[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                       คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                บทที่ ๒

                         คัมภีร์เบื้องต้นเดิมที 

                        ( เอวี๋ยนสื่อตี้เอ้อ )

ชูเซินโถวตี้จินเฝิงจู่                                    ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งค้นพบเจ้าชีวิต (เจ้าเหนือหัว)

ซวีไต้อวั่นเทียนเหอสุ่ยไหลตั้งตี๋                     พึงรอวันน้ำจากฟ้ามาชำระ (รอวันแสดงความจงรักภักดี)

เฉิงไจหลงหู่เฟิงอวิ๋นฮุ่ย                              ถึงวาระมังกรเสือเช่นวายุเมฆา (ผู้กล้า) มาบรรจบ

ไจ่หนิวหม่า                                            จึงทำพิธีฆ่าวัว (ฆ่าใจพยศ)

เจาเก้าเทียนตี้                                         บวงสรวงกราบทูลต่อฟ้าดิน

เจี๋ยอี้ควงฝูฮั่นซื่อ                                      ขอร่วมเป็นพี่น้องพ้องพุ่มเพื่ออุ้มชูแผ่นดินฮั่น   

ผ้อหวงจิน                                              จากนั้นได้ทะลายกองโจรโพกผ้าเหลือง

จูต่งจั๋ว                                                  ล่มต่งจั๋ว           (ตั๋งโต๊ะผู้ก่อการ)

หลวี่ปู้ปี้                                                 หล-วี่ปู้สิน         (อีกทั้งพิชิตลิโป้คนใจคด)

เจี๋ยไจ้เจี่ยวเฉาเจียน                                  บุกยึดค่ายเฉาเชา (โจโฉ)  ทรราช

จ้วนยู่คงอิ๋งเน่ย                                        แต่เกิดผิดพลาดหลงเข้าค่ายกลลวงของเฉาเชา

เอี้ยนหลวี่ชั่นสวีโจว                                  พี่น้องสามคนจึงเกิดพลัดพรากที่เมืองสวีโจว

ชีเส่า (โฮ่ว) อู๋ฉุนตี้                                  เรานั้นหอบหิ้วพี่สะใภ้ไม่มีที่ไป

                                                        (ถูกจับจึงต้องกลับอาศัยค่ายศัตรู)

เจี่ยนจู๋จางเหลียวโหมว                             ลดเทียนไฟอุบายของจางเหลียว

                                                        (ใช้ความมืดล่อใจให้ล่วงเกินพี่สะใภ้)

ผ้อปี้ออวิ๋นฉัง (เซิ่งตี้)  อี้                            เรารู้ทัน จึงทะลายกำแพงกั้นให้มันโจ่งแจ้งใจ

                                                         อัน  อวิ๋นฉัง (กวน) อริยราชเรานั้น

เสียงฮั่นปู้เสียงเฉา                                    สวามิภักดิ์ต่อฮั่นมิต่อเฉา

จงเฉินปู๋ซื่อเอ้อ                                        ด้วยขุนนางภักดีจะไม่มีสองเจ้าเหนือหัว (สองฝักสองฝ่าย)

                                                          เฉาเชาเอาใจเราให้ฮ่องเต้แต่งตั้งปูนบำเหน็จ

เฟิงฮั่นโซ่วถิงโหว                                    เป็นเจ้าเมืองสำเร็จ "ฮั่นโซ่วถิงโหว"

อิ้นอู๋ฮั่นฉงจู้                                           (ขาดอีกหนึ่ง "ฮั่น" ไม่แสดงความเป็นคนของแผ่นดิน

                                                          "ฮั่น"  จึงไม่ขอรับตราตั้งนั้น)

ซันยื่อฮว๋าเอี๋ยน                                         ทุกสามวันจัดอาหารเลี้ยงใหญ่เอาใจเรา

เฉาหมันเหม่ยอี้                                         เฉาเชาแสร้งเจตนาว่าหวังดี       

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                         คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                บทที่ ๒

                         คัมภีร์เบื้องต้นเดิมที 

                        ( เอวี๋ยนสื่อตี้เอ้อ )

เอี๋ยนเหลียง  เอวิ๋นโฉ่ว                               ระหว่างนั้น เอี๋ยนเหลียง  กับ เอวิ๋นโฉ่ว

ถ่งปิงเอว๋ย                                             บุกล้อมเฉาเชา

กั่นตุ้ยลี่กง                                              เราหาญกล้าช่วยสู้รบเพื่อกลบหนี้ (ที่เป็นเฉลยศึกอยู่)

เข่อโฉวเฉากุยจี้                                       จึงเป็นไทไถ่ตัวได้กลับคืน

เฟิงจินเซวี่ยอิ้นซันฉือเซา                             ก่อนจากไปห่อทองตราตั้งไม่รับไว้

                                                           มอบคืนให้เฉาเชาถึงสามครั้ง

เชื่อเจวี้ยนสวินซยงอี้เตี่ยนจง                        จากนั้นจึงพาครอบครัวพี่ (พี่สะใภ้) ไปส่งคืนพี่ภักดีจริง

เซียนหลี่สวินซยงเทียนอี้ชี่                           พันลี้ตามหาพี่ เพิ่มศักดิ์ศรีมโนธรรม

อู่กวนจั่นเจี้ยงโหย่วเอวยเฟิง                         ฟาดฟันแม่ทัพทั้งห้าที่ขัดขวางข้ามห้าด่านน่าคร้ามนัก

หลีเหออิงสยงเฉียนคุนเน่ย                           ใต้หล้าฟ้านี้ชายชาตรียังต้องมีจากพราก

เซียงเฝิงซยงตี้กู่เฉิงจง                                สุดท้ายได้พบพี่ชายในกู่เฉิง

จื้อซั่งซุยเกาอู๋เจวี๋ยเซิ่ง                                แม้ปัญญายิ่งแต่มิอาจชนะศึก

อวิ้นโฉวกู้ซื่อเส่าจิงหลุน                               แม้วางแผนตรองตรึกแต่ขาดความรู้แท้

ซันเยี่ยเหมาหลู                                        จึงสามครั้งย่างเยือนกระท่อมหญ้าคาหาอาจารย์

อั้วหลงเอี้ยนฉี่                                           ท่านข่งหมิง      แสร้งตื่นสาย เปรยให้ปริศนาว่า

ต้าเมิ่งเสยเซียนเจวี๋ย                                   "ฝันครั้งใหญ่ใครตื่นก่อน (ตื่นใจไม่หลับหลง)

ผิงเซิงหว่อ (เซี่ยง)  จื้อจือ                             เรารู้ดีในชีวิต  (แจ้งในสัจธรรม ชะตากรรม )

เฉ่าถังชุนซุ่ยจู๋                                            หลับสนิทในบ้านหญ้าคา (ไม่อนาทรร้อนใจ)

ชวงไอว้ยื่อฉือฉือ                                        ตะวันยังขึ้นช้า ๆ นอกหน้าต่าง ( เป็นไปตามครรลอง )

เอว้ยชูเหมาหลู                                          ยังมิทันออกจากกระท่อม ( รู้โดยมิพึงเห็น )

ซันเฟินอี่ติ้ง                                               สามฝ่ายสามก๊กกำหนดไว้ในใจแล้ว"

                                                            ( รู้สภานการณ์ต่อไปล่วงหน้า )       

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                          คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                บทที่ ๒

                         คัมภีร์เบื้องต้นเดิมที 

                        ( เอวี๋ยนสื่อตี้เอ้อ )

ข่งหมิง  (อู่โหว)  เอวี๋ยนซื่อ                            ข่งหมิง  ( ขงเบ้ง )   เดิมที

ก่วงฮุ่ยชิง                                                 "เทพเจ้าดวงดาวกว้างปัญญา     ก่วงฮุ่ยซิง"

จี๋ซื่อเฉียนเฉาเอี๋ยนจื่อหลิง                               ต่อมาคือ "เอี๋ยนจื่อหลิง"    ราชวงศ์ก่อน

ฉื่อเซิงจูเก่อเลี่ยง ( เซี่ยง )                              ชาตินี้เป็น  " จูเก่อเลี่ยง  "

ไจ้ซ่งจูเอวิ๋นกง                                            ต่อไปเป็น "จูเหวินกง    " ราชวงศ์ซ่ง

หลุนหุยซันซื่อเซี่ยง                                       เวียนเกิดเป็นมุขมนตรีสามชาติ ( ฝ่ายบุญฤทธิ์วิชญรุจน์ )

อย่งปู๋เซี่ยฝันเฉิน                                          จะไม่อุบัติใหม่ในโลกอีกต่อไป

                                                             ( ประจำการทิพยปราสาทวิชญรุจน์ )

ติ่งจู๋ซันเฟินเสียนตี้ไจ่                                      ผู้มักใหญ่ได้แผ่นดินหนึ่งส่วนสามยังติว่าไม่กว้างใหญ่

เจียงซันจินฮ่วนสวีตัวเหยิน                               บ้านเมืองจึงต้องเปลี่ยนมือไปหลายคนมา

ต้าเกอ ( เซียนจู่ )                                        พี่ใหญ่  ( เล่าปี่  เซียนจู่   หลิวเป้ย )

อี่ไจ้ชิงซวีฝู่                                               บัดนี้เสวยสวรรค์อยู่ทิพย์ตำหนักชิงซวี

กวนโหม่ว  ( เซิ่งตี้ )  จินจั่งซันเทียนเหมิน          บัดนี้เราแซ่กวนคุมสามทวารฟ้า  ( สามโลก )

ซันตี้  ( หวนโหว )                                      น้องสาม ( เตียนหุย  หวนโหว )

ซื่อชวนเอว๋ยถู่กู่                                          เป็นเจ้าที่ใหญ่ ณ เมืองซื่อชวน     เสฉวน

เหมยฉี่จงเหลียงฮุ่กั๋วซิน                                เรามักบังเกิดจิตจงรักอยากช่วยชาติ

ไจ้ซ่ง                                                      สมัยราชวงศ์ซ่ง จึงเกิดอีก

อี้ซิ่งเอวี้ยเฟย  ( อู่มู่ )  เจี้ยง                           เป็นจอมทัพงักฮุย เอวี้ยเฟยอู่มู่

ไจ้ถังไก่ฮุ่ยเอวียจางสวิน  (กง )                       สมัยราชวงศ์ถัง เกิดเป็นจางสวิน     

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                         คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                บทที่ ๒

                         คัมภีร์เบื้องต้นเดิมที 

                        ( เอวี๋ยนสื่อตี้เอ้อ )

หลุนหุยซันจ่วนเจียจงเลี่ย                               เวียนเกิดสามชาติล้วนจงรักแกล้วกล้า

ซั่งตี้เฟิงเอว๋ยฮู่กั๋วเสิน                                   เบื้องบนโปรดบัญชาให้รับหน้าที่เจ้าหลักเมือง

เสียวเข่อปิงเกอปู้ไซหยู่  ( เซิ่ง )                      หากการศึกเล็กน้อย

                                                             เบื้องบนจะไม่มอบหมายงานแก่อริยะ

ต้านั่นเอว๋ยปังไจ้เซี่ยเฉิน                                ภัยใหญ่ทำร้ายบ้านเมืองจึงโปรดบัญชามา

เทียนเซี่ยเฉิงหวงเจียเจี้ยงเซี่ยง                       เจ้าหลักเมืองในโลกล้วนมาจากอดีตยอดขุนพล ฯ 

เจิ้งจื๋อเอว๋ยเสินกู่จื้อจิน                                  เที่ยงตรงเป็นเทพพรหมมิเปลี่ยนผัน

เอว๋ยเหยินจงเซี่ยวกั่นเทียนตี้                           เมื่อครั้งเป็นคนจงรักกตัญญูรู้ถึงดินฟ้า

ฉี่ไจ้ฉือไจฝอเสี่ยนหลิง                                  หาใช่สักแต่กินเจพุทธะภาวะจะศักดิ์สิทธิ์

อิ่นสืออีฝูซิวฮว๋าเหม่ย                                    สุจริตชน จับจ่ายเสื้อผ้าอาหารอย่าเลิศหรู

สุยจั๋วสุยชันม่อเอี้ยนเจิง                                 กินอยู่เรียบง่ายไม่รังเกียจ

ฉินโซ่วอีเซี่ยเจียซิ่งมิ่ง                                  สัตว์ทั้งหลายเป็นชีวิตมีจิตญาณ

อู๋กู้จื้อสือไจ่เซิงหลิง                                     ไม่มีเหตุอันต้องฆ่าอย่าทำร้าย

อี๋เซี่ยฮว่าเซิงเจียหัวมิ่ง                                  มดแมลงล้วนหมาย รอดตายอยู่

เหอขู่จางกงปู่อวั่งสวิน                                  เหตุใดจึงยิงธนูเหวี่ยงแหจับ

เฉ่ามู่ฮวากั่วซิวเจ๋อไฉ่                                   ต้นไม้ใบหญ้าดอกผลอย่าหาญหัก

เอี๋ยนตงหลิงลั่วฟาหยางซุน                             หน้าหนาวหนักผลัดใบผลิใหม่อีก   

อวั้นอู้ซีหันเทียนตี้ฮว่า                                   สรรพสิ่งฟ้าดินอุ้มชูอยู่เป็นนัย

อีสือเซิงจั่งอวี่เหยินหลิง                                 เกิดโตตามควรได้เช่นคนเรา 

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                        คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                บทที่ ๒

                         คัมภีร์เบื้องต้นเดิมที 

                        ( เอวี๋ยนสื่อตี้เอ้อ )

เอ่อเหนิงจุนโส่วสีอวั้นอู้                                 เจ้าเชื่อคำดำรงรักษ์สรรพสิ่ง

ฝูโหย่วอิวกุยฮั่วปู๋ซิน                                    วาสนาสนองยิ่งปราศเภทภัย

อู้เอว้ยซั่นเสี่ยวเอ๋อปู๋จั้ว                                 อย่าหมายว่าบุญน้อยไปไม่อยากทำ       

อู้เอว้ยเอ้อเสี่ยวเอ๋อเข่อสิง                             อย่าคิดว่าบาปนิดเดียวเที่ยวทำไป

เทียนอวั่งฮุยฮุยเฟินซวีจื๋อ                             ร่างแหฟ้ากว้างใหญ่รับรู้ได้คดหรือตรง

เสินหลิงเฮ่อเฮ่อติ้งคุยอิ๋ง                              สิ่งศักดิ์สิทธิ์น่าคร้า้มกำหนดเจ้า   

เซี่ยวที่จงซิ่นเหยินจือเปิ่น                            กตัญญู ปรองดอง จงรัก สัตย์จริงฐานของคน

หลี่อี้เหลียนฉื่อเหยินจือเกิน                          จริยา มโนธรรม สุจริต ละอาย เป็นต้นราก

เอ่อเหนิงทิงอู๋ ( ตี้ ) สิงซั่นซื่อ                       เจ้าเชื่อเราสร้างกุศลผลบุญเข้า

ติ้งโหย่วเสียงอวิ๋นจู๋เซี่ยเถิง                           ใต้ฝ่าเท้าเจ้าต้องมีเมฆมงคล

อู๋ ( ตี้ ) โซ่วซันเทียนเหมินจั่งอั้ว                     เรารับงานควบคุมด่านสามโลก 

อวั้นเสินฉี่โจ้วหว่อ ( ตี้ ) เซียนเอวิ๋น                  สิ่งศักดิ์สิทธิ์รายงานเข้าเรารู้ก่อน

ซั่นเจ่อจี้ลู่เจียกวนเจวี๋ย                                 ดีงามบันทึกไว้ให้ลาภยศ

เอ้อเจ่อเจาเอียงเจวี๋ยจื่อซุน                           คนบาปปรับโทษเสียหายไร้ทายาท

เป้าอิ้งฉือซู่สือเอว้ยเต้า                                ตอบสนองตามโอกาส เร็วหรือช้าเพราะเวลายังไม่ถึง

เจาจังเจ๋าอวั่นฮั่วฝูหลิน                               เคราะห์วาสนากระจ่างส่องต้องถึงแน่

ซิวเต้าเทียนเกาอู๋เอ่อมู่                               อย่าว่าฟ้าสูงแท้ไม่มีนัยน์ตาหูหารู้ไม่

คุยซินอั้นซื่อโหย่วอิ๋วเสิน                             เรื่องละอายในห้องมืดมิดเทพทิพย์ติดตาม

จิ้งเสินหยูไจ้ซวีเฉิงจิ้ง                                เคารพจริงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ดั่งชิดอยู่

ปู้เข่อขวงเอี๋ยนเซี่ยเซิ่งหมิง                          อย่าลบหลู่เหยียดหยามตำหนิอริยะ     

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                          คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                  บทที่ ๓

                              เพียรศึกษา

                             (ลี่เสวียตี้ซัน)

อู๋ ( ตี้ ) ซู่หลั่นชุนชิว                                    เราอ่านคัมภีร์ " ชุนชิว "  เป็นเนืองนิจนานมา

อิ้วกวนข่งเมิ่ง                                             เยาว์วัยตั้งใจศึกษา  " ปรัชญาเมธาขงจื่อ  เมิ่งจื่อ "

เอว๋ยอี่เซี่ยวที่เอว๋ยเซียน                                รู้ว่ากตัญญูปรองดองต้องนำหน้า

ซิวเซินจื้อกั๋วเอว๋ยเปิ่น                                   สำรวมกายช่วยงานบ้านเมืองเป็นหลักใหญ่

อี้ตวนเฟิงฉี่                                                ยุคนั้น  ทรราชมิจฉากรูกันออกมาดั่งผึ้งแตกรัง

ปิ่งเกอซังฉันหมินมิ่ง                                     รบราฆ่าฟัน ชาวบ้านบาดเจ็บล้มตาย

สืออวี๋เหนียนเจี่ยปู้หลีเซิน                               สิบกว่าปีมาเกราะกำบังไม่เคยห่างกายเรา

เตาอู๋เจี๋ยจิ้ง                                               ดาบมิเคยสะอาดใสได้หมดจด

เอี้ยอู๋เอวิ่นซุ่ยซันจิง                                     กลางคืนไม่เคยหลับลึกถึงดึกได้

ยื่อปู้เป่าซันอี๋ตุ้น                                         กลางวันหาเคยไม่  ได้สักมื้อที่กินอิ่ม

ตงจั้นซีเจิง                                               เหนือใต้ออกตกยกทัพสู้รบปราบปราม

ไป่จั้นเอ๋อเจียงซันไฉติ้ง                                ร้อยครั้งทำศึกจึงผนึกแผ่นดินได้

ไป่เหลี่ยวซวีปิ้นซิงซิง                                  จนผมขาวจอนเคราดูแก่โทรม

ลี่เจวี้ยนหม่าเหลยเตาตุ้น                               กำลังถอถอย  ดาบทื่อ  อาชาผอมผ่าย         

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                           คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                  บทที่ ๓

                              เพียรศึกษา

                             (ลี่เสวียตี้ซัน)

เฟ่ยจิ้นซื่อตั่นจงซิน                                       ทุ่มเทหัวใจจริงแท้ จงรักภักดี

ฮ่วนเต๋อเก้อเฟิงโหวจินอิ้น                               ทุกอย่างนี้แลกกับตำแหน่งเจ้าเมือง ( ซึ่งมิพึงปรารถนา )

                                                             พร้อมตราประทับทองคำ

เต้าหยูจิน                                                 จวบบัดนี้

ล่วนเฉินเจ๋ยจื่อ                                            ทรราชโจรปล้นบ้านเมือง

ปู่เฟิงจัวอิ่ง                                                 ตะครุบลมจับเงาเข้าตำรา ( ไม่อาจสำแดงอำนาจ )

เจียนทันฉันนิ่ง                                             แต่ยังคงหักหลังทุจริตคิดคดสอพลอ

เจี๋ยตั่งซีเหลียง                                            รวมหัวกันรังแกคนดี

เอี๋ยนอู่อี๋ติ้ง                                                 พูดจาสับปลับกลับกลอกหลอกล่อ

ปู้ซือหลี่อี้เหลียนจฉื่อ                                      ไม่คำนึงจริยะ  ไม่สำนึก  ขาดสุจริต  ละอายใจ

เซี่ยวที่จงซิ่น                                                ไม่กตัญญู ปรองดอง ไม่จงรัก ไม่สัตย์จริง

ซื่อเหม่ยหูสิง                                                ทำการใดคะนองใจระรานเสียหาย

หลวี่ถูเจี่ยวซิ่ง                                               มักหวังว่าจะบังเอิญเคราะห์ดีได้

ช่วนจวินเอว้ย                                               ยังหวังชิงตำแหน่งชิงบัลลังก์ใหญ่

ลู่จงเฉิน                                                      ฆ่าทำร้ายตงฉินขุนนางดี

เฮ่าฮั่วไฉ อิ๋นเหม่ยเซ่อ                                     ล่วงเกินอิสตรี ฆ่าผู้คน ฮึกเหิมคึกคะนอง

ชาเหยินจ้งซิ่ง                                               ปล่อยใจระเริงไปตามอารมณ์

จื่อกู้ส่วงซินเล่อซื่อ                                         เอาแต่เรื่องสนุกสนานบานใจ

ฉี่เสี่ยวเต๋อโฮ่วไหลเป้าอิ้ง                                 หารู้ไม่ภายหน้าตามมาจะตอบกลับ   

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                          คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                  บทที่ ๓

                              เพียรศึกษา

                             (ลี่เสวียตี้ซัน)

กู่จินห่าวซื่อตัวหมอ                                       แต่โบราณการดีต้องบากบั่น

อู๋เหมี่ยนเฉียง  โก่วฉิวเจี๋ยจิ้ง                            อย่าคิดฝันฝืนความจริงหาทางลัด

หยูไฉ่อวิ๋นหลิวหลี                                         ลาภยศทุกอย่างดั่งเมฆสวยกระจกใส

เวียนฮว่หมิงเอวี้ย                                         ดั่งดอกไม้ในกระจกเงา ดั่งจันทร์เจ้าบนผืนน้ำ

เหยินปู้จือจี                                                คนไม่รู้สัจจะอนิจจัง

หยูกังเตาไคว่เชวีย                                       ดั่งมีดกล้าใกล้บิ่น

อวั้งต้งเฮิ่งสิง                                              ลำพองตนไม่ยั้ง

เจ้าเซี่ยเลอเซียเอวียนเนี่ย                               เที่ยวได้สร้างบาปเวรไว้

เอวี่ยนเจ๋อจี่เหนียน                                       บาปเวรตามทัน  นานหน่อยก็เป็นปี

จิ้นเจ๋อซุ่เอวี้ย                                             ใกล้ ๆ นี่ก็เป็นเดือน

เป้าอิ้งอู๋ชา                                                ตอบสนองทั้งหมดไม่ลดหย่อน

หยูเหยินเอว้ยเจาเฝิง                                    ผู้ยังไม่ประสบ

เก้อโหย่วสือเจี๋ย                                         เพราะต่างมีกำหนดตอบสนอง

ตังซือโส่วมิ่งอิ๋วเทียน                                   พึงสำเหนียกว่าฟ้ามีลิขิตหมาย
         
อันผินเล่อเยี่ย                                            สงบใจในความจน  สำราญในงานตน

หยูไป่อี้ชังชู่เฉิงกง                                      เช่นฝีมือศิลป์หากผลีผลามทำเสร็จ

ฉีอู้เอียนเหนิงจิงเจี๋ย                                    สิ่งนั้นจะปราณีตงามได้ไฉน

เฉ่ามู่ปู้เหนิงเผยจื๋อ                                      ต้นไม้ใบหญ้าไม่บำรุงเลี้ยงดู

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                           คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                  บทที่ ๓

                              เพียรศึกษา

                             (ลี่เสวียตี้ซัน)

หนันจั่งสวี่ตัวจือเยี่ย                                           ยากจะแตกชูกิ่งก้านสาขา

อู๋กู่เส่าย่งเกิงฉู                                                 ธัญพืชฝีดการฟันดินคราดไถตาม

เหมียวซุยซิ่วเอ๋อปู้สือ                                         ต้นอ่อนดูงามแต่ไม่ตกผล

เอวิ๋นเฉินสือไจ่หันชวง                                        นักศึกษาก้มหน้าเรียนหนักสิบปี ( จอหงวน )

ฟังเฉาจินเชวี่ย                                                 จึงได้เข้าเฝ้าปราสาทราชวัง ( กราบรับตำแหน่ง )

อู่เจี้ยงไป่จั้นหลินเอว๋ย                                        นักรบร้อยรบเสี่ยงภัย

สื่อเต๋อกงโหวปิ้งเลี่ย                                          จึงจะได้ขุนนางเคียงข้างกัน ( เป็นแม่ทัพจอมพล )

อู๋ ( ตี้ )  ไหน่ยื่อเอวี้ยจิงจง                                  เรานั้นจงรักภักดีดั่งตะวันเดือน ( มั่นคงไม่เปลี่ยน )

เฉียนคุนต้าเจี๋ย                                                เป็นผู้เที่ยงตรงสูงส่งคงมั่นของดินฟ้า

                                                                 ด้วยจิตมุ่งมั่นว่า

เทียนเปิง                                                     ฟ้าพังพินาศ ( เจ้าเหนือหัว ราชวงศ์ล่มสลาย )

หว่อ ( ตี้ ) เปิง                                              เราพร้อมพังพินาศ

ตี้เลี่ย                                                          แผ่นดินถล่มทะลาย ( บ้านเมืองแตกแยก )

หว่อ ( ตี้ ) เลี่ย                                              เราพร้อมร่วมถล่มทะลาย ( ย่อยยับไปกับแผ่นดิน )       

                                     ~ จบ บทที่ ๓ ~                               

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                          คัมภีร์อริยะตะวันเดือน 

                                บทที่ ๔

                            ธรรมะลักษณะ

                            (เต้าเม่าตี้ซื่อ)

อิ้วเฟิ่ง                                                    อีกเทิดทูนรับสนอง

ซั่งตี้เจียอวี้ซื่อ                                       สักกะเทวราชเจ้า  ( พระองค์ก่อน ) ทรงบัญชา

จั่งอั้วฝันเจียนซั่นเอ้อเหยิน                            ให้ควบคุมคนดีร้ายในโลก

อวั้นกั๋วจิ่วโจวเจียจิ้งฝู                                 การนี้  ใต้ฟ้าทั่วหล้าล้วนต้องเคารพทำตาม   

เต้าอู๋  ( ตี้ )  จงอี้ตู๋เชิงจุน                            เบื้องบนว่าเรานั้นจงรักภักดีมีมโนธรรมล้ำเลิศ

ซู่สิงฮว่าเซี่ยงเฉียนคุนเน่ย                             จึงให้หล่อรูปภาพวาดบูชาไว้ในโลกหล้า

หยูหว่อ  (ตี้ )  อิงสยงโหยวจี๋เหยิน                  ซึ่งปฏิบัติเช่นเรานี้จะมีสักกี่คน

                                                           ( ด้วยจิตสำนึกป้องกันบ้านเมืองทุกขณะ )

หั่วหลงเซาชื่อทู่                                         มังกรไฟเผาไหม้มัาชื่อทู่        ( ผจญศึก )

สุ่ยโซ่วเลี่ยนชิงเฟิง                                     เลือดม้าวัวควายเซ่นให้ดาบคม

                                                           ลักษณะของเรา

อั้วฉันเหมยปาจื้้อ                                       คิ้วเหมือนตัวไหมนอนทาบเป็นรูปอักษรแปด

ตันเฟิ่งมู่ซวงจิง                                         ดวงตากว้างดังนกหงส์ตันเฟิ่ง

อู่หลงซวีไป๋เอว่ย                                      หนวดเครายาวระย้าดุจห้ามังกรร่าย