร่าย     

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                         คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                บทที่ ๔

                            ธรรมะลักษณะ

                            (เต้าเม่าตี้ซื่อ)

อี้หู่เอ๋อเหยาเซิน                                         หน้าผากกว้างใหญ่น่าคร้ามดั่งพยัคฆ์

จิงจงชงยื่อเอวี้ย                                        ยอดยิ่งจงรักภักดี  พลังจิตนี้พุ่งสู่ตะวันเดือน

อี้ชี่ก้วนเฉียนคุน                                         พลังมโนธรรมท่วมท้นฟ้าดิน

เทาเลวี่ยฉีซุนปิ้น                                       พิชัยสงครามเราเสมอด้วยซุนปิ้น

จีโหมวเซิ่งฟั่นเจิง                                      เชาวน์ปัญญาปรีชาชาญเราเหนือกว่าฟั่นเจิง

ซวีฉังอี้เกิ้งฉัง                                           เครายาว มโนธรรมของเรายิ่งยาวกว่า

เมี่ยนซื่อซินอิ๋วซื่อ                                      ใบหน้าแดง แต่หัวใจแดงกว่านั้น

อิงสยงชี่ไก้ซื่อ                                         วีรชาติปรกหล้าด้วยกล้าหาญ

จู๋ฉันเตาผ้อปี้                                           ครั้งนั้นแสงเทียนอับ เราใช้ดาบทะลายกำแพงกั้น

เฟิงคู่อิ้นเสวียนเหลียง                                ทิ้งตราตั้งแขวนขื่อคลังปิดไปไม่ใยดี ( ไม่รับลาภสักการ )

เจวี๋ยลู่ฉือปู๋โซ่ว                                       บำเหน็จยศศักดิ์ให้ไม่ขอน้อม

เอี๋ยนเอวี้ยเตา  หมอเหยิงไคว่                      ดาบจันทร์เสี้ยวอาวุธคู่มือพร้อมลับใหม่ยังไวคม

                                                       ( ไม่ยอมจำนน )

ทั่นชยงตี้ปู๋ไจ้                                         สะท้อนใจที่พี่น้องต้องพรากกัน ( กับเล่าปี่  เตียหุย )

อั้วฉันเหมย  สั่วเอว้ยไค                             คิ้วดุจตัวไหมทาบขนวดมัดไม่ผ่อนคลาย

เฮิ่นเจียงซันจี๋ไก่                                     เจ็บแค้นแผ่นดินนอนต้องซ้อนซ้ำเปลี่ยนมือ     

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                          คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                บทที่ ๔

                            ธรรมะลักษณะ

                            (เต้าเม่าตี้ซื่อ)

                                                               ( เบื้องบนทรงเห็นว่า )

เกิ้นกู่กงหมิงหนันปี่ปิ้ง                                     แต่โบราณกาลมา  คุณงามนี้ยากจะมีใครเทียบได้

ซันเทียนเหมินเซี่ยเฟิงเอวี๋ยนไซว่                        จึงโปรดเกล้า ฯ  ให้น้อมรับอริยฐานะจอมพลของสามโลก

ฉี่โส่ว  ตุ้นโส่ว                                                                                                น้อมกราบ

                                                                บัดนี้เรา

ซั่งตี้                                                       สักกะเทวราชเจ้า  ( สมัยปัจจุบัน )

ซื่อลิ้งเก้อปู้เจี้ยงไซ่ว                                       ขอบัญชาเหล่าแม่ทัพฟ้าขุนพลทุกฝ่าย

จิงฉวนเซี่ยเจี้ย                                              คัมภีร์นี้จงทอดถ่ายไปสู่ชาวโลก

เชาลู่เฟิงซ่งหยูไจ้                                          คัดลอกจารึกสวดท่องดั่งอยู่ชิดใกล้

เหยินเหนิงจุนสิง                                           ผู้ใดเคารพทำตาม

ชี่อวี้เอียวจิน                                               มีวาสนาได้คล้องหยกคาดทอง

กวนจวีเซียนไจ่                                           ยศศักดิ์พันปี

เหนิงเฉวียนอี๋ซื่อ                                         ปฏิบัติสมบูรณ์หนึ่งอย่างได้

เจิงหยงซันไต้                                           เกริกเกียรติยาวไกลงดงามสามชั่วคน

ชินเฉิง ฝาจื่อ                                            จงน้อมรับธรรมบัญชา

ฮุ่ยจี๋จูเสินซือสิง                                          ชุมนุมเทพพรหมพร้อมพรักดำเนินการ

                       ~ จบบทที่ ๔ ~