| ยามเมื่อคิดถึงเรื่องในอดีต | แสนเข็ญลำบากยากแก่พรรณา |
| ไม่อาจย้อนคิดวิโยคเอ๋ย | ทรวงช้ำยิ่งทุกข์ทวี |
| เคยผจญภัยผ่านมาด้วยตนเอง | อุ่นหนาวเย็นตนรู้ดี |
| เหลียวหลังบอกใคร ถ้อยคำฝากวจี | อา...รันทดเต็มอุรา |
| ผู้เบิกธรรม เมื่อหลายปีก่อน | น้อมรับคำสั่งเผยหลักธรรมสวรรค์ |
| จำต้องห่างเหิน จากมาตุภูมิ | ขุนเขาฝ่าห้วงนที |
| แดดแผดร้อน ซ้ำเหน็บหนาวฝนโรยริน | ตรากตรำกายเพื่อธรรม |
| เพียงเพื่อหลักธรรม เผยคำสอนเทพ | อา...ชี้หาญาณจิตเดิม |
| เที่ยวทั่วขอบฟ้าทะเลกว้างใหญ่ | มุ่งมั่นเลียนแบบอาวุโส |
| คลายจิตลุ่มหลงของหมู่มนุษย์ | ทางสวรรค์ช่วยชี้นำ |
| แต่โอ้คนเราคงลุ่มหลงมัวเมา | บ้างประณามคอยทับถมเอา |
| ขอวอนฟ้าเบื้องบน ปัดเป่าภัยร้ายไป | อา...แพร่ธรรมสะดวกเอย |
| มอบใจจริงรักบริสุทธิ์ | ทางซึ่งเคยผ่านเผชิญมา |
| หลับก็ยากนัก ซ้ำกินไม่ได้ | ครุ่นคิดแต่ญาติธรรม |
| จิตที่ปราณี นองน้ำตาหลับนอน | เพื่อโปรดจิตทุกคน |
| คราวต้องเจ็บกายเรือนร่างซูบลง | อา...เรือนร่างซูบลง |
| ฝากยืนยันใจยิ่งใหญ่ | งานเผยธรรมหากไม่รุ่งเรือง |
| ศิษย์ข้านี้ยึดปณิธาน | ยอมร่างพลีชีพเพื่อธรรม |
| หากอยู่กลางมารมาทดสอบเรา | ไม่ยำเกรงใจมั่นคง |
| ผลต้องออกมาฟ้ายังเปลี่ยนสี | อา...ฟ้าแจ้งรับอรุณ |
| เหล่าผู้นำครั้งมาโปรด | ทิ้งเมืองหนีถิ่นปีผ่านปีไป |
| คราเจอะเทศกาล คิดถึงพ่อแม่ | ทรวงช้ำปวดน้ำตานอง |
| จะมีบ้างไหมห่วงหวงและอาดูร | กล่าวปลอบโยนเพิ่มอุ่นไอ |
| ใครเล่าเข้าใจมอบจิตแท้จริง | อา...หมายมุ่งตนเอง |
| ใครเอยจะยอมลาพ่อแม่ | ทิ้งความอบอุ่น หมู่พี่น้อง |
| สุดจะทนเอ๋ยคิดถึงบ้านข้า | จำเหินห่างแสนเดียวดาย |
| ตื่นผวาแล้วกลางฝันน้ำตาคลอ | โอ้อยู่ต่างแดนแสนไกล |
| เจียนจะขาดใจ กลั้นโศกเศร้าไม่ได้ | อา...น้ำตาหลั่งนอง |
| ผู้นำก่อนทุกข์มอบเงาร่ม | พบยุคขาวถูกโปรดขึ้นเรือธรรม |
| บุญคุณหนักนัก สูงเกินขุนเขา | สายน้ำเปรียบมิเท่าเลย |
| ยามเคล้าน้ำเนตรตายแม้ไม่ลืมเลือน | โอ้..มิอาจทดแทน |
| คงต้องหมั่นเพียรเผยแผ่ธรรมา | อา...นับเป็นปราชญ์แท้จริง |
| เรื่องใดใดยากพูดจบ | หวังเพียงลูกศิษย์รู้คุณอยู่เสมอ |
| ควรตอบสนองทดแทนคุณ | เธอต้องจดจำชั่วนิรันดร์ |
| เยี่ยงเดินตามรอย ดั่งฟ้าดินบรรพชน | ส่งผลบุญเกื้อหนุนตน |
| เทิดทูนหลักธรรม คือมุ่งมั่นข้านี้ | อา...หวนคืนถิ่นนิพพาน |
