ระหว่างพุทธาลัย
                  กับการเวียนว่ายในวัฏสงสาร
                 เราท่านกำหนดการไปได้เอง

       ได้โปรดอ่านทบทวนหลาย ๆ ครั้ง ก่อนที่ท่านจะตัดสินใจ

                           สารบัญ

ตอนที่ ๑๐.....

สอบผ่านด่านตันหยางได้ ล้วนอาศัยเคร่งจริงศีลวัตร

ใกล้เหวก็จะมิพึงหวั่นหวาด ไม่ขยาดก้าวบนน้ำแข็งบาง

ตอนที่ ๑๑ .....

ด่านจิ่งหยางสามพันแปดร้อยผลบุญญา

ในอักษรซ่อนตถตาฟ้าดินหญิงชาย

ตอนที่ ๑๒.....
ปากทางตำหนักเจิ้นหยาง สอบย้อนทางสุขสมใจ
แปดลม (อารมณ์) ไม่หวั่นไหว จึงผ่านได้เจดีย์ยุคขาว

ตอนที่ ๑๓.....

อาภรณ์ม่วงฟ้า แปรได้มาจากแปดคุณธรรม

พลังหยางสมบูรณ์งาม เบ่งบานเป็นดอกบัว

ตอนที่ ๑๔.....

ใจหมดจด พุทธภูมิหมดจด

ปรารถนายิ่งใหญ่ เวไนยฯได้กล่อมกลาย

                     ตอนที่ 10

                 สอบผ่านด่านตันหยางได้
                 ล้วนอาศัยเคร่งจริงศีลวัตร
                ใกล้เหวก็จะมิพึงหวั่นหวาด
                ไม่ขยาดก้าวบนน้ำแข็งบาง

@     ฝันโลกนี้        ทุกกรณี        มีนัยแฝง
ยึดหมายแข่ง           ชื่อลาภไว้     ใจหยาบหยาม
แต่โบราณ              งานกู้โลก      ปรกปราบปราม
กำหนดความ           คนประเสริฐ    เลิศรู้การ

(ซื่อซื่อหยูเมิ่งเจินหลี่ฉัง          จื๋อจั๋วหมิงลี่ไกว้จุ้ยอี๋
จื้อกู่จื้อล่วนเปิ่นติ้งซู่               เหยินเลี่ยซันไฉจวี้เหลียงจือ) 

@     คนเที่ยงตรง        กัลยาณชน        ไม่ปนปลอม
ความดีหลอม               ชั่วกำจัด           อัศจรรย์
พิชิตตน                     อดทนสู้            รู้หลักล้ำ
ช่วยแพร่ธรรม              นำใครใคร          ให้กลับคืน

(เจิ้งเหยินจวินจื่ออู๋ซวีเอว้ย         เซียนซั่นเจวี๋ยเอ้อจุ้ยเชิงฉี
เค่อจี่ไน่เหลาอู้เทียนหลี่             ไต้เทียนเซวียนฮว่าตู้เหยินกุย)

@     ไม่ย่นย่อ            ต่อฝนฟ้า           เวลาไหน
มุ่งธรรมไป                 เรือไม่หยุด        รุดหน้ายื่น
หลักการธรรม              จำเดิมนิ่ง          จริงไม่ฝืน
อริยกิจ                     ยิ่งยั่งยืน            ด้วยธรรมดา

(จิ้นก่วนดฟิงอวี่เจอยื่อเอวี้ย          ฝ่าฉวยอีหยานผิงเต้าฉือ
เจินหลี่เปิ่นไหลจุ้ยผิงสือ             เซิ่งเอี้ยเกิ้งไจ้ผิงฝันเอว๋ย)

@     งามสามโลก        ปรกโปรดใหญ่        หนึ่งใจทุ่ม
ทุกคนอุ้ม                    จิตมุ่งมั่น               ทะยานฟ้า
รับภาระ                      รู้วาระ                  ถอย - ขึ้นหน้า
รู้พิจารณา                   สละ - เอา             เข้าแก่นใจ

(ซันเทียนต้าซื่ออี้ซินปั้น              เก้อเก้อเจียเป้าชงเทียนจื้อ
ซื่อสือต้าอู้จือจิ้นทุ้ย                   ฉวีเส่ออี๋เนี่ยนเหลียงซินจือ)

@     อย่าเห็นผิด        จิตตนใหญ่            ไปจากธรรม
สัจจะนำ                    สู่องค์ธรรมฯ           กำเนิดต้น
เบิกนัยน์ตา                ปัญญาฉาย            ไม่มืดมน
น่าเศร้าล้น                 ฝังตนจอด              บอดเพียรธรรม

(ม่ออินจื้อซื่อหลีจงเต้า               กุยเกินเยิ่นจู่อี้เจินหลี่
ซินเอี่ยนเจิงเลี่ยงฮุ่ยเติงเอี้ยว        หมังซิวจื้อไหมจุ้ยเข่อเปย)

@     เสมอต้น           จนปลายแน่            ใจแท้มั่น
ปณิธาน                    บรรลุบุญ               หนุนนำข้าม
ถึงจุดหมาย               ไปตามฟ้า              อย่าเหยียดหยาม
ร่วมช่วยงาน               ธรรมกาลรุด           จุดประกาย

(เจียนเหิงจงเฉิงก้วนสื่อจง           ลี่เอวี้ยนเหลี่ยวเอวี้ยนอิ้งเอวี๋ยนจี
ซุ่นเทียนสิงเต้าเจวี๋ยอู๋ชั่ว             ถงจู้เทียนผันฟากวงฮุย)
   

        แต่โบราณกาลมา คัดเลือก ร่อนตะแกรง แบ่งแยกหินกับหยก หล่อหลอมจนไฟกลายสีเขียว
        เคี่ยวกรำนานนับอสงไขย ทั้งตัด  หั่น  ขัด  ฝน  จนเข้าสู่ในหมู่เซียนได้
        ทั้งเหตุ - ผลและต้น - ปลาย ให้เป็นไปตามนั้น กฏแห่งกรรมเท่ากันไม่ลำเอียง  หญิงชายแบ่งกันไปตามดี  เลว  บุญ  บาปห่างกันดั่งชั้นเมฆกับโคลนตม


        บำเพ็ญแต่ขาดปัจจัยสาม คือ ความซื่อตรงจงรัก กตัญญู มโนธรรม จะต้องถูกเผาผลาญเคี่ยวกรำที่สามด่าน หนทางนรกสวรรค์ ต่างกัน ณ จุดนั้น หรือสู่วิถีเปรต หรือสู่พุทธเกษตร บาปบุญสูงต่ำ ต่างกันราวฟ้าดิน ทุกข์สุขสองทางต่างวิ่งไป แต่ละด่านทำการให้ขึ้น - ตก มากมายให้ต่างเคี่ยวกรำ ที่ซ่อมแซมยังว่า ได้รับโทษไซร์แสนทรมาน โทษหนักเบาไม่เท่ากัน หักลบผิดบาปกับความดี หรือที่ผิดหนักหนา ต้องพาส่งนรกพบพญายม รวมความว่าผู้บำเพ็ญอย่าได้แย่งชิงกับใครแม้ไพเฟื้อง เซียนพุทธะโปรดว่า ปุถุชนพึงทำตาม กล่าวไว้พอประมาณในจารึกการท่องเที่ยวนี้

                 

                   ตอนที่ 10

                 สอบผ่านด่านตันหยางได้
                 ล้วนอาศัยเคร่งจริงศีลวัตร
                ใกล้เหวก็จะมิพึงหวั่นหวาด
                ไม่ขยาดก้าวบนน้ำแข็งบาง

@     ฝันโลกนี้        ทุกกรณี        มีนัยแฝง
ยึดหมายแข่ง           ชื่อลาภไว้     ใจหยาบหยาม
แต่โบราณ              งานกู้โลก      ปรกปราบปราม
กำหนดความ           คนประเสริฐ    เลิศรู้การ

(ซื่อซื่อหยูเมิ่งเจินหลี่ฉัง          จื๋อจั๋วหมิงลี่ไกว้จุ้ยอี๋
จื้อกู่จื้อล่วนเปิ่นติ้งซู่               เหยินเลี่ยซันไฉจวี้เหลียงจือ) 

เทวมาตย์   :  ผู้น้อยได้รับพระบัญชาจากพระธรรมาจารย์เทียนฝู่ (เทียนฝูจู่ซือ) ให้มาต้อนรับ ตำหนักตันหยาง (ตันหยางเตี้ยน) ห่างจากนี้ไม่ไกล ทูลเชิฐพุทธบาทมาเยือน

พระอาจารย์   :  ทุกท่านมิต้องมากพิธีรีตอง น้ำพระทัยไมตรีจากพระบรรพจารย์ท่าน มิกล้ารับ รบกวนท่านเทวมาตย์นำทาง

อู้เอวี๋ยน   :  อู้เอวี๋ยนกราบพบเทวมาตย์ทุกท่าน คืนนี้ติดตามพระอาจารย์มากราบเยี่ยมเยือนตำหนักท่าน ขอได้รับการชี้แนะ

เทวมาตย์   :  มิต้องเกรงใจ เชิญตามข้าพเจ้าทั้งหลายเข้าสู่ด่าน ดังนั้นแล้ว เหล่าเทวมาตย์นำหน้า ชั่วขณะก็พากันมาถึงหน้าด่าน ประตูด่านสูงตระหง่าน กำแพงโดยรอบนั้นดูอย่างกับกำแพงป้อมปราการ เหนือประตูด่านมีอักษรสามตัว ความว่า "ด่านเหอหยาง" (เหอหยางกวน) กลอนคู่สองข้างประตูความว่า

"ยกย่องเชิดชูหรือถูกลดขั้น     ดูช่างแตกต่างดั่งดินฟ้านั้น

สูงส่งขึ้นลงตกต่ำห่างกัน        อริยะสามัญสองฟากหากห่าง"

( เปาเปี่ยนเหลี่ยงตวนเทียนตี้เอวี่ยน   เจี้ยงเซิงเซียงตุ้ยเซิ้งฝันเฟิล)

        เทวมาตย์นำหน้าพาทั้งหมดดำเนินถึงภายในด่าน ภายในด่าน มองดูซ้ายขวา ประตูด่านใหญ่โตโอฬาร ถนนกว้างใหญ่ยาวเหยียดตลอดเหนือใต้ รินถนนข้างหน้า มีสิ่งปลูกสร้างลักษณะหอสูงเรือนเหลามากมาย ข้าง ๆ ยังมีบ้านธรรมดาเป็นหลัง ๆ เรียงรายอยู่ มีแสงสลัว ๆ ลอดออกจากหน้าต่าง ผู้คนเดินขวักไขว่ไปมามากมาย ล้วนเป็นใบหน้าเมตตามีธรรม  อู้เอวี๋ยนติดตามพระอาจารย์เดินไปชมไปไม่ถึงครึ่งลี้ พลันได้เห็นปราสาทหลังหนึ่งใหญ่โตมหึมา สง่าตระหง่านท่ามกลางเมฆ ขื่อขานชั้นเชิงสลักลายวิจิตรพิศดาร งดงามยิ่งนัก เหนือประตูใหญ่ด้านหน้า มีแผ่นป้ายใหญ่จารึกอักษรสามตัวว่า"ตำหนักตันหยาง" (ตันหยางเตี้ยน) สีทองเรืองรองระยับ เสากลมใหญ่ซ้ายขวาประตู มีกลอนคู่ยาวเหยียดหลายบท เป็นหนังสือเขียนหวัด ลายเส้นศิลปะดั่งลีลาหงส์มังกรร่อนรำงามแกร่ง อู้เอวี๋ยนกำลังจะหยุดยืนชม พลันเห็นพระบรรพจารย์เทียนฝู่ออกมาต้อนรับเองถึงหน้าพระตำหนัก คารวะต่อกันกับพระอาจารย์แล้ว เคียงกันผ่านประตูสามชั้นจนถึงพระตำหนักใน พระบรรพจารย์โปรดบัญชา ให้ฝ่ายพิธีการจัดน้ำอมฤตเครื่องเสวย ถวายการรับรอง

พระอาจารย์   :  งานหลักหนักหนาอยู่ ข้าพเจ้ามาลบกวนการรับรองเช่นนี้ มิกล้ารับจริง ๆ

พระบรรพจารย์   :  มารยาทไม่ครบถ้วน เครื่องเสวยพื้น ๆ ธรรมดา มินับได้ว่านบนอบโดยแท้ เห็นอยู่ว่า บัดนี้ ใกล้วันเวลาเก็บงานสมบูรณ์ผล หมื่นพันพุทธะบรรพจารย์เช้าค่ำมิว่างเว้น กอบกู้ฉุดช่วยมวลเวไนยฯ คืนนี้ยินดียิ่งนัก เมื่อได้ทราบว่า บรรพจารย์ท่านสนองรับอนุตตรพระโองการ นำศิษย์มาดูข้อเท็จจริงที่ตำหนัก ข้าพเจ้าก็จะได้มีส่วนช่วยหนังสือท่องเที่ยวนี้บ้างเล็กน้อย

อู้เอวี๋ยน   :  ผู้น้อยผู้บำเพ็ญชาวโลก น้อมกราบพระบรรพจารย์ ขอรับ

พระบรรพจารย์   :  ฮา ฮา มิต้องมากจริยา โอ... เป็นจริงดังว่า "อาจารย์วิเศษศรี ย่อมมีศิษย์ยอดเยี่ยม" ศิษย์ผู้นี้มีรากฐานไม่ธรรมดาจริง ๆมิน่าเล่า จึงได้รับการเชิดชูจากพระบรรพจารย์นำจิตญาณมาท่องเที่ยวบันทึก

อู้เอวี๋ยน   :  ขอบพระคุณพระบรรพจารย์ได้โปรดชมเชย ขอพระองค์ได้โปรดสั่งสอนด้วย

พระอาจารย์   :  เรียนเชิญพระบรรพจารย์ โปรดแนะนำหน้าที่รับผิดชอบงานในตำหนักของท่านพอสังเขป เพื่อความกระจ่างแก่ชาวโลกด้วย

                      ตอนที่ 10

                 สอบผ่านด่านตันหยางได้
                 ล้วนอาศัยเคร่งจริงศีลวัตร
                ใกล้เหวก็จะมิพึงหวั่นหวาด
                ไม่ขยาดก้าวบนน้ำแข็งบาง

@     ฝันโลกนี้        ทุกกรณี        มีนัยแฝง
ยึดหมายแข่ง           ชื่อลาภไว้     ใจหยาบหยาม
แต่โบราณ              งานกู้โลก      ปรกปราบปราม
กำหนดความ           คนประเสริฐ    เลิศรู้การ

(ซื่อซื่อหยูเมิ่งเจินหลี่ฉัง          จื๋อจั๋วหมิงลี่ไกว้จุ้ยอี๋
จื้อกู่จื้อล่วนเปิ่นติ้งซู่               เหยินเลี่ยซันไฉจวี้เหลียงจือ) 

พระบรรพจารย์   : 

1. ที่ว่าใจไม่บริสุทธิ์นั้น ปากกินเจแต่ใจไม่เจ ในใจแฝงความโลภ  โกรธ  หลง  มิจฉาดำริ  ฟุ้งซ่าน  เพ้อฝัน  ไม่ถูกต้องตรงต่อหลักธรรม หรือท้อทุกข์  หมดอาอัย  คึกคะนอง  พลุ่งพล่าน  ทิฐิดื้อรั้น  แบ่งแยกตอบโต้... เหล่านี้ล้วนอยู่ในข่าย อธิบายอีกหน่อย กินเจไม่ใช่ปากกินอาหารเจเท่านั้น หากพูดจาหลอกล่อเอาใจ  นินทาว่าร้าย  ระบือข่าวลือผิด ๆ เอาความนัยของฟ้ามาทำให้คนหลงผิด  พูดร้ายทำร้ายคน  พูดพล่อยหลอกลวงเขา  หรือสูบบุหรี่  ดื่มเหล้า  เคี้ยวหมาก ล้วนไม่เจ หากปากเจแต่ใจไม่เจ จะพาตัวตกต่ำสู่สถานไม่บริสุทธิ์ ดังนั้น ผู้มีจิตยบริสุทธิ์ จึงหมายถึงปากกินเจ และใจก็ถือเจด้วย

2. ที่ว่ากายไม่บริสุทธิ์ คือ กิริยาอาการผิดจริยา สองขาพาตัวไปสถานมิจฉาชีพ อบายมุข ทำตัวผิดต่อทางธรรม ไม่ชำระกายให้สะอาดก่อนจุดธูปบูชาพระ เสื้อผ้าไม่สุภาพ  ไม่สวมใส่หรือปกปิดร่างกายให้เรียบร้อยก่อนเข้าสู่สถานธรรม  ห้องบูชาพระ  ศาลา  โรงเจ  สถานที่ของทางศาสนา ไม่สำรวมกิริยา  พูดจา  หัวเราะคิกคักเสียงดัง  เดินเพ่นพ่าน  หญิงชายใกล้ชิดปะปนกัน ทำให้สถานที่ศักดิ์สิทธิ์น่าเกรงขามไม่เจริญตาเจริญใจ ขณะจุดธูปบูชาพระกราบพระไม่นบนอบไม่ตั้งใจ ตบเบาะ ชำเลืองมอง กราบเป็นพิธี ลุกลี้ลุกลน กระโดกกระเดก เหล่านี้เป็นต้น ล้วนถือว่า"กายไม่บริสุทธิ์"

3. การกระทำไม่บริสุทธิ์ คือ ด่าทอลมฝน กล่าวโทษขัดเคืองฟ้าดิน ด่าว่าผู้คน ละเลยเพิกเฉยต่อผู้ใหญ่ ทำความสกปรกเลอะเทอะแก่สถานที่หรือแม่น้ำลำคลอง ไม่สำรวมใต้ฟ้าใต้ตะวันเดือน หลอกเขาเอาเงินแอบอ้างสร้างบุญ วางแผนลวงล่อทำร้ายให้เขาเสียหาย เย่อหยิ่งจองหอง ยโสโอหัง ฟุ่มเฟือยฟุ้งเฟ้อ เริงกาม ลักขโมย หยิบฉวย จาบจ้วง แย่งชิง ใช้เงินกองกุศลโดยพละการ เหล่านี้เป็นต้น การกระทำทุกอย่างที่ผิดต่อธรรมะ ผิดต่อคุณธรรมความดี ความถูกต้อง ล้วนเป็น "การกระทำไม่บริสุทธิ์"

อู้เอวี๋ยน   :  ขอบพระคุณพระบรรพจารย์ได้โปรดฯ แสดงรายละเอียด ชาวโลกได้สดับดังนี้แล้ว จะไม่สำรวมระวังได้หรือ ขณะนั้น เห็นเทวการท่านหนึ่งเข้ามากราบรายงาน

เทวการ   :  กราบทูลพระองค์เจ้าตำหนัก บัดนี้ เทวบดีผู้ตรวจการจากจื่อหยางกวน ได้นำวิญญาณคนเดิมยี่สิบกว่าคนมารับการตรวจสอบที่ตำหนัก จะดำเนินการอย่างไร ขอพระองค์ได้โปรด...

พระบรรพจารย์   :  ให้จัดเตรียมการ เชิญพระบรรพจารย์กับอู้เอวี๋ยน พร้อมกันไปหาข้อมูลที่ตำหนัก กล่าวจบ พระบรรพจารย์ทั้งสองกับอู้เอวี๋ยนก็ออกจากหอโถงภายใน ตรงไปที่ตำหนักใหญ่ตันหยาง ขึ้นบัลลังก์พิจารณา ชั่วครู่ เทวบดีผู้ตรวจการก็นำวิญญาณคนเดิมเข้าตำหนักมา ทั้งหมดคุกเข่ากราบทันที

[/b]วิญญาณทั้งหมด   :  [/b]น้อมกราบพระบรรพจารย์ พระอาจารย์

พระบรรพจารย์   :  ทุกท่านมิต้องมากพิธี  วันนี้ ทุกท่านมารับการตรวจสอบความบริสุทธิ์ของศีลวัตรในการบำเพ็ญที่ตำหนักนี้ ตำหนักนี้สูงส่งยุติธรรมโปร่งใส บาป บุญ ชมเชย ลงโทษชัดเจนทุกอย่าง ปราศจากจิตพิศมัยใจลำเอียง ธรรมราชผู้ตรวจสอบ เชิญเริ่มได้ ณ บัดนี้

                       ตอนที่ 10

                 สอบผ่านด่านตันหยางได้
                 ล้วนอาศัยเคร่งจริงศีลวัตร
                ใกล้เหวก็จะมิพึงหวั่นหวาด
                ไม่ขยาดก้าวบนน้ำแข็งบาง

@     ฝันโลกนี้        ทุกกรณี        มีนัยแฝง
ยึดหมายแข่ง           ชื่อลาภไว้     ใจหยาบหยาม
แต่โบราณ              งานกู้โลก      ปรกปราบปราม
กำหนดความ           คนประเสริฐ    เลิศรู้การ

(ซื่อซื่อหยูเมิ่งเจินหลี่ฉัง          จื๋อจั๋วหมิงลี่ไกว้จุ้ยอี๋
จื้อกู่จื้อล่วนเปิ่นติ้งซู่               เหยินเลี่ยซันไฉจวี้เหลียงจือ) 

ญาณเดิม ข   :  ศิษย์ผู้น้อยน้อมกราบพระบรรพจารย์ เมื่อมีชีวิตอยู่ ผู้น้อยบำเพ็ญอยู่กับเทวสถานหลวนถัง ผู้น้อยแซ่ไซ่ ในชีวิต ได้รับโปรดอบรมกล่อมเกลาจากพระองค์ปู่เจ้าอริยคุณเอินจู่กง หรือพระนามว่า ท้าวสักกะกวนอริยมหาราชเจ้า (กวนเซิ่งตี้จวิน) ผู้น้อยศึกษาหลักธรรมถ่องแท้ว่า อันที่จริงนั้น ห้าศาสนาใหญ่ล้วนมาจากต้นรากเดียวกัน ปกติ นอกจากจะศึกษาพระโอวาท เจริญธรรมตามรอยพระอริยเจ้าแล้ว ยังแบ่งเวลาออกสร้างสาธารณประโยชน์ บริการประชาชนและสังคมเสมอ ชีวิตประจำวัน จะสมาคมกับใคร ก็ได้รักษาทำตามพระโอวาท ถ่อมตนเกรงใจ มีจริยธรรม ไม่ห่างจากสัจจะมโนธรรมเป็นที่ตั้ง ผู้น้อยเข้าสู่เทวสถาน สามปีให้หลัง ก็ได้ถวายปณิธานกินเจตลอดชีวิต ทุกวันเฉลิมอริยชันษาของพระองค์ปู่เจ้าอริยคุณเอินจู่กง จัดงานประชุมธรรม จะต้องเข้าร่วมปล่อยชีวิตสัตว์ (ฟั่งเซิง) อธิษฐานภวานาทำเช่นนี้มาสิบกว่าปีด้วยชีวิตที่มีความสุขกายสบายใจ สุดท้ายได้ละสังขารมา โดยมิได้เจ็บป่วยแต่อย่างใด ที่กล่าวมาข้างต้นคือ การปฏิบัติบำเพ็ญมาของศิษย์ผู้น้อย ขอพระบรรพจารย์ได้โปรดพิจารณา

พระบรรพจารย์   :  ธรรมราชผู้ตรวจสอบ คำพูดของศิษย์แซ่ไซ่ เป็นจริงไฉน

ธรรมราช   :  กราบทูลพระองค์เจ้าตำหนัก ข้อความที่บันทึกไว้ในสมุด กับที่ศิษย์แซ่ไซ่กล่าวมา ข้อใหญ่ใจความสอดคล้องกัน แต่มีข้อบกพร่องที่เมื่ออารมณ์ไม่ดี มีอะไรไม่พอใจ มักจะพูดจาโทษฟ้าว่าคน ขอพระองค์ได้โปรดพิจารณาในจุดนี้ด้วย

พระบรรพจารย์   :  สาธุ ศิษย์แซ่ไซ่ สมกับเป็นศิษย์ที่ดีของพระองค์ท้าวสักกะฯ (เอินจู่กง) เทิดทูนธรรมะด้วยศรัทธาแท้จริง ทั้งกินเจ ละเว้นการฆ่า ทำการปล่อยชีวิตสัตว์ สร้างกุศลคุณความดี เป็นผู้ฝึกฝนบำเพ็ญจริงคนหนึ่งเหมือนกัน เสียดายที่ไม่อาจสำนึกรู้แท้ต่อการศึกษากฏแห่งกรรมอันลึกซึ้ง โทษฟ้าว่าคนนี่คือปากกับใจไม่บริสุทธิ์ ตัดสินให้สำนึกตนใน "ห้องขัดฝนใจกลับตัวใหม่" สิบวัน หวังว่าจะเข้าใจถ่องแท้ต่อวัฏจักรของกฏแห่งกรรม นั่นคือ ทำเองย่อมได้รับผลเอง มิใช่ฟ้าไม่ยุติธรรม

พระอาจารย์   :  หลักธรรมที่พระบรรพจารย์ได้โปรด เป็นสิ่งที่คนทั่วไปมักทำผิดกันบ่อย ๆ ดั่งคำพังเพยว่า

"ไม่สมหวังตั้งใจในชีวาตม์
สิบพลาดเสียหายไปแปดเก้า

(เหยินเซิงปู้หยูอี้ ซื่อสือฉังปาจิ่ว)

        ปราชญ์เมิ่งจื่อ กล่าวไว้ว่า "ฟ้าจะมอบภาระใหญ่ให้ผู้นั้น ก่อนอื่นจะต้องทรมานใจเขา ให้เหนื่อยหนักเอ็นกระดูก ให้อดอยากเนื้อหนัง ให้กายนั้นขาดแคลน เพื่อสั่นคลอนจิตใจอดทนของเขา เพื่อเพิ่มพูนสิ่งอันเขาไม่สามารถ" คน บางครั้งอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่สมปรารถนา อารมณ์อดไม่ได้ที่จะกลัดกลุ้มเร่าร้อน ท้อแท้โศกเศร้า แต่ขออย่าแสดงอารมณ์ไม่ดีไปตามใจ โทษฟ้าว่าใคร ๆ แต่ควรจะอดทน ยอมเหนื่อย ยอมรับความขัดเคืองโดยไม่เปลี่ยนใจที่มุ่งมั่นทางธรรม ประคองรักษาอารมณ์ราบเรียบมั่นคง ต่อการถูกทดสอบด้วยตนทำเอง ยิ่งจะต้องสำแดงความวิริยะกล้าหาญเอาชนะ จึงจะบรรลุผล ดุจแกะสลักหยกงาม ดุจหล่อหลอมเหล็กกล้าได้

ธรรมราช   :  สาธุ พระบรรพพุทธา (อมพระพุทธะจี้กง) พร่ำเตือนกล่อมเกลาชาวโลกตามโอกาสทันที หวังให้ชาวโลกสำนึกรู้พระทัยฟ้า จึงจะไม่ผิดต่อบรรพพุทธาที่ทุ่มเทพระทัย ศิษย์แซ่ไซ่ เชิญตามเทวมาตย์ผู้นำทางไปยัง "ห้องขัดฝนใจกลับตัวใหม่" เถิด ญาณเดิมท่านที่สาม เชิญขึ้นมารับการตรวจสอบ

ญาณเดิม ค   :  ศิษย์ผู้น้อยแซ่หลิน กราบคาวระบรรพจารย์ เมื่อมีชีวิต ข้าพเจ้าคือศิษย์ธรรมกาลยุคขาว ได้รับจุดเบิกจากพระวิสุทธิอาจารย์ รู้หนทางสว่าง จึงละเว้นความชั่วทุกประการ สร้างบุญกุศลทุกทาง ปกตินอกจากบูชาพระแล้ว ยังเข้าศึกษาธรรมในชั้นต่าง ๆ  ติดตามเตี่ยนฉวนซือออกบุกเบิกแพร่ธรรมเสมอ อ่อนน้อมถ่อมตนต่อคนทั้งหลาย สุภาพ เรียบร้อย มีสัมมาคารวะ จริงใจ เมื่อมีโอกาสให้ได้สร้างบุญ ก็จะทำเต็มกำลัง ก้าวหน้าทางธรรมไม่หน่าย แม้จะเข้าไม่ถึงภาวะจิตใจใจสว่าง แต่บอกกับตนเองได้ว่า เป็นผู้บำเพ็ญที่ยืนหยัดอยู่บนฐานของความจริงแท้ ที่กราบทูลรายงานทั้งหมด ขอพระบรรพจารย์ได้โปรดพิจารณา

ธรรมราช   :  กราบทูลพระองค์เจ้าตำหนัก ศิษย์แซ่หลินกล่าวมา นสอดคล้องกับที่บันทึกไว้ในสมุด แต่มีข้อกระทำผิดใหญ่หลวงเรื่องหนึ่ง ด้วยในใจคิดว่า พุทธระเบียบในวิถีอนุตตรธรรม มีระดับสูงส่ง เป็นพิธีการมาตรฐานทำให้เมินหน้าต่อพิธีการของศาสนาอื่น ๆ เสียสิ้น อีกทั้งใกล้บ้านมีศาลเจ้าประทับทรงสงเคราะห์ผู้คน ทุกครั้งที่ศิษย์แซ่หลินได้เห็น แม้จะไม่มีคำพูดลบหลู่ ใส่ใคล้ แต่ความรังเกียจในใจแสดงออกทางใบหน้า อีกประการหนึ่ง มักจะคิดว่า มืออุ้มลัญจกร (เหอถง) ใช้ไหว้แต่เฉพาะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ระดับพรหมโลก หากใช้ไหว้ระดับเทวโลก สิ่งศักดิ์สิทธิ์ระดับเทวโลกจะรับไหว้ไม่ได้ (มิอาจรับได้) บางข้อดังกล่าวเป็นทัศนคติผิด ๆ ขอพระองค์เจ้าตำหนักได้โปรดพิจารณา