[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                               พระโอวาท อนุตตรธรรมมารดาสิบบัญญัติ

                                      (หวงหมู่ซวิ่นจื่อสือเจี้ย) 

                                                ข้อสาม

คนงมงาย        หมายโลกีย์        ไม่มีรู้แจ้ง
เหมือนมดแมลง        ชีวิตทุกข์        หลงสุขศรี
สามหมื่นหกพันวัน          ใครจะอยู่         ถึงร้อยปี
ไม่คิดที     หรือเมื่อไร         ได้สุขจริง   

เริ่มชีวิต        เด็ก,  เติบใหญ่       แก่แล้วตาย
ลิ้มรสหลาย          ทั้งสุขสม     ระทมทุกข์
เกิดแก่เจ็บตาย         มีใครหรือ        จะรอดหลุด
ไม่ยั้งหยุด      ชั่วพริบตา          ความชรามาถึงตัว

มามือเปล่า        ไปมือเปล่า           เอาอะไรก็ทั้งยาก
เหลือเพียงซาก          เป็นวิญญาณ           สุสานผี
จะร่ำรวย         สูงศักดิ์ใด         ไม่พ้นคดี
ต้องใช้หนี้       เป็นสัตว์ - คน          เกิดวนเวียน

ตั้งแต่เกณฑ์ขาล          หลายหมื่นปี         จนบัดนี้
ทุกข์ทวี        ไม่สิ้นสุด         วีฏสงสาร
ออกจากร่างโน้น          เข้าร่างนี้         เหมือนย้ายบ้าน
เป็นหนุ่มแซ่จาง       สาวแซ่ลี้          ไม่มีอะไรเป็นของตัว         

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                              พระโอวาท อนุตตรธรรมมารดาสิบบัญญัติ

                                        (หวงหมู่ซวิ่นจื่อสือเจี้ย) 

                                                 ข้อสาม

ยิ่งกลับชาติ        ยิ่งลืมตัว        กลั่วเกลือกลึก
จนลืมนึก        ถึงพระแม่ฯ         ญาณของเจ้า
จากนิพพาน          จุติลง     ณ เชิงเขา*
เป็นพันธุ์เผ่า          สายเดียวกัน       ญาณชีวี

ญาณชีวิต*          แม้เป็นอริยะ       ก็ไม่ขยาย
ไม่กลับกลาย            หดเล็กกว่า       แม้สามัญชน
กำเนิดเดียวกัน             ผู้รู้จริง       ได้มรรคผล
ใครหลง - วน           เป็นปุถุชน      หล่นโลกันตร์

สิ่งศักดิ์สิทธิ์            สำเร็จได้        ไปจากคน
มิใช่เกิดคน           พร้อมกับเป็น          สิ่งศักดิ์สิทธิ์
ข้อเท็จจริง         หวังว่าลูก       จะได้คิด
ตื่นใจจิต      กราบอาจารย์จริง           กลับต้นกำเนิดเดิม

เขียนถึงตรงนี้       "สามคุณ"  เหนื่อย         หยุดพักพู่กัน
ให้รับประทาน        พอหายหิว   ค่อยต่อความ
                                                                             พัก

เชิงเขา   เป็นคำอุปมา  ณ ที่นั้น เป็นญาณทวาร เป็นจุดสถิตของอนุตตรญาณแห่งตน
ญาณชีวิต  คือ  สริสัมภวะของทุกคนซึ่งเป็นอย่างเดียวกัน ไม่ยึดหดไปตามสถานะใด ๆ             

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                                พระโอวาท อนุตตรธรรมมารดาสิบบัญญัติ

                                        (หวงหมู่ซวิ่นจื่อสือเจี้ย) 

                                              นำบทข้อสี่

จริงหรือสมมุติ        แยกให้ออก        สมมุติหรือจริง
สมมุติหรือจริง        หากสำนึกรู้         จะอยู่เหนือโลก
สร้างกุศล      ประกาศธรรม          เป็นพุทธโฆษก
เปลี่ยนแปรโลก      หาชีวิตจริง          ร่วมกลับกำเนิดเดิม

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                              พระโอวาท อนุตตรธรรมมารดาสิบบัญญัติ

                                      (หวงหมู่ซวิ่นจื่อสือเจี้ย) 

                                                ข้อสี่

เตือนพุทธบุตร        รุดบำเพ็ญ        ให้แข็งขัน
คลื่นป่วนปั่น       ในทะเลทุกข์       ของโลกกว้าง
ชีวิตสั้น       เหมือนแมลง     เพียงโมงยาม
มีใครบ้าง          หลุดรอดพ้น    พญายม 

สู้ตรากตรำ           ย้ำเท้าทน       จนจรดค่ำ
แบกงานกรำ           คร่ำเหมือนควาย      วิ่งวนป่า
ไม่นานนัก       สักกี่สิบปี    เกิด  เจ็บ  มรณา
ที่ผ่านมา       เหมือนน้ำค้าง     จางหายไป

เพื่อชื่อเสียง          ลาภฐานะ        กระเสือกกระสน
ลูกเมียตน        เคยหลงรัก       จักเหมือนฝัน
โลกโลกีย์        น่าเวทนา      เกินกว่ารำพัน
หลงพัวพัน           ตัณหาหก      เจ็ดอารมณ์ฉุดจมไป

ต่อให้ลูก         มีธนสาร        อันล้นเหลือ
ข้าวเหลือเฟือ        นาพันไร่          กินได้แค่อิ่ม
ต่อให้ลูก        มีตึกระฟ้า       ครองแผ่นดิน
ที่นอนจริง        เตียงแปดศอก      เท่านั้นเอง       

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                               พระโอวาท อนุตตรธรรมมารดาสิบบัญญัติ

                                        (หวงหมู่ซวิ่นจื่อสือเจี้ย) 

                                                  ข้อสี่

ต่อใ้ห้ลูก        มีเงินทอง        กองเท่าภูเขา
ไม่ได้เอา         ไปสักบาท         เมื่อตักษัย
ต่อให้ลูก       สรวมแพรพรรณ              งามเพียงไร
ร้อนหนาวได้        คุ้มแดดลม     พอสมควร

ต่อให้เจ้า      เสพอาหาร        พิศดารเหลือ
อร่อยเนื้อ      ชีวิตเขา      เจ้ารับบาป
ต่อให้เจ้า     เล่นสำราญ        หวานกำซาบ
เหมือนฝันลับ     ชั่วเวลา       ไม่ช้านาน

ต่อให้ลูก      มีลูกเมีย      สวยเลิศเลอ
ต่างกระเจิด       ไม่ร่วมไป      ในเมืองผี
ต้องหลั่งน้ำตา       ให้มลทิลห้า*     ของโลกีย์
ตรองให้ดี      อย่าหลงไหล      นะลูกยา

โลกโลกีย์     เหมือนสถาน      สำราญเล่น
ใครที่เป็น      ปู่ลูกหลาน     กันมาก่อน
หากสำนึก         ร่วมบำเพ็ญ    อย่านิ่งนอน
สร้างบุญพร้อม        กลับบ้านเดิม      แดนนิพพาน

มลทิลห้า  คือ  ความไม่ดีงามทั้งห้าของสภาวะโลกโลกีย์ คือ การเกิด การเห็น การวิตกทุกข์ร้อน ชะตากรรม และภัยพิบัติที่เป็นมลทิล         

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                               พระโอวาท อนุตตรธรรมมารดาสิบบัญญัติ

                                        (หวงหมู่ซวิ่นจื่อสือเจี้ย) 

                                                ข้อสี่

บำเพ็ญอนุตตรฯ        จะเป็นมงคล        ทั้งครอบครัว
ตายแต่ตัว         ญาณร่วมอยู่       ณ แดนสวรรค์
แยบยลวิเศษ          ไม่เคยพบ     แต่โบราณ
เป็นวิเศษกาล         ใครหลับหลง       น่าเวทนา

คนบ้ายศ         ยิ่งยศแล้ว       ยังอยากทะยาน
บ้าเงินล้าน          กี่สิบหมื่น         ว่าไม่มาก
โลภหลงใหล         ไม่คิดถึงวัน        พลันต้องตายจาก
กรรมจำพราก            ไม่เหลืออะไร         ไปพบพญายม

ตื่นตัวได้          รีบเพียรกลับ        บ้านนิพพาน
น่าสงสาร            ลงนรก      เพราะจิตหลง
ฟ้าดินแยก           สองหนทาง      ด้วยจิตส่ง
จิตพลาดหลง          ชั่วขณะ   จะเศร้าโศรกชั่วกาลนาน   

ทุกข์ทรมาน            ในนรกร้าย     ไม่อาจบอกกล่าว
มีกระจกเงา             ส่องกรรมเจ้า     เอาออกเผย
หากทำดี         ชาติหน้ามี      สุขชมเชย
สุขเสวย         หมดบุญแล้ว       ยังไม่แคล้วกลับลงมา

กรรมชั่วมาก         ยากที่เจ้า        จะเถียงได้
ตนทำไว้       โทษอย่างไร        ต้องได้รับ
ภูเขามีด      กะทะน้ำมัน         เครื่องบั่นสับ
โม่เลื่อยสลับ        บดเนื้อเลือด       เชือดให้หมากิน       

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                             พระโอวาท อนุตตรธรรมมารดาสิบบัญญัติ

                                   (หวงหมู่ซวิ่นจื่อสือเจี้ย) 

                                            ข้อสี่

ทั้งแก่เฒ่า        ตกสะพาน         แม่น้ำเวทนา*
ทุกข์หนักหนา        ในนรกใหญ่         สิบแปดขุม
พูดถึงทุกข์นี้     สาหัสนัก         น้ำตารุม
เสื้อเปียกชุ่ม     มิอดใจ      ยากที่จะแก้ไขความ

ก้าวพลาดพลั้ง         ไม่ยกเว้น       เป็นเช่นว่า
สิ้นกายา         ยากกลับสรวง       ต้องตกต่ำ
ฟังแม่เืตือน          บำเพ็ญอนุตตร ฯ      สุขเหลือล้ำ
มุ่งใจกรำ        ตรงต่อนิพพาน       จิตมั่นเกรียงไกร

ในวัฏสงสาร         บรรพบุรุษเก้าชั้น         ชะเง้อหา
เมื่อไรหนา        เจ้าจะส่งบุญ        หนุนช่วยฉุด 
เจ้าผิดพลาด         ตกลำพัง    ยังพอพูด
แต่บรรพบุรุษ          ตกอเวจีตาม       น้ำตานอง

หมกอเวจี      หกหมื่นปี        ทุกข์เพียงไหน
รอโปรดใหม่*         ธรรมกาลหน้า        เวลาเหมาะ
ได้ขึ้นเรือธรรม         จะมาทันหรือ        กาลจำเพาะ
จะเกิดเหมาะ   ได้รับธรรมใหม่             ใครกล้ารับรอง

เร่งคืนนิพพาน        โอกาสนี้       จะดีกว่า
ตามแม่มา      คืนวิสุทธา     อย่าหลับใหล
ถึงเพียงนี้      จบโอวาท     ให้พักไว้
หยุดเขียนไข       ทบทวนซ้ำ     ย้ำความนัย

แม่น้ำเวทนา เป็นเขตแดนระหว่างโลกมนุษย์กับนรก ซึ่งวิญญาณผีทุกตนจะต้องข้ามสะพานไปด้วยความลำบากแสนสาหัส
รอโปรดใหม่ ฯ คือ รอจนกว่าเบื้องบนจะโปรดประทานวิถีธรรมให้ใหม่อีกครั้งหนึ่ง                 

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                              พระโอวาท อนุตตรธรรมมารดาสิบบัญญัติ

                                       (หวงหมู่ซวิ่นจื่อสือเจี้ย) 

                                             นำบทข้อห้า

ชะตาฟ้า        ดำเนินมา        ถึงปลายยุค
เภทภัยทุกข์       ลำบากทั่ว       หัวระแหง
เก้าเก้าภัย     ใครรอดพ้น          ความรุนแรง
ธรรมนาวาแล่น    ช่วยชาวโลก         โดยทั่วกัน