[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

  เมื่อคุณอายุ 16 ปี แม่สอนคุณขับรถ  คุณขอบคุณแม่ด้วยการขับรถหนีแม่ไปเที่ยว   เมื่อคุณอายุ 17 ปี แม่จ่ายค่าเรียนกวดวิชาให้คุณได้เรียนเพิ่ม เพื่อหวังให้คุณเก่งและมีความรู้ คุณขอบคุณแม่ด้วยการให้แม่ส่งข้างนอกเพื่อจะได้ไม่อายเพื่อน  เมื่อคุณอายุ 18ปีแม่ร้องให้เมื่อคุณจบชั้นมัธยม คุณขอบคุณแม่ด้วยการฉลองกับเพื่อนตั้งแต่หัวค่ำยันเช้า   เมื่อคุณอายุ 19 ปี แม่รอโทรศัพท์สายสำคัญจากคุณ  คุณขอบคุณแม่ด้วยการใช้โทรศัพท์ตลอดคืนนั้น  เมื่อคุณอายุ 20 ปี แม่ถามว่าคุณมีแฟนรึยัง คุณขอบคุณแม่ด้วยการตอบว่า"แม่อย่ามายุ่งกะหนู (ผม) เลย"   เมื่อคุณอายุ 21 ปี แม่แนะนำอาชีพของแม่ให้คุณทำในอนาคตของคุณ คุณขอบคุณแม่ด้วยการพูดว่า หนู (ผม)ไม่อยากเป็นอย่างแม่  เมื่อคุณอายุ 22 ปี แม่อยากกอดคุณในวันรับปริญญา  คุณขอบคุณแม่ด้วยการไปกอดกับเพศตรงข้ามกับคุณโดยไม่กอดแม่ที่ท่านอยากกอดคุณ   เมื่อคุณอายุ 23 ปี แม่ซื้ออพาร์ตเม้นท์และเฟอร์นิเจอร์ให้แก่คุณคุณขอบคุณแม่ด้วยการว่ากับเพื่อนๆลับหลังว่า"มันช่างเชยและน่าเกลียดเสียนี่กระไร"  เมื่อคุณอายุ 24 ปี แม่บอกให้คุณพาแฟนของคุณมาหาแม่ เมื่อคุณพามา แม่ถามพวกคุณว่าอนาคตวางแผนไว้ว่าอย่างไร  คุณขอบคุณแม่ด้วยการจ้องเขม็งและพูดว่า "แม่จะมายุ่งอะไรกับหนู(ผม)อีกเนี่ย"  เมื่อคุณอายุ 25 ปี (สำหรับผู้ชาย)แม่ช่วยออกค่าสินสอดให้กับคุณและบอกกับคุณว่าแม่รักคุณมากขนาดไหน คุณขอบคุณแม่ด้วยการพูดว่า"อายคนอื่นเขาน่า...แม่"(สำหรับผู้หญิง)แม่ออกค่าใช้จ่ายในงานแต่งงานให้คุณและบอกว่าแม่รักคุณมากขนาดใหน คุณขอบคุณแม่ด้วยการพูดว่า"หนูอยากไปอยู่ต่างประเทศเพื่อจะได้สวีทกับแฟนโดยไม่มีแม่"  เมื่อคุณอายุ 30 ปีแม่โทรมาหาและแนะนำวิธีเลี้ยงเด็ก คุณขอบคุณแม่ด้วยการบอกว่า"สมัยนี้มันเปลี่ยนไปแล้วละ่ค่ะแม่"

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                                              ก่อนไม่มีแม่ให้กอด

                          อยู่ใกล้แม่แค่รู้ว่าอยู่ใกล้            รักแค่ใหนก็ได้รู้เมื่ออยู่ห่าง

            คิดถึงเช้า จรดเย็นไม่เว้นวาง                      ห่วงทุกอย่าง อยากไปหาทุกนาที

            เคยโกรธแม่ เถียงแม่ ก็แค่นั้น                    เคยน้อยใจ สาระพัน ก็แค่นี้   

            จงรักษา วันเวลา ไว้ให้ดี                          ก่อนที่จะ ไม่มีแม่ คนนี้อีกต่อไป

                                       

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                  ลูกขอกราบบูชาคุณบิดามารดา
                   
        อีกทั้งกราบขอขมา    ที่ละเลย   เคยไม่กตัญญู...

ลูกร่ำรวย        สูงศักดิ์        สักเพียงไร
ยังรับใช้         เอาในใส่่      ในพ่อแม่
ไม่ทิ้งให้       ใครอื่นเขา     เฝ้าดูแล
ท่านชะแง้      แลหาหรือ     คือลูกตน
ชีวิตนี้           ที่ได้มี          กายสังขาร
พ่อแม่ท่าน     เลี้ยงดูมา      อย่าสงสัย
แม้สักวัน       หากท่านมี     อันตราย
จะยอมตาย    ให้ท่านรอด    ได้ปลอดภัย
ค่าน้ำนม        ผสมเลือด     ไม่เหือดหาย
เป็นสายใจ     ไม่รู้ลืม         เคยดื่มด่ำ
เคยซุกซบ      เคยอบอุ่น     คุณควรจำ
ทุกทุกคำ       ทุกค่ำเช้า     เราเคยกิน
ถึงเวลา         จะเลี้ยงดู      ชูพ่อแม่
ท่านก็แก่       เฒ่าชรา        หาอยู่ไม่
เสียการงาน    ธนสารฯ        หาได้ใหม่
หาไม่ได้       ให้ท่านฟื้น     กลับคืนมา

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

"แม่"...เปรียบเป็น เช่นผู้ให้ ชีวิตลูก             เฝ้าพันผูก ลูกแต่เล็ก ไร้เดียงสา

"แม่"...คือผู้ สรรค์สร้างสิ่ง เพื่อลูกยา           โน้มนำพา สิ่งดีงาม ตามดูแล

"แม่"...เป็นผู้ ประเสริฐนัก ประจักษ์ยิ่ง           หามีสิ่ง ใดเปรียบ เสมอแข

"แม่"...ฉันนั้น เทิดทูนยิ่ง เหนือดวงแด          รักแน่แท้ รักแม่นั้น นิรันดร์กาล

          ลูกสำนึกบุญคุณการุณยิ่ง ทุกทุกสิ่ง เกินจำนรรจ์ เกินกล่าวขาน
ลูกเรียนรู้ จากครูแม่ แต่บริบาล เมื่อวันวานลูกยังจำมิลืมเลือน
ลูกขอมอบ ดอกมะลิ กราบตักแม่ ขอดูแล ให้แม่สุข หาใครเหมือน
                  ลูกก้มกราบ ด้วยจิต อย่าบิดเบือน
               วันปีเคลื่อน ขอแม่สุข ทุกข์คลาดคลา
                                                            :}

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                             ลูกรัก..อย่าพาแม่ไปบ้านพักคนชรา

ลูกสะใภ้..ทำอาหารจืดหน่อยก็บอกว่า ไม่มีรสชาติ
ทำเค็มหน่อยก็บอกว่า กลืนไม่ลง จะเอายังไงแน่ ?
พอแม่เห็นลูกชายกลับมา ก็ไม่ว่าอะไรรีบเอาข้าวเข้าปาก
เมียมองสามีด้วยสายตาที่เอาเรื่อง
พอลูกชายลองชิมดู ก็รีบคายทิ้งแล้วพูดว่า..
ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรือว่า แม่ไม่สบายกินเค็มมากไม่ได้
ก็ดี แม่ของเธอ ต่อไปก็ทำให้แม่กินเองแล้วกัน
สะใภ้พูดด้วยความเดือดดาลแล้วกลับเข้าห้องไป
ลูกชายถอนหายใจแล้วพูดกับแม่ว่า
แม่ อย่ากินอีกเลย ผมจะไปต้มเส้นหมี่ให้แม่กินเอง
แม่ถามลูกชายว่า..ลูกมีเรื่องจะบอกกับแม่ใช่ไหม ? ถ้ามีก็บอกแม่ได้เลย อย่าเก็บไว้ในใจ
แม่..เดือนหน้าบริษัทจะเลื่อนตำแหน่งลูก ลูกจะมีงานเพิ่มมากขึ้น เมียก็อยากจะไปทำงานนอกบ้านมาก เพราะฉะนั้น....
ลูก อย่าให้แม่ไปอยู่บ้านพักคนชรานะ แม่พูดเหมือนคำวิงวอน
ลูกชายนิ่งเงียบไป เขากำลังคิดหาเหตุผลที่ดียิ่งขึ้น
แม่..จะว่าไปแล้วบ้านพักคนชราก็ใช่ว่าจะไม่ดี
ลูกรู้ดีว่า..ถ้าเมียทำงานนอกบ้านแล้ว ก็คงไม่มีเวลาดูแลแม่อย่างแน่นอน
บ้านพักคนชรา มีอาหาร มีที่พัก มีคนคอยดูแลเอาใจใส่แม่ น่าจะดีกว่าอยู่ที่บ้านมากมาย
แม่นิ่งเงียบ... ?
อาบน้ำเสร็จแม่กินเส้นหมี่อาหารง่ายๆแบบลวกๆด้วยอารมณ์ทดท้อ
ส่วนลูกชายก็ปลีกตัวเข้าห้องหนังสือ เขายืนลังเลใจเหม่อลอยอยู่ที่หน้าต่าง
แม่เป็นม่ายตั้งแต่ยังสาว แม่ทนทุกข์ยากลำบากเลี้ยงดูเขาจนเติบใหญ่ ส่งเขาเล่าเรียนถึงต่างประเทศ
แต่แม่ก็ไม่เคยสักครั้งเลย ที่จะใช้การเสียสละของแม่ในวัยสาวมาเป็นเครื่องต่อรองให้เขาต้อง กตัญญู
เมียเขาเสียอีกกลับใช้การแต่งงานมาเป็นเงื่อนไขต่อรอง
เขาถามตัวเองว่า..จะให้แม่ไปอยู่บ้านพักคนชราจริงหรือ ?
เขารู้สึกทำใจไม่ค่อยได้
ลูกพี่ลูกน้องเตือนสติเขาเสมอว่า..ครึ่งชีวิตที่เหลือคนที่จะอยู่เคียงข้างเขาคือเมีย ไม่ใช่แม่
แม่แก่ขนาดนี้แล้ว ถ้าวาสนาดีก็อยู่ได้นานหน่อย ทำไมไม่ใช้เวลาที่เหลืออีกเพียงไม่กี่ปีนี้ กตัญญูต่อแม่ให้มากๆล่ะ
ณ บ้านพักคนชรา ชั้นดีที่เนินเขานอกเมือง
ใช่แล้ว จ่ายเงินมากหน่อย ลูกชายจึงค่อยรู้สึกสบายใจ
ขณะที่ลูกชายนำแม่เข้าสู่ห้องโถง เสียงทีวีจอแบน 42 นิ้วกำลังเสนอรายการครื้นเครงสนุกสนาน
แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงหัวเราะจากคนที่นั่งดูเลย
คนแก่เหล่านั่นใส่เสื้อผ้าแบบเดียวกัน ไว้ผมทรงเดียวกัน
แต่ละคนนั่งโอนเอนบนโซฟาในอาการเหม่อลอยโดดเดี่ยว
คนแก่คนหนึ่งพึมพำพูดอยู่คนเดียว อีกคนกำลังก้มตัวลงเก็บขนมปังที่พื้นมากิน
ลูกชายรู้ว่า แม่ชอบความสว่าง จึงเลือกห้องที่โปร่งแสงให้แม่
จากหน้าต่างห้องมองไปจะเห็นต้นไม้ สนามหญ้า นางพยาบาลหลายคนกำลังเข็นคนแก่เดินเล่น
บริเวณโดยรอบเงียบสงบจนสะท้อนใจ
แสงตะวันสาดส่องยามพลบค่ำ เขาแอบถอนหายใจลึกๆ
แม่ ลูก..ลูกจะกลับแล้ว
แม่ทำได้เพียงพยักหน้า
ตอนเขาเดินจากไป แม่โบกมือไหวๆ ใบหน้าแม่ซีดขาวหมองหม่น ปากที่ไม่มีฟันขยับเหมือนจะพูด แต่ก็ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปาก
นาทีนี้ลูกชายจึงสังเกตเห็นผมแม่เป็นสีเทาแล้ว ขอบตาแม่ลึกใบหน้าแม่เต็มไปด้วยรอยย่น
แม่ แก่แล้วจริงๆ....
เขานึกถึงเหตุการณ์เก่าๆ เรื่องหนึ่ง
ตอนนั้นเขาอายุเพียง 6 ขวบ แม่มีธุระต้องกลับบ้านเกิด ไม่สะดวกที่จะพาเขาไปด้วย
จึงฝากเขาไว้ที่บ้านคุณอา
ใกล้เวลาที่แม่จะออกเดินทาง เขากลัวถูกทิ้งจึงกอดขาแม่ไม่ยอมปล่อย เสียใจร้องไห้เสียงดังว่า..
แม่อย่าทิ้งลูก แม่อย่าไป...?
สุดท้ายแม่ก็พาเขาไปด้วย
เมื่อคิดถึงตรงนี้เขารีบปิดประตูแล้วเดินจากไป
ไม่กล้าหันกลับไปมอง เพราะกลัวเรื่องราวเก่าๆ ที่ตามหลอกหลอน
กลับถึงบ้าน เห็นเมียกำลังโยนข้าวของของแม่ที่นางเห็นว่ารกหูรกตา อย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยงในห้องของแม่
ถ้วยรางวัล
ตอนอยู่ชั้นประถมเขาแข่งเรียงความ เรื่องแม่ของฉัน ชนะได้รางวัลที่ 1
พจนานุกรมจีน-อังกฤษ
ที่แม่ต้องอดออมเงินทั้งเดือน เพื่อซื้อให้เขาเป็นของขวัญวันเกินชิ้นแรก
ยังมีน้ำมันที่แม่ต้องทาให้คลายเส้นคลายเอ็นก่อนนอน
แม่อยู่บ้านพักคนชรา ไม่มีใครทาให้ แม่เอาไปด้วยก็ไม่มีประโยชน์อะไร ?
พอแล้ว อย่าโยนอีก ลูกชายขึ้นเสียงอย่างมีอารมณ์
ขยะมากอย่างนี้ถ้าไม่ทิ้งมันไป จะเอาของฉันมาแทนที่ได้อย่างไร ? เมียก็ขึ้นเสียงเช่นเดียวกัน
ใช่แล้ว รีบเข็นเตียงแม่เธอออกไป พรุ่งนี้จะเปลี่ยนหลังใหม่
ภาพถ่ายวัยเด็กกองหนึ่งปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา
ของเหล่านี้เป็นสมบัติของแม่ฉัน ทิ้งไม่ได้แม้สักชิ้นเดียว
เธอทำอย่างนี้หมายความว่าอย่างไร ?
ฉันแต่งงานกับเธอก็เพราะรักเธอ เธอแต่งงานกับฉันแล้วจะรักแม่ฉันไม่ได้เลยหรือ ?
แม่ฉันย้ายไปอยู่บ้านพักคนชรา ก็เพราะว่าเราต่างทำงานไม่มีเวลาดูแลท่าน...
พูดเสร็จเขาก็ขับรถออกไป...ขับด้วยความเร็วฝ่าไฟแดงมุ่งหน้าไปยังบ้านพักคนชราที่เนินเขา
ถึงที่หมายเขาขึ้นชั้นบนอย่างเร่งรีบ เปิดประตูห้องนอนแม่
เขายืนชะงัก
แม่กำลังบีบนวดคร่ำครวญกับขาสองข้างที่ปวด
นางเห็นลูกชายถือน้ำมันคลายเส้นขวดนั้นในมือ
นางรู้สึกเบาใจพูดว่า..
แม่ลืมเอามาด้วย โชคดีที่ลูกเอามาให้
เขาเดินเขาใกล้แม่แล้วคุกเข่าลง
ค่ำมากแล้ว แม่ทาเองก็ได้ พรุ่งนี้ลูกยังต้องทำงาน กลับไปเถอะ
เขาทนกล่ำกลืน สุดท้ายทนไม่ได้ร้องไห้ว่า..
แม่ ลูกของโทษ อภัยให้ลูกนะ เรากลับบ้านกันเถอะ
                                                                            T-T

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

เรายิ่งเติบโต ใบหน้าในวัยหนุ่มสาวของพ่อแม่ก็ยิ่งอ่อนล้า
เส้นผมสีขาวเปลี่ยนเป็นสีดำ เดินเหินคล่องแคล่วกลายเป็นเชื่องช้า ปวดร้าวใจเหลือเกิน
พ่อแม่เลือกสรรสิ่งที่ดีที่สุด มีค่ามากที่สุดไว้เพื่อพวกเรา
เหมือนเทียนแท่งหลอมละลายเผาไหม้ตนเอง ส่องสว่างนำทางลูก แล้วเราล่ะ..?
มีที่ว่างสำหรับพ่อแม่เราไหม ?
หรือแค่เพียงตอนที่เราต้องการ ค่อยนึกถึงท่าน...
แท้จริงแล้วสิ่งที่พ่อแม่ต้องการมีไม่มาก ขอแค่คำถามไถ่เท่านั้น
พ่อ แม่ วันนี้ท่านสบายดีไหม ? กินข้าวอิ่มไหม ?

ในโลกนี้มีเพียงแม่ที่ดีที่สุด ลูกที่มีแม่ก็เป็นเด็กที่มีค่ามหาศาล
ฉันคิดเสมอว่า..
วันข้างหน้าอยากให้ลูกทำอย่างนี้อย่างนั้นกับฉัน
วันนี้ฉันได้ทำให้สิ่งที่ต้องการให้ลูกทำกับพ่อแม่หรือไม่ ?
วันนี้เราทำกับพ่อแม่อย่างไร ?
วันข้างหน้าลูกก็จะทำกับเราอย่างนั้น
อ่านบทความข้างบนจบแล้ว ฉันมองดูพ่อแม่
ผมขาวโพลนทั้งศีรษะ กำลังนั่งดูละครทีวี
ฉันเรียกพ่อแม่ อยากจะบอกท่านว่า...
พ่อ แม่ ฉันรักพ่อแม่...
                                           ขอบพระคุณค่ะ   T-T

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                       มะลิ...ร้อยอบอวน หวนคิดถึงเท้าของแม่
                     กลิ่นไอ...ความดูแลเฝ้าห่วงหวงสุดรำพรรณ
                    ลูกอยาก...ล้างเท้าแม่...ตลอดจนลูกจาบรรณ
                     ความรัก...ความผูกพัน...นับจากวันลูกลืมตา
                   หยดหนึ่ง...น้ำนมกรอก มิอาจบอกความผูกพัน
                       ชีวิตต้องจาบรรณ...ฝากฝันนั้นไปจนตาย
                     รักแม่เหลือพันผูก...ลูกอยากกอดจนวางวาย
                   เหนือเท้าของแม่หมาย...ลูกกราบลงตรงดวงใจ
                       วันนี้แม่ลาลับ...ลูกอยากกลับคืนวันเก่า.........
                        สุขอื่นทั่วลำเนา ร้อยพันเท่า มิวางวาย
                      กำนัลแค่หัวใจสยบแล้วในแผ่นดิน....รักแม่

                            ขอบคุณค่ะ  T-T   *