[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

     ข้าใช้จางเจียอวนข่งเจ้อ ที่เต๋เเฮว่ย เป็นที่อบรมฝึกสอนในช่วงปิดเทอมเพื่อศึกษาพิเคราพห์หลักคุณสัมพันธ์ มีผู้เข้าร่วมฟังเต็มห้อง จนต้องแบ่งชั้นออกไปเป็น 4 มณฑล ที่ เย่อ ฟง จี๋ และ เฮวย ด้วยเหตุดังนี้ทำให้สมาคนการกุศลนี้ก็แพร่เข้าไปถึงหมู่บ้าน ข้ารับผิดชอบในการอบรมธรรมแห่งสตรี คนก็กระตือรือร้นเข้าฟังกันและนายกสมาคนที่ชื่อ ปี๋เฮว่ยชิเคยเป็นทหารมาก่อนเป็นคนมุทะลุเห็นว่าการอบรมของเราจะทำให้กระเทือนต่อความเจริญของสมาคม ก็สั่งคนมาจับข้าพร้อมกับประนามต่อหน้าว่า "เจ้าเป็นคนชาวนา คนป่า คนดง มีความรู้อะไรที่กล้าอวดดีมาก่อกวนสังคมของเรา ข้าไม่กำจัดเจ้าไป เป็นไม่ได้การ" พวกที่ติดตามข้าไป ต่างก็ไม่ยอม จึงเกิดการโต้เถียงกัน จนเกือบจะชกต่อยกัน ข้าก็ว่าต่างคนต่างมีความตั้งใจ น้ำในบ่อกับน้ำในแม้น้ำก็ไม่เกี่ยวกันอยู่แล้ว ต่างคนก็ต่างมีมุมมองแตกต่างกันไป ความเห็นก็ย่อมไม่เหมือนกัน เอาเป็นว่าต่างคนก็ต่างปฏิบัติตามทางของตนก็ดีแล้ว จะมาหาเรื่องกันทำไม เมื่อพูดจบก็เดินจากไปอย่างนอบน้อม
    นึกไม่ถึงสามวันให้หลัง นายกสมาคนปีี้ มาขอลุแก่โทษต่อข้า จากเรื่องนี้จะเห็นได้ว่า คนเราจะต้องมีจิตใจที่มั่นคง เมื่อเจอสิ่งยุ่งยากใจ จิตเราก็ไม่หวั่นไหว ก็จะเป็นที่บันดาลใจคนได้