นิทาน.......ความรัก
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีเรื่องเล่าระหว่างสาวสวยและหนุ่มรูปงามผู้ซึ่งรักกัน
อย่างดูดดื่ม….ทั้งสองได้สาบานว่าแม้ความตายก็มิอาจจะพรากรักอันแสนจะ
มั่นคงนี้ลงได้ และในครั้งนั้นยังมีแม่มดตนหนึ่ง ผู้ซึ่งเชื่อมั่นว่าไม่มีสิ่งใดที่จะ
แน่นอนเท่าความไม่แน่นอน แม่มดไม่เชื่อว่าความรักของทั้งสองจะมั่นคงจึง
คิดหาทางพิสูจน์ขึ้นมา นางกล่าวว่าหากพวกเจ้ามั่นใจในรักของอีกฝ่าย ซึ่ง
ยั่งยืนแม้ว่าความตายจะพราก ดังนั้น ข้าก็อยากจะลองดูว่ามันจะเป็นอย่างไร…
ข้าขอสาปให้นับแต่นี้เป็นต้นไป ไม่ว่าจะเกิดใหม่อีกสักกี่ชาติ บุรุษนี้จะไม่มี
ทางจำเจ้าได้ เขาจะไม่สามารถจำได้ว่าเคยรักเจ้า และตรงกันข้ามกับเจ้า
เจ้าจะเป็นคนที่จำทุกอย่างได้ เพราะเจ้าจะยังคงอยู่เช่นนี้ตลอดไป ไม่แก่
ไม่เฒ่า ไม่มีวันตาย จะอยู่อย่างนี้นิรันดร์… เจ้าจะจำเวลาที่เคยรักเขา เคย
เป็นที่รักและต้องเฝ้ารอการกลับมาของเขาในชาติแล้วชาติเล่าตลอดกาล…
“วันใดก็ตามที่เจ้าทำให้เขารู้ตัวว่ารักเจ้าทำให้เขาจำเจ้าได้ วันนั้น คือวันที่
ความเป็นนิรันดร์ของเจ้าสิ้นสุดลงด เจ้าจะแก่และตายตามสภาพของอายุขัย
ที่ควรเป็น… และคราวนี้ก็จะเป็นทีของเจ้าหนุ่มนั่นแทน… เขาจะต้องเป็นคน
ที่ค้นหาเจ้าบ้าง…”
หลังจากนั้นมาปีแล้วปีเล่าเวลาผ่านไป ศตวรรษทบศตวรรษที่หญิงสาวเฝ้า
ตามหาชายหนุ่มคนรัก และทุกครั้งที่เธอได้พบเขาในสภาพของใครคนหนึ่งที่
ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเธอเลยแม้แต่น้อย เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้
เขาจำเธอได้ แต่มันไม่เคยสำเร็จชาติแล้วชาติเล่า…หลังจากการเกิดและดับ
ของเขาผ่านไปนับสิบครั้ง เขาก็ยังไม่อาจระลึกได้ถึงความรักของเธอ…
ความทุกข์ทรมานของหญิงสาว ถูกเฝ้าดูอย่างเย้ยเยาะโดยนางแม่มดผู้รอ
คอยเวลาที่หญิงสาวจะยอมรับว่า… รักแท้ที่แม้ความตายก็ไม่อาจพรากไม่มี
จริง แล้วนางแม่มดก็ต้องประหลาดใจ เมื่อพบว่า ในช่วงหลังๆ มาหญิงสาว
ไม่ได้พยายามที่จะทำให้ชายหนุ่มระลึกถึงตน ไม่พยายามให้ชายหนุ่มรักตน
แต่กลับทำทุกอย่างที่คิดว่าจะทำให้เขามีความสุข และทำให้เขาเกิดรอยยิ้ม
แทน…
แล้ววันหนึ่งนางแม่มดก็เก็บความสงสัยไว้ไม่ไหว จึงปรากฏตัวเพื่อเอ่ยถาม
กับตัวหญิงสาวเอง…
“…เจ้าได้ละทิ้งความพยายามของเจ้าเสียแล้วล่ะหรือ… ความพยายามที่จะ
พิสูจน์ให้ข้าเห็นอำนาจและพลังของรักแท้ที่เหนือกว่าอำนาจใดๆ แม้กระทั่ง
คำสาปของข้า…”
“จริงๆ แล้ว ข้าก็มีเหตุผลของข้า” หญิงสาวตอบนางแม่มดกลับไป
“…ข้าไม่ได้ละทิ้งความพยายาม…เพียงแต่…ข้ากลัวว่าความพยายามของข้า
จะสัมฤทธิ์ผล…แล้ว”
“แล้วเจ้าก็ต้องแก่และตาย” นางแม่มดต่อให้ด้วยเสียงเย้ยหยัน
“ ที่แท้เจ้าก็กลัวที่จะตาย เจ้ากลัวจะสูญเสียความเป็นอมตะของเจ้า…เฮอะ
นี่หรือรักแท้ของเจ้า”
หญิงสาวไม่ปฏิเสธ นางเผชิญหน้ากับนางแม่มดและรับคำกล่าวหานั้น
“อาจใช่..…มันเป็นความจริงที่ข้ากลัวว่าหากข้าทำให้เขาจำข้าและรักข้าได้
ข้าจะต้องตายจากเขาไป”
“และเจ้าก็ไม่เชื่อใจว่าเขาจะทำให้เจ้าจำได้เช่นนั้นหรือ?”
หญิงสาวจ้องหน้าแม่มดนิ่งอยู่ ก่อนตอบ
“สิ่งที่ข้าเกรงไม่ใช่เรื่องนั้น…ท่านรู้อะไรไหมตลอดเวลาอันยาวนานที่ข้าเฝ้า
เดินทางตามหาเขา เฝ้ารอคอยวันแล้ววันเล่า รอวันที่เขาจะกลับมาหาข้าอีก
ครั้งตลอดเวลาที่ข้าเฝ้ามองการเกิดและการตายของเขา มันคือความทรมาน
อันยาวนานที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด… และสำหรับข้าความทุกข์อันแสนสาหัส
คือ การได้เห็นความทรมานของผู้เป็นที่รัก โดยที่เราไม่อาจเอื้อมมือเข้าไป
ช่วยเหลือได้…หลายครั้งที่ข้าอยากให้ตัวข้าเห็นแก่ตัว พอที่จะพยายามทำ
ให้เขารักทำให้เขาระลึกถึงข้าได้อีกครั้ง เพื่อที่ข้าจะได้เป็นอิสระต่อการพัน
ธนาการนี้…แต่ทุกครั้งที่ข้าคิดถึงมัน ความทุกข์ทรมานที่ข้าได้รับเนื่องจาก
การรอคอยที่ไม่มีวันจบสิ้นก็ทำให้ข้าคิดได้… ข้าไม่อาจให้เขาต้องแบกรับ
ความรู้สึกทรมานเช่นที่ข้าได้รู้สึก….ความรักของข้าอาจไม่แข็งแกร่งพอที่จะ
ตัดสินใจพยายามให้เขาจำข้าได้ต่อไป และจากนี้ต่อไป แม้ว่าข้าจะต้องรอ
คอยไปชั่วนิรันดร์ สิ่งเดียวที่ข้าจะทำคือ ข้าจะทำให้เวลาของเขามีแต่ความ
สุขเท่าที่พลังของข้าจะทำได้ ข้าอาจไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขาก็จริง
แต่ข้าก็ยังอยากเห็นรอยยิ้มของเขา…...ข้าอาจเป็นคนอ่อนแอในสายตาของ
ท่าน
อย่างไรก็ตาม นี่ก็คือความรักของข้า คือสิ่งที่ข้าเป็น…แม้ชีวิตของข้าจะต้อง
เดียวดายตลอดกาล แต่ข้าก็มั่นใจอยู่อย่างหนึ่งว่า คนที่ข้ารักจะไม่มีวันเดียว
ดายเช่นตัวข้า…เพราะเขาจะมีข้าข้างกายเขาชั่วนิรันดร์ “……………………
BY : Forward Mail ขอบคุณค่ะ
