[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                  อีสป... นักเล่านิทานเปรียบเทียบ   (Aesop  Fables)

        อีสป  (Aesop)  ซึ่งตามประวัติเล่าว่าเป็นทาสอยู่ในกรีก  (Greece) เมื่อประมาณ 2,500 ปี มาแล้ว เป็นชายที่มีรูปร่างหน้าตาขี้ริ้ว และค่อนข้างพิกลพิการ  แต่เป็นผู้เฉลียวฉลาดหลักแหลม นิทานเปรียบเทียบ (Aesop s Fables) ของเขาทำให้เขามีชื่อเสียงมาก แม้ไทนยเราก็ยอมรับเอา "นิทานอีสป" ของเขามาใช้เป็นหนังสือแบบเรียนสำหรับเด็กเล็ก ๆ  ต่อมาในช่วงระยะที่เขาได้รับการปลดปล่อยให้พ้นจากความเป็นทาสโดยนายของเขาแล้ว  อีสปได้เข้ามาอยู่ในราชสำนักของพระเจ้าครีซัส (Creesus) กษัตริย์แห่งประเทศลีดเดีย ( Lydia) เขาทำให้ชาวเมืองเดลฟีโกรธแค้นขนาดหนัก  ถึงกับช่วยกันผลักเขาตกหน้าผาถึงแก่สิ้นชีวิตลง
        ที่น่าแปลกก็คือ  อีสปไม่เคยเขียนนิทานเลย เขาเป็นแต่เล่าด้วยปากคำของเขา แล้วประชาชนที่ได้รับฟังก็จำเอามาเล่าสู่ต่อ ๆ กันมาจนทุกวันนี้   และเมื่อเขาถึงแก่กรรมลงไม่นานนัก  นักเขียนชาวกรีกจึงได้รวบรวมนิทานของเขานำมาเขียนเป็นหนังสือ  เรื่องของเขาถูกลืมเลือนไปนับเป็นเวลาร้อย ๆ ปีทีเดียว  จนกระทั่งมีผู้ไปค้นพบเข้าเมื่อปี ค.ศ. 1844 ในวิหารวัดเขาเอธอส (Mount Athos)  จากนั้นจึงได้มีการนำมาเผยแพร่และอ่านกันเกือบทั่วโลก  บทธรรมะ สอนใจของเขาทุกเรื่องเป็น "อมตะ" มาตราบจนกระทั่งทุกวันนี้ ซึ่งนับเป็นเวลาไม่น้อยกว่า 2,500 ปีทีเดียว   รูปแกะสลักของอีสปรูปนี้  สลักด้วยหินอ่อนอยู่ที่หมู่บ้าน อัลบานิในกรุงโรม  ภาพนี้จำลองจากรูปปั้น  อันแท้จริงของกรีก  ซึ่งแกะสลักโดยฝีมือของลิซิปุส ในศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสต์ศักราชสมัยที่ อีสปยังมีชีวิตอยู่  ชีวประวัติอันแท้จริงของอีสปในสมัยกรีก เมื่อศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสต์ศักราชนั้น ไม่มีใครรู้ละเอียดนัก  แต่ก็เชื่อกันว่า อีสปเกิดที่กรุงเทรซ และ ถึงแก่กรรมในปี 564  ก่อนคริสต์ศักราช

                                       มดง่าม  กับ  จักจั่น

        ในฤดูหนาว..วันหนึ่ง  พวกมดง่าม  ช่วยกันขนข้าวที่เปียกชื้นออกมาผึ่งแดด  จักจั่นหิวโซตัวหนึ่ง ผ่านมาเห็นเข้าก็ออกปากร้องขอข้าวจากพวกมดง่ามเป็นอาหาร  มดง่ามตัวหนึ่งจึงว่า " ทำไมเจ้าจึงไม่สะสมอาหารไว้ในฤดูร้อนอย่างพวกเราเล่า ?" จักจั่นตอบอย่างหน้าด้าน ๆ ว่า "ข้าไม่มีเวลา เพราะข้ามัวแต่ฝึกร้องเพลงอยู่น่ะซี" มดง่ามทั้งหลายก็พากันหัวเราะด้วยความขบขัน  แล้วมดง่ามตัวหนึ่งก็พูดว่า "ดีแล้ว ! ...เมื่อเจ้ามัวฝึกร้องเพลงในฤดูร้อน  ฤดูหนาวนี้ เจ้าก็เชิญฝึกเต้นระบำไปก่อนนะ  อย่าได้มาเอ่ยปากขอข้าวจากพวกเราเลย"
        นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า  :  คนเกียจคร้านไม่คิดขวนขวายหา หรือ สะสมไว้แต่เมื่อแรกย่อมถึงคราวขัดสนได้