นักธรรม
ห้องสมุด "นักธรรม" => หมวด : รวมเกร็ดธรรม, บทความธรรมะ => นิทานดีมีคติ => ข้อความที่เริ่มโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 25/07/2013, 16:02
-
นิทานสอนใจ " อย่านึกว่าธุระไม่ใช่ "
วันหนึ่งหนูน้อยตัวหนึ่งมองผ่านทางรูฝาผนังบ้านเห็นภรรยาของ
ชาวนากำลังตั้งกับดักหนู ด้วยความตื่นเต้นตกใจ เจ้าหนูน้อย
กระโจนออกไปกลางลาน พร้อมตะโกนด้วยความตกอกตกใจ
กลัวภัยอันตรายที่จะเข้ามาใกล้ตัว
“ กับดักหนูอยู่ในบ้าน กับดักหนูอยู่ในบ้าน ”
แม่ไก่ได้ยินเข้ามองหนูอย่างเยาะหยันพร้อมยักไหล่อย่างไม่แยแส
“ เจ้าหนูน้อย ข้าได้ยินแล้วว่าภัยใกล้ตัวเจ้า แต่นั่นมันเป็นเรื่อง
ของเจ้า กับดักหนูไม่ใช่เรื่องที่ข้าจะสนใจอะไร มันไม่ธุระของข้า ”
ว่าแล้วก็คุ้ยเขี่ยหาอาหารอย่างทองไม่รู้ร้อนต่อไป
เจ้าหนูน้อยวิ่งหน้าตั้งไปยังหมูซึ่งกำลังใช้จมูกขุดคุ้ยอาหาร
“ หมู หมู นายรู้หรือเปล่าว่า มีกับดักหนูอยู่ในบ้าน ”
หมูได้ยินพยักหน้ารับ พร้อมบอกว่า
“ เจ้าหนูน้อย ข้ารู้สึกสงสารแกจริง ๆ แต่ข้าไม่สามารถจะช่วย
อะไรเจ้าได้หรอก นอกจากจะสวดมนต์ภาวนาให้เจ้าปลอดภัย
เท่านั้น ข้าจะสวดมนต์ภาวนาให้เจ้าทุก ๆ ครั้งก่อนนอน ”
ด้วยความหมดอาลัยตายอยาก เจ้าหนูวิ่งโร่ไปหาวัวซึ่งกำลัง
เล็มหญ้าอยู่ข้างๆ บ้าน
“ นาย นาย มีกับดักหนูอยู่ในบ้าน ”
เจ้าหนูน้อยตะโกนบอกวัวด้วยเสียงระทึกกลัว
วัวหันมายิ้มกับหนูน้อย พร้อมพูดว่า
“ โม โม ! เออ ! จริงหรือ ? น่ากลัวนะสำหรับเจ้า แต่ขอโทษ
ทีเถอะ สำหรับข้าไม่ได้สะเทือนซางเลย กับ กับดักหนูเล็ก ๆ
แค่นั้น ”
ด้วยความหมดหวัง เจ้าหนูน้อยเดินคอตกกลับไปเผชิญชะตา
กรรมในบ้านอย่างโดดเดี่ยวหลังมืดสนิทคืนนั้น เสียงกับดักหนู
งับดังสนั่น ภรรยาชาวนาลงมาดูหวังจะได้หนู แต่ในความมืด
ภรรยาชาวนามองไม่เห็นว่า กับดักหนูงับติดหางงูเห่าตัวใหญ่
อยู่ในความมืด
งูเห่ากัดภรรยาชาวนาต้องรีบนำส่งโรงพยาบาล และกลับมา
รักษาที่บ้าน แต่ปรากฏว่าภรรยาชาวนามีไข้ขึ้นสูง ชาวนาทุก
คนรู้ยาแก้ไขนั้น ต้องให้คนไข้ทานซุ๊บไก่ ดังนั้นชาวนาก็ฆ่าไก่
มาต้มซุ๊บให้ภรรยาทาน แต่อย่างไรเสียอาการป่วยของภรรยา
ไม่ดีขึ้น มีเพื่อนฝูงเกือบทั้งหมู่บ้านมาเยี่ยมเฝ้าไข้กันเนื่องแน่น
ชาวนาก็ต้องฆ่าหมูเพื่อทำอาหารเลี้ยงเพื่อนๆ ที่มาปรนวิบัติ
ภรรยาตัวเอง เวลาผ่านไปภรรยาชาวนาก็ไม่ดีขึ้น ในที่สุดก็ตาย
ไป หลังจากนั้นก็มีงานศพใหญ่โตมีเพื่อนฝูงมาร่วมงานมากมาย
ชาวนาก็ต้องเชือดวัวทำอาหารเลี้ยงแขกในงาน ….
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด ไม่ได้เล็ดลอดจากสายตาของเจ้า
หนูน้อยตัวนั้นแม้แต่นิด เพราะเจ้าหนูน้อยได้เฝ้าสังเกตการณ์
จากรูฝาผนังด้วยหัวใจที่แสนเศร้าสลดตลอดมา
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“หากได้ยินภัยอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับใครคนใดคนหนึ่งในสังคม
จงคิดเอาใจใส่หาทางช่วยเหลือ อย่าคิดว่าธุระไม่ใช่ จงจำไว้
ว่าวันหนึ่งภัยเล็กน้อยนั้น จะลามใหญ่เป็นภัยถึงตัวได้ ฉะนั้นเรา
ต้องเป็นหูเป็นตาให้แก่กัน อย่านึกว่าธุระไม่ใช่ ถ้าเช่นนั้น ในที่
สุดก็ต้องตายเพราะถือว่าไม่ใช่เรื่องของตน ดั่งเช่น ไก่, หมู และ
วัว ในนิทานนี้แล …..”
ที่มา : http://www.oknation.net/blog/print.php?id
107670 ขอบคุณค่ะ