[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                          ตอนที่ 12

                      ปากทางตำหนักเจิ้นหยาง
                           สอบย้อนทางสุขสมใจ
                 แปดลม (อารมณ์) ไม่หวั่นไหว     
                           จึงผ่านได้เจดีย์ยุคขาว

อู้เอวี๋ยน  :  เฮ้อ น่าเสียดาย บำเพ็ญมาหลายสิบปี พังทลายในวันเดียว น่าเสียดาย

ยี่สิบปีเพียรธรรมมารักษาศีลบัญญัติ
ถูกผิดรู้ชัดระมัดระวังทางตันล่อแหลม
แต่เข้าไม่ถึงซึ่งจิตตัวแท้จึงแพ้ตน
ทดสอบจึงเห็นเป็นจริงเท็จอยู่สู่สองฝั่งทาง

(เนี่ยนไจ้ซิวเต้าโส่วเจี้ยกุย        หลินเอวียนหลวี่ป๋อเปี้ยนซื่อเฟย
เอว้ยซื่อเปิ่นซินสิงเค่อจี่           อี้เจาเข่าเอี้ยนเฟินเจินเอว้ย)

เทพกร  :  สอบขัดฝืนผ่านได้ง่าย สอบราบรื่นผ่านได้ยาก คนเมื่อสมใจได้ปลื้ม จะลืมตัวตกต่ำได้ง่าย พวกเขากว่าจะผ่านด่านข้างหน้ามาได้ยากเย็น ต้องมาเสียรู้สิ่งยั่วยวนในห้องรื่นใจเสียนี่ ศิลาจารึกใส(โท่วหมิงเปย) คงเก็บภาพไว้หมดแล้ว จะออกจากด่านนี้ไปได้ยาก จึงกล่าวว่า "ผู้บำเพ็ญ การเอาชนะตนเอง เป็นสิ่งยากที่สุด" เมื่อจิตญาณยังไม่เข้าสู่ภาวะสมบูรณ์ ยังไม่ฟูฟื้นคืนภาวะเดิมที ความเคยชินไม่ดีเริงหลง ยังคงแฝงอยู่ภายใน ได้โอกาสเมื่อไร ก็จะสำแดงทันที จึงต้องรู้ "หยุด" จงอย่าได้ "พลาดเท้าไป แค้นใจชั่วกาล ันหลังอีกที ร้อยปีชีพกาย" (อี้ซือจู๋เฉิงเซียนกู่เฮิ่น   ไจ้ฮุยโถวอี๋ไป่เหนียนเซิน) ศาสนาพุทธ ว่า"ไม่กลัวความคิดเกิด กลัวแต่รู้ตัวช้า" (ปู้ฮ่วนเนี่ยนฉี่ เอว๋ยฮ่วนเจวี๋ยฉือ) ศาสนาเต๋า ว่า"อยู่กับธรรมชาติ สงบกับธรรมชาติ" (ตอบรับปกติ สงบปกติ) (ฉังอิ้งฉังจิ้ง) เป็นข้อเตือนใจของผู้บำเพ็ญ พระอาจารย์ว่า : "สามโลกสำคัญที่ใจ หมื่นธรรมสำคัญที่ญาณขันธ์" (ซันเจี้ยเอว๋ยซิน   อวั้นฝ่าเอว๋ยซื่อ) "หนึ่งความคิดเกิด ขุ่น - ใส  จม - ลอยเกิด"(อี๋เนี่ยนจือเจียน ซิงจั๋วเซิงเจี้ยง) จึงอย่าได้ไหลตามกระแส ดังนั้น ผู้บำเพ็ญเผชิญเรื่องใด ไม่อาจระวังใจ ไม่ปลงละสรรพสิ่ง ไม่อาจเข้าถึงความเป็นจริง ก็มักจะไหลตามกระแสอย่างนี้

อู้เอวี๋ยน  :  เมื่อทัศนาห้องอื่น ๆ ต่อไปความอนาถใจก็เป็นเช่นกัน อย่างเช่นในหอนางโลม หญิงงามมากมายยั่วเย้าเอาใจให้ลุ่มหลงเคลิบเคลิ้มญาณเดิมที่เคยบำเพ็ญมา ใจไม่เข้มแข็งพอ จึงต่างเผยโฉมหน้าเดิม คลุกเคล้าอยู่ในหลุมพรางของสุรานารีกันเต็มที่อย่างมัวเมาไม่รู้ตัว แต่ก็มีบ้างที่นั่งสะกดใจจนเหงื่อท่วม บ้างก็อึกอัดฮึดฮัดต่อสภาพที่จำต้องเข้ามารับการทดสอบ

เทพกร  :  วิถีธรรมปรกโปรดยุคสุดท้าย โลกีย์วิสัยฝังลึก หากแรงไฟสุขุมของการบำเพ็ญไม่คงที่ จะวูบวาบไปตามสภาพดังนี้ คนอีกพวกหนึ่ง มุ่งมั่น ทุ่มเทบำเพ็ญ อยู่ ๆ บุญพาวาสนาช่วย ร่ำรวยก้องเกียรติ อย่างนี้ก็มี ที่หลงตนลืมตัว กลับไปมั่วโลกีย์ มั่วแสงสีจนต้องตกไปก็มี

อู้เอวี๋ยน  :  คิดว่าการ สอบฝืนทวน(นี่เข่า) ดีกว่า สอบราบรื่น(ซุ่นเข่า) เพราะทำให้เรารู้ตัวมากกว่า สอบฝืนทวน แม้จะต้องฝืนใจรับ แต่ได้เพิ่มความอดทน  เพิ่มประสบการณ์สร้างสรรค์ให้ สอบราบรื่น มีแต่จะทำให้หลงใหลได้ปลื้ม ลืมตัว กว่าจะตื่นใจก็สายเกินแก้เสียแล้ว

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                            ตอนที่ 12

                      ปากทางตำหนักเจิ้นหยาง
                           สอบย้อนทางสุขสมใจ
                 แปดลม (อารมณ์) ไม่หวั่นไหว     
                           จึงผ่านได้เจดีย์ยุคขาว

พระอาจารย์  :  บำเพ็ญอยู่ที่จิตสำนึกสงบ มั่นคง มีสติ มีสมาธิ ดังคำที่ว่า "ใจสงบสบาย ได้หลักธรรม" (ได้ทั้งหลักธรรม ได้ทั้งความสงบสบายใจ ไม่สะทกสะท้าน) (ซินอันหลี่เต๋อ) "ครองจิตวิสัยได้คือธรรม" (ไซว่ซิ่งจือเอว้ยเต้า) ครั้งกระโน้น พระธรรมาจารย์ฮุ่ยเข่อ (เสินกวง) ขอให้พระโพธิธรรมโปรด"วาง" ใจให้ ผู้บำเพ็ญ หากไม่มีสิ่งอันละอายต่อฟ้าดิน ไม่ผิดต่อใคร ๆ ฟ้ากว้างทะเลไกล ใจเป็นอิสระเสรี ปราศจากหนี้เวรภัย เป็นไทอยู่กับความสุขที่มิพึงอาศัยสุรา นารี อบายใด ๆ ย้อมใจ จะได้ไม่ต้องตกเป็น "ทาส" สุขสมชมโลกีย์ มีความมืดอันเจ็บปวดรออยู่ปลายทาง จากนั้น ทั้งหมดพากันออกจากห้องรื่นใจ (ซุ่นซินซื่อ) มุ่งไปเจดีย์ขาว (ไป่หยางถ่า) เจดีย์องค์ใหญ่สูงหลายสิบวา ยอดเจดีย์ปักธงเหลือง ผืนธงปักอักษรสีทองตัวใหญ่ว่า"ปรกโปรดสามโลก" (ซันเฉาผู่ตู้) ธงโบกสะบัดอยู่สูงลิ่ว รอบเจดีย์มีประตูหลายช่อง กว้างช่องละวากว่า หน้าประตูมีเทวารักษาการ สวมใส่เป็นระเบียบ คาดดาบยาวอยู่กับเอว เดินยามไปมา มีป้ายแผ่นใหญ่เหนือช่องประตูว่า "เจดีย์ยุคขาว" (ไป่หยางถ่า) มีกลอนอยู่สองข้างประตู ความว่า"ปฏิรูปสามโลก บันทึกทะเบียนกรอบใหม่ เคารพอาจารย์ เทิดทูนธรรมะ เสมอต้นเสมอปลาย" (ฉงเจิ้งซันเฉาลิ่งจู้เก๋อผัน จุนซือจ้งเต้าสื่อจงหยูอี) เทวารักษาการน้อมคารวะพระอาจารย์ ทักทายอู้เอวี๋ยนแล้วพากันเข้าสู่มหาเจดีย์

อู้เอวี๋ยน  :  ภายในเจดีย์ พลังอินน่าสยองขวัญ ไม่มีแสงสว่าง มีเสียงครวญครางเบา ๆ ดังมาน่าขนพอง ภายในความมืดนั้น พอมองเห็นลาง ๆ ว่ากว้างหลายสิบวา กั้นเป็นกรงเหล็กมากมาย วิญญาณบาปที่ถูกขังอยู่ภายใน ผมเผ้ารุงรัง ฟุบหน้าคร่ำครวญ

เทพกร  :  ผู้ถูกคุมขังในนี้ ล้วนมีสถานภาพสูงส่งทางธรรมเมื่อครั้งมีชีวิต เริ่มแรกนั้นขยันอดทนต่องานธรรม สุดท้ายใฝ่ผลประโยชน์ ปิดกั้นคนดี คิด พูด ทำ ตามใจตน  หรือบ้างก็เสียหายไปกัยลาภยศ อิสตรี อวดดี ลำพอง ตั้งตัวเป็นใหญ่เฉพาะ เมื่อหักลบผลบุญผลบาปแล้ว บุญมากกว่า อีกทั้งเคยรู้แจ้งทางธรรม จึงได้ผ่านด่านต่าง ๆ ข้างหน้ามาได้ แต่มาถึงห้องรื่นใจสันดานเก่ากำเริบ จึงตกหลุมพรางการ "สอบราบรื่น"ถูกศิลาจารึกใสบันทึกไว้ อีกทั้งไม่เกิดจิตสำนึกทันที จึงถูกพระบรรพจารย์ตัดสินให้มารับทุกข์ในเจดีย์นี้  อย่างนี้ที่เรียกว่า สุขสุดยอด เศร้าสุดใจ(สุขสนุกถึงที่สุด จะเกิดโศกสลด) (เล่อจี๋เซิงเปย)

อู้เอวี๋ยน  :  เป็นเช่นนี้นี่เอง ไม่ทราบว่า นักธรรมชั้นผู้นำเหล่านี้ เมื่อไรจะออกจากเจดีย์ เห็นเดือนตะวันได้

เทพกร  :  ครบกำหนดโทษก็จะให้ออก แล้วกลับเข้าทดสอบที่ห้องรื่นใจอีกครั้งหนึ่งเพื่อทดสอบอารมณ์ว่า "ไม่เกิดมิจฉาอารมณ์ความคิด ยั่วยวนจิตไม่ฟุ้งซ่าน" เมื่อกลับมาส่องที่ศิลาจารึกใสจะสว่างว่าง ปราศจากภาพน่าละอาย ดังนี้ ก็จะผ่านด่านไปได้

อู้เอวี๋ยน  :  ขอเรียนถาม ศิลาจารึกใส คืออย่างไร

เทพกร  :  หลักการก็เหมือนกระจกส่องเวรกรรม ในนรก (เนี่ยจิ้งไถ)มันไม่ใช่สิ่งประดิษฐ์ แต่เป็นพลังอินหยางของฟ้าดินรวมกัน จิตใจผู้บำเพ็ญมีจุดด่าง ล้วนยากจะรอดพ้นจากการบันทึก บันทึกได้ แม้กระทั่งความคิดจิตใจอันปราศจากรูปลักษณ์ร่องรอย

อู้เอวี๋ยน  :  มิน่าเล่า เสินซิ่ว (ธยานจารย์สมัยพระธรรมาจารย์ฮุ่ยเหนิง)จึงกล่าวว่า
"กายคือต้นโพธิ        ใจดั่งบานกระจกใส
หมั่นเช็ดถูทุกเวลาไป   อย่าให้จับด้วยฝุ่นธุลี"

(เซินซุ่ผูถี่ซู่   ซินหยูหมิงจิ้งไถ
สือสือฉินฝูซื่อ อู้สื่อเหย่อเฉินไอ)

หวังว่าผู้บำเพ็ญทุกคน ไม่เพียงทำได้ดังนี้ ยิ่งจะต้องบรรลุความรู้แจ้งกระจ่างใส เข้าถึงภาวะที่พระธรรมาจารย์ฮุ่ยเหนิง กล่าวไว้ว่า
"โพธิเดิมทีไม่มีต้น        ฝุ่นธุลีจะจับลงที่ตรงไหน"

(เปิ่นไหลอู๋อี๋อู้        เหอชู่เหย่อเฉินไอ)

พระอาจารย์  :  คืนนี้ ขอบคุณท่านเทพกรนำชม หมดเวลาแล้วมิอาจอยู่ยั้ง  ช่วยขอบพระคุณพระบรรพจารย์อย่างสูง เราขอลากลับ

เทพกร  :  มิกล้ารั้งท่าน น้อมส่ง...

อู้เอวี๋ยน  :  กราบลา ขอบพระคุณท่านเทพกร

พระอาจารย์  :  อู้เอวี๋ยน ขึ้นฐานบัว หลับตา ไป ถึงตำหนักพระ อู้เอวี๋ยนกลับเข้าร่าง เหนื่อยยากแก่ขุนพลพิทักษ์ธรรมคุ้มครองตำหนักพระเรากลับ 

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                          ตอนที่ 13

                           อาภรณ์ม่วงฟ้า
                    แปรได้มาจากแปดคุณธรรม
                        พลังหยางสมบูรณ์งาม
                          เบ่งบานเป็นดอกบัว

@  หลิงญาณศักดิ์สิทธิ์ จิตบรรพต อยู่ไม่ไกล กลับใจได้ก้าวขึ้น
  อิ่น แฝงเร้น ปิดบังฝืน กวาดสิ้นไป สว่างใส ได้จากตน
  จี้ สงเคราะห์ช่วย ด้วยใจจริง ไม่มีสิ่ง ยึดหมายผล
  เตียน ล้มลุกกล่น คนทั่วไป ที่เหลือไว้ ศุกลพราว

(หลิงซันปู้เอวี่ยนหุยโส่วเติง   อิ่นปี้เส่าจิ้นจื้อหมิงหมิง
จี้เฉินจือซินอู๋จื๋อจู้             เตียนเต่าอวั้นเอวี๋ยนตู๋ชิงชิง)

                                                                         เราคือ
เทียนหยาน อาจารย์เจ้า              บรรพพุทธา
กระจ่างจิต อิสระไท                 ได้รับบัญชาจาก
ฟ้าเบื้องบ ลงสู่บูรพาแดน   แสดงความบททองอีกครั้ง
เมื่อย่างเข้าสู่พุทธตำหนัก            กราบคารวะ
อนุตตรพระบัลลังก์         ยกพู่กัน จำนรรจ์เขียน

        ธรรมอริยะ ขงจื่อ เมิ่งจื่อ ถ่ายทอดหลักไตรรัตน์วิถีจิตเดิมแท้ ยุคขาวประกาศเผยแพร่ มหากรุณาฯ บรรพจารย์ทั่วโลก ร่วมสนานเอกภาพครั้งใหญ่ วิถึธรรมยุคท้ายได้มาถึง ใจคนดื้อดึง บูชาหลงสิ่งงมงายไม่รู้ความ สัจธรรมขาดการถ่ายทอด เอาแต่สิ่งลวงหลอกล่อจูง ธรรมจักรวาลวุ่นวาย เจ้าถือ "เทียนมิ่ง" ไว้ ไม่เปิดไขกลับปิดประตู ผู้บำเพ็ญแม้ศรัทธา แต่นัยน์ตาปัญญายังไม่พร้อม ถูกสอบถูกเคี่ยวต้ม ทุกข์ระทมน่าสงสาร จึงหวังหนังสือเล่มนี้ เสร็จสมบูรณ์ที่เร็ววัน แพร่หลายกันทั่วหล้า เพื่อช่วยเปิดวิเศษทวารา ช่วยประคองรักษาธรรมจักรวาล
                                                                            ไฮ ไฮ
@วิถีอนุตตรธรรม แยบยลลึกล้ำ สืบสานเรื่อยมา
หลักจิตศรัทธา ไม่ห่างหายจาก ไปจากใจงาม
สามอริยกษัตริย์ ห้าอริยมหาราช แห่งจีนโบราณ
อาศัยความแยบยลดังว่า ปรกรักษ์ปวงประชา พาใจได้เที่ยงตรง

(เทียนเต้าเสวียนเอ้าไต้ไต้ฉวน   เจินหลี่ปู้หลีเหลียงซินเอวี๋ยน
ซันหวงอู่ตั้ปิ๋งฉือเมี่ยว             อันจื้อเหยินซื่อเต๋อเจิ้งตวน)

@  อริยกษัตริย์เหวิน - อู่ กับเจ้าปู่โจวกง
สูงส่งด้วยเอกะ       ธรรมปฏิเวธ
จอมปราชญ์ขงจื่อ - เมิ่งจื่อ สัมฤทธิ์คุมจิต เข้าถึงดวงธรรม
ตถาคตเจ้านำ เวียนธรรมจักร พรักพร้อมมหาปิฏก
ชูดอกไม้เป็นนัย ไม่กล่าววาจา หาเอ่ยได้ไม่

(เหวินอู่โจวกงเต้าอี๋ก้วน     ข่งเมิ่งจี๋เฉิงไซว่ซิ่งตัน
ซื่อจุนฝ่าหลุนต้าจั้งหมั่น     เหนี่ยนฮวาเอว๋ยเซี่ยวปู้เข่อเอี๋ยน)

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                         ตอนที่ 13

                           อาภรณ์ม่วงฟ้า
                    แปรได้มาจากแปดคุณธรรม
                        พลังหยางสมบูรณ์งาม
                          เบ่งบานเป็นดอกบัว

@ พงศาบรรพจารย์ สืบสานยี่สิบแปดสมัย ครบชุดชมภูประเทศฐาน พระโพธิธรรมปฐมธรรมาจารย์ ผันนำกลับมาแผ่นดินจีน ด้วยคัมภีร์ไร้อักษร ใครฤาแจ้งใจ "ฮุ่ยเข่อ" (เสินกวง) รับไว้ด้วยญาณวิปัสนา

(เอ้อปาจู่ซือซีฟังเฉวียน        ผูถีชูจู่ตงถู่หวน
อู่จื้อเจินจิงเสยเหยินเจวี๋ย       ฮุ่ยเข่ออิ้นซินไจ้อีอัน)

@ ฮุ่ยเหนิงว่า        จิตแท้จริง        ปราศจากสิ่งใด
หมั่นเช็ดถูไป                   เสินซิ่วท่าน      ว่าเช่นนั้น
ใจคือพุทธะ                    มหายาน         ท่านขานไข
จะบรรลุเฉพาะตน              เป็นอรหันต์      ได้อย่างไร 
(จะต้องบรรลุตนบรรลุท่าน ฉุดช่วยไปด้วยกัน)

(เปิ่นอู่อี๋อู้ฮุ่ยเหนิงเจวี๋ย        ฉินอี่ฝูซื่อเสินซิ่วเซวียน
จี๋ซินซื่อฝอเซิงต้าเฉิง          ฉีเข่อตู๋ซั่นจั้วหลัวฮั่น)

@ ญาณโปร่งใส        ในธรรมธาตุ        จักรวาล
อิสระ                             ไม่อาจประมาณ    ทุกแห่งหน
ไม่รู้จิตญาณตน                   ป่วยการค้น        พุทธธรรม
ใคร่รู้หนึ่งนำ                       พึงเร่งหา          ประตูญาณ

(ซิ่งจุนฝ่าเจี้ยไท่ชวีชวน          อู๋สั่วปู๋ไจ้ซุ่นถู่กวน
ปู๋ซื่อจื้อซินเสวียอวั้นฝ่า          อึ้ฝูซื่อซู่สวินเสวียนกวน)

@ วิเศษทวาร        บรรพจารย์           ท่านรู้แจ้ง
หนึ่งนิ้วชี้                       ทันที                 มิเคลือบแคลง
มิพึงแสวง                      พลันพ้นหาก         จากทางหลง
แต่โบราณ                     ทางธรรมใหญ่        ไม่เผยง่าย
ต้องอาศัย                     พุทธสัมพันธ์          ผันสี่ยาก*

(เสวียนกวนเปิ่นซื่อจู่เซี่ยวฉู่        อี้จื่อต้าเจวี๋ยชูเมี่ยวฝัน
จื้อกู่ต้าเต้าโหย่วเฟ่ยอิ่น            ซื่อหนันเอวี้ยนผ้อเค่าฝอเอวี๋ยน)

หมายเหตุ : สี่ยาก (ซื่อหนัน)  
ยากที่จะเกิดในใจกลางโลก (ดินแดนอริยธรรมเก่าแก่)
ยากนักจักได้เกิดกายเป็นคน
ยากนักจักประสบบุญวาระวิถีอนุตตรธรรมปรกโปรด
ยากนักจักประสบบุญวาระได้กราบพระวิสุทธิอาจารย์

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                        ตอนที่ 13

                           อาภรณ์ม่วงฟ้า
                    แปรได้มาจากแปดคุณธรรม
                        พลังหยางสมบูรณ์งาม
                          เบ่งบานเป็นดอกบัว

@ บัดนี้        เบิกดิถี        ฟ้าปรกให้
ในครัวเรือน         รับได้          ต่างยินดี
ธรรมวิถี             กาลสุดท้าย   ให้ปราชญ์สนองรับ
เก็บหมื่นศาสน์      ให้มุษยธรรม  งามครบครัน

(หยูจินต้าไคผู่ตู้เทียน            เต้าเจี้ยงหั่วไจ๋เหยินเหยินฮวน
ม่อฝ่าหยูจงไหลอิ้งอวิ้น          ผิงโซวอวั้นเจี้ยวเหยินเต้าเฉวียน)

@ วิสุทธิอาจารย์        ชี้หลักญาณ        แยบยลให้
คุมจิตเป็นธรรม                   รู้ตื่นนำ             เบิกบานใจ
สามฐานนำเบญจธรรม แปดเที่ยงตรง*               จงรักษา
สิบอกุศล*                      ละทิ้งสิ้น             เรียนถวิลอริยเมธา

(ซิ่งหลี่เสวียนเมี่ยวหมิงซือจื่อ          ไซว่ซิ่งเอว้ยเต้าเหลียงเจวี๋ยควน
ซันกังอู่ฉังปาเจิ้งโส่ว                    สือเอ้อเจียชี่เสวียเซิ่งเสียน)

@ ทุกศาสนา        หลักธรรมงาม        ด้วยหนึ่งกลม
อย่าเที่ยวข่ม                  แยกแบ่งแจง         แข่งกล่าวขาน
รับลัญจกร                    ร่วมยินดี              ที่พบพาน
ร่วมช่วยกัน                   ธรรมกาล             งานเบื้องบน

(เก้อเจี้ยวเจินหลี่เปิ่นอี้เอวี่ยน            ม่อเข่อเฟินเปี๋ยฮู่เจิงกัน
เอ๋อหว่อเหอถงซิ่งเซียงฮุ่ย               ก้งถงหนู่ลี่จู้เทียนผัน)

@ ธรรมกาลนี้        เบิกแพร่ธรรม        งามทุกที่
ฉุดช่วยคน                      ยืนอีกที             ที่ล้มหาย
อนุตตรพระโองการฯ           วิสุทธิอาจารย์        ดำรงได้   
ธำรงชูสัทธรรมไว้              ปฏิรูปใหม่            ธรรมกาล

(ชู่ชู่ไคหวงป๋าหลี่ฮว่า                   อ่วนจิ้วจี้เต่าเจิ้งเหยินหวน
สือปาหมิงซือเที้ยนมิ่งไจ้               เอว๋ยฮู่เจิ้งฝ่าเจิ่งเทียนผัน
                                                                               ฮา ฮา
บัดนี้ ได้เวลาบันทึกหนังสือ จะไม่กล่าวต่อไป

หมายเหตุ  :
แปดเที่ยงตรง  (ปาเจิ้ง)
เห็นชอบ  ดำริชอบ  วาจาชอบ  ทำการชอบ  เลี้ยงชีพชอบ  เพียรชอบ  ระลึกชอบ  ตั้งมั่นชอบ

สิบอกุศล หรือ อกุศลกรรมบถสิบ (สือเอ้อ)
กายกรรมสาม  ได้แก่ ฆ่าสัตว์  ลักขโมย  ประพฤติผิดในกาม
วจีกรรมสี่       ได้แก่ พูดเท็จ  พูดส่อเสียด  พูดหยาบคาย  พูดเพ้อเจ้อ
มโนกรรม       ได้แก่ โลภ โกรธ หลง

     อู้เอวี๋ยนสงบใจ รบกวนขุนพลพิทักษ์ธรรม พิทักษ์ตำหนักพระ เราจะออกเดินทาง จบคำ ฐานบัวก็ลอยขึ้นแหวกอากาศไป ชั่วพริบตา ล่วงข้ามด่านจื่อหยาง และด่านเหอหยาง ผ่านจิ่วหยางกวน ตำหนักเจิ้นหยาง มาถึงตำหนักหนึ่ง ฐานบัวจึงค่อย ๆ ลดระดับลง จากนั้น ศิษย์กับอาจารย์พากันมุ่งสู่ประตูตำหนักอันใหญ่โตโอฬาร สวยงามเลิศหรูด้วยลักษณะเดียวกันกับตำหนักเจิ้นหยาง มีป้ายใหญ่เหนือประตูอักษรว่า "ตำหนักจื่อหยาง" (จื่อหยางเตี้ยน) ลายเส้นอักษรแกร่งคม สะท้อนแสงทองระยับ มีกลอนคู่อยู่สองข้างประตู ความว่า
"อาภรณ์ม่วงฟ้า  แปรได้มาจากแปดคุณธรรม
พลังหยางสมบูรณ์งาม เบ่งบานเป็นดอกบัว"
(จื่ออีเอวี๋ยนไหลปาเต๋อฮว่า  หยางชี่เอวี๋ยนหมั่นเจี๋ยเหลียนฮวา)

     ขณะที่อู้เอวี๋ยนทัศนา ภายในตำหนักมีเทวมาตย์ห้าหกท่านออกมาต้อนรับ เสียงกลองระฆังดังขึ้นพร้อมกัน พระอาจารย์กับเหล่าเทวมาตย์ต่างทักทายอู้เอวี๋ยนคารวะ

เทวมาตย์  :  เจ้าตำหนักเรียนเชิญท่านทั้งสอง

พระอาจารย์  :  รบกวนนำหน้า ...ผ่านสวนดอกไม้ภายใน บุปผชาติหลากหลาย เสียงนกร้องกังวาลใส ทำให้ใจเบิกบาน  ...ข้างหน้าบรรพจารย์เทียนเหยิน กำลังลงบันไดหน้ามาต้อนรับ

[หนึ่งเดียว หลุดพ้น]

                        ตอนที่ 13

                           อาภรณ์ม่วงฟ้า
                    แปรได้มาจากแปดคุณธรรม
                        พลังหยางสมบูรณ์งาม
                          เบ่งบานเป็นดอกบัว

พระบรรพจารย์  : พุทธะท่านกับศิษย์พร้อมกันมาเยือน มิได้ต้อนรับแต่ไกล โปรดอภัยอย่างยิ่ง

พระอาจารย์  : ไฉนบรรพจารย์ท่านจึงกล่าวเช่นนี้ ท่านยุ่งอยู่กับงาน ไม่สบายใจที่มารบกวน ข้าพเจ้าอาจารย์กับศิษย์ สนองพระโองการมา ขอท่านให้ความสะดวก

พระบรรพจารย์  : มิกล้า ๆ ท่านเทิดทูนเทียนมิ่ง จาริกทุกเขตฟ้า มิห่วงว่าเหนื่อยยาก บันทึกหนังสือปรับแปรคนให้ใจตรงเพื่อระงับพิบัติภัย ปฏิรูปธรรมจักรวาล ทุกเขตฟ้าจะต้องยินดีด้วยอยู่แล้ว

อู้เอวี๋ยน  :  ศิษย์กราบคารวะพระบรรพจารย์ ขอจงทรงอริยสำราญ

พระบรรพจารย์  : มิต้องจริยา รีบลุกขึ้นมา เราเข้าสู่ภายในค่อยสนทนา เมื่อเข้าสู่ภายใน ประทับแล้วนั่งตามลำดับแล้ว เซียนผู้รับรอง ทูนน้ำชา ผลไม้ทิพย์ออกมา น้ำชาทิพย์มีสีเขียวหยก หอมติดจมูก ผลไม้ทิพย์ก็วิเศษนัก

พระบรรพจารย์  : ทั้งสองท่านเหนื่อยากกับทางไกล เชิญรับน้ำชาและผลไม้เถิด

พระอาจารย์  : ขอบพระทัยท่านห่วงใย คืนนี้มารบกวน ขอท่านได้โปรดแนะนำหน้าที่การงานของตำหนักนี้ เพื่อการบันทึกข้อมูลด้วย

พระบรรพจารย์  : เมื่อญาณเดิมผ่านการยืนยัน ผ่านการอบรมจนมาถึงด่านนี้ เรียกได้ว่า เคี่ยวเกือบได้ที่แล้ว การบำเพ็ญอนุตตรธรรมนั้น จะต้องเริ่มจากมนุษยธรรม มนุษญะรรมงามพร้อม อนุตตรธรรมย่อมสำเร็จได้ เป็นหลักธรรมเที่ยงแท้แน่นอน กตัญญู พี่น้องปรองดอง ซื่อตรงจงรักฯ ถือความสัตย์ จริยธรรม มโนธรรมสำนึก สุจริต ละอายต่อบาป คุณธรรมแปด คุณสัมพันธ์ของคนพึงมี เป็นรากฐานของการทำตัววางตนในโลก การสร้างกุศลคุณความดีของผู้บำเพ็ญทุกรูปแบบ ไม่พ้นจากคุณธรรมแปดนี้ ทำตามคุณธรรมแปด จึงจะเข้าถึงวิสุทธิธรรมเช่น ท่านอดีตจอมทัพงักฮุยเอวี้ยอู่มู่ เป็นยอดของจงรักภักดี อริยกษัตริย์ซุ่น ยอดกตัญญู  กวนอริยมหาราชเจ้า (กวนเซิ้งตี้จวิน) ยอดมโนธรรมแบบอย่างของคุณธรรม สำแดงคุณได้เพียบพร้อมสมบูรณ์ระบือนามเป็นที่เคารพชั่วกาลนาน ตำหนักนี้มีหน้าที่ตรวจสอบคุณธรรมแปด (ปาเต๋อ) เพื่อส่งไปยังตำหนักจิ่วหยาง (จิ่วหยางเตี้ยน) ลงทะเบียนเป็นเซียน จากนั้น ส่งต่อไปเสวยสถานภาพยังแดนวิสุทธิ์ที่เหมาะสมตามลำดับ

อู้เอวี๋ยน  : กราบเรียนถามพระบรรพจารย์ ชาวโลกมักพูดถึงคุณธรรมแปด แต่จะปฏิบัติได้สมบูรณ์นั้นมันไม่ง่าย มิทราบว่าจะบำเพ็ญเช่นไร

พระบรรพจารย์  : หากหนึ่งข้อของคุณธรรมบรรลุขั้นสูงสุดได้ คุณธรรมข้ออื่น ๆ ก็จะสูงส่งสมบูรณ์ตามไป เอาหนึ่งคุณธรรมเป็นหลัก คุณธรรมข้ออื่น ๆ จะเอื้อคุณหนุนนำร่วมกันสำเร็จ

อู้เอวี๋ยน  : ขอบพระทัยพระบรรพจารย์ท่าน ศิษย์เข้าใจแล้ว คุณธรรมแปดเอื้อคุณหนุนเนื่องกัน ดังนั้น ประมุขบ้านเมืองก่อนกาล จึงเลือกสรรค์ขุนนางจงรักฯ จากความเป็นลูกกตัญญู ขาดสัจจะ มโนธรรม สุจริต จะเป็นพวกไม่รู้ละอาย ศิษย์กราบเรียนถามอีกหน่อยขอรับ...

พระบรรพจารย์  : อู้เอวี๋ยน มิต้องเกรงใจ ว่ามา