แรงปณิธาน

                         กับ  แรงบาปเวร

                    ศุภนิมิต - แปลและเรียบเรียง

                    สำนักพิมพ์ส่งเสริมคุณภาพชีวิต
         23 ชอย 44  ถนนจรัญสนิทวงศ์ แขวงบางยี่ขัน     
                  เขตบางพลัด กรุงเทพฯ 10700
                    โทร 02 - 8830620 - 1   
              ไท่ถงธรรมสถาน  โทร 044 - 322087     

พิมพ์ที่  :  อักษรสยามการพิมพ์ 1137/1  จรัญสนิทวงศ์ 13  เขตภาษีเจริญ กรุงเทพฯ 10160  โทร 02 - 410 - 7813         

                                บทบรรณาธิการ

        ความสูงส่งล้ำค่าของวิถีธรรม  ความวิเศษยิ่งของหนึ่งจุดเบิกจากพระวิสุทธิอาจารย์ เพียงแค่พุทธระเบียบอันประณีตจริงจังของศิษย์ธรรมกาลยุคขาว อีกทั้งด้วยความเป็นธรรมะ ทั้งพูดและปฏิบัติตน จนกระทั่งจิตดำริที่กลั่นกรองกันจนใส ก็เพียงพอที่จะทำให้พ้นจากกิเลสขุ่นข้อง และอาจล่วงพ้นเกิดตายได้แล้ว  บัดนี้ ยุคกาลสุดท้าย ขณะที่ศิษย์ธรรมกาลยุคขาว กำลังขะมักเขม้นที่จะสร้างบุญก่อเกิดคุณธรรม แต่ก็มักจะมีการหลงหายไปจากความตั้งใจแต่เดิมที หายไปจากใจตน  บ้างก็มีชั่วโมงการปฏิบัติธรรม แล้วก่อเกิดความยโสโอหังลืมตัว นั่นเกิดจากความหละหลวมต่อพุทธระเบียบ ละเลยต่อความเคารพศรัทธา  เอางานของฟ้ามาทำเยี่ยงงานชาวบ้าน เอาความรู้สึกนึกคิดของใจคนสำคัญผิดว่าเป็นใจฟ้า หลงอยู่ในลาภสักการะทางธรรม ถลำตัวอยู่ในกรอบกักโดยไม่รู้ตัว ยิ่งกว่านั้น ยังถูกการงานทางโลกกักขังไว้ งานอริยะกับงานทางโลกขัดแย้งกัน ไม่อาจฝ่าฟันการทวงถามติดตามของแรงกรรมกับผลประโยชน์ที่รมใจให้มืดมัวได้ ทำให้ลืมแรงปณิธานเบื้องต้นด้วยประการฉะนี้ 
        เมื่อเกิดหนึ่งความคิดก็เกิดหนึ่ง "เหตุต้น"  จากมโนกรรม  เป็น "ผลตาม"  มา แรงของเวรกรรมจึงตามมาถึงประตูหน้าบ้านตน ฟ้าเบื้องบนต้องการเตือนใจผู้ปฏิบัติบำเพ็ญในยุคสุดท้ายให้รู้ตื่น จงอย่าเนื่องด้วยความคิดเพียงวูบเดียวที่โลภอยากยึดหมาย ทำลายความดีที่ปฏิบัติบำเพ็ญมาชั่วชีวิต  ดังนั้นจึงอาศัยตัวอย่างจากเหตุและผลกรรมของ ฟั่นเจี่ยงซือ ............... ที่ปฏิบัติบำเพ็ญมาด้วยความศรัทธาจริงใจฉุดช่วยคนมาแล้วมากมาย เป็นข้อคิดเตือนใจแก่ศิษย์ธรรมกาลยุคขาว ที่กำลังปฏิบัติบำเ็พ็ญด้วยความศรัทธาอยู่ขณะนี้ให้ได้รู้ว่า  "จะส่องเห็นจิตสำนึกต่อสัจธรรมที่ไหวคลอนไม่คงที่ของตนขณะปฏิบัติธรรมได้อย่างไร จะฉุดช่วยจิตวิญญาณตนขณะที่คิดเห็นเอนเอียงให้ตรงทาง ขณะฉุดช่วยผู้คนได้อย่างไร"  มิจฉาดำริกับความคิดฟุ่งซ่าน ฟั่นเจี่ยงซือกล่าวว่า "ผู้น้อยเองแต่ก่อนก็เชื่อมั่นปฏิบัติตนทุกเวลา รู้สึกว่าตนก็คือผู้บำเพ็ญที่ได้มาตรฐานคนหนึ่ง  แต่สุดท้ายจึงได้รู้ว่า การเป็นผู้บำเพ็ญธรรมของตนมีคุณสมบัติเพียงขณะอยู่ในตำหนักพระเท่านั้น"   ถ้าหากไม่ได้บำเพ็ญธรรมอยู่กับการปฏิบัติธรรมกิจ ถ้าหากเวลาที่ไม่มีปณิธานครองใจ แรงของเวรกรรมก็จะมาปรากฏตรงหน้า   ฟั่นเจี่ยงซือ ...............  เป็นอาจารย์บรรยายธรรม เป็นชายหนุ่มในอาณาจักรธรรมวงการปัญญาชน ด้วยความศรัทธาจริงใจ ได้ฉุดช่วยนำพาญาติเพื่อนพ้องมากมายให้ได้รับวิถีธรรม ไม่เคยย่อท้อต่อการฉุดช่วยเสียสละตน อีกทั้งได้รับความเกื้อหนุนจากพุทธะเซียน  แต่โดยไม่คาดคิดด้วยเหตุที่ใจไหวเอนปรารถนาจะหาเงิน ใจธรรมถดถอยไป แรงเวรกรรมตามติด จากแต่เดิมทีที่ยังมีใจของพระโพธิสัตว์  กลายเป็นใจของปุถุชนไป
        ในขณะหัวเลี้ยวหัวต่อของความเป็นความตาย เบื้องบน ได้โปรดเห็นแก่ที่ "ฟั่นเจี่ยงซือ" เคยปฏิบัติบำเพ็ญมา ซึ่งยังนับว่ามีศรัทธาจริงใจมาก่อน จึงให้เขาได้ผ่านพ้นจากสนามรบที่ ต้องต่อสุ้ปะทะกันระหว่างความเป็นกับความตายในครั้งนี้ อีกทั้งโดยพระองค์ "จอมชันษาเจ้าทักษิณาลัย....................................หนันจี๋เหล่าเซียน - อง"  ได้โปรดนำไปท่องสวรรค์ ให้เขาได้เห็นเหตุ - ผลกรรมของตนเองในอดีตชาติ กับบาปบุญในการปฏิบัติบำเพ็ญธรรม  ฟั่นเจี่ยงซือท่องสวรรค์  ไม่ใช่การท่องเที่ยวอย่างเดียว  แต่จากการท่องเที่ยวได้เห็นตนเอง อีกทั้งสิ่งละเอียดประณีต ที่ผู้ปฏิบัติบำเพ็ญในยุคสุดท้ายละเลยไปเป็นทั้งคุณกับโทษ  บทบันทึกนี้ ยังไม่เคยมีมาก่อนในท่องสวรรค์บทอื่น ๆ   ฟั่นเจี่ยงซืออธิบาย "เหตุต้นผลตาม"  ของตนเองทั้งเรื่องเล็กเรื่องใหญ่อย่างหมดสิ้น อีกทั้งพิจารณาอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นครั้งนี้ นั่นคือจิตดำริคิด  จากการบอกเล่าของเขา เราจึงได้พบว่าผู้ปฏิบัติในยุคสุดท้าย ได้ละเลยเมล็ดพันธุ์โพธิ  ละเลยศีล  ละเลยพุทธระเบียบ ที่ผู้บำเพ็ญพึงมี  ฟ้าเบื้องบนอาศัย "เหตุต้นผลตาม" ที่ฟั่นเจี่ยงซือท่องสวรรค์เป็นตัวอย่างจริง เป็นข้อเตือนใจชาวเราศิษย์ธรรมกาลยุคขาว ที่หละหลวมต่อพุทธระเบียบ ต่อการบำเพ็ญที่ปรากฏอยู่ทั่วไป
        หวังว่าทุกคนจะกลับใจสอดส่องตนทันที ทุกขณะจิตรักษาไว้ให้ดี จึงจะไม่ตกไปเมื่อใกล้เวลาบรรลุ  เท่ากับบำเพ็ญเสียเปล่าชั่วชีวิต   สำนักพิมพ์เมื่อได้ฟังเทปที่ฟั่นเจี่ยงซือพูดไว้  ตื่นตระหนกกับใจที่โง๋หลง ความสะท้านสำนึกเิกิดขึ้นเองในใจ คิดว่าเราผู้ปฏิบัติบำเพ็ญด้วยศรัทธานั้น เป็นจริงแท้แค่ไหน ยังจะมีปัญหาน่าละอายใจต่อใคร ๆ อีกไหม  ควรเป็นเวลาวางกรอบในตนเองได้แล้ว  ปรารถนาช่วยแพร่ข่าวจากเบื้องบน จึงลงมือเขียนบทบรรณาธิการนี้ แจกจ่ายเป็นวิทยาทาน

                                                    จาก   กองบรรณาธิการสำนักพิมพ์หมิงเต๋อ

                           แรงปณิธานกับแรงบาปเวร 

                                      คำนำ

        อาณาจักรธรรมแห่งธรรมกาลยุคขาว ตั้งแต่เบื้องบนปรกโปรดอนุญาตให้ถ่ายทอดวิถีจิตแก่สาธุชนทั่วไป แม้เวลาจะผ่านมาไม่ถึงหนึ่งร้อยปี แต่สามารถแปรเปลี่ยนใจคนไปแล้วนับไม่ถ้วน ที่ร้ายให้กลายเป็นดี ที่ดีให้ดียิ่งขึ้น ผู้ใดเป็นศาสนิกในศาสนาใด ก็ให้ทำตัวเป็นศาสานิกผู้เข้าถึงแก่นแท้ของศาสนาตน  ปรากฏการณ์อันวิเศษที่เกิดขึ้นนี้ ที่สำคัญคือ เซียนพุทธะ พระโพธิสัตว์  สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั่วทุกสากลโลกโปรดหนุนนำ 
        บันทึกเรื่องราวความเป็นจริงจากคุณ "ฟั่นเซิ่งเจี๋ย ....................."  เป็นอีกประจักษ์หลักฐานหนึ่งที่ได้รับการปรกโปรดส่งเสริมจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นเรื่องราวที่ให้คติสอนใจ เป็นอุทาหรณ์แก่ผู้ปฏิบัติบำเพ็ญเป็นอย่างดี  ข้าพเจ้าได้รับหนังสือต้นฉบับภาษาจีน จากอาจารย์เลี่ยว ท่านขอให้ช่วยแปลเพื่อผู้บำเพ็ญชาวไทยจะได้อ่านกันบ้าง ขอขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่ง  สองวันต่อมา บรรณาธิการสำนักพิมพ์หมิงเต๋อ คือ อาจารย์หวงได้โปรดมาเยี่ยม พูดถึงหนังสือเล่มนี้ ซึ่งท่านเป็นผู้จัดพิมพ์ ได้มอบหนังสือเล่มนี้ให้ข้าพเจ้าแปลอีกเช่นกัน   ท่านบอกว่า ในภาคภาษาจีน ได้พิมพ์ครั้งแรกแปดหมื่นเล่ม แจกจ่ายหมดไปแล้ว ยังมีผู้เรียกร้องอีกมาก แสดงว่า จะต้องก่อเกิดกุศลประโยชน์แน่นอน  ภาษิตฝรั่งที่กล่าวว่า "แมวสีอะไรไม่สำคัญ สำคัญที่จับหนูได้" เช่นกัน ข้าพเจ้าก็คิดว่า คติธรรมรูปแบบใดก็ตาม ขอเพียงมีผลต่อการกระตุ้นเตือนใจให้ผู้บำเพ็ญได้เห็นความผิดจากจิตตน เป็นแนวทางแก้ไขให้ถูกต้อง เพื่อความบริสุทธิ์โปร่งใสในการบำเพ็ญได้ ก็เป็นเรื่องที่น่าจะทำ ข้าพเจ้าจึงได้ลงมือแปลหนังสือเล่มนี้

                    ด้วยความปรารถนาให้ท่านเจริญธรรม

                                        ศุภนิมิต 

                                 แปลและเรียบเรียง 

                                        สารบัญ

   @ ตอนที่ ๑

๐๑.  รับธรรมะ
๐๒.  อาจารย์นำพารับรองส่งเสริม
๐๓.  ขอพระอาจารย์โปรดช่วย
๐๔.  พระองค์กวนอริยมาราชทรงโปรดฯ
๐๕.  ชมรมโภชนาธรรมหมื่นกราบ
๐๖.  แบกปืนปฏิบัติธรรมทำหน้าที่พิธีกร
๐๗.  กดกริ่งประตูบ้าน นำพาสาธุชน

   @ ตอนที่ ๒

๐๘.  ทุ่มเทชีวิตหาเงิน ไม่ร่วมงานธรรม
๐๙.  ชั่วพริบตาของความเป็นความตาย
๑๐.  จูงรถยับเยินเดินสองกิโลเมตร
๑๑.  วิถีนรกในโรงพยาบาล
๑๒.  วิถีแห่งเปรตในโรงพยาบาล
๑๓.  ความแยบยลจากการกำหนดจิต ณ จุดญาณทวาร

    @ ตอนที่ ๓

๑๔.  ติดตามพระองค์จอมซันษาเจ้าทักษิณาลัยฯ
๑๕.  มังกรทอง  มังกรมรกตต่างทำหน้าที่
๑๖.  สามชีวิตเมื่อสามร้อยปีก่อน
๑๗.  นำพาผู้รับรองจากสามร้อยปีก่อน
๑๘.  เหตุต้นผลตามสามชาติชดใช้ในสามวัน
๑๙.  วิถีนรก  วิถีเปรตสามวันในโรงพยาบาล

     @  ตอนที่ ๔

๒๐.  บัวดอกน้อยของฟั่นเซิ่งเจี๋ย
๒๑.  บัวดอกใหญ่ของพระอาจารย์
๒๒.  ฐานบัวใหญ่เล็กต่างกัน
๒๓.  ความแตกต่างระหว่างดอกบัวกับ  '' เซียนเถา ''

    @  ตอนที่ ๕

๒๔.  แจกแจงเกี่ยวกับ '' หอคุณธรรมบารมีธรรม ''
๒๕.  นำพากล่อมเกลามีกุศล
๒๖.  ตักเตือนกล่อมเกลามีกุศล
๒๗.  กุศลน้อยนิดไม่ผิดพลาด
๒๘.  บุญกุศลแท้จริง
๒๙.  ช่วยงานธรรมะมีกุศล
๓๐.  แจกแจง "" หอผิดบาป ""

                           แรงปณิธานกับแรงบาปเวร 

                             ตอนที่ 1   :  รับธรรมะ

                          อาจารย์นำพารับรองส่งเสริม

        วิถีธรรมที่เบื้องบนปรกโปรดให้  เป็นวิถีธรรมจริง  เป็นหลักสัจธรรมจริง  ด้วยพระโองการฟ้าจริง  ฉะนั้นจึงไม่ว่าจะเข้าสู่อาณาจักรธรรมด้วยบุญปัจจัยหนุนนำอย่างไร ต้นธรรมอ่อนล้วนเจริญงอกงามได้ในที่สุด หลายครั้งที่คิดจะออกหาก  คิดว่านี่ไม่ใช่วิถีชีวิต ที่เราเคยวางแผนอนาคตไว้ คนทางบ้านก็ไม่เข้าใจไม่เห็นด้วย เพื่อนฝูงก็ห่างหาย  หรือบางครั้งชวนเพื่อนให้มารับวิถีธรรม เขาไม่มา ซ้ำยังถกเถียง  หันหน้าหนี เป็นภาวะอึดอัดขัดข้องจริง ๆ   แต่ ถึงช่วงนี้ผู้น้อยได้เกิดจิตสำนึกคุณแล้วเพราะสี่ห้าปีที่เดินผ่านมาในอาณาจักรธรรม ตลอดรายทางไม่เคยถูกละเลยจากสายตาสายใจของนักธรรมรุ่นพี่ หนังสือพระคัมภีร์ซื้อหามาให้อ่าน  ใส่ใจชีวิตความเป็นอยู่ทุกอย่าง  วันหนึ่ง ผู้น้อยคิดว่าในเมื่อจะปฏิบัติบำเพ็ญ ก็จะต้องเอาจริง ไม่ต้องให้ใครคอยควบคุมห่วงใย  พอไปถึงมหาวิทยาลัย อาจารย์ยังไม่เข้าสอน ผู้น้อยจึงจับไมโครโฟนประกาศต่อเพื่อนนักศึกษาในห้องว่า "เพื่อน ๆ โปรดรับทราบ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปผมจะกินเจ"  เพื่อน ๆ ย้อนตอบว่า "เสียสติละซิ นายทำไม่ได้หรอก อย่างมากไม่เกินสิบวัน "  ผู้น้อยกำพร้าแม่มาแต่อายุสามปี เมื่อเข้าสู่อาณาจักรธรรม จิตสำนึกรับรู้ต่อความอบอุ่นที่เหมือนครอบครัว  หวังว่าตนเองน่าจะไม่ต้องจากพรากไปจากครอบครัวนี้ จึงตั้งใจกินเจอย่างจริงจังตลอดมาผู้น้อยได้รับการอุ้มชูส่งเสริมให้เจริญธรรม เจริญปณิธานด้วยการให้ร่วมทางไปนำพาคนมารับธรรมะเสมอ  จนสุดท้าย เมื่อปัญญาของตนค่อย ๆ เพิ่มพูน กิเลสหม่นหมองของตนลดน้อยลง จนกระทั่งอาวุโสไม่ต้องใส่ใจถามอีกเลยว่า "มีปัญหาอะไรอีกหรือ จะให้ช่วยอะไรบ้าง"  วิธีส่งเสริมที่ง่ายที่สุดนี้ คือ การให้  "ปฏิบัติงานธรรม" นั่นเอง

                           แรงปณิธานกับแรงบาปเวร

                                  ตอนที่ 1 

                      พระองค์กวนอริยมหาราชทรงโปรด ฯ

        หลังจากรับธรรมะ กินเจแล้ว ผู้น้อยไม่กล้ากลับบ้าน เพราะไม่รู้ว่าทางบ้านจะคิดอย่างไร  จะตอบโต้อย่างไร กลัวพ่อจะโมโหด้วย  วันขึ้นปีใหม่จึงกลับบ้านไปให้เห็นหน้าหน่อยหนึ่งแล้วรีบกลับออกมา หลังจากนั้นทั้งเทอม เหมือนลืมบ้านไปเลย  สู้อุตส่า่ห์กินเจสะสมต่อเนี่ยงมาครึ่งปี กลับบ้านถ้าจำใจต้องกินไก่หนึ่งชิ้น แตกเจทันที  กุศลที่สะสมหมดเกลี้ยง  ต้องเริ่มใหม่มันน่าเสียดาย จึงไม่กล้ากลับบ้าน แต่ปิดเทอมใหญ่หลายวัน ไม่กลับคงไม่ได้  คราวนี้จะทำอย่างไรดี คิดแล้วจึงไปซื้อแอปเปิ้ลห้าผลมาถวายกราบวิงวอนพระอาจารย์ว่า "ศิษย์จะกลับบ้าน อาจถูกทำให้แตกเจได้ ขอพระอาจารย์โปรดช่วยศิษย์ด้วย".......เป็นความคิดไร้เดียงสาจริง ๆ ผู้น้อยขอพระอาจารย์แล้วกราบร้อยกราบ เสร็จแล้วลุกขึ้น แต่พลันนึกขึ้นได้ว่า เมื่องานประชุมธรรม เห็นพระอาจารย์ประทับทิพย์ญาณมา ท่าทางล้อชีวิตอย่างกัยวิปลาส อย่างนี้อาจไม่ได้การ น่าจะสำรองสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่จริงจังกว่าอีกพระองค์หนึ่งไว้เผื่อกันพลาด คิดแล้วก็คารวะคุกเข่าลงอีก แต่ก็ลังเลอยู่ว่า น่าจะเป็นพระองค์ใดหนอที่ไว้ใจได้  พลันก็นึกถึงพระองค์ "                       กวนเซิ่งตี้จวิน" กวนอริยมหาราชเจ้า จอมเทพวินัยธรพระผู้ทรงฤทธิ์น่าคร้ามเกรง จึงกราบหนึ่งร้อยกราบ ขอพระองค์โปรดช่วย จากนั้นก็เก็บแอปเปิ้ลที่ถวายกลับบ้านด้วยความมั่นใจ เหตุที่ไม่ได้กลับบ้านครึ่งปี จึงใจสั่นผิดปกติ ไม่รู้ว่าพ่อจะด่าว่าไหม หรือจะอย่างไร... แต่ปรากฏว่า เมื่อพบหน้ากัน คำแรกที่พ่อพูดคือ ได้ยินชาว "
           อี๋ก้วนเต้า "  (อนุตตรธรรม) เขาพูดว่า บัดนี้พระองค์ "                   กวนเซิ่งตี้จวิน" ดำรงพระอริยะฐานะเป็น "                     อวี้หวงต้าตี้"   (ท้าวสักกะเทวราช) แล้ว ...  ผู้น้อยชงักงัน  แล้วคิดว่า "พระองค์กวนเซิ่งตี้จวิน มีเครดิตเชื่อถือได้จริง ๆ "  ตอนนั้น ผู้น้อย แม้จะนำพาคน ศึกษาปฏิบัติธรรม อยู่แล้ว แต่ยังไม่รู้หลักธรรมดีนัก  ยังแบ่งแยกว่าพระองค์ไหนใหญ่เล็กกว่ากัน พอพ่อพูดจบ  ผู้น้อยตื่นเต้นดีใจรีบฉวยโอกาสทันทีว่า "ในอาณาจักรธรรมอี๋ก้วนต้า พระองค์เป็นเพียงจอมเทพวินัยธรพระองค์หนึ่งเท่านั้น พ่อจะต้องมากราบพระที่สถานธรรมเราแล้วล่ะ"  พ่อฟังแล้วเห็นด้วยตอบว่า "ใช่ ถ้าจะกราบไหว้ก็ต้องกราบไหว้พระองค์ที่ใหญ่กว่า"  พ่อจึงไปรับธรรมะ พ่อบุญธรรมก็ไป ทำให้ผู้น้อยสำนึกพระคุณเป็นที่สุด ธรรมะนี้ ใครมีพลังความมุ่งมั่นตั้งใจเท่าใด ทำได้เท่านั้น เกรงแต่จะไม่มีปณิธานจริงใจ  ถ้าปณิธานถึง จริง - ใจถึง แรงหนุนจากเบื้องบนจะถึงทันที

                           แรงปณิธานกับแรงบาปเวร 

                                      ตอนที่ 1

                       แบกปืนปฏิบัติธรรมทำหน้าที่พิธีกร

        จบปีสี่จะต้องเป็นทหาร เป็นทหารจะต้องไปปจากอาณาจักรธรรม อาลัยอาวรณ์ ผู้น้อยถวายผลไม้กราบทูลต่อเบื้องบนดีกว่า "พระอาจารย์ได้ดปรด ศิษย์จะต้องไปจากอาณาจักรธรรมแล้ว อย่างน้อยถึงสองปี ศิษย์หวังว่าจะได้ไปประจำกองที่อยู่ใกล้สถานธรรม เพื่อให้ได้ปฏิบัติบำเพ็ญ" ผลปรากฏว่า จากศูนย์ฝึกที่เมืองเจียอี้ ........ ได้โยกย้ายไปเมืองเกาสยง......... สุดท้ายจับฉลากได้ไปอยู่หน่วยฝึกจินเหมิน........(คีมอย) ระหว่างฝึกทหาร ครึ่งปีแรกมีความทุกข์มาก ผู้ฝึกขอร้องให้เลิกกินเจ ถูกอบรมว่ากล่าวอยู่บ่อย ๆ ในหน่วยทหารงานเบาที่สุดคือ หน่วยพลาธิการเสมียน หน่วยเสนาธิการ... ไม่น่าเชื่อ ผู้น้อยได้ทำหน้าที่ในหน่วยพลาธิการ  หน้าที่นี้มีเวลาเป็นของตัวเองมากหน่อย จึงมักจะนอนคลุมโปงร้องไห้อยู่บ่อย ๆ ได้คิดว่า "เราตั้งใใจว่าจะได้ปฏิบัติบำเพ็ญธรรมที่นี่ แต่ตอนนี้แม้กินเจก็มีปัญหาเสียแล้ว ไม่รู้ว่าเบื้องบนจะได้ยินไหม ?" ว่าไปก็แปลก ต่อมาเกิดโยกย้ายเปลี่ยนผู้คุมหน่วยใหม่ ผู้บังคับบัญชาคนใหม่เป็นญาติธรรม เรียกให้ผู้น้อยเข้าไปหา ถามว่า "เธอกินเจหรือ" "ครับผม" "เมื่อก่อนฉันก้เคยกินเจ เธิกินเจเพราะเหตุใด" (ผมเป็นผู้ปฏิบัติธรรมอี๋ก้วนเต้าขอรับ" "ฉันก็เป็นญาติธรรมเหมือนกัน  ฉันเป็นชาวอำเภอผิงตง..." กินเจไม่มีปัญหา จากนี้ไป เธอจะกินอะไรให้บอกพ่อครัวได้เลย" หัวหน้ายังกล่าวอีกว่า " หมู่นี้ฉันฉุนเฉียวมาก เธอพูดธรรมะได้มั้ยล่ะ" ผู้น้อยตอบว่า "ผมมีคัมภีร์ธรรมรัตนะบัลลังก์สูตร (.......................ลิ่วจู่ถันจิง) ติดตัวอยู่เสมอขอรับ" หัวหน้าบอกว่า "เธอเอามาพูดให้ฉันฟัง"  สุดท้าย หน้าที่ประจำหน่วยของผู้น้อยคือ บรรยายพระคัมภีร์ธรรมรัตนบัลลังก์สูตรให้หัวหน้าฟัง จากนั้น ทุกครั้งเมื่อหัวหน้าด่าว่าผู้ใต้บังคับบัญชาเสร็จแล้ว ก็จะเรียกตัวผู้น้อยให้เข้าไปบรรยายพระคัมภีร์ธรรมนัตนบัลลังก์สูตรให้ฟัง ภายใต้สภาพแวดล้อมอย่างนั้น จะปฏิบัติงานธรรมค่อนข้างยาก แต่เบื้องบนก็ยังโปรด เมื่อผู้น้อยรับหน้าที่พลาธิการ จะต้องดูแลสุขภาพกายใจของนักเรียนทหาร ผู้น้อยจึงเรียนถามหัวหน้าว่า "จะพาเพื่อน ๆ ไปรับธรรมะได้ไหม"  หัวหน้าตอบว่า " ได้ซิ ต้องใช้เวลานานเท่าไร บอกฉัน" เท่านั้นเอง ทุกอย่างก็ผ่านตลอด แม้แต่จะขอใบลาก็ไม่มีปัญหา ทุกครั้งจะบอกว่า จะพาพี่น้องไปอบรมพลานามัย ที่ทแ้คือพาไปรับธรรมะ รับธรรมะเสร็จ ตอนบ่ายก็ให้เขาพักไปครึ่งวัน เวลาที่เหลือผู้น้อยก็ได้ปฏิบัติงานธรรมต่อไป  มีอยู่หลายครั้งที่เหตุการณ์ตึงเครียด ซ้อมรบอยู่บ่อย ๆ ปีนั้นจีนแผ่นดินใหญ่ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามยิงปืนใหญ่ข้ามทะเลมาถึงฝั่งของเราอีก (จินเหมินคีมอยไต้หวันกับเซี่ยเหมินของจีนแผ่นดินใหญ่ มีป้อมปืนใหญ่ประจันหน้ากันอยู่) ฉะนั้น เมื่อมีการซ้อมรบ ผู้น้อยก็จะนำเพื่อนร่วมหน่วยร่วมชั้น หรือหน่วยกลุ่ม ฉวยโอกาสช่วงว่างสำหรับเราตอนนั้น รีบไปรับธรรมะกัน  ผู้น้อยสะพายปืนเป็นพิธีกรเอก-โท  พิธีการนอกจากนั้น เตี่ยนฉวยซือต้องจักการเองเป็นเองทำเอง ทำเองทุกขั้นตอน เพื่อน ๆ ที่พาออกมาก็ต้องสะพายปืนคุกเข่าลงขอรับธรรมะ ฉะนั้น เวลาพูดไตรรัตน์ ผู้ฟังที่นั่งอยู่ตรงข้างหน้าเราก็ดูแปลกไป เพราะทุกคนสะพายปืนนั่งฟัง ปฏิบัติการนี้รวดเร็วมาก ตั้งแต่เริ่มพิธีศักดิ์สิทธิ์จนถึงพูดไตรรัตน์จบ ใช้เวลาน้อยมาก บางครั้งมีช่วงปลอดเพียงห้านาทีสิบนาที ทั้ง ๆ ที่สะพายปืนอยู่  ผู้น้อยก็รีบพาเพื่อนทหารไปขอให้เต่ยนฉวยซือถ่ายทอดธรรมะให้ บางครั้ง เราอาจจะปักหลักปฏิบัติธรรมอยู่ ณ ที่แห่งหนึ่ง แต่สภาพการณ์อย่างนั้น ธรรมกิจมักจะไม่เฟื่องฟู ตรงกันข้าม หากมิใช่ปักหลักสบาย ๆ แต่จะต้องต่อสู้ ท้าทาย เหนื่อยยาก ถูกบีบบังคับให้อัดอั้น  อดทนอยู่ในกลุ่มชน จึงจะเข้าใกล้กลุ่มชนได้ จึงอาจนำเอาต้นธรรมปลูกฝังลงท่ามกลางจิตใจของเขาทั้งหลายได้อย่างมั่นคง