เมธีทั้งหลายบัดนี้ ข้าได้สนองรับพระบัญชาจากพระแม่องค์ธรรมมารดามาไขความลับสวรรค์เพื่อตักเตือนเจ้าทั้งหลายหน้าที่ของข้าก็คือคุมคุกสวรรค์ เจ้าทั้งหลายควรรู้ว่ามีนรกก็ต้องย่อมมีคุกสวรรค์เช่นกัน คุกสวรรค์อยู่ที่ใหน ? อยู่ติดกับพุทธาลัยมีทางอยู่เส้นหนึ่งเชื่อมผ่านได้ทั้งสองที่ ที่หนึ่งมืดมิดเยือกเย็นอีกที่หนึ่งสว่างและเป็นสุขยิ่ง ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเจ้าทั้งหลายจะก้าวย่างอย่างมั่นคงและสำรวมระวัง กาลนี้หากไม่บำเพ็ญจริงปฏิบัติแท้ ก็จะต้องไปรายงานตัวที่ ๆข้าควบคุมอยู่อย่าได้คิดว่าพุทธระเบียบหรือเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยไม่สำคัญอีกทั้งไม่เคารพอาจารย์เทิดทูนธรรมะ นิสัยความเคยชินมากมายหากเป็นเช่นนี้บำเพ็ญไปก็เปล่าประโยชน์ กล่าวแก่เจ้าทั้งหลายหากเจ้าผิดต่อกฏแห่งฟ้า จะผ่านด่นของข้าก็ไม่ง่ายเลย
จะบัญชาให้ขุนนางผู้คุม นำพาวิญาณเดิมเข้ามายังธรรมสถาน เพื่อกล่าววาจาสักเล็กน้อย (หลังจากที่ท่านผู้เฒ่าเทียนเต๋อเหล่าเหยินกล่าวจบ ท่านได้กระแทกไม้เท้าลงพื้นหนึ่งครั้ง ญาณเดิมก็ได้ประทับร่างของสามคุณอีกท่านหนึ่งล้มลงกับพื้นสะอื้นไห้คลานเข้ามายังห้องประชุม พุทธบริกรจึงเข้าไปช่วยพยุงเข้ามายังกลางห้องประชุม )
ผู้เฒ่าคุณฟ้า : เจ้ามีเวลาไม่มากนัก จงรีบเล่าถึงความผิดของเจ้าที่ได้กระทำไป
ญาณเดิม : ข้าเป็นผู้ชายชื่อว่า"โจวจวิ้นเซิง" ละกายสังขารเมื่อปีหมิกั๋วที่๗๐ (พ.ศ.๒๕๒๔) ข้าเป็นเจ้าตำหนักพระแรกเริ่มนั้นข้าศรัทธาต่อธรรมะมาก หลังจากได้รับธรรมะก็ได้ติดตามนักธรรมอาวุโสบำเพ็ญปฏิบัติธรรม อาวุโสคอยส่งเสริมยกระดับอยู่เสมอและส่งเสริมให้ข้าเป็นอรรถาจารย์ ข้าจึงเป็นทั้งเจ้าตำหนักพระและอรรถาจารย์ในเวลาเดียวกัน หน้าที่เหล่านี้ไม่ธรรมดาเลยแต่ว่าข้าไม่มีความเคารพในอาจารย์เตี่ยนฉวนซือ บางครั้งถึงกับดูถูกดูแคลนมักที่จะคิดอยู่เสมอว่าอาจารย์ไม่รู้เรื่องในการปฏิบัติงานธรรมไม่เข้าใจในเรื่องราวต่าง ๆ เขาจึงถือดีอวดตน คิดว่าอาจารย์ด้อยกว่าข้าในทุก ๆด้าน บางครั้งก็ปากอย่างใจอย่างข้าเป็นถึงเจ้าตำหนักพระแต่ไม่เคารพต่ออาจารย์เตี่ยนฉวนซือ บาปหนักเลยเกินในยามที่ทำบุญ ให้ทานข้าก็จะยึดติดในรูปลักษณ์ หากไม่เห็นเป็นรูปลักษณ์ก็จะคอยสอบถามอาจารย์ว่าเงินทำบุญเหล่านั้นสูญหายไปตรงใหน อาจารย์ท่านบำเพ็ญดีไม่เคยโกรธแค้นมีแต่คอยพร่ำสอนตักเตือน ต่อมาข้าฟังคำของคนรอบข้างมากไป คิดว่าอาวุโสทำไม่ถูก อาวุโสไม่เอาใจใส่ดูแลผู้น้อยตอนนี้แหละที่ข้าก้าวพลาด จึงปิดสถานธรรมอีกทั้งคบคนเลว ๆ จึงทำให้ทุศีลแตกเจ ใหม่ ๆก็คิดว่าลองกินดูก็แล้วกันคงไม่เป็นไร ?แต่ก็ไม่สบายใจ กินแล้วก็กราบสำนึกขอขมา ทุกครั้งที่ทำผิดก็จะสำนึกขอขมาจนกลายเป็นความเคยชิน ผิดแล้วผิดอีกตอนนั้นในใจก็คิดว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก ภัยคงไม่มาถึงตัวและยิ่งตอนนั้นงานทางโลกก็ไปได้ดีมาก จึงคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นถูกต้องแล้ว อาวุโสทุกท่านบำเพ็ญธรรมจะต้องบำเพ็ญจริงตามหลักสัจธรรมบำเพ็ญอย่างจริงจัง
ผู้เฒ่าคุณฟ้า : เมื่อรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้เหตุใดจึงกล้ากระทำ? มีอะไรอีก ?
ญาณเดิม : ยังถ่วงผู้คนอีกจำนวนมาก ข่าเล่าเรื่องของข้าให้ผู้ร่วมบำเพ็ญฟัง และยุให้เขาทุศีลแตกเจเหมือนกับข้า ด้วยเหตุที่เป็นอรรถาจารย์ มีวาทะศิลป์ผู้คนจึงหลงเชื่อ เป็นเจ้าตำหนักพระแต่กลับยกเลิกสถานธรรม เลิกล้มธรรมกิจก็เท่ากับตัดหนทางแห่งปัญญาญาณของผู้คนไปมากมายเท่าใด ? อยู่ในอาณาจักรธรรมข้าก็มีจิตใจที่คับแคบกลัวคนอื่นเขาจะดีกว่า กลัวว่าจะมีบุคคลากรที่เก่งกว่า กลัวว่าตนเองจะไม่มีจุดยืน บำเพ็ญธรรมอย่าได้เป็นเช่นนี้เลยตอนนี้ข้าพึ่งจะเข้าใจ ข้าทำผอดไว้มากมายเหลืิอเกิน ข้าต้องผ่านคุกสวรรค์ด่านแล้วด่านเล่าจิตของข้าทรมานนัก ยิ่งยึดติดมากเท่าไรก็ยากที่จะวางใจลงได้ ในคุกสวรรค์หากสามารถปล่อยวางได้ก็ไม่ต้องถูกคุมขังทุกอย่างจะต้องเป็นอสังฆตะ หวังอาวุโสทุกท่านจะเห็นข้าเป็นดังกระจกขอให้คิดให้รอบคอบและถี่ถ้วน ข้าสำนึกผิดแล้วแต่ก็สายเกินไป เมื่อทำผิดก็สำนึกด้วยใจจริงอย่าได้สำนึกแล้วสำนึกอีก อาศัยกายสมมุติเร่งรีบสร้างบุญกุศลชำระปณิธานเช่นนี้ ไม่เพียงแต่สามารถกลับคืนฐานเดิมได้ยังสามารถบรรลุสู่มรรคผลพุทธะได้อีกปณิธานของเราล้วนแตกต่างกันไป บ้างก็มาเพื่อหนุนนำงานธรรม แต่กลับมาลุ่มหลง ข้าสำนึกผิดแล้ว ฮือ...ฮือ...ฮือ...
ผู้เฒ่าคุณฟ้า : เมธีทั้งหลายชั้นนี้เปิดขึ้นมาก็เพื่อให้เจ้าทั้งหลายสำนึกผิดขอขมา เจ้าทั้งหลายมีจิตสำนึกขอขมากี่ส่วนมิใช่ว่าทุกคนที่บำเพ็ญจะต้องกลับไปยังคุกสวรรค์ทุกคนนี่เป็นการชี้แนะเจ้าทั้งหลาย สิ่งที่ญาณเดิมได้กล่าวไปเมื่อครู่นี้ ทุศีลแตกเจบาปนี้มหันต์นักจะต้องตกนรกอเวจีไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด เมธีทั้งหลายเจ้าจะต้องระวัง อย่าได้คิดว่าไม่มีใครเห็นคิดว่าทำอะไรก็กล้าทำ เมื่อใบเทวนาคราชได้ถวายขึ้นสู่เบื้องบน ไม่ว่าจะเป็นวาจา กริยา อาการของเจ้าทั้งหลายล้วนอยู่ในมือข้า สิ่งที่ญาณเดิมได้กล่าวไปหากเจ้าเองก็เคยทำผิดในส่วนนั้นจงเร่งแก้ไข และจะต้องเร่งบำเพ็ญจริงปฏิบัติแท้ อย่าได้รอจนถึงประตูคุกสวรรค์ก่อนสายไปไม่ใช่เบื้องบนไม่เมตตา สวรรค์มีประตูเจ้าไม่เดิน นรกไร้ประตูเจ้าก็แหวกเข้าไปเอง ข้าก็จนใจ !
วันนี้เห็นข้ามาตักเตือนอย่างสุภาพอ่อนโยนแต่ในคุกสวรรค์ข้ายุติธรรมและเที่ยงตรงเสมอ เวลามีจำกัด หวังเจ้าทั้งหลายจะบำเพ็ญปฏิบัติด้วยความจริงใจ หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกตลอดไป ดีไหม ?!!
นักเรียนในชั้น : ดีครับ / ค่ะ
ผู้เฒ่าคุณฟ้า : นำพาญาณเดิมคืนเบื้องบน ถอน........
