๕๕.
พวกเราบำเพ็ญธรรม พึงให้ปัญญาจิตสามารถควบคุมสังขารได้ ให้พลังใจสามารถควบคุมกิเลสได้ ผู้ที่นิยมในจริง ยินดีในการกุศล ชมชอบในความงาม สละตนเพื่อปวงชน ฉะนี้จึงคู่ควรการเป็นมนุษย์ที่แท้จริงได้ แต่อันจุดบกพร่องที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งมนุษย์นั้นก็คือ ธรรมชาติเดิม นั้นมีจำกัด หากกิเลสขจรจัดไร้ขอบเขต ดังนั้น หากมิอาจควบคุมกิเลสแห่งสังขาร แล้วการบำเพ็ญธรรมจะมีประโยชน์อันใดเล่า ?
๕๖.
คนเราเมื่อเกิดกายบนโลก ก็ต้องผจญต่อภยันตรายแห่งคลื่นลมมหันต์ที่ซัดสาด จนเป็นที่รู้สึกว่าชีวิตเรานั้นช่างเล็กเพียงนิด ส่วนลาภยศสรรเสริญนั้นเล่า เพียงพริบตาก็สูญมลาย ซูตงพอจึงกล่าวไว้ว่า
ฝากร่างจ้อย ๆ ไว้ใต้ดินฟ้า
เห็นกายาเพียงเม็ดข้าวในมหาธารา
สุดเศร้าชีวาแสนสั้นเพียงพริบตา
ช่างน่าอิจฉาความสุดคณาแห่งฉางเจียง
ลาภสักการะบนโลกาดุจเพียงนิศาชลบนพฤกษา
ยศฐาศักดาก็ประหนึ่งฟองน้ำบนผิวธารา
เพียงแค่อนิจจังเยือน
จึงพึ่งเตือนว่าเป็นฝัน
ทุกสิ่งมิอาจครองกัน
เพียงกรรมนั้นที่ตามติดตัว
ผองเราพึงตระหนักให้จงดีว่า ชีวิตในหนึ่งชาติ ก็คือความฝันแค่หนึ่งฉาก ได้ประจักษ์พบธรรมะ ก็พึงมานะเร่งตื่นพลัน
แม่น้ำฉางเจียง เป็นแม่น้ำอันดับหนึ่งของเมืองจีน มีความยาว 6,300 กิโลเมตร พื้นที่แม่น้ำกินอาณาบริเวณ 180.71ตารางกิโลเมตร ค่าเฉลี่ยอัตราน้ำไหล ณ ปากแม่น้ำเท่ากับ 32,4000 ลูกบาศก์เมตรต่อวินาที
๕๗.
ธรรมะนั้นแสนวิเศษแยบยลจนสุกพรรณา มิเพียงตนนำพาจิตรู้แจ้งจึงสำราญในธรรมชาติ ไร้กิเลสจิตสะอาดจึงนิจศานติ (ความสงบ) ขจัดผิดถูกอคติ ธรรมญาณก็จักกลมใสเอง
