[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                  ใจคือพุทธะ             จะยังหันหน้า             มองหาที่ไหน
                  บำเพ็ญภายใน          เจดีย์หลิงซัน             บรรพตศักดิ์สิทธิ์
                  ภูเขาหัว - ใจ            อยู่ ณ ที่ใด              จะใคร่ชมชิด
                  แท้จริงสนิท             ติดตัวทุกผู้                รู้ได้ด้วยตน   

                                                           ท่องพุทธาลัย (2)

                                                                ตอนที่ 8

                         ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า

                                  ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา    สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที

วิเศษญาณ                  ทวารตรง                  ทรงศักดา
ทวารฟ้า                     ลา"หกทาง"               ห่างจากทุกข์      (หกทาง คือ ตา หู จมูก ปาก สะดือ กระหม่อม)
วิถีธรรม                     นำสู่แดน                   แสนวิสุทธิ์
ฟ้าเปิดยุค                  สามโลกกว้าง              กระจ่างธรรม
        เตี่ยนไคหลิงซันทงเทียนเชี่ยว            หย่งเปี๋ยลิ่วเต้าเจียน
จิ้งถู่ฝ่าเหมินจินไคไท่                              ผู่ตู้ซันเฉาเสียน

จงรีบคว้า                  เวลาไว้                  อย่าให้พลาด   
องค์ธรรมชาติ             พระอาจารย์            เทียนหยานหา
โลกหลากสี               มิใช่ที่                   ภิรมย์พา
เสียเวลา                  อย่าเตร่เล่น             เป็นบ้านจริง
        เชิ่นสืออวิ้นซีม่อชั่วกั้ว                  ซิวเต้าสวินเทียนหยาน
ฮวาฮวาซื่อเจี้ยเฟยเล่อถู่                       ไจ้ซื่ออู้หลิวเหลียน

สิบคนน้าว                 เก้าคนล้ม               ก้มหัวหงาย
โซ่คล้องกาย             หมายยศลาภ           อยากตัณหา
มโนภาพ                  จับไม่มั่น                มันมายา
ลุ่มดอนพา                ชีวาทราม              "สามทางจม"          (สามทางจม คือ นรก เปรต อสุรกาย)
        สือจงจิ่วเฟยเตียนเตียนเต่า            หมิงเจียงลี่สั่วเชียน
โจวจังเหวยฮ่วนซื่อเฟยจั้ว                     ขั่นซี่ซันทูเซี่ยน

บาปเวรร้าย               ได้จากตน                 เป็นคนทำ
เหวถลำ                   ลึกหมื่นวา                พาทุกข์เข็ญ
ได้กายนี้                  ดียิ่งหนอ                  ขอบำเพ็ญ
บรรลุเป็น                 สิ่งศักดิ์สิทธิ์               ด้วยจิตตน
        เนี่ยงเอ้อเนี่ยจั้งจ่งอิ๋วจี่                 ตั้วเคิงอวั้นจั้งเอวียน
เซิงเอว๋ยเหยินเซินซิวเต้ากุ่ย                  เจี้ยเจี่ยเลี่ยนเจินเซียน

กำหนดกาล              กฏเกณฑ์ฟ้า               มาเปิดทาง
ธรรมกระจ่าง             สร้างโอกาส                พลาดแล้วยาก
อนุตตระ                  มนุษญธรรม                ดำเนินมรรค
แปรโลกจาก             สหาธาตุ                    เป็นอาสน์บัว
        อวิ้นจื้อซือสือเทียนไคไท่             อี้ซืออวั้นเจี๋ยหนัน
เหยินเต้าเทียนเต้าสิงถงกุ่ย                   ซัวผอฮว่าเหลียนเทียน

รวมหลักธรรม            นำทุกศาสน์                 จัดบรรจบ
เอกภพ                   เอกะฟ้า                      กระจ่างใส
สาธุชน                   จงศรัทธา                    สงบใจ
มั่นคงไว้                  พุทธะเกษตร               เขตรื่นรมย์
        ผิงโซวอวั้นเจี้ยวถงกุยหลี่              ต้าถงไคไท่เหนียน
เอว๋ยเอวี้ยนจ้งเซิงซิ้นซิงติ้ง                    ซีฟังอันเล่อหยาน   

                     

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                  ใจคือพุทธะ             จะยังหันหน้า             มองหาที่ไหน
                  บำเพ็ญภายใน          เจดีย์หลิงซัน             บรรพตศักดิ์สิทธิ์
                  ภูเขาหัว - ใจ            อยู่ ณ ที่ใด              จะใคร่ชมชิด
                  แท้จริงสนิท             ติดตัวทุกผู้                รู้ได้ด้วยตน   

                                                           ท่องพุทธาลัย (2)

                                                                ตอนที่ 8

                         ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า

                                  ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา    สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที

        อันว่าห้าพระศาสดาและพระบรรพจารย์ทุกสมัยนั้น ต่างทุ่มเทพระทัยกอบกู้โลก พร่ำพูดเพื่อกล่อมเกลาใจคน ปรารถนาให้ทุกคนเข้าสู่หนทางสำนึกรู้ ออกหากจากทางหลงทั้งหมด "คน" นั้น แม้มิรู้ใจตนย่อมมิรู้ธรรม ผู้ใคร่บำเพ็ญจึงพึงเริ่มจากฝึกใจตน แต่ ใจ เริ่มฝึก จะรู้มาก ฝึกพอรู้ จะเตลิดง่าย เช่น หลงภาพมายา ท่องเที่ยว เพลิดเพลิน พอใจ เพ้อฝัน เหล่านี้ล้วนเป็นใจที่ฝึกได้เป็นเบื้องต้นเท่านั้น  จะทำให้ใจสงบลง จะต้องเฝ้าดูใจ กำหนดใจ เก็บใจ เฝ้าดูใจ จะต้องกำหนดเมื่อใจเคลื่อนไหว กำหนดใจ จะต้องกำหนดเมื่อใจเคลื่อนไหว  เก็บใจ ก็จะต้องเก็บเมื่อใจเคลื่อนไหว  เก็บใจไม่ง่าย จะต้องพิจารณาเหตุเมื่อต้นที่ทำให้ใจเคลื่อนไหว เกิดทันที เก็บทันที ยิ่งเก็บได้เร็วเท่าไร ยิ่งเฝ้าดูใจ ได้แข็งขันเท่านั้น และยิ่งจะกำหนดใจได้มั่นคงเท่านั้น  นี่คือ เคล็ดลับวิเศษในการบำเพ็ญ และความสำคัญก็เพื่อให้ใจเคลื่อนไหวหรือสงบนิ่งอย่างเป็นธรรมะ  ใจที่บำเพ็ญ ศาสนาปราชญ์เรียกว่า ใจเที่ยงตรง  ศาสนาพุทธเรียกว่า ใจสว่าง   ศาสนาเต๋าเรียกว่า ใจฝึกหลอม   ใจล้วนหนึ่งใจนี้ ธรรมปฏิบัติล้วนแนวทางนี้ อุบายในการปฏิบัติอาจแตกต่างกันบ้าง แต่มรรคผลไปสู่ที่เดียวกัน  คำว่า "พระพุทธะอริยเซียน" ล้วนเป็นสรรพนามอันหมายถึง ใจวิสุทธิ์กลมใส  เริ่มบำเพ็ญจากใจ ใจจริงทุกอย่างจริง  ใจประจักษ์ทุกอย่างล้วนประจักษ์ เทียนมิ่ง พระโองการบัญชาจากฟ้ามาจากแสงญาณสว่างจากฟ้า วิถีธรรมก็ให้ดำเนินชีวิตด้วยการคุมจิตญาณ ผู้บำเพ็ญต่างมีภาวะชีวิตสว่างที่พร้อมด้วย ธาตุรู้ดีงาม ธาตุเป็นดีงาม )มโนธรรม พลังธรรมอันวิสุทธิ์เดิมแท้) แม้นิสัยสันดานความเคยชินในอดีตชาติติดมา แต่ธาตุรู้ดีงามเดิมแท้มิได้ลดลง ที่จะกล่อมเกลี้ยงบำเพ็ญ ก็เพื่ออบรมธาตุรู้ดีงาม ธาตุเป็นดีงามไว้มิให้ถูกนิสัยความเคยชินบดบัง ให้รู้ฟื้นตื่นจากความหลง จากรู้ฟื้นแล้วดำเนินธรรม จากดำเนินธรรมจนถึงประจักษ์ธรรม การประจักษ์ธรรมหาใช่อื่นใด ทุกอย่างถูกต้องตรงต่อพระทัยเยี่ยงฟ้าดีงามนั่นเอง  "อู้เอวี๋ยนจงสงบใจ คืนนี้เวลาท่องจารึกถึงแล้ว นกกระเรียนเซียนน้อมรออยู่นอกตำหนักแล้ว เราออกเดินทางกันเถอะ"
อู้เอวี๋ยน  :  นกกระเรียนเซียนนี้ทำไมสัญชาตญาณดีนักขอรับ มาถึงตำหนักพระตรงเวลาเพื่อช่วยแรงท่องเดินทาง

พระอาจารย์  :
                   หนึ่งความคิด จิตขยับ               โลกล้วนสรรพ ญาณรับได้
                   สงบนิ่ง ผืนนาใจ                     ร่วมปัจจัย ให้ฟ้าเวียน
อี๋เนี่ยนต้งซันเซียน                  โหย่วหลิงเจียอิ้งเถียน
ชุ่นถู่ฉังจี๋จิ้ง                           สุยเอวี๋ยนก้งจ่วนเทียน

        นกกระเรียนเซียนนี้ มีญาณดี ได้บำเพ็ญจึงเข้าถึงในพระทัยฟ้า ยิ่งมิต้องพูดถึงญาณดีที่มีธรรมะอีกด้วย ล้วนรู้การช่วยงานธรรมเป็นความภูมิใจ ฉะนั้น พอถึงเวลา กระเรียนเซียนนี้ก็จะมาตามบัญชา คนควรจะเอาเยี่ยงอย่าง ยอมเหนื่อยยากไม่ขัดเคือง รักษาใจธรรมขาวสะอาดไว้เสมอเช่นเดียวกัน (กล่าวจบ พระอาจารย์นำอู้เอวี๋ยนขึ้นนั่งบนหลังกระเรียนเซียนทะยานฟ้าไป)  ชั่วขณะเดียว ล่วงผ่าน "จื่อหยางกวนโข่ว"  ข้ามตำหนัก "เสินหยาง" มองลงไปทางตะวันตกเฉียงใต้ ไกล ๆ นั้น เห็นปราสาทสูงทะมึนอยู่กลุ่มใหญ่ หลังคามุงกระเบื้องแก้ว วิจิตรงดงามยิ่งนัก แสงเงินระยิบระยับสวยสง่า ข้างกลุ่มตำหนักใหญ่หอโถง  ยังมีหอไม้สีแดงทรงสูงหลายสิบหลัง มีคนเดินเข้าออกมากมาย ต่างเหลียวซ้ายแลขวา รอบนอกเป็นป่าพฤกษ์ไพรวัน ห่างจากปราสาทกลุ่มนี้ไปไม่ไกล ยังมีกระท่อมมุงหญ้าคาอีกหลายหลัง มีแสงไฟวับแวม บนหลังคามีพลังสีดำกระจายออกมาหลายสาย ดูอึมครึมสลดหดหู่ชอบกล  ขณะมองดูอยู่ตลอดทาง ด้านทิศตะวันออกมีคนกลุ่มหนึ่ง ทุกคนแต่งตัวสวมหมวกทรงสูงสง่างาม หญิงชายแยกฝ่ายไม่ปะปนกัน เทวมาตย์เดินนำหน้าพากันมุ่งไปที่อาคารสูง ทยอยกันเข้าประตูแน่นขนัด สักครู่หนึ่งก็มีคนอีกกลุ่มใหญ่ เดินเข้าอาคารไปเช่นเดียวกัน           

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                  ใจคือพุทธะ             จะยังหันหน้า             มองหาที่ไหน
                  บำเพ็ญภายใน          เจดีย์หลิงซัน             บรรพตศักดิ์สิทธิ์
                  ภูเขาหัว - ใจ            อยู่ ณ ที่ใด              จะใคร่ชมชิด
                  แท้จริงสนิท             ติดตัวทุกผู้                รู้ได้ด้วยตน   

                                                           ท่องพุทธาลัย (2)

                                                                ตอนที่ 8

                         ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า

                                  ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา    สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที

อู้เอวี๋ยน  :  มิกล้ากราบเรียนถามพระอาจารย์ นั่นคือสถานที่อะไรขอรับ

พระอาจารย์  :  นั่นคือ ที่ปกครองของตำหนัก "ชิงหยางเตี้ยน" เป็นส่วนทำการสอบหลักฐาน "คนเดิม"  คืนนี้ ที่เราศิษย์อาจารย์รับพระบัญชาให้มาเยี่ยมชมก็คือสถานที่นี้ เจ้าอยากรู้รายละเอียด เราลงจากกระเรียนเซียนกัน ค่อยเดินชมค่อยคุยกันไป ก็จะเข้าใจได้ กล่าวจบ พระอาจารย์ยกพระหัตถ์ขวาตบหลังกระเรียนเบาๆกระเรียนก็ค่อย ๆ ร่อนลงข้างทาง พระอาจารย์กับศิษย์เดินจูงมือกันเดินไปตามทางใหญ่ข้างหน้า

อู้เอวี๋ยน  :  เมื่อกี้นั่งบนหลังกระเรียนเซียน ศิษย์เห็นตำหนักมหึมา แสงไฟเจิดจ้า นั่นคือตำหนักชิงหยางเตี้ยนใช่หรือไม่ขอรับ ?.

พระอาจารย์  :  ใช่แล้ว นั่นเป็นที่ทำการพระบรรพจารย์เทียนยุ่ย  ปราสาทตำหนักเงียบสงัดน่าคร้าม เป็นที่สอบหลักฐาน ระเบียบการเคารพทำตามพระอาจารย์ของคนเดิม บ้านหลังมหึมาใกล้ข้างหอโถงใหญ่นี้ ข้างซ้ายคือ "สถานกลับตัวกลับใจใหม่ของคนเดิมในสังกัดตำหนักชิงหยาง ชิงหยางเอวี๋ยนเหยินจื้อชินสั่ว" ข้างขวาคือ "สถานพักผ่อนของคนเดิมในสังกัดตำหนักชิงหยาง ชิงหยางเอวี๋ยนเหยินซิวชี่สั่ว"  ที่ห่างไกลออกไปเหมือนชายป่า กระท่อมหลังคามุงหญ้าหลายสิบหลังเหล่านั้นคือ "ทัณฑสถานชิงหยาง  ชิงหยางเฉิงเจี้ยสั่ว"  โลกยุคสุดท้ายนี้ ดีชั่วปะปนกัน ทุกแห่งหนแม้จะมีคนบุญ แต่ที่จะดำเนินงานธรรมสงเคราะห์ชาวโลกให้สำนึกรู้ตื่นจากความหลงนั้นมีน้อย น่าเสียดาย !  ความดีของคนหนึ่งคนยากที่จะปิดเสียงครวญครางของคนร้อยคน ด้วยเหตุดังนี้แม้คนบวชบำเพ็ญในศาลเจ้าวัดวาอารามหรือผู้ได้รับธรรมะแล้ว ส่วนใหญ่ยังถูกหมู่คนพาล ใจบาปหยาบช้า แอบแฝงย้อมสีให้ดำไป คนที่ทำทีเคารพในเบื้องต้น ลงท้ายหันหลังให้ เริ่มแรกขยัน สุดท้ายหน่ายหนี ผู้บำเพ็ญเป็นอย่างนี้มากมาย สุดท้ายจึงต้องเบียดเสียดกันมาที่ด่านนี้ ถูกสอบสวนความผิด เก้าในสิบคนจัดอยู่ในทะเบียนดำ ไม่ผิดก็บาป ต้องตกไปสู่กระท่อมมุงหญ้าคา ถูกลงโทษตามความผิดสถานนั้น ด้วยเหตุดังนี้จึงมีพลังสีดำของคนใจบาปหยาบช้ากระจายออกมา จากหลังคาและด้านซ้ายขวาส่วนที่เห็นบนทางเดินด้านตะวันออกเฉียงใต้ คนกลุ่มใหญ่แน่นขนัดแต่ไม่ยุ่งเหยิง มุ่งตรงไปยังสถานพักผ่อนด่านชิงหยางนั้น ล้วนผ่านการตรวจสอบที่ตำหนักเสินหยาง มาตรวจสอบที่ตำหนักชิงหยาง ตำหนักนี้เป็นตำหนักสำคัญ เป็นส่วนหนึ่งของด่าน "จื่อหยางกวน" สอบทานสายธรรม พระวิสุทธิอาจารย์ คนเดิมที่ได้รับการสอบทานที่นี่จึงมีมากมายหลายกรณี บ้างมาไกลจากสถานบุญในนรก ได้รับการยกระดับขึ้นมาเป็นวิญญาณผีที่จะไปสุขาวดี บ้างมาจากบุญวิมานเขตใกล้ ๆ ที่ได้รับการยกระดับให้เป็นเจ้าหน้าที่ บ้างเป็นวิญญาณเดิมที่นำพามาจาก "ตำหนักเสินหยางเตี้ยน" เหล่านี้เป็นต้น รวมความว่า ญาณเดิมทั้งสามโลก ทั้งคน วิญญาณผี เจ้าที่เจ้าทาง มาถึงถ้ำฟ้าดินแดนบริสุทธิ์ ล้วนจะต้องผ่านตำหนักนี้เพื่อสอบประวัติ ญาณเดิมจะต้องรายงานตัวลงทะเบียนที่ "สถานพักผ่อนชิงหยาง" รอการเรียกตัวจากเทพกรผู้นำการ ถามสัญชาติธรรม ความเป็นมาทุกข้อตามระเบียบเรียบร้อยแล้วจะถูกเรียกเข้าตำหนัก ที่นี่ จะทำการตรวจสอบด้วยระเบียบที่เข้มงวดเคร่งครัดเช่นนี้โดยไม่สับสนเลย

อู้เอวี๋ยน  :  การกำหนดสร้างสรรค์ทุกอย่างของดินฟ้าแยบยลอย่างไม่น่าเชื่อ เบื้องบนปฏิบัติต่อจิตญาณดวงใด ล้วนจัดการอย่างยุติธรรมถูกต้อง ดุแล้วมนุษย์จะคิดหวังให้โชคดีแคล้วคลาดไม่ได้แม้แต่น้อย เอ ตำหนักชิงหยางนี้ เป็นตำหนักปากทางหนึ่งของด่านจื่อหยางกวน ทำไมตั้งแต่เรามาเยือนจนถึงบัดนี้ ยังไม่ได้เห็นเหตุการณ์อย่างเดียวกับในหนังสือ "ท่องจิ่วหยางกวน" ที่ตำหนักฉงเชิง ในไถจง ได้รับพระโองการให้ท่องเที่ยวจารึกไว้เลยขอรับ

พระอาจารย์  :  อู้เอวี๋ยนเหลวไหลแล้ว  หนังสือ "ท่องจิ่วหยางกวน" เล่มนี้มิใช่รวมการท่องเที่ยวทั่ว "จื่อหยางกวน" "เหอหยางกวน" และ "จิ่วหยางกวน" แม้จะให้ชื่อว่า บันทึกท่องเที่ยว "จิ่วหยางกวน" ก็ตาม แต่บันทึกเพียงการท่องเที่ยวดูโครงสร้างส่วนที่ทำการต่าง ๆ ใน "จิ่วหยางกวน" เท่านั้น ที่เราท่องเที่ยวอยู่ขณะนี้ เป็นตำหนัก "ชิงหยางเตี้ยนของจื่อหยางกวน" ซึ่งจะให้เห็นทัศนียภาพเช่นเดียวกับในหนังสือท่อง "จิ่วหยางกวน" ได้อย่างไร

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                  ใจคือพุทธะ             จะยังหันหน้า             มองหาที่ไหน
                  บำเพ็ญภายใน          เจดีย์หลิงซัน             บรรพตศักดิ์สิทธิ์
                  ภูเขาหัว - ใจ            อยู่ ณ ที่ใด              จะใคร่ชมชิด
                  แท้จริงสนิท             ติดตัวทุกผู้                รู้ได้ด้วยตน   

                                                           ท่องพุทธาลัย (2)

                                                                ตอนที่ 8

                         ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า

                                  ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา    สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที

อู้เอวี๋ยน  :  ใช่แล้วขอรับศิษย์โง่ไปชั่วขณะ เผลอเอา "เก้าเก้าจื่อหยังกวน" นี่ไปปนกับ "จิ่วหยังกวน" ทางโน้นเสียได้

พระิอาจารย์  :  ไม่ใ่ช่อะไร เป็นเพราะอู้เอวี๋ยนได้อ่านหนังสือท่อง "จิ่วหยางกวน" ก่อนจึงมีมโนภาพข้างคา ชาวโลกมักจะเป็นโรคนี้โดยไม่รู้ตัว

อู้เอวี๋ยน  :  พระอาจารย์โปรด ฯ ถูกต้องแล้ว การยึดมั่นถือมั่นต่อสิ่งที่เข้าครองใจก่อน เป็นโรคเดียวกันของใจคน ศิษย์จะจำพระโอวาทพระอาจารย์ไว้ (ศิษย์กับอาจารย์พูดพลางเดินพลางจนมาถึงครึ่งทางมิทันรู้ตัว พลันได้ยินเสียงกลอนลั่นสามที ได้เห็นเทพกรห้าหกท่านเดินออกมาภายในจากตำหนักข้างหน้า เมื่อมาถึงเบื้องหน้าพระอาจารย์ เทพกรกับพระอาจารย์ก็ต่างคารวะต่อกัน)

เทวมาตย์  :  ผู้น้อยได้รับพระบัญชาจากพระบรรพจารย์ ให้ออกมาต้อนรับพระบรรพจารย์กับศิษย์ของพระองค์

พระอาจารย์  :  สาธุ ได้รับไมตรีจากพระบรรพจารย์ รบกวนท่านเทวมาตย์นำทาง

อู้เอวี๋ยน  :  ผู้น้อยเบื้องล่างกราบท่านเทวมาตย์  (ว่าแล้วพร้อมกันดำเนินไปสู่ตำหนัก "ชิงหยาง" ซึ่งห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว มองดูซ้ายขวาของพระตำหนักเห็นความโอ่อ่าสง่างาม  แสงสีโชติช่วงชัชวาลไม่ต่างกับ "รัตนะตำหนักตรีเทพพิทักษ์  ซันกวนเป่าเตี้ยน" บนเหนือพระทวารใหญ่มีแผ่นป้ายจารึกอักษรว่า "ชิงหยางเตี้ยน"  ซุ้มประตูตำหนักสูงมาก มีเสาหินมหึมายืนตระหง่านอยู่สองข้าง มีกลอนคู่อยู่สองข้างประตูว่า "ฟ้าสูงแผ่นดินไกล ในโลกล้ำค่าไซร์ คือได้ทางสว่างยุคสาม  บรรจบกาลได้ธรรมแท้ สำคัญแน่คนหมายให้ จุดมโนธรรมน้ำใจไว้ "  เทียนเกาตี้เอวี่ยนซื่อเจียนกุ้ยไจ้ซันฉีหมิงลู่เต๋อ  อวิ้นเหอเต้าเจินเหยินซื่อจ้งอวี่อี้เตี่ยนเหลียงซินไจ้  หน้าตำหนักสงบสวยงาม ร่มเย็นสบาย กำแพงหินสองด้านจารึกโคลงกลอนไว้หลากหลายด้วยพู่กันบรรจงและเขียนหวัด ดูอย่างกับพระอารามหลวงยิ่งใหญ่ในโลกมนุษย์  อู้เอวี๋ยน กราบประทานขออนุญาตอ่านดังนี้

เรื่องทางโลก             ยากที่จะ             คาดเดาได้             พลันละลาย              ประดุจเกล็ด         น้ำค้างแข็ง
กุศลบุญ -                คุณน้อยนัก          หรือมากแรง            สว่างแสง                 ส่องแลเห็น          ชัดเจนหมด
จะทำลาย                สูญสิ้นไป            ไม่ได้เลย               สักวันเอย                 น้อยนิดนั้น           พลันปรากฏ
อย่าหวังลาภ            วาสนา                 พาเริงโลด             จงกำหนด                 ระวังบาป             กำราบตน
ชีพชาวหล้า             อุปมา                  ทะเลป่วน              คลื่นลอนรวน              ชวนซัดสาด         บาดหินผา
จิตญาณเป็น            เช่นนี้เวียน             เปลี่ยนลีลา            ยับเยินมา                  ผจญล้าง            บ้างมงคล
ตนผู้ทำ                  กรรมถูกจด            กำหนดผล             หนีไม่พ้น                  จนทุกทาง          สว่างชัด

ซื่อซื่อหนันเลี่ยว        ซวงลู่อี้เซียว        กงกั้วต้าเสี่ยว        หมิงเจี้ยนเจาเจา        อู้ฉิวตัวฝู                    เจื้อจือเสี่ยนเก่า
เหยินเชิงไจ้ซื่อ         อวั่นหยูไห่เฉา      อี๋อี้อี๋เมี่ย              จ้ายุ่ยจ้าเจียว            หลิงอี้หยูซื่อ                สือจ่วนสือหลุน
ฮว๋อเฟ่ยฮว๋อเตียว      จี๋ชยงฮว๋อฝู         จื้อจั้วจื้อเจา          อินกั่วปู้ชั่ง                เจี้ยนเจี้ยนเฟินหมิง        เจวี๋ยเอี่ยหนันเถา

        อู้เอวี๋ยน เพิ่งอ่านจบก็เห็นเทวมาตย์ท่านหนึ่งสวมจีวรรูปโป๊วก่วย เดินออกมาจากตำหนักมาด้วยใบหน้าอ่อนโยนยิ้มแย้ม

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                  ใจคือพุทธะ             จะยังหันหน้า             มองหาที่ไหน
                  บำเพ็ญภายใน          เจดีย์หลิงซัน             บรรพตศักดิ์สิทธิ์
                  ภูเขาหัว - ใจ            อยู่ ณ ที่ใด              จะใคร่ชมชิด
                  แท้จริงสนิท             ติดตัวทุกผู้                รู้ได้ด้วยตน   

                                                           ท่องพุทธาลัย (2)

                                                                ตอนที่ 8

                         ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า

                                  ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา    สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที

เทวมาตย์  :  บรรพพุทธาท่านกับอู้เอวี๋ยนเหนื่อยยากมากตลอดทาง พระบรรพจารย์อยู่ข้างใน ขอเชิญยินดีต้อนรับท่านเข้าพักผ่อน

พระอาจารย์  :  ลำบากแก่ท่านทิพยมาตย์ เชิญท่านนำทาง อู้เอวี๋ยนรีบแต่งกายให้เรียบร้อย (ดังนี้แล้ว อู้เอวี๋ยนเดินตามพระอาจารย์พร้อมกันเข้าสู่ตำหนัก) ตำหนักในใหญ่โตโอ่อ่าสง่างาม เลิศหรูอลังการ เทพกรผู้ปฏิบัติงานมากมาย เมื่อเห็นพระบรรพจารย์เทียนหยานเสด็จมา ต่างรีบคารวะกันแช่มชื่น เหนือคานด้านบนมีป้ายทองแผ่นใหญ่ จารึกข้อความว่า "เคารพกฏยิ่งใหญ่แท้   ต้าไจจุนเจ็อ"  ทุกตัวอักษรมีรัศมีสีทองแผ่ออกรอบด้านสะท้อนทาบลงบนผนังที่มีป้ายจารึกโคลงกลอนด้วยตัวอักษรบรรจงและหวัด ความบางส่วนมีว่า 

สามโลกปรกช่วย             ด้วยเมตตาการุณย์        หลักธรรมเกื้อหนุน        ให้คุณชาวหล้า        พลังบริสุทธิ์        ชีพจรแผ่พา       
ฐานบุญเลิศหล้า              ปทุมาเบ่งบาน
ฉือเปยจิ้วขู่ซันเฉาตู้        เจิ้งหลี่อู๋ซือจี้ซื่อเตียน        ฉุนชี่หลิวทงอวั้นไม่จ่วน        กั่วจุนเอว้ยไจ้เซิงฮว๋าเหลียน

ด้วยรักเมตตา          กรุณาอุ้มชู        เวไนยฯกอบกู้        สู่เอกภาพใหญ่        มหาจักรวาล        หลักธรรมเที่ยงไซร์
สงบตั้งใจ               สืบส่งกลมกลืน
ฉือเปยไอ้ไจ้        ตู้ฮว่าต้าถง        เจิ้งหลี่อวี่โจ้ว        จิ่งซินเอวี๋ยนทง        อวั้นฟังจี้ซื่อ        ก่วงพีปู้ฉัง        อย่งปู๋เมี่ยซื        จินเหลียนเจินจง

พระอาจารย์  :  อู้เอวี๋ยนอย่ามัวเพลิน พระบรรพจารย์รอเราอยู่ในตำหนัก รีบเข้ากราบคารวะ (กล่าวพลางดำเนินสู่ประตูชั้นที่สามภายใน ได้เห็นพระบรรพจารย์ดำเนินมาต้อนรับด้วยพระพักตร์อ่อนโยน ธรรมปฏิสันถารต่อกันแล้วพร้อมกันประทับนั่ง)

พระบรรพจารย์  :  ฝ่ายปฏิการะให้เชิญเครื่องรับรองเข้ามา ! 

พระอาจารย์  :  คุณธรรมไมตรีจากพระบรรพจารย์ยากจะลบลืม คืนนี้ เราศิษย์อาจารย์สนองรับเบื้องบน โปรดบัญชามาสู่ตำหนักนี้ รับผิดชอบบันทึกบททองเป็นข้อมูลสงเคราะห์ชาวโลกต่อไป

พระบรรพจารย์  :  พระบรรพจารย์ (เทียนหยาน) พระองค์เกรงใจยิ่งแล้ว เราต่างรับหน้าที่ของตน ล้วนเพื่อปรกโปรดสามโลกเก็บงานดินฟ้าสมบูรณ์ผล ยิ่งกว่านั้น บรรพจารย์ท่านวิ่งเต้น เหนื่อยยากยิ่งกว่า ท่านน่าจะประทับสนทนาอยู่ ณ ที่นี้ ข้าพเจ้ามอบหมายให้เทพกรท่านหนึ่งนำท่านธรมราชมาเป็นผู้แนะนำการท่องเที่ยวในที่ต่าง ๆ แก่อู้เอวี๋ยน ท่องเที่ยวกลับมา หากกังขาสิ่งใดข้าพเจ้าจึงไขข้อปัณหา ไม่ทราบอริยดำริของท่านเห็นเป็นเช่นไร ?.

พระอาจารย์  :  ขอบพระคุณความปรารถนาจากพระบรรพจารย์  อู้เอวี๋ยน ตลอดทางจำไว้   อย่าได้หละหลวมจริยารู้ไหม ?.  (ดังนั้นแล้ว ธรรมราชได้รับบัญชาจากพระบรรจารย์นำอู้เอวี๋ยนออกจากตำหนักไปสู่ "ตำหนักสอบถาม  เข่าเซี่ยวเตี้ยน") ในตำหนักนั้น คนเดินแน่นขนัด ต่างถูกสอบหลักฐาน เทพกรผู้ทำการประทับนั่งทุก ๆ โต๊ะทำงาน วุ่นอยู่กับการตรวจสอบสมุดบัญชีหลักฐาน

ธรรมราช  :  อู้เอวี๋ยน นั่งรออยู่ที่นี่สักครู่ รับฟังอยู่ข้าง ๆ ... (อู้เอวี๋ยนมองไปโดยรอบ หน้าโต๊ะตัวหนึ่งกลางห้อง หญิงคนหนึ่งก้มหน้าเศร้าหมอง เห็นเทพกรผู้ทำการตรวจสอบบัญชีบาปบุญในการบำเพ็ญแล้วบันดาลโทสะ ตยโต๊ะดังปัง ตวาดชี้หน้าหญิงนางนั้น)

เทพกร  :  เจ้าอยู่ในโลกผิดพุทธระเบียบบ่อย ๆ กล้าอกตัญญู ฝ่าฝืนดื้อดึงต่อเทียนมิ่ง ใส่ไคล้ทำลายธรรมะและพระอาจารย์...ชั่วร้าย  ชั่วร้าย !  เจ้ายังกล้าวางแผนทำลายนักธรรมอาวุโสให้เสียหาย เจ้าแย่งตำแหน่งบุญกุศลด้วยเหตุผลกลใด มีชีวิตอยู่ ใส่หน้ากากผู้บำเพ็ญสร้างบุญ แต่ทำลายลายชื่อเสียงของตำหนักบุญอยู่บ่อย ๆ รู้ไหม โทษควรสถานใด ?.

วิญญาณหญิง  :  ... (อึกอักพูดไม่ออก คุกเข่าน้ำตาไหลพราก ขอเทพกรโปรดยกโทษ)

เทพกร  :  (ขึงพระเนตร) อยู่ในโลกไม่ทำดี บัดนี้จะขออะไร (โปรดบัญชาเทวนาคราชแปดฝ่ายนำตัววิญญาณบาปไปสู่สถานลงโทษ ให้รับโทษไปตามความผิดนั้น ๆ )   (พระวัชระพิทักษ์ธรรมองค์ใหญ่น่าคร้าม หุ้มเกราะสะพายดาบสององค์ รับพระบัญชาผลักไสนำพาวิญญาณบาปไปสู่กระท่อมมุงหญ้าคาทางโน้น) 

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                 ใจคือพุทธะ             จะยังหันหน้า             มองหาที่ไหน
                  บำเพ็ญภายใน          เจดีย์หลิงซัน             บรรพตศักดิ์สิทธิ์
                  ภูเขาหัว - ใจ            อยู่ ณ ที่ใด              จะใคร่ชมชิด
                  แท้จริงสนิท             ติดตัวทุกผู้                รู้ได้ด้วยตน  

                                                           ท่องพุทธาลัย (2)

                                                                ตอนที่ 8

                         ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า

                                  ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา    สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที

อู้เอวี๋ยน  :  เศร้าแท้ เข้มงวดแท้ ผู้บำเพ็ญผิดต่อพุทธระเบียบ ผิดต่อทางธรรม จะผ่านการตรวจสอบจากตำหนักนี้ไปไม่ง่ายเลย (หันไปทางโต๊ะสอบสวนทางขวา เห็นชายชราคนหนึ่ง สูงอายุ ผมขาวโพลน หน้าผากกว้าง สุขุมเยือกเย็น สุขุมเยือกเย็น สายตาเป็นประกาย เชื่อว่าคงเป็นผู้รักษาพุทธระเบียบ สร้างกุศลคุณงามเมื่อยามมีชีวิตเป็นแน่) เทพกรเปิดสมุดดูผลการบำเพ็ญด้วยพระพักษณ์แช่มชื่น สอบถามตรวจทานชื่อสกุล อิ๋นเป่าสือ (ผู้แนะนำรับรอง) และอื่น ๆ ชายชราตอบอย่างคล่องแคล่ว

เทพกร  :  ยินดีด้วย ยินดีด้วย ! ผู้มีปัญญาเมื่อมีชีวิต รู้จักอาศัยกายสมมุติบำเพ็ญธรรมจริง สร้างบุญสร้างคุณธรรม บันทึกไว้ไม่ใช่ธรรมดา ท่านทิพยมาตย์นำเชิญผู้เฒ่าทานนี้ไปที่ห้องพักผ่อน จากนั้น จึงต้อนรับสู่ตำหนัก "ปี้หยางเตี้ยน" เพื่อสอบผลต่อไป

อู้เอวี๋ยน  :   สาธุ เมื่อมีชีวิต รักษาพุทธระเบียบ ผู้บำเพ็ญบุญตายแล้วมาที่นี่นับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง (หันไปทางโต๊ะซ้ายมือ เห็นท่านเทพกรชี้หน้าชายฉกรรจ์...)

เทพกร  :  เจ้าอยู่ในโลกมนุษย์ ใจใหญ่กว่าแผ่นฟ้า กล้าลบหลู่เหยียดหยามเทียนมิ่ง หลอกลวงรังแกดูแคลนนักธรรมอาวุโสกับผู้ร่วมบำเพ็ญ ไม่รักษาความสัตย์จริง พูดจาเหลวไหล โน้มใจใคร ๆ ให้หลงผิด หัวใจธรรมของเจ้าอยู่ใหน เมื่อตรวจสอบสมุดบาปบุญสามชาติของเจ้าแล้ว บาปเวรนี้ควรตกนรกในขุม "นรกธรมผู้บำเพ็ญ เซิงหยูเต้าอวี้" รับโทษสถานหนัก แต่ในสมุดบาปเวรสามชาติปรากฏบุญ เคยสั่งสมไว้ในชาติที่แล้วเล็กน้อย จึงเห็นแก่บุญและคุณธรรมอดีตชาติหักลบกับความผิดบาปในชาตินี้ ท่านทิพยมาตย์จึงนำผู้นี้ไป "สถานสำนึกกลับตัวกลับใจ" ขอขมากรรมสามสิบวัน รอคอยให้ยมทูตนำไปยังยมโลกบัลลังก์ที่สิบ ส่งไปสู่แท่นเวียนว่ายเกิดใหม่ ไปบำเพ็ญชาติหน้า

อู้เอวี๋ยน  :  โธ่เอ๋ย อุตส่าห์สั่งสมกุศลบุญคุณธรรมไว้ แหกชาติน้ผิดต่อธรรมะ ผิดต่อพุทธระเบียบ ล่วงเกินเทียนมิ่ง สูญเสียคุณธรรม กระทำความผืดก็ยากจะพ้นจากเวียนว่ายตายเกิด ดังคำที่ว่า

""หนึ่งก้าวพลาดเท้า             แค้นเศร้าชั่วกาลนาน             หันกลับอีกที            ร้อยปีเฒ่าชรา"
อี้ซือจู๋  เฉิงเชียนกู่เฮิ่น  ไจ้หุยโถวอี่ไป่เหนียนเซิน             ต้องรอบคอบระมัดระวัง"
        (ขณะนั้น ได้ยินเสียงเทพกรตำแหน่งกลางตบโต๊ะปัง ตวาดหญิงนางหนึ่งที่คุกเข่าตัวสั่นอยู่เบื้องหน้า นางเศร้าหมองน้ำตานองหน้า)

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                  ใจคือพุทธะ             จะยังหันหน้า             มองหาที่ไหน
                  บำเพ็ญภายใน          เจดีย์หลิงซัน             บรรพตศักดิ์สิทธิ์
                  ภูเขาหัว - ใจ            อยู่ ณ ที่ใด              จะใคร่ชมชิด
                  แท้จริงสนิท             ติดตัวทุกผู้                รู้ได้ด้วยตน   

                                                           ท่องพุทธาลัย (2)

                                                                ตอนที่ 8

                         ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า

                                  ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา    สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที

เทพกร  :  เมื่อเจ้ามีชีวิตอยู่ เข้าตำหนักบุญบ่อย ๆ ไม่พูดธรรมะ ไม่ทำความดี ชอบวิจารณ์นินทาใคร ๆ อาจารย์และเจ้าตำหนักตักเตือนบ่อย ๆ เจ้าแกล้งทำหูทวนลม ซ้ำขึ้งโกรธ เจ้าเกลียดชังอาจารย์  ว่าร้ายธรรมะด้วยเหตุอันใด  เจ้ารู้ทั้งรู้ว่าโทษของการว่าร้ยอาจารย์ไม่ใช่เรื่องเล็ก แต่กลับกล้าผิดกฏสวรรค์ ทำการทำลายชื่อเสียง ลบล้างอาจารย์และธรรมะ จงใจผิดทั้งที่รู้อย่างนี้โทษควรสถานใด

วิญญาณหญิง  :  ...ขอเทพการท่านโปรดยกโทษ

เทพกร  :  มา ! บัญชาทิพยมาตย์นำหญิงนางนี้ไปลงโทษที่ "ทัณฑสถานเฉิงเจี้ยสั่ว"

อู้เอวี๋ยน  :  เข้มงวดแท้ น่าเกรงขามอย่างกับผู้พิพากษา ดีร้ายให้ตายตกไปตามกรมจริง ๆ  ชาวโลกแม้จะถือบวชบำเพ็ญ หรือได้รับธรรมะ เข้าสู่อาณาจักณธรรมบำเพ็ญ ถวายชื่อลงบัญชีเบื้องบน แต่เมื่อหมดอายุยังคงต้องผ่านด่านการตรวจสอบ "เก้าเก้าด่านจื่อหยัง" หากเป็นผู้ฝึกฝนบำเพ็ญก็จะสดวกสบายอย่างผู้รับเชิญพิเศษ ในทางตรงข้าม หากจอมปลอมดีแต่ชื่อ ก็จะต้องรับโทษไปเอง เซียนพุทธะในอาณาจักรธรรม จะปกป้องคุ้มครองไม่ได้เลย กฏของฟ้าเบื้องบนแน่นหนาเคร่งครัด ผู้บำเพ็ญมิได้มีอภิสิทธิ์สูงกว่าใคร ผู้บำเญจากศาสนา นิกายใด ๆ เมื่อมาถึง "จื่อหยางกวน" อยู่เบื้องหน้ากฏสวรรค์ ทุกคนเสมอภาคกัน ไม่มีสัมพันธภาพส่วนตัวแม้แต่น้อย "ฟ้าเบื้องบนไม่มีคนสนิท ชูชิดแต่ผู้มีคุณธธรรม  ชั่งเทียนอู๋ซิน เอว๋ยเต๋อซี่ฝู่"  เช่นนี้จึงจะเป็นจุดสำคัญของผู้บำเพ็ญ

ธรรมราช  :  อู้เอวี๋ยน เห็นเหตุการณ์ชัดเจนหรือยัง

อู้เอวี๋ยน  :  ศิษย์เห็นชัดเจนแล้วขอรับ

ธรรมราช  :    เมื่อชัดเจนแล้ว จะนำเจ้าไปทัศนา "สถานกลับตัวกลับใจ  จื้อซินสั่ว"  (กล่าวจบ ทั้งสองพากันมุ่งหน้าไปทางบ้านหลังใหญ่ขวามือของตำหนัก ไม่กี่ก้าวก็ถึงลานข้างหน้า)  มองดูสถานที่โดยรอบ กว้างหลายสิบวา แบ่งเป็นห้าหกห้อง มีคนเข้าออกพลุกพล่าน แต่เงียบเสียงสำรวม  เหนือคานใหญ่มีป้ายเขียนอักษรตัวโตไว้ว่า "ชิงหยางสถานกลับตัวของญาณเดิม  ชิงหยางเอวี้ยนหลิงจื้อซินสั่ว"  สองข้างมีกลอนคู่ว่า

น้อยลงแน่แม้ลงโทษแก้ไขให้ได้สำนึกความผิดลดลง
มั่นคงได้ ตั้งใจเริ่มต้นใหม่ กลับใจขอขมา ผลพาชุพชีวิต
ปี้ติ้งเส่าเฉิงไก่จื้ออู้เอว๋ยกั้วจื้อเจี่ยน
ตังหยานเจียนจื้อฉงซินหุ่ยชั่นกั้วซินเชิง

        ทั้งสองก้าวสู่ภายใน มองดูห้องต่าง ๆ กว้างขวางจุได้ร้อยพันคน บรรยายกาศสงบเงียบ บนโต๊ะหินมีหนังสือพระธรรมคัมภีร์ช้อนอยู่กองโต  ญาณเดิมทั้งหมดเป็นระเบียบเคร่งครัด นั่งตัวตรงบนม้าหิน บ้างสวดมนต์ บ้างอ่านหนังสือ บ้างฝึกพุทธระเบียบอยู่ในส่วนต่าง ๆ ในห้องต่าง ๆ  ในห้องจะมีเทพกรอบรมดูแล พร่ำสอนญาณเดิมทั่วกัน

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                  ใจคือพุทธะ             จะยังหันหน้า             มองหาที่ไหน
                  บำเพ็ญภายใน          เจดีย์หลิงซัน             บรรพตศักดิ์สิทธิ์
                  ภูเขาหัว - ใจ            อยู่ ณ ที่ใด              จะใคร่ชมชิด
                  แท้จริงสนิท             ติดตัวทุกผู้                รู้ได้ด้วยตน   

                                                           ท่องพุทธาลัย (2)

                                                                ตอนที่ 8

                         ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า

                                  ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา    สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที

ธรรมราช  :  ภายในห้องมีญานเดิมไม่น้อย ประมาณหลายร้อยคน บาปบุญสูงต่ำต่างกัน บางคนบำเพ็ญบาปมากกว่าบุญ  บ้างบุญมากกว่าบาป บาปมากกว่าจะจัดไว้ในห้องที่สอง ให้อ่านหนังสือให้เข้าใจหลักธรรม ฝึกจริยระเบียบเป็นเวลาสามสิบวัน จากนั้นให้ยมทูตพาไปยังยมโลก ขึ้นแท่นเวียนว่ายไปเกิดเป็นคน กลับไปบำเพ็ญใหม่ในโลก เพื่อว่าเมื่อเกิดใหม่แล้ว จะไม่ล่วงผิดจริยธรรมอีก  หากเมื่ออยู่ในโลก บุญมากกว่าบาป จัดไว้ในห้องที่หนึ่งเพื่อบำเพ็ญสิ่งบกพร่องที่ทำมา  ครบกำหนดแล้ว จำแนกผลการบำเพ็ญ  ผู้บำเพ็ญดี ได้ไปที่ตำหนัก"ปี้หยางเตี้ยน" บำเพ็ญได้ไม่ดี ส่งไปเพิ่มเติมบำเพ็ญที่ "สถานบำเพ็ญบุญในนรก  ตี้ฝู่ซิวชั่นสั่ว"  ดังนั้น ที่อู้เอวี๋ยนได้เห็นคนจำนวนมากในห้องนี้นั้น ล้วนเป็นผู้บำเพ็ญบุญกุศลไว้ไม่พอ ศีลวินัยไม่กลมสมบูรณ์ หรือผู้กระทำผิดเล็กน้อย  ส่วนผู้กระทำผิดบาปมากนั้น มิใช่จะให้กลับตัวกลับใจในห้องนี้ แต่เป็นที่  "สถานลงโทษ  เฉิงฝาสั่ว" กระท่อมข้างหน้าโน้น ลงโทษถึงยี่สิบสามสิบวันแล้ว จะให้ยมทูตนำไปลงโทษในนรกต่อไป นี่คือ สภาพคร่าว ๆ ของสถานที่แห่งนี้ เราจะนำเจ้าไปชม "สถานพักผ่อน ซิวซี่สั่ว" ต่อไป  กล่าวจบพากันเดินออกจาก "สถานกลับตัวกลับใจ" ไปทางขวา มองไปไม่ไกลเห็นหอสูงสีแดงตระหง่าน เห็นป้ายหนังสือสีทองส่องรัศมีเข้าตาแสดงชื่อหอว่า "หอชิงหยางสถานพักผ่อนญาณเดิม  ชิงหยางเอวี๋ยนหลิงซิวซี่สั่ว" มีกลอนอยู่ซ้ายขวาว่า   "บำเพ็ญสำเร็จลบผิดบาปใหญ่ได้ระดับสูง   คุณธรรมถึง สิ้นเวรสั่งสม ญาณกลมบริสุทธิ์   ซิวเฉิงกงเต้ากั้วเซียนจินซั่งผิ่น  ลี้จิ้วเต๋อเกาเนี่ยจิ้นอิ้งฉุนหลิง"  ทั้งสองมาถึงระเบียงหอ มองเข้าไปในห้อง เห็นหน้าต่างสว่างใส โต๊ะสะอาดหมดจด กลิ่นหอมกรุ่นห้อง ปลอดฝุ่นธุลี ประดับห้องด้วยเตาโบราณและหนังสือคัมภีร์

อู้เอวี๋ยน  :  สาธุ ใครอยู่ที่นี่ไม่มีความสุขได้หรือ (ญาณเดิมมากมายที่พักในห้องนี้ แต่งตัวกันสะอาดเรียบร้อย เข้าออกยิ้มแย้ม คารวะต่อกัน)

ธรรมราช  :  ญาณเดิมในห้องนี้ ล้วนเคยตั้งตนดำเนินธรรม ช่วยงานศาลเจ้า ศรัทธาจริงใจ  ญาณเดิมเข้าพักอย่างสบายในสถานที่นี้ ล้วนมีบุญไม่มีบาป  พักได้สบายอิสระ รอเวลาทิพยมาตย์นำไปตำหนักปี้หยาง เอาละ จะนำเจ้าไปชม "สถานลงโทษบ้าง" (กล่าวจบ ก็พากันเดินออกจาก "สถานพักผ่อน" มุ่งสู่ทางเดินใหญ่ข้างหน้า ไม่ไกลนักก็เห็นกระท่อมมุงหญ้าคาหลายหลัง ได้ยินเสียงโอดโอยเป็นระลอก กลิ่นคาวโชยมาตามลม  ทำให้สะท้านขยะแขยง)

อู้เอวี๋ยน  :  กราบเรียนถามยมราชเจ้า "เก้าเก้าจื่อหยางกวน" เป็นด่านสอบหลักฐานคนเดิม เหตุใดจึงมีเสียงถูกลงโทษ อย่างนี้