:} หยังฝู่ เป็นชายหนุ่มชาวเมืองไท่เหอ มณฑลอันฮุย เขาใฝ่ใจเจริญภาวนามาแต่เยาว์ วันหนึ่งเขาได้ข่าวว่า
ที่มณฑลเสฉวน มีพระอาจารย์ อู๋จี้ต้าซือ มีบารมีสูงส่ง ปฏิปทางดงามยิ่งนัก หยังฝู่จึงลาพ่อแม่เดินทางไกล เพื่อ
ไปกราบนมัสการท่าน ระหว่างทางที่จะเข้าเขตมณฑลเสฉวน หยังฝู่ก็ได้พบนักพรตบำเพ็ญผู้บำเพ็ญท่านหนึ่ง ดู
ท่าทางน่าเลื่อมใส จึงได้แวะทักทายพูดคุย
นักพรตเอ่ยถามเขาว่า "เจ้ามาจากใหน ไปเสฉวนด้วยประสงค์อันใดหรือ"
"ข้าน้อยมาจากมณฑลอันฮุย ใคร่ที่จะมากราบเฝ้าชมบารมีพระอาจารย์อู๋จี้ต้นซือที่มณฑลเสฉวนนี่ ชายหนุมตอบ
กราบพระอาจารย์ฯ สู้กราบพระพุทธะไม่ดีกว่ารึ นักพรตแนะนำ " ข้าผู้น้อยก็อยากจะกราบพระพุทธะแต่ไม่อาจ
พบได้ จึงได้แต่แสวงหาพระอาจารย์ผู้บำเพ็ญดี " ชายหนุ่มตอบ
" ขณะนี้มีพระพุทธะองค์หนึ่ง ท่านจะครองเสื้อคลุมและสวมรองเท้ากลับข้าง จะปรากฏขึ้นที่ประตูบ้านของเจ้า"
หยังฝู่ดีใจมากที่จะได้พบพระพุทธะตามคำชี้แนะพยากรณ์ของนักพรตผู้น่าเลื่อมใสรูปนั้น ท่านคงมีญาณวิเศษ
มองเห็นอะไรดีๆเป็นแน่เขาจึงรีบเดินทางกลับบ้านทันที จากมณฑลเสฉวนกลับอันฮุยจะต้องใช้เวลาเดนทาง
ถึงหนึ่งเดือนกว่า เขาเดินทางกลับถึงบ้านพอดีเป็นเวลามืดค่ำแล้ว เขาเคาะประตูบ้านเรียกแม่ให้เปิดประตู
ฝ่ายหญิงชราผู้เป็นแม่ ตั้งแต่ลูกจากไปก็ได้แต่นับวันเวลา ไม่คิดว่าลูกจะกลับมาเร็วเกินคาดอย่างนี้
ขณะนั้นเป็นฤดูใบไม้ร่วง อากาศค่อนข้างหนาวเย็น เมื่อได้ยินชัดว่าเป็นเสียงของลูก แม่ก็ผลีผลามลงจากเตียง
กลัวจะช้าไปจึงรีบคว้าเสื้อคลุมมาใส่ครึ่งวิ่งครึ่งเดินพลางสวมรองเท้าไปด้วย มาเปิดประตูรับลูก
ภายใต้แสงจันทร์กระจ่าง ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าทำให้เขาสดุดใจในคำพูดของนักพรตรูปนั้นทันที
พระพุทธะองค์หนึ่งครองเสื้อคลุม สวมรองเท้ากลับข้างจะปรากฏขึ้นที่ประตูบ้าน" ใช่แล้ว"พระพุทธะองค์นี้
นี่เองที่เป็นดวงประทีปให้แก่ชีวิตของเรามาตั้งแต่เด็ก ปกป้องคุ้มครองรักษาดูแลเอาใจใส่เราทุกเวลา
แต่เรากลับละเลยมิได้เคารพบูชาเลย
สุภาษิตจีนตั้งแต่โบราณกล่าวไว้ว่า "ร้อยความดีความกตัญญูมาเป็นอันดับหนึ่ง " ขาดความกตัญญูต่อพ่อแม่บุพการี
ทำความดีใดๆก็ไม่สมบูรณ์ แม้กราบไหว้บูชาพระ พระองค์ก็มิกล้ารับไว้ หากเคารพกตัญญูต่อบิดามารดา แต่ไม่มี
เวลากราบไหว้บูชาพระ พระองค์ยังคงปกปักษ์รักษา เพราะพระองค์ทั้งหลายที่บรรลุแล้วก็สมบูรณ์ด้วยมรรคผล
คุณความดีที่มีความกตัญญูเป็นเบื้องต้นทั้งนั้น นั่นเอง
