เริ่มหัวข้อโดย: tik ที่ 20/05/2011, 09:32
 |
|
เริ่มหัวข้อโดย: tik ที่ 20/05/2011, 09:55
หนังสือ "ท่องพุทธาลัย" สนองรับกาลฟ้าจารึกประพันธ์ไว้ แม้ภาษาอักษรจะตื้นง่าย ภายในแฝงสัจธรรม เป็นรัตนะคัมภีร์ที่กล่อมเกลาชาวโลก ให้ผู้บำเพ็ญสำนึกรู้ธรรมได้โดยแท้
หนังสือเล่มนี้สร้างขึ้นตามพระโองการฟ้า ให้แบ่งงานกัน ร่วมกันทำ โดยเทวโลก มนุษย์โลก ยมโลก หน้าที่ฝ่ายต่างๆของพุทธาลัย เก้าเก้าด่านจื่อหยัง เทพคนต่างเหนื่อยยากกันถึงที่สุด
ข้อความทั้งเล่มแพร่งพรายความนัยแยบยลของการปรกโปรด เก็บงานสมบูรณ์ของสรรพสิ่งถึงที่สุด แรกอ่านดูธรรมดา พิจารณานานไปกลายเป็นวิเศษลึกล้ำ แปรไปหลากหลาย สะเทือนฟ้า สะเทือนดิน สะเทือนทั้งผีสางเทวดา
หนังสือนี้อธิบายให้เห็น "จิตญาณ" กับ "อนุตตรธรรม" ในคัมภีร์ทุกศาสนา ค้นพบปริศนาธรรมคำแฝงของอริยะที่ผ่านมาที่ยังมิได้ขานไข เรียกพุทธะคนหลงให้ตื่นใจ สำนึกรู้ฉับพลันว่า
"วันนี้มิใช่วันวาน"
ยุคนี้เป็นยุค "ปฏิรูปธรรมใหม่" ธำรงพงศาธรรมสายตรงไว้มิให้ตก
หนังสือนี้มีข้อธรรมชี้นำตรงใจให้เข้าถึงความประณีต
มีข้อความพุ่งตามเข้าปราบหมู่มาร
มีข้อความกำราบ โน้มนำธำรงสัทธรรมด้วยจิตวห่วงใยหลั่งไหลพร่างพรูจนหมดสิ้น
หวังว่าผู้ศึกษาธรรมบำเพ็ญทั้งหลายในโลก จะพิจารณาศึกษาอย่างตั้งใจให้ละเอียด เอาวิธีธรรมทางตรงเป็นสรณะ บำเพ็ญตามหลัการในหนังสือพุทธาลัยนี้
มีบันไดให้ไต่สู่ฟ้า บรรลุธรรมย่อมมีหวังได้แน่นอน
ฮา ฮา พัก
เริ่มหัวข้อโดย: tik ที่ 24/05/2011, 23:05
"ท่องพุทธาลัย" เป็นหนังสือที่ให้ข้อคิดปริศนาธรรมมากมาย ยิ่งอ่านยิ่งเข้าถึงความนัยอันแยบยล ทำให้สำนึกในพระมหากรุณาธิคุณเบื้องบน สำนึกพระคุณเซียน พุทธะอมตะจี้กงพระอาจารย์เป็นที่สุด ที่ได้โปรดหาวิธีกอบกู้อุ้มชูผู้บำเพ็ญทุกวิถีทาง เพื่อให้ไปถุงจุดหมายปลายทางแห่งการบำเพ็ญเพียร
"ท่องพุทธาลัย" เล่มหนึ่ง ได้แปล-เรียบเรียงออกมานานเกินกว่าสิบปีแล้ว
เท่าที่ได้ฟังเสียงสะท้อนจากผู้อ่านไม่น้อย ประเมินผลได้ว่า หนังสือเล่มนี้ "ดีมาก" (แต่ยังอ่านไม่จบเล่ม) ในขณะเดียวกันก็มีผู้ทวงถาม "ท่องพุทธาลัย" เล่มสอง กันมากมายว่าเมื่อไรจะออกและในความเป็นจริงที่ทวงถามนั้น อีกหลายคนก็ยังคงอ่านเล่มหนึ่งไม่จบเหมือนเดิม
ศึกษา ปฏิบัติ บำเพ็ญเป็นงานประณีต ละเอียดยิ่ง ทั้งความคิด วิจารณญาณ การกระทำ
ความประณีตละเอียดจะลุ่มลึกนุ่มเนียนยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ตามกาลเวลาที่ตั้งใจศึกษาปฏิบัติบำเพ็ญอย่างสม่ำเสมอไม่ขาดสาย เพราะฉะนั้นการบรรยายธรรม การแปลหนังสือธรรมะก็เช่นกัน
"ท่องพุทธาลัย" เล่มหนึ่ง เมื่อสิบปีก่อน ซึ่งทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า "ดีมาก" นั้นแท้จริงแล้วอาจเป็นเพียงผลงานหยาบๆ เหมือนขอไปทีชิ้นหนึ่งเท่านั้น
การนี้ผู้บำเพ็ญจะรู้สึกเป็นอย่างเดียวกัน เมื่องานของเบื้องบนที่เรารับทำออกมา เป็นผลงานที่ยังห่างไกลความประณีตละเอียดลุ่มลึก เนียนนุ่มอีกมากนัก
"ท่องพุทธาลัย" เล่มสอง ที่ห่างจากเล่มหนึ่งถึงสิบปี เล่มนี้ก็ตามข้าพเจ้าผู้แปลแม้จะตั้งใจเต็มที่ แต่ก็ยังรู้สึกผิดอยู่นั่นเอง จึงขออภัยต่อท่านผู้อ่านในความไม่สมบูรณ์ทุกประการ และจะพยายามแปลเล่มต่อไปให้สมบูรร์กว่านี้
ขอบพระคุณ
ศุภนิมิต
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 31/08/2011, 16:36
พระอาจารย์ ซือจุน
พระบรรพพุทธา กู่ฝอ
พระบรรพจารย์ จู่ซือ
เจ้าตำหนักพระ เตี้ยนจู่
มหาราช ต้าตี้
ธรรมราช เจินจวิน
ทิพยมาตย์ หลิงกวน
เทวมาตย์ เซียนลี่
เทวบดี เซียนกวน
เทพกร เทียนกวน
เทพรักษ์ เทียนเสิน
อู้เอวี๋ยน อู้เอวี๋ยน
ธรรมภันเต เต้าซื่อ
หลวงพ่อ ซือฟู่
อาวุโส เฉียนเสียน
นักบุญ ซั่นซื่อ
วิญญาณหญิง ฟู่หุน
ญาณเดิม เอวี๋ยนหลิง
ท่องพุทธาลัย (2)
ตอนที่ 6
ตรีเทพพิทักษ์มหาราชจัดเวียนธรรมจักร
วิถีจิตประทับญาณทวารสืบสานสัจธรรม
ซันกวนต้าตี้จ่วนฝ่าหลุน
ซินฝ่าเจินฉวนอิ้นเสวียนกวน
สองยุคกาล งานเก็บผล ล่วงพ้นผ่าน
ดอกบัวบาน แปดคุณธรรม กลางปึงจิต
ช่วยงานฟ้า ดาวมุ่งมา สารทิศ
ล้างอดีต จิตใสจน พ้นยุคสาม
เอ้อหุยโซวเอวี๋ยนอี่อวั่งจี ปาเต๋อเหลียนฮวาฝูซินฉือ
ซิงหลิงเซี่ยฝันจู้เซิ่งเอี้ย ซิ่วเอี้ยจิ้นสี่ทัวซันฉี
เราคือ
พระเทพสถิตทั้งยี่สิบแปด น้อมสนอง
พระแม่ ฯ บัญชาสู่ตำหนักฟ้า น้อมเคียมคัล
องค์ธรรมมารดาแล้ว จึงหันหาท่านทั้งหลาย สบายดีฤา
วันนี้เราเจาะจงมา เพื่อพิทักษ์สัทธรรม
จงน้อมรับโน้มนำ เฝ้างานตำหนักพระ
ระเบียบน่าคร้าม ห้ามส่งเสียง
ฮวา ฮวา พัก
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 1/09/2011, 09:30
ตอนที่ 6
ตรีเทพพิทักษ์มหาราชจัดเวียนธรรมจักร
วิถีจิตประทับญาณทวารสืบสานสัจธรรม
ซันกวนต้าตี้จ่วนฝ่าหลุน
ซินฝ่าเจินฉวนอิ้นเสวียนกวน
ใจฟ้าเมตตา เกินกว่าที่สุด วิมุตติสุกใส
เวียนธรรมจักรไป ในครรลองชอบ กอปรด้วยเหตุผล
บรรพอริยะ พระฯค้ำนำให้ เภทภัยได้พ้น
พุทธะสกล ยลเห็นบัดนี้ นลินีตน
เทียนซินจื้อฉือหยูหยูเจิน หยานจ่วนฝ่าหลุนอินกั่วสวิน
กู่เต๋อฟู่เจิ้นม่อเจี๋ยฮว่า ฝอไจ้ตงถู่เซี่ยนเหลียนเซิน
เราคือ
บรรพพุทธาเทียนหยานกู่ฝอ รับสนองพระบัญชา
องค์ธรรมมารดา มายังเกาะสกล (ไต้หวัน) ลงจากเมฆา น้อมองค์เข้ามา ยังตำหนักพระ กราบเคียมคัลองค์มารดาแล้ว จึงถามเมธีทั้งหลาย สบายดี วันนี้เพื่องาน ประพันธ์บททอง ผองศิษย์สงบนบนอบ สดับอริยะพจน์ เพื่อปฏิรูปงาน ธรรมจักรวาล สามโลกทั่วกัน เห็นความสำคัญ อันยิ่งครั้งนี้ ฟ้าโปรดบัญชา ใครศรัทธาช่วย ด้วยแพร่ ด้วยพิมพ์ และด้วยพูดสอน ตั้งปณิธาน ช่วยงานแทนฟ้า หากวอนขอมา จะสัมฤทธิ์ผล บนอริยสัมพันธ์ อันหายากนัก ศิษย์จงรู้จัก บุญวาระนี้
ฮา พัก
ผันแปรใหญ่ ปลายยุคกาล ด้านกลจักร
วิทยาศาสตร์ อาจขันแข่ง แรงศักดิ์สิทธิ์
ท่องอวกาศ มห้ศจรรย์ มันเลิศฤทธิ์
ทั้งฟิสิกส์ วิชชุไฟ ถ่ายทอดกัน
สือเฝิงม่ออวิ้นต้าเปี้ยนเชียน จีเซี่ยเคอเสวียไซ่เสินเซียน
จ่วนอวิ้นเมี่ยวฉี่ไท่คงอวั่ง เปี้ยนฮว่าอู๋ ฉ-ยงอู้หลี่ฉวน
ทุกเดือนวัน ผันแปลกใหม่่ ไม่หยุดยั้ง
ชาวฝรั่ง ช่างคิดค้น พลโลกฆ่า
เขา-สมุทร ขุดถมย่ำ ล้ำวิชา
แต่อนิจจา ค่าคุณธรรม ย่ำแย่ลง
ยื่อซินเอวี้ยอี้เซียงจิ้งเซิ่ง ซีหยางซั่งอู่ซาเหยินจวน
อี๋ซันเต๋าไห่ซู่เกาจี๋ เต้าเต๋อลั่วอู่จุ้ยเข่อเหลียน
แผ่นดินเรา เหล่าสุภาพ รับสืบสาน
ฟ้าสีคราม ตะวันขาว ยาวนานหลัก (ฟ้าสีคราม : ธงชาติจีน)
โลกโลกีย์ มีคลื่นป่วน รวนสาดซัด
เสาธรรมสัจจ์ หยัดต้านแรง แกร่งมานาน
เฉิงปิ่งซือเอวิ่๋นอู๋วงถู่ ชิงเทียนไป๋ยื่อโหย่วเต้าเอวี๋ยน
หงเฉินไป๋ลั่งเยิ่นกุ๋นกุ่น เจ่าโหย่วหลุนหลี่ตี่จู้เจียน
บัดนี้อัน ไต้หวันเป็น เช่นเกาะเซียน
ช่วยฟื้นเปลี่ยน แผ่นดินใหญ่ ให้หลักล้ำ
งานอริยะ ภาระใหญ่ ใต้ผู้นำ
พี่น้องตาม ร่วมน้อมนบ เคารพกัน
เผยแผ่ป้อง พงศาธรรม ดำรงวัฒน์
คุ้มตรัยราษฏร์ ชาติยั่งยืน หมื่นหมื่นปี
หยูจินเผิงไหลเชิงเซียนเต่า กวงฟู่เสินโจวเจินหลี่เซวียน
ฉื่อเยิ่นจ้งต้ากวนเซิ่งเอี้ย ถงเปาก้งจุนหลิ่งซิ่วเสียน
ฮู่หยางเต้าถ่งเอว๋ยเอวิ๋นฮว่า ซันหมินจู่อี้อวั้นอวั้นเหนียน
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 1/09/2011, 10:14
ตอนที่ 6
ตรีเทพพิทักษ์มหาราชจัดเวียนธรรมจักร
วิถีจิตประทับญาณทวารสืบสานสัจธรรม
ซันกวนต้าตี้จ่วนฝ่าหลุน
ซินฝ่าเจินฉวนอิ้นเสวียนกวน
"อู้เอวี๋ยน" คืนนี้เราจะไปเยือน "ทิพย์ตำหนักตรีเทพ : ซันกวนเป่าเตี้ยน" กันต่อไป เพื่อน้อมฟ้ง "มหาราชเจ้า" อรรถาธิบายความหมายวิเศษของไตรรัตน์แก่ศิษย์ธรรมกาลยุคขาว นี่คือ...การจัดสรรด้วยพระมหากรุณาธิคุณเบื้องบนครั้งใหญ่อีกเรื่องหนึ่ง เราอย่าได้พลาดเวลา เร่งสงบใจ ติดตามอาจารย์ท่องไป..."
พระอาจารย์ : อู้เอวี๋ยน ทิพย์ตำหนักตรีเทพถึงแล้ว ทิพยมาตย์ตรงมาต้อนรับแล้ว รีบไปคารวะ
อู้เอวี๋ยน : กราบคารวะท่านทิพยมาตย์ ขอจงอริยสราญ
ทิพยมาตย์ : ยินดีต้อนรับอมตะพุทธะกับอู้เอวี๋ยนมาเยือน มหาราชขอเชิญ
พระอาจารย์ : พระองค์ที่อยู่ตรงกลาง สวมพระมาลามังกรทอง ทรงชุดเพ้ายาวลายมังกรหลวง รองพระบาทสีดำหุ้มสูง ถือป้ายบันทึกรายงานเบื้องบน พระเกศายาวดำสนิท มีฉัพพรรณรังษีระหว่างคิ้ว นั่นคือ "พระอริยกษัตริย์เหยา" อัครเจ้าระดับหนึ่ง องค์บดีฟ้าพระผู้ประทานวาสนา
ทางขวามือ พระองค์ที่สวมมาลามังกรแดง ทรงชุดเพ้ายาวลายมังกรแดง รองพระบาทสีนวลหุ้มสูง ถือป้ายหยก พระนลาฏหน้าผากราศีสว่างใส แก้วพระเนตรช้อนดวง ลักษณะองค์สันทัด เครายาว นั่นคือ "พระอริยกษัตริย์ซุ่น : เซ่อจุ้ยตี้ กวนซุ่นตี้" อัครเจ้าระดับสอง องค์บดีดินพระผู้นิรโทษกรรม
พระองค์ทางซ้ายมือ สวมพระมาลามังกรม่วง ทรงชุดเพ้ายาวลายมังกรม่วง รองพระบาทสีน้ำเงินหุ้มสูง ถือป้านรายงาน พระพักตร์กว้าง เคราเขียว คิ้วสดใส พระลักษณะอาการน่าคร้าม คือ "พระอริยกษัตริย์อวี่ : เจี่ยเอ้อ สุ่ยกวนอวี่ตี้" อัครเจ้าระดับสาม องค์บดีน้ำพระผู้สะเดราะห์เคราะห์ภัย
อู้เอวี๋ยน : อู้เอวี๋ยนขอกราบเฝ้าอริยเจ้า...(กล่าวพร้อมกับกราบสามยืนขึ้น กราบอีกสาม และอีกสามรวมเก้ากราบพิธีใหญ่)
มหาราช : มิต้องพิธี มิต้องพิธี การประพันธ์หนังสือคำสอนเตือนใจชาวโลก บุญกุศลมิใช่ธรรมดา เชิญลุกขึ้นมา (โปรดประทานให้นั่งริมข้างหนึ่ง) องค์อมตะพุทธา เชิญท่านประทับนั่ง อู้เอวี๋ยนมองดูโดยรอบ เห็นเตาสามขาใบใหญ่หน้าประตูพระตำหนัก มีควันธูปมงคลกรุ่นกระจายรายรอบหอมระมุนวิเศษนัก สองฝั่งบันไดหน้า เทพรักษ์เรียงรายรักษาการณ์เคร่งครัด เหนือประตูตำหนักมีแผ่นป้ายใหญ่ จารึกอักษรสีทองวาววับสี่ตัวว่า "ตรีเทพพิทักษ์มหาราช : ซันกวนต้าตี้" ข้างประตูซ้ายขวามีกลอนคู่ว่า
ผ่านการโกรกกร่อนชำระล้างทุกอย่างสำรวมสะอาด
อีกได้ขจัดเลือกเฟ้นล้วนทั่วถ้วนสงบสมาน
คัดออกไว้ได้ด้วยคุณธรรมมิด้วยผิดหลักโปรดปราณ
อยู่ที่ตนทำสูงต่ำขึ้นลงอย่าหลงอิงฟ้าอาศัย
อี้จิงถัวไท่เจียชิงเจี๋ย ไจ้ปวอเฟินเถาจิ้นจิ้งหยาน
เส่อฉุนอี่เต๋อมู่เฟยหลี่ เซิงเจี้ยงอิ๋วเหยินม่อซื่อเทียน
พระอาจารย์ : คืนนี้ น้อมรับอนุตตรพระบัญชา นำพาอู้เอวี๋ยนมายังตำหนักท่าน สิ่งใดที่รบกวนล่วงเกิน ขอได้โปรดอภัย อีกทั้ง หวังให้มหาราชเจ้าโปรดประทานพระโอวาทบันทึกในบททอง โน้มนำชำระโลกีย์วัสัยชาวดิน เพื่อโลกเป็นเอกภาพได้ในภายหน้า
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 2/09/2011, 02:48
ตอนที่ 6
ตรีเทพพิทักษ์มหาราชจัดเวียนธรรมจักร
วิถีจิตประทับญาณทวารสืบสานสัจธรรม
ซันกวนต้าตี้จ่วนฝ่าหลุน
ซินฝ่าเจินฉวนอิ้นเสวียนกวน
มหาราช : อันตำหนักเราทำหน้าที่ชมเชย ลงโทษอย่างไร ได้จารึกในหนังสือ "ท่องสวรรค์" แล้วจึงมิกล่าวซ้ำ บัดนี้จะกล่าวแต่ความหมายของ "หมื่นศาสน์ต้นรากเดียวกัน" ร่วมไว้ในหนังสือ ภาระของศาสนาต่าง ๆ ล้วนประกาศสัจธรรมแทนฟ้า ฉุดช่วยสาธุชนคนดี ฉะนั้นผู้ใดได้บวชบำเพ็ญในอาราม ธรรมสถาน ศาลเจ้า ล้วนเรียกว่ามีรากฐานบุญ อดีตชาติเคยสร้างสมบุญวาสนา จึงมีพุทธสัมพันะ์ได้ในชาตินี้ ตำหนักนี้ พิจารณาชัดใสไม่เอนเอียง การชมเชย ลงโทษ วาสนาเคราะห์ภัยเกิดจากตัวของผู้นั้นเอง เรายังจะให้เทวมาตย์ ทิพยมาตย์ เทพรักษ์ บันทึกไว้ในสมุดบุญบาปแล้วส่งไปยัง "สถานตรวจสอบบาปบุญลงโทษชมเชย" ของแต่ละลัทธินิกาย เพื่อรอเวลาเมื่อผู้นั้นสิ้นอายุขัย จะได้เป็นหลักฐานจัดการไปตามบาปบุญนั้น สำหรับผู้บำเพ็ญในธรรมสถานต่าง ๆ หากไม่รักษาระเบียบวินัย หรือทุศีลล่วงกาม หยาบช้า สามานย์ ทำผิดบาป ให้บันทึกลงในสมุดดำส่งไปยังนรกจัดการให้รับโทษทรมานไปตามกระบวนความในที่สุด หากโทษผิดไม่หนักหนาจะตัดสินลงโทษ ณ "ทัณฑสถานจิ่วหยางกวน" หรือ "ขมากรรมสถานจิ่วหยางกวน" (จิ่วหยางกวนเฉิงเจี้ยสั่ว หรือ จิ่วหยางกวนชั่นหุ่ยสั่ว) เพื่อขอขมากรรมสำนึกในความผิดที่ผ่านมา ให้ได้ฝึกฝนบำเพ็ญเสียใหม่ ส่วนผู้มีจิตญาณบริสุทธิ์ ก็จะยกระดับตามบุญกุศลที่ทำมา บ้างขึ้นสู่เบื้องบน บ้างกลับสู่โลกมนุษย์ พวกที่ไม่มีกุศลจิตเลยจะส่งลงนรกไปรับโทษทัณฑ์ ฉะนั้น ผู้บำเพ็ญพึงเห็นความสำคัญของชีวิตจิตใจในขณะมีชีวิตอยู่ บางคน ขณะมีชีวิต แม้จะศรัทธาบูชาพระ แต่กับเรื่องกุศลสงเคราะห์นั้นไม่ใส่ใจ ทรัพย์เป็นทาน วิทยาธรรมเป็นทาน อภัยทาน (แรงกายเป็นทาน) ไม่มุ่งหมาย หากกุศลสงเคราะห์ต่อคนทั้งหลายไม่สร้าง คุณธรรมความดีมิได้ก่อเกิด เหตุต้นผลกรรมสามชาติก็มิได้ลบล้างจบสิ้น สิ้นอายุขัย แม้ไม่มีบาปเวร ก็ยังจะต้องเพิ่มเติมการบำเพ็ญคุณธรรมความดีที่ "สถานเพิ่มเติมคุณธรรมความดี " (กงเต๋อซิวปู่สั่ว) ในด่านจิ่วหยางกวน เมื่อบำเพ็ญจนบุญกุศลพร้อมแล้ว ก็จะเลื่อนขั้นไปบำเพ็ญ ณ "ถ้ำฟ้าสถานฝึกฝนบำเพ็ญ" (ต้งทิวซิวเลี่ยนสั่ว) ต่อไป เพื่อสงบใจบำเพ็ญจิต ฉะนั้น ผู้บำเพ็ญทั้งหลายในวันนี้ จะต้องใส่ใจให้ถ่องแท้ที่สุดในจิตภาวะตน จะต้องให้ทานทั้งสาม สร้างกุศลประโยชน์แก่คนทั้งหลายให้มาก เสริมส่งเมตตาธรรมฉุดช่วยความทุกข์ยากด้วยความกรุณาปราณี เช่นนี้ เมื่อสิ้นอายุขัยไปสู่ "สถานตรวจสอบบาปบุญ" ที่ผู้นั้นสังกัดปฏิบัติบำเพ็ญมา แล้วเลื่อนขั้นไปยัง "ถ้ำฟ้าสถานฝึกฝนบำเพ็ญ" บำเพ็ญจิตญาณจริง รอเวลารับเชิญ ผู้บำเพ็ญดีเยี่ยม มหาราชเราจะถวายรายงานต่อพระอนุตตรธรรมเจ้า โปรดประทานพระมาลาพู่ห้อยพลอยประดับได้ทิพยฐานะเสวยวาสนาสามโลก ส่วนที่หมั่นฝึกฝนใน "ถ้ำฟ้าสถานฝึกฝนบำเพ็ญ" จนได้กุศลจิตสูงส่งแล้ว โดยเฉพาะที่มีลูกหลานสร้างกุศลคุณความดีอยู่ในโลก ผลบุญหนุนส่งมาให้บุพการี มหาราชเรายินดีด้วยยิ่งนัก ชมเชยด้วยการยกระดับขึ้นสู่ "โป๊ยก่วนวิเวกเทวาลัย ปากว้าจิ้งซิวเอวี๋ยน" ได้รับถ่ายทอดจุดเครื่องหมาย ฝึกฝนบำเพ็ญแสงญาณ ภายในโป๊ยก่วนวิเวกเทวาลัย หมั่นฝึกฝนแสงญาณบริสุทธิ์แล้ว ผู้ปกครองเทวาลัยจะยกระดับให้ขึ้นไปสู่พุทธาลัย รับความสุขสงบอิสระ รอเวลาพระอนุตตรเบื้องบนทรงมีพระบัญชานำไปสู่งานชุมนุมอริยะหลงฮว๋า กราบเฝ้าพระพุทธะ สดับพระธรรมเพื่อจบสิ้นการเวียนว่ายตายเกิดต่อไป เช่นนี้คือ "บำเพ็ญก่อนได้รับภายหลัง เซียนซิวโฮ่วเต๋อ" นั่นคือ "หมื่นศาสน์คืนสู่ต้นกำเนิดเดิม" สำหรับผู้ที่ได้รับวิถีธรรมในโลกมาแล้ว หากเข้าใจไตรรัตน์ถ่องแท้ สนองรับบุญวาระกล่อมเกลาปรกแผ่แพร่ธรรมต่อไป บำเพ็ญตนช่วยให้ผู้อื่นบำเพ็ญได้ เมตตากรุณาเป็นชีวิตจิตใจ เอากุศลเจตนาเป็นที่ตั้ง อีกทั้งกลมใสในตน กลมใสในผู้อื่นได้ ละกายสังขารเมื่อไร จะได้ขึ้นมารับการยกระดับธรรมฐานะที่ "พุทธาลัย" เทียนฝอเอวี้ยน" เช่นนี้คือ "ได้รับก่อนบำเพ็ญภายหลัง เซียนโตวโฮ่วซิว" แต่น่าเสียดาย ผู้บำเพ็ญในยุคนี้ น้อยนักจะเข้าใจความหมายของ "หมื่นศาสน์คืนสู่ต้นกำเนิดเดิม" ไม่ว่า จะบำเพ็ญก่อนได้รับภายหลัง หรือได้รับก่อนบำเพ็ญภายหลัง จุดมุ่งหมายล้วนอยู่ที่ฟื้นฟูกลับสู่โฉมหน้าเดิมที แต่เนื่องด้วยเหตุปัจจัยของแต่ละคนต่างกัน ขั้นตอนการบำเพ็ญจึงต่างกันไป เหตุที่ใจคนไม่อาจเข้าถึงนัยแห่งความเสมอภาคของหมื่นศาสน์แต่เดิมทีอย่างถ่องแท้ได้ ถึงกับแบ่งแยกลัทธินิกาย ยกตนข่มท่าน บั่นทอนพลังธรรมซึ่งกัน ช่างน่าเวทนาสะท้อนใจนัก มหาราชเราหวังเป็นที่ยิ่งว่า ชาวโลกจะเข้าใจความนัยสูงสุดของเบื้องบน ให้ความสำคัญ เคารพซึ่งกัน ให้กำลังใจช่วยเหลือกัน หากทำตามโอวาทนี้ได้ ทุกคนเท่ากับเป็นปากเสียงแทนฟ้ากล่อมเกลาชาวโลก ช่วยตนช่วยท่าน ร่วมช่วยธรรมญาณ เพื่อจุดหมาย อุดมการณ์ การคืนสู่ต้นกำเนิดร่วมกัน ทำได้ดังนี้แล้ว ยังจะต้องพิพาทกันทำไม
อู้เอวี๋ยน : กราบสำนึกพระคุณมหาราชเจ้าได้โปรดประทานพระโอวาทความหมายของ "หมื่นศาสน์คืนสู่ต้นกำเนิดเิดิม" เช่นนี้แล้ว ความหมายแท้จริงของไตรรัตน์ เป็นเรื่องใหญ่เกี่ยวกับการ "เก็บงานสมบูรณ์ผล" แต่ผู้บำเพ็ญในโลกน้อยนักที่จะถ่องแท้ในความแยบยล ศิษย์ผู้น้อยกราบขอมหาราชเจ้าได้โปรดเวียนอนุตตรธรรมจักรอันหาที่เปรียบมิได้ด้วยเถิด
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 2/09/2011, 03:46
ตอนที่ 6
ตรีเทพพิทักษ์มหาราชจัดเวียนธรรมจักร
วิถีจิตประทับญาณทวารสืบสานสัจธรรม
ซันกวนต้าตี้จ่วนฝ่าหลุน
ซินฝ่าเจินฉวนอิ้นเสวียนกวน
มหาราช : "ธรรมะอันกล่าวอ้างได้ มิใช่ธรรมแท้ นามอันเรียกขานได้ มิใช่นามแท้" พุทธพจน์ว่า "รูปเกิดจากเหตุปัจจัย มิอาจกล่าวอ้างได้" (นามรูปทุกอย่างที่กล่าวอ้างได้ล้วนมิใช่ "ธรรมะ" แท้จริง) ซึ่งไตรรัตน์สัจธรรมก็เป็นเช่นนี้ มหาราชเจ้าจะชี้แนะบางอย่างตามวาระอันชอบด้วยอุบาย เพื่อให้ผู้บำเพ็ญได้อาศัยเป็นแนวทางบ้างเท่านั้น ไตรรัตน์แห่งธรรมกาลยุคขาว เป็นสิ่งสืบทอดสัจธรรม พาพ้นการเกิดตาย ความนับกอปรด้วย การสืบทอดพงศาธรรมจริง การสืบทอดอนุตตรพระโองการจริง การสืบทอดวิถีแห่งจิตจริง ผู้บำเพ็ญทุกคนเมื่อได้รับการจุดเบิกทวารวิเศษจากเตี่ยนฉวนซือที่รับพระภาระเทียนมิ่ง ถ่ายทอดจากปากสู่จิตแล้ว หากปฏบัติบำเพ็ญตามไตรรัตน์วิถีแห่งจิตได้ ปฏิบัติบำเพ็ญชาตินี้จะหลุดพ้นได้ในชาตินี้ ไม่ตกไปสู่การเวียนว่ายในชีววิถีหก จะบรรลุมรรคผล กราบเฝ้าพระพุทธะ สดับธรรม ณ งานชุมนุมพระอริยะหลงฮว๋าในวาระสามได้ ศิษย์ธรรมกาลยุคขาวส่วนใหญ่ ให้ความสำคัญต่ออนุตตรพระโองการจริง แต่ไม่เห็นความสำคัญของวิถีแห่งจิตจริง สิ่งศักดิ์สิทธิ์เฝ้าแสดงความนัยครั้งแล้วครั้งเล่าอีกว่า แม้จะได้รับการถ่ายทอดจากอนุตตรพระโองการจริง แต่หากไม่บำเพ็ญจริง ไม่เข้าให้ถึงจริงก็จะไม่ต่างอะไรกับไม่ได้รับจุดเบิกจากพระวิสุทธิอาจารย์ ฉะนั้น จะต้องมีธรรมะแท้จริง หลักสัจธรรมจริง อนุตตรพระโองการจึงจะจริง เมื่อได้รับจริง บำเพ็ญก็จริง จริงกับจริงเกื้อกูลกัน ก็จะเกิดภาวะหลุดพ้นเป็นอิสระ มิต้องได้รับทุกข์จากการเวียนว่ายตายเกิด หาไม่แล้ว ได้รับจริงแต่บำเพ็ญไม่จริง ก็จะต้องเวียนว่ายในวัฏสงสารต่อไป ศิษย์ธรรมกาลยุคขาว ในเมื่อได้ัรับจริงแล้ว หากเข้าถึงไตรรัตน์วิถีแห่งจิต ปฏิบัติบำเพ็ญตามนั้น ก็คือ ได้บำเพ็ญจริง การบำเพ็ญจริงมีประตูสู่ทางหลากหลาย ประตูใดก็จะรู้แจ้งพึงพิจารณา ผู้บำเพ็ญหากไม่เลือกปฏิบัติบำเพ็ญให้เหมาะแก่ฐานปัญญาของตน หลับหูหลับตาร่วมวงไป สุดท้ายเหนื่อยตายไม่สำเร็จ ผู้บำเพ็ญส่วนใหญ่จะค่อนข้างมั่นคง ปฏิบัติบำเพ็ญตามธรรมวิถีแห่งจิตที่พระศาสดาทั้งห้าโปรดถ่ายทอดให้ แต่วิถีธรรมของห้าศาสดาที่โปรดถ่ายทอดให้นั้น วิถีธรรมใดจะเหมาะแก่ตนเล่า นี่เป็นเรื่องจำแนกได้ยาก โดยเฉพาะคนที่มีรากฐานบุญระดับกลางและระดับล่าง ยิ่งไม่รู้จะเดินตามให้เหมาะได้อย่างไร ไตรรัตน์สมัยพระธรรมาจารย์ที่ยี่สิบแปดได้โปรดถ่ายทอดให้นั้น เป็นวิถีอนุตตรธรรมที่ชอบด้วยอุบายในการปรกโปรดเก็บงานสมบูรณ์ผลครั้งใหญ่ ไม่เพียงเหมาะสำหรับผู้มีพื้นฐานบุญระดับสูง ยังเหมาะสมต่อการปฏิบัติบำเพ็ญสำหรับผู้มีรากฐานบุญในระดับกลางและระดับล่างอีกด้วย ปัจจุบัน ศิษย์ธรรมกาลยุคขาวไม่น้อยไม่เพียงไม่ปฏิบัติตามไตรรัตน์วิถีแห่งจิตที่พระวิสุทธิอาจารย์โปรดถ่ายทอดให้ และ ไม่ปฏิบัติตามไตรรัตน์วิถีแห่งจิตของห้าศาสดา ยังทำตามใจตน ถือดีในตน แท้จริงแล้วคือ "ทิ้งใกล้ไปหาไกล" ตนเองพลาดไปพาให้คนอื่นพลาดตามไปด้วย บัดนี้ มหาราชเราจะสนองบุญวาระ จะอรรถาธิบายไตรรัตน์ วิถีแห่งจิตที่ครอบคลุมไปถึงยานระดับสุดยอด ยานระดับสูง ยานระดับกลาง ยานระดับล่าง พอสังเขป เพื่อสะดวกแก่ผู้บำเพ็ญจะพิจารณาหาทางเอง
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 2/09/2011, 05:36
ตอนที่ 6
ตรีเทพพิทักษ์มหาราชจัดเวียนธรรมจักร
วิถีจิตประทับญาณทวารสืบสานสัจธรรม
ซันกวนต้าตี้จ่วนฝ่าหลุน
ซินฝ่าเจินฉวนอิ้นเสวียนกวน
มหาราชเราจะสนองบุญวาระ จะอรรถาธิบายไตรรัตน์ :
- ยานระดับสุดยอด ซั่งซั่งเฉิงฝ่า ธรรมกาลยุคสุดท้ายนี้ ผู้มีพื้นฐานบุญสูงส่งยิ่ง ระดับนี้มีน้อยมากดั่ง "ขนหงส์ฟ้า เขากิเลน เฟิ่งเหมาหลินเจี่ยว" หากในขณะพิธีถ่ายทอดวิถีอนุตตรธรรม ผู้มีพื้นฐานสูงมาก ได้มองเห็นการเปิดจุดญาณทวาร ได้ยินรหัสคาถา ได้เห็นการอุ้มลัญจกร (แต่ตนเองมิได้รับถ่ายทอดจากพระวิสุทธิอาจารย์โดยตรง) แล้วเกิดรู้แจ้งทันที รู้เห็นภาวะพระแม่องค์ธรรมในจิตตนทันใด เขาผู้นั้นมิพึง
ต้องขยับตัว ภาวะจิตก็แผ่ขยายขึ้นไปถึงเบื้องบนได้ จากนั้นเขาจะดำเนินชีวิตด้วยกรุณาธรรมและปัญญาธรรม จะกล่อมเกลาสาธุชนด้วยเมตตาจิตเป็นที่ยิ่งจะเจริญปณิธานฉุดช่วยชาวโลกทุกชาติไป ซึ่งจะเป็นผู้ร่วมเวียนธรรมจักร เท่านั้น
- วิถียานระดับสูง ซั่งเฉิงฝ่า (วิถีธรรมที่เหมาะแก่การบำเพ็ญของผู้มีพื้นฐานระดับสูง)
@ ญาณทวาร (เห็นจันทร์เพ็ญจากชี้นิ้ว เจี้ยจื่อเจี้ยนเอวี้ย) พระพุทธองค์ทรงแสดงธรรมสี่สิบเก้าปี ล้วนเป็นมหาเมตตากรุณาที่ชอบด้วยอุบาย ดั่งให้โอสถที่ตรงต่อโรคทั้งสิ้น มิได้แสดงวิถีแห่งจิตอันเป็นยานระดับสูง จึงมีการชูดอกไม้ให้ปริศนาธรรมในงานชุมนุมสงฆ์ ณ เชิงเขาคิชกูฏ พระมหากัสสปะยิ้มรับเป็นวิถีแห่งจิตของญาณระดับสูงที่มิให้กล่าวขานและจารึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษรที่เรียกว่า "มิให้ถ่ายทอดนอกเหนือไปจากนี้" บัดนี้ วิถีธรรมอันวิเศษที่พระวิสุทธิอาจารย์ถ่ายทอดให้ @ ก็มิให้กล่าวขานและจารึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษรเช่นเดียวกัน เป็นหนึ่งนิ้วชี้นำธรรมวิเศษ อี้จื่อเมี่ยวเต้า @ เช่น เดียวกับชูดอกไม้ ยิ้มรับในกาลก่อน พระวิสุทธิอาจารย์สนองรับพระโองการฟ้าตามกาลกำหนด คือ นำเอาวิถีแห่งจิตเช่นชูดอกไม้ยิ้มรับมาปรกโปรดชาวโลกให้แผ่ไพศาลใหม่ในยุคนี้นั่นเอง ศิษย์ธรรมกาลยุคขาว ลองถามเจ้า รับธรรมะแล้วเป็นกายได้รับหรือ ? กายนั้น แท้คือธาตุทั้งสี่ชุมนุมกัน หากธาตุทั้งสี่แยกกันไป ธรรมะจะอยู่ที่ใด เป็นใจได้รับธรรมะหรือ ? ใจนั้น เกิดดับเรื่อยไป ใจอดีต ปัจจุบัน อนาคตล้วนเอาไว้ไม่อยู่ ถ้าเช่นนั้น ผู้ใดเล่าที่ได้รับธรรมะ หากกล่าวว่า จิตญาณได้รับธรรมะ แท้จริงแล้วจิตญาณคือต้นกำเนิดของชีวิต ไม่รับ ไม่แปดเปื้อนใด ๆได้ เป็นสูญตาจะรับได้หรือ ? เอาพุทธะรับพุทธะ เอาธรรมะรับธรรมะ เช่นนั้นหรือ ? ในคัมภีร์วิสุทธิวิมุิตติสูตร ชิงจิ้งจิง กล่าวไว้ว่า "แท้จริงมิได้รับสิ่งใดเลย ซึอู๋สั่วเต๋อ" ฉะนั้น จึงพึงรู้ว่า มิใช่กายได้รับธรรมะ มิใช่ใจได้รับธรรมะ มิใช่จิตญาณได้รับธรรมะกล่าวคือ มิได้รับสิ่งใดและมิอาจรับสิ่งใดได้ ผู้บำเพ็ญพึงเข้าใจให้ชัดเจนว่า หนึ่งจุดเบิกจากพระวิสุทธิอาจารย์นั้นก็เพื่อให้เจ้าทั้งหลายได้เห็น "จันทร์เพ็ญของจิตญาณตน จื้อซิ่งหมิงเอวี้ย" เห็นจันทร์เพ็ญจากหนึ่งนิ้วจุดเบิกจากพระวิสุทธิอาจารย์ ผู้บำเพ็ญอย่าคิดถึงแต่หนึ่งนิ้ว อย่าได้หยุดอยู่ตรงหนึ่งนิ้วนั้น แล้วลืม "จิตภาวะวิสุทธิ์พุทธะแห่งตน จื้อซิ่งเทียนเจินฝอ" อย่าได้ยึดมั่นเพียงหนึ่งจุดตรงญาณทวารนี้ (พึงบังเกิดจิตอันมิได้ยึดหมาย อิ้งอู๋สั่วจู้เอ๋อเซิงฉีซิน) จากอนุตตรภาวะ ศิษย์ธรรมกาลยุคขาว ! จงเข้าถึงรู้ซึ้งต่อความตั้งใตเหนื่อยยากแสนเข็ญของพระวิสุทธิอาจารย์ นั่นคือ จะให้เจ้าทั้งหลายอาศัยหนึ่งนิ้วจุดเบิกจากเตี่ยวฉวนซือ ได้รู้ว่าตนเองและทุก ๆ คนล้วนมี "ตนจริง" จากอนุตตรภาวะทั้งนั้น ในพระสูตร ลิ่วจู่ถันจิง กล่าวไว้ว่า "มิรู้ชัดจิตเดิมแท้แห่งตน ศึกษาพระธรรมไปก็ไร้ประโบชน์ ปู้ซึจื้อเปิ่นซิน เสวียฝ่าอู๋อี้" เจ้าทั้งหลายพึงรู้ว่า จิตแห่งตนคือพุทธะ มิควรแสวงหาพุทธะภายนอก บั่นทอนจิตใจ จนลืมพุทธะแท้แห่งจิตตน พึงรู้ว่า พุทธะแท้แห่งจิตตนนั้น ศักดิ์สิทธิ์สว่าง ว่างสงบ เป็นสิ่งจริงอันไร้รูป มีอยู่อย่างวิเศษในสูญตา มิต้องอิงอาศัยโวหารชาญฉลาดทางโลก มิต้องอิงอาศัยธาตุทั้งสี่ขันธ์ทั้งห้่ มิต้องอิงอาศัยที่ได้ยินได้ยลได้สัมผัส มิต้องอิงอาศัยฝึกกายธาตุนั่งฌาน มิต้องอิงอาศัยวิเวกทำจิตว่าง มิต้องอิงอาศัยอภิญญาญานทุกอย่าง มิต้องอิงอาศัยให้ทานสร้างบุญ มิต้องอิงอาศัยพูดธรรมนำพาใคร มิต้องอิงอาศัยปฏิบัติบำเพ็ญสร้างคุณงามความดี มิต้องอิงอาศัยพุทธภูมิสรวงสวรรค์ มิต้องอิงอาศัยพุทธธรรมหรือโลกธรรม และมิต้องอิงอาศัยกำหนดจิตปล่อยว่างจากการยึดหมาย การอิงอาศัยทั้งหมดคือ เมื่อดำริตริตรึกก็ผิดเมื่อถกถามก็มิใช่ พุทธะแท้แห่งจิตตนนั้นงามกลมสมบูรณ์ด้วยกุศลธรรมทั้งปวงอันเป็นอยู่อย่างนั้นเอง สมบูรณ์ด้วยญาณภาวะวิเศษทุกประการ สมบูรณ์ด้วยปัญญารอบรู้บริบูรณ์ พุทธะทั้งหลายได้โปรดแสดงธรรม แต่กลับกล่าวว่า "เรามิได้แสดงธรรมอย่างใดเลย มิอาจกล่าวได้ มิอาจกล่าวได้" (ธรรมะมิใช่กล่าวขานได้ด้วยวาจา) ร้อยพันหมื่นคุณวิเศษล้วนเกิดแต่รัตนะล้ำค่าที่มีอยู่แล้วในตนทั้งสิ้น จึงกล่าวได้ว่า "เหนือฟ้าใต้ฟ้า" ธรรมะหนึ่งเดียวเท่านั้น ล้ำเลิศประเสริฐสุด เทียนซั่งเทียนเซี่ยเอว๋ยเต้าตู๋จุน" ผู้บำเพ็ญหากไม่รู้ชัดต่อพุทธะแท้แห่งจิตตน จื้อซิ่งเจินฝอ การกระทำทุกข์กรำบำเพ็ญทุกอย่างไม่ต่างกับฝนอิฐให้เป็นกระจกเงา เหนื่อยตายก็ไร้ผล แต่หากรู้ชัดต่อพุทธะแท้แห่งจิตตน การบำเพ็ญทุกอย่างเปรียบดั่งฝนหยกให้เป็นกระจกเงา ยิ่งขัดยิ่งสว่างใส รัตนะที่หนึ่งคือจุดนี้ O วงนี้กับจุดนี้ อันที่จริงก็ไม่มี แต่เพื่อชี้นำความเข้าใจแก่ผู้คนจำต้องแสดงรูปลักษณ์ของพุทธะแท้แห่งจิตตน ผุ้บำเพ็ญจะได้ไม่หลงในนามสมมุติ หากหลงในนามสมมุติ ก็จะกลายเป็นเศษธุลีธรรม ฝ่าเฉิน จะตรงเข้าสู่ภาวะพุทธะแท้ได้อย่างไร หากกล่าวด้วยหมายว่า O นี่คือ ทวารวิเศษ หุบเขาแห่งจิตญาณอมตะ วิสุทธิคาม จักษุครรโภทร เหล่านี้ล้วนเป็นการชี้นำอันชอบด้วยกลอุบาย คนทั่วไปมักติดขัดอยู่กับอักษร ภาษา จึงยากที่จะประสานสอดคล้องเข้ากับจิตพุทธะแท้ได้ บัดนี้ พระวิสุทธิอาจารย์ได้โปรดแสดงสัญญักษณ์สุญตา O องค์ (ถี่) ญาณ (ซิ่ง) เพื่อโน้มนำให้เห็นความมีอยู่อันวิเศษ ความมีอยู่อันวิเศษคือ คุณ (อย้ง) ชีวะ(มิ้ง) ภาวะสูญตาไม่พ้นความมีอยู่อย่างวิเศษ = ชีวะเป็นคุณ ความมีอยู่อย่างวิเศษไม่พ้นภาวะสูญตา = สงบว่างล้ำเกิน องค์กับคุณ สมานกัน ญาณกับชีวะสมานกัน ก็คือ พุทธะแท้แห่งจิตตน O เป็นตถตาชีวะที่เป็นคุณสงบว่างล้ำเกินอันเป็นอยู่อย่างนั้นเอง รัตนนี้มีจักษุอินทรีย์เป็นตัวประสานให้รู้จักจุดสถิต
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 2/09/2011, 06:42
ตอนที่ 6
ตรีเทพพิทักษ์มหาราชจัดเวียนธรรมจักร
วิถีจิตประทับญาณทวารสืบสานสัจธรรม
ซันกวนต้าตี้จ่วนฝ่าหลุน
ซินฝ่าเจินฉวนอิ้นเสวียนกวน
@ สัจคาถา เจินจิง (บำเพ็ญสมาธิปัญญาคู่กัน)
สัจคาถานี้ อันที่จริงเป้นผลรวมจากหลักธรรมสุดยอดของห้าศาสนา ตั้งแต่คำต้นจนสุดท้าย ทุกอักษรหมายถึง อนุตตรสัทธรรม ความแยบยล มหาราชเราจะอธิบายง่าย ๆ พอเป็นสังเขปดังนี้
- ตัวอักษรตัวที่หนึ่ง หมายถึง นิพพาน อนุตตรภาวะของธรรมะ ศาสนาปราชญ์เรียกภาวะนี้ว่า "วิสุทธิ (จื้อซั่น) ศาสนาพุทธ เรียกว่า พุทธจิตธรรมญาณ (ฝอซิ่ง) (อ้างอิง) "พระโพธิธรรม จากตะวันตกมา หามีอักษรไม่ ล้วนแต่อาศัย ความปราณีต เป็นจิตปรารถนา" ในคัมภีร์วัชรญาณสูตร จารึกไว้ว่า "พึงบังเกิดจิตดดยมิได้ยึดหมาย อิ้งอู๋สั่วจู้เอ๋อเซิงฉีซิน" จิตมิได้ยึดหมายคือ ไม่มีนามรูปเรา ไม่มีนามรูปเขา ไม่มีนามรผุปทั้งหลาย ไม่มีนามรูปกาลเวลา ไม่มีนามรูปธรรมา และไม่มีนามรูปมิใช่ธรรมา จิตนั้นก็คือไม่มีเราเขา ไม่มีเกิดดับ ไม่มียึดหมาย ไม่มีตรงข้าม ไม่มีโลภโกรธ หลง เป็นองค์ญาณตถตาที่เป็นอยู่อย่างนั้นเอง
- อักษรตัวที่สอง หมายถึง เทวภาวะของธรรมะ ที่ศาสนาปราชญืเรียกว่า "ซินหมิน" สนิทใจในอุทรธรรมเดียวกัน ก่อเกิดสร้างสรรค์ร่วมกันกับฟ้าดิน พุทธะเรียกว่า "ฝ่าหลุนอ๋วง ธรรมจักรราชา ธรรมจักรราชา เป็นครรลองธรรม เสมือนกลไกสร้างสรรค์ สิ่งวิเศษสุดสมบูรณ์พร้อมอันหาที่เปรียบมิได้
- อักษรข้างท้าย หมายถึง "องค์กับคุณ" ประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน บำเพ็ญสมาธิปัญญาควบคู่กันไป ถี่อย้งเหออี องค์สงบนิ่ง ปัญญาแผ่บารมี ญาณกับชีวิตร่วมกาย เมื่อใช้ให้เกิดคุณ จะประมาณค่ามิได้ เมื่อแผ่กว้างไปจะประจุเต็มทุกทิศ เมื่อพบบุญสัมพันธ์จะให้ เมื่อบุญสัมพันธ์ผ่านไปจะพัก เมื่อถอยกลับจะแฝงเร้น เมื่อมาจะรับเมื่อกลับจะนิ่ง ปลอดโปร่งสว่างใสทุกขณะ สงบนิ่งเป็นนิจ มีอริยภาพภายใน ศักดานุภาพภายนอก สมบูรณ์ด้วยสภาวะธรรมวิเศษอันแยบยลโดยมิพ้นธาตุธรรมที่เป็นอยู่อย่างนั้นเอง สัจคาถานี้มีโสตอินทรีย์เป็นตัวประสาน รับรู้เข้าสู่ปัญญาญาณเช่นกุญแจไขไปสู่จิต พึงรู้ว่า มีธรรมะแต่มิได้ก่อเกิดคุณาประโยชน์ ธรรมะจะหยุดอยู่ที่ว่างเปล่า ก่อให้เกิดคุณาประโยชน์โดยไม่มีธรรมะ การที่เป็นไปจะยึดหมายในนามรูป ธรรมะคือคุณาประโยชน์ คุณาประโยชน์คือธรรมะ หาก "องค์กับคุณ" ประสานเป็นหนึ่งเดียวกันดังนี้ได้มิใช่พุทธะแล้วจะเป้นอื่นใด
@ ลัญจกร เหอถง (สมถะสัมรวม)
ลัญจกรประกอบมืออุ้มมหาจักรวาลไว้เป็นเอกะธรรม นักปรัชญาได้สัมผัสรับรู้ว่า "มหาจักรวาลคือฉัน ฉันคือมหาจักรวาล" นี่คือ สมานกับความเป็น "ฉันสภาวะใหญ่ ต้าหว่อ" ภาวะนั้นคือ กลับคืนสู่จิตพุทธะมหาเอกภาพของโลก คัมภีร์อี้จิงจารึกว่า "หนึ่งอิน -หนึ่งหยาง เรียกว่าธรรมะ" ยิ่งแสดงให้เห็นชัดถึงหลักสัจธรรมของสภาวะ "รูป - ว่าง" สมานกัน ภายในลัญจกร จุดเริ่มต้นก็คือจุดสิ้นสุด ชวดกับกุนประสานกัน อปมาทารกน้อย อุ้มทารกน้อย ก็คืออุ้มภาวะสูงสุดคือรูปที่เป็นความว่างไว้ ฉะนั้น รัตนะนี้จึงอาศัยรูปอินทรีย์สัมผัส เป็นตัวประสานให้เข้าถึงสภาวะธรรมแท้
อู้เอวี๋ยน : ที่แท้ในนามรูปของไตรรัตน์ แฝงความหมายวิเศษของตถตาไว้ เพียงแต่จิตปุถุชนยากจะหยั่งถึงจิตพุทธะ ความนัยของฟ้าก็จะกลายเป็นจิตใจของฟ้าได้
มหาราช : ฮา ฮา เวไนย ฯ ไม่ต่างจากพุทธะ พุมธะไม่ต่างจากเวไนย ฯ อยู่ที่รู้ตื่นหรือหลับหลงเท่านั้นเอง
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 5/09/2011, 13:54
ตอนที่ 6
ตรีเทพพิทักษ์มหาราชจัดเวียนธรรมจักร
วิถีจิตประทับญาณทวารสืบสานสัจธรรม
ซันกวนต้าตี้จ่วนฝ่าหลุน
ซินฝ่าเจินฉวนอิ้นเสวียนกวน
พระอาจารย์ : "ธรรมะไม่เอ่ยขาน ใช้วาจาให้ธรรมะปรากฏ พุทธะปราศจากนาม ใช้ธรรมะปฏิบัติให้พุทธะปรากฏ การเกิดดับของหมื่นธรรมขันธ์ล้วนเกิดแต่การนำของเมตตากรุณาคุณอันชอบด้วยอุบายทั้งสิ้น หลักธรรมของไตรรัตน์ในธรรมกาลยุคขาวก็เช่นกัน ยังอยู่แต่ว่าจิตใจของสาธุชนจะเข้าถึงได้อย่างไร ตามบุญสัมพันธ์อันเหมาะสมเท่านั้น"
มหาราช : ฐานบุญของเวไนยฯยุคสุดท้ายนี้ เนื่องด้วยผลกรรมในอดีตติดพัน จึงมีน้อยคนนักที่จะเข้าถึงลึกซึ้งต่อไตรรัตน์วิถีแห่งจิตของยานระดับสูง บัดนี้ มหาราชจะอธิบายความแยบยลของไตรรัตน์ที่บำเพ็ญร่วมกันในยานสามระดับให้ฟังอีกครั้งหนึ่ง
@ ญาณทวาร เสวียนกวน (การโน้มนำให้เห็นจริงในเอกะสัจทัศน์ อี้เจินกวนเสี่ยงอิ๋นเต่าฝ่า) ผู้บำเพ็ญปลงเห็นธาตุทั้งสี่ร่วมกายเป็นสิ่งสมมุติ มีแต่หนึ่งจุดญาณทวารเท่านั้นที่เป็นจริง ณ จุดนี้เรียกว่า "ประตูทางตรง" นัยน์ตา หู จมูก ลิ้น ร่างกายล้วนเป็นทางเกิดดับ มีแต่ญาณทวารนี้ ประตูของหนึ่งจุดญาณ ณ จุดนี้ที่ไม่เกิดไม่ดับ คนหมดอายุขัยในโลกแล้ว หากจิตญาณไม่ออกจากประตูทางตรงก็ยากจะหลุดพ้นการเวียนว่ายตายเกิด ทั้งตัวตนมีเพียงจิตญาณที่เป็นจริงทุกอย่างนอกกายไม่ใช่แก่นสาร เหตุนี้จึงควรพิจารณาระลึกถึง "หนึ่งจริง" เสมอ เพื่อมิให้หกโจรภัยพาไปสู่ประตูข้างทางแปรปรวนไปตามสภาพ การกำหนดจิต ณ ญาณทวารจะแยบยลเมื่อพ้นการระลึกมีญาณทวาร ยิ่งนานวันยิ่งปราณีตสุขุม จนปราศจากการรู้หมายในความคิด ทุกอย่างดำเนินได้ดั่งใจโดยไม่พลาดผิด สมานบุญสัมพันธ์ได้เป็นปกติ อายตนะหกสงบเสมอ รับสภาพเสมอ รับสภาพเสมอ สงบเสมอ อีกทั้งล่วงพ้นการเวียนว่ายในชีววิถีหก ทุกอย่างดำเนินไปในกำมือของตนเอง ผู้กำหนดจิต ณ จุดญาณทวารเริ่มแรกให้เก็บความรู้สึกนึกคิดทุกอย่าง ไว้ในความสำนึกคิดเดียว เก็บความคิดหนึ่งเดียวแล้วคุมจิต สุดท้ายจะบังเกิดจิตอันมิได้ยึดหมาย เช่นนี้ ก็จะสำเร็จการ เห็นจริงในเอกสัจทัศน์ (อี้เจินกวน) ได้ หากยึดหมายอยู่บนจุดนั้นไม่ปล่อยวาง หรืออาศัยการปฏิบัตินี้ไปดูแคลนธรรมปฏิบัติวิถีจิตที่ผู้อื่นถ่ายทอดชี้แนะกันเช่นนี้ ก็จะห่างญาณทวารประตูแท้แห่งตนไป ระวังให้จงดี ความหมายแท้จริงของการกำหนดจิต ณ จุดญาณทวาร ก็คือ "ให้คุมจิต"
@ สัจคาถา เจินจิง (คิดอย่างเมตตากรุณามโนทัศน์ ฉือเปยกวนเสียงฝ่า) มหาคุณธรรมล้ำเลิศแห่งพระมหาเมตเตยยะผุ้เก็บงานมบูรณ์ผลในยุคปลายจะได้รู้จากพระนามของพระองค์ พระนามของพระองค์เป็นภาษาสันสกฤต แปลเป็นจีนว่า "เมตตา ฉือ" พระมหาปณิธานเบื้องบนของพระเมตตเตยยะเกิดจากจิตเมตตา ในทัศนของคนทั่วไปความเมตตากรุณาดูจะเหมือนกัน แท้จริงแล้ว กรุณาคือ จิตที่เวทนาสงสาร ใคร่จะฉุดช่วยให้เขาพ้นทุกข์ เมตตาคือ ให้ความสุข เวไนย์ฯ ไม่มีความสุขสบาย จะต้องหาทางให้ แน่นอน จิตพุทธะนั้น บริบูรณ์พร้อมด้วยเมตตากรุณา การบำเพ็ญควรสร้างกุศลกรรมคุณความดีให้มาก หมั่นปลุกฝังรากฐานทานทั้งสามไว้ คุณธรรมล้ำเลิศของพระเมตเตยยะ เน้นหนักที่บำเพ็ญเมตตาจิต ในพระสูตรจารึกว่า พระมหาปณิธานเบื้องต้นของพระองค์คือ "ไม่ทำร้ายให้โทษต่อชีวิต ไม่เบียดเบียนเลือดเนื้อเขา" จากนั้นเรื่อยมา จึงใช้เมตเตยยะเป็นสกุล เราต่างรู้ดีว่า พระศากยพุทธเจ้าเจริญมหาปณิธานจะบรรลุพุทธะท่ามกล่างโลกแห่งความเสื่อมห้าประการอันเลวร้าย อู่จั๋วเอ้อซื่อ เพื่อโปรดสัตว์ให้พ้นทุกข์ นั่นหมายถึง น้ำพระทัยเมตตาอันเป็นที่สุด เมื่อพระเมตเตยยะจะทรงอุบัติมาบำเพ็ญโพธิสัตว์บารมี ยุคกาลของโลกขณะนั้นคือ วิสุทธิแดนดิน (โลกมหาเอกภาพ) พระองค์บังเกิดมหาปณิธานจะสำเร็จพุทธบารมีบนวิสุทธิแดนดิน ให้ทุกคนสุขสบาย ก็แสดงถึงมหาเมตตาอันยิ่งใหญ่ไพศาล ยุคนี้ผู้บำเพ็ญในธรรมกาลยุคขาวสวดท่องสัจจคาถาเมตเตยยะกัน ก็จะบังเกิดจิตปณิธานเช่นเดียวกับพระเมตเตยยะช่วยเหลือผู้อื่นเต็มกำลังทุกโอกาส เพื่อให้เขาได้รับสุขสบาย การกินเจไม่เบียดเบียนชีวิตเขา จึงเป็นเรื่องที่ธรรมปฏิบัติในธรรมกาลยุคขาวให้ความสำคัญ เพราะนั่นคือ "วิถีเจริญเมตตาจิต" ศิษย์ธรรมกาลยุคขาวเคารพเทิดทูนพระเมตเตยยะสรรเสริญพระนาม เอาเมตตาเป็นธรรมปฏิบัติ ซึ่งจะสะท้อนรับสนองตอบกับมหาเมตตาจิตของพระเมตเตยยะ ดังนั้นแล้วจึงไม่เป็นการยากเลยที่จะขึ้นสู่สวรรค์ชั้นที่เจ็ด (พุทธาลัย) เราผู้บำเพ็ญจึงต้องประคองอุ้มชูสัจคาถา พิจารณาไว้เสมอ ระลึกถึงพระพักตร์เมตตาของพระองค์ที่กอบกู้ชาวโลกปรกโปรดด้วยความยินดีทั่วหน้า เราจึงต้องหมั่นแจกจ่ายให้ทานคำนึงถึงเพื่อใคร ๆ ให้มาก ไม่เจาะจงยึดหมายในเจตนา มีแต่จิตเมตตาให้ความอบอุ่นต่อผู้อื่นโดยไม่ถือบุญถือคุณ หากทำเช่นนี้ได้ แน่นอนนักกับการผูกมหาบุญสัมพันธ์กับพระศรีอาริยเมตตรัย ซึ่งจะได้เฝ้าพระพุทธะ สดับธรรมประจักษ์มรรคผลการเวียนว่ายตายเกิด
@ ลัญจกร เหอถง (คิดอย่างจิตทารกบริสุทธิ์ทัศน์ ซื่อจื่อกวนเสียงฝ่า) จุดตำแหน่งชวดกับกุน ประกอบกันในลัญจกร แฝงความหมายสัญญลักษณ์อินหยางสมานกัน อีกทั้งประกอบกันเป็นตัวอักษรคำว่า "ทารก ไห" การอุ้มลัญจกรจึงอุปมาว่าอุ้มทารกน้อย (อุ้มจิตบริสุทธิ์) จิตใจทารกบริสุทธิ์ผุดผ่องดั่งพุทธจิตเป็นจิตปกติปราศจากการแบ่งแยก ชิงชังรักใคร่ ปราศจากรู้ อยาก เสแสร้ง ทิฐิ มีแต่ความบริสุทธิ์ไร้เรียงสา หิว - กิน ง่วง - นอน ไม่จงใจต่อการใด ไม่มีการใดในใจเจาะจง แสดงออกเป็นไปทุกอย่างตามธรรมชาติ ผู้บำเพ็ญทางเป็นไปตามนัยนี้ ประคองจิตไร้เดียงสาได้ทุกขณะเวลาเช่นเดียวกับทารกไร้เดียงสา เป็นไปตามเหตุปัจจัยฟื้นฟูเมตตาจิต แพร่ธรรม ประกอบกรรมดีทุกอย่าง ละเว้นความชั่วทุกประการดังนี้ มิพึงห่วงว่าจะไม่เกิดมรรคผล
มหาราชเราหวังให้ศิษย์ธรรมกาลยุคขาวเข้าใจให้ลึกซึ้งในความหมายแห่งธรรมของคำว่า "ตถาคตเทียนหยาน เทียนหยานหยูไหล" (พระนามพระธรรมาจารย์ หมายถึงความเป็นธรรมชาติโดยธรรมชาติ)
อู้เอวี๋ยน : ถ้าเช่นนั้น คุณวิเศษของไตรรัตน์นับว่าใช้ได้อย่างกว้างใหญ่ไพศาลมาก แต่น่าเสียดาย ศิษย์ธรรมกาลยุคขาวน้อยนักที่จะเวียนธรรมจักรอันวิเศษแยบยลนี้ รู้จักยึดถือแต่นามรูปแล้วถือดี หรือดูถูกลัทธินิกายอื่น สร้างกรรม ถูกสอบ นี่คือ... ไม่เข้าใจความหมายแท้จริงของไตรรัตน์หัวใจพุทธะ ทำให้ผู้อื่นหลงผิด ทำร้ายตนเอง
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 6/09/2011, 00:01
ตอนที่ 6
ตรีเทพพิทักษ์มหาราชจัดเวียนธรรมจักร
วิถีจิตประทับญาณทวารสืบสานสัจธรรม
ซันกวนต้าตี้จ่วนฝ่าหลุน
ซินฝ่าเจินฉวนอิ้นเสวียนกวน
มหาราช : ใช่ บัดนี้ศิษ์ธรรมกาลยุคขาวส่วนใหญ่ เป็นผู้มีใจฝึกฝนบำเพ็ญจริง แต่น่าเสียดายที่ไม่อาจเข้าถึงรู้แท้ต่อความ้หนื่อยากที่พระวิสุทธิอาจารย์จัดไตรรัตน์ ถ่ายทอดไตรรัตน์ให้ จึงทำความยุ่งยากโดยไม่จำเป็นแก่ตนเองและผู้อื่นมากมาย เชื่อว่าผู้บำเพ็ญเหล่านี้ หากทำความเข้าใจหนังสือเล่มนี้ให้ดี คสวามศรัทธามุ่งมั่นต่อธรรมะของพวกเขา จะพวยพุ่งรัศมีหมื่นสายเพื่อธรรมจักรวาลได้
พระอาจารย์ : ขอบพระคุณมหาราชโปรดไขกุญแจใหญ่ที่ลั่นติดธรรมนาวายุคขาวไว้ ยังหวังว่ามหาราชจะไขความผิดที่่มักเิกดขึ้นของชาวโลกผู้ปฏิบัติบำเพ็ญในไตรรัตน์ เพื่อจะได้เคลื่อนธรรมนาวาให้สะดวก และมั่นคงยิ่งขึ้นอีก ทั้งบรรทุกฉุดช่วยคนเดิมให้พ้นทะเลทุกข์ ขึ้นู่ฝั่งธรรมได้มากยิ่งขึ้น
มหาราช : บรรพพุทธาท่านทุ่มเทเหนื่อยใจเช่นนี้ ข้าพเจ้าซาบซึ้งในความศรัทธาจริงจังอย่างยิ่ง ถ้าเช่นนั้น ข้าพเจ้าจะพูดมากอีกหน่อย หวังว่าผู้บำเพ็ญ จะรักคุณค่า ไม่ว่าจุกจิก การบำเพ็ญธรรมด้วยการกำหนดจิตตรงจุดวิเศษทวารเป็นธรรมปฏิบัติที่ศิษย์ธรรมกาลยุคขาวใช้กันมากที่สุด ดังนั้น ในสิบสองชั่วยาม ไม่ว่าจะนั่น นอน เดิน ยืน จงหยุดความคิดโยงใย ยกใจขึ้นเบา ๆ กำหนดตรงจุดญาณทวาร นานเข้าจิตจะปราณีตละเอียด กำหนดโดมิได้กำหนด เข้าถึงสูญตาภาวะได้แต่หากระหว่างการกำหนดจิต เกิดมีมายาภาพ อย่าได้สำคัญหมายว่าเป็นจริง (คิดว่าเป็นญาณวิเศษอภิญญา) สมมุติว่าเห็นทัศนียภาพบนสรวงสวรรค์ หรือเห็นพระโพธิสัตว์เสด็จไปมา หรือเห็นกายธรรมของตนเข้าออก เหล่านี้มิต้องใส่ใจ หากกระหยิ่มยินดี อวดโอ้ มารก็จะเข้าแทรกแซง ทำให้ฟั่นเฝือ การกำหนดจิต ณ จุดญาณทวารเป็นธรมปฏิบัติเพื่อการคุมจิตหยุดคิดฟุ้งซ่าน แต่จะต้องมีผู้รู้จริงหรือพระวิสุทธิอาจารย์ ชี้นำเพื่อป้องกันวิญญาณขันธ์นำพาให้หลงผิดเผลอใจ อย่าคลำทางเอง จะให้โทษมากกว่าให้คุณ อีกประการหนึ่ง ศิษย์ธรรมกาลยุคขาวทั่วไปมักใช้สัจคาถาไปในทางเคราะห์ร้าย หลีกเลี่ยงภัยพิบัติ ฉะนั้น ศิษย์ผู้บำเพ็ญไม่น้อยที่มักจะเข้าใจว่า เมื่อเกิดเหตุร้ายที่ความสามารถของคนไม่อาจแก้ไขได้ จึงกำหนดจิต ณ จุดญาณทวาร แต่ไม่รู้ว่าภัยพิบัตินั้น ไม่เพียงหมายถึงกายเนื้อที่ต้องรับเคราะห์ภัยอันตรายบาดเจ็บเท่านั้น ภัยพิบัติที่แท้จริงคือ การเวียนว่ายเกิดตายมาทุกชาติต่างหาก ยิ่งกว่านั้น การเวียนว่ายเกิดตายก็ด้วยสาเหตุที่จิตฟุ้งซ่าน ปรุงแต่ง เกี่ยวโยงไม่หยุดยั้ง การเวียนว่ายไม่อาจสิ้นสุดได้ จึงควรสยบความฟุ้งซ่าน ปรุงแต่ง ให้จิตสำนึกตื่นขึ้นเสมอ นี่เป็นกลไก การเกิดตายที่แท้จริงของศิษย์ผู้บำเพ็ญ
สัจคาถาที่พระวิสุทธิอาจารย์ธรรมกาลยุคขาวถ่ายทอดให้ในบัดนี้นั้น เป็นพระคาถาสว่างเจิดจร้ายิ่งใหญ่ที่สยบมาร เป็นพระคาถาหมดจดสดใสที่พ้นไปจากเคราะห์ภัยทั้งปวง ผู้บำเพ็ญหากเข้าใจความแยบยลนั้น ได้ในขณะที่ทะเลใจปั่นป่วน บ้าคลั่ง ฟุ้งซ่าน ปรุงแต่งจนไม่อาจกำราบได้นั้น เพียงใช้จิตศรัทธาแท้จริงท่องพระคาถาในใจสองสามจบ อารมณ์ฟุ้งซ่านปรุงแต่งก็อันตรธานไป ดุจดั่งแสงอาทิตย์สาดส่อง เมฆหมอกย่อมจางหายไปฉันนั้น ผู้บำเพ็ญหากหมั่นรักษาพระคาถานี้เสมอ จะไม่เพียงผูกอริยสัมพันธ์ไปสู่ชุมนุมอริยหลงฮว๋ากับพระศรีอารยเมตตรัยได้ นานวันเข้าจนภาวะนั้นประณีตลื่นเรียบ สวดท่องเหมือนมิได้สวดท่อง จิตสงบนิ่ง การเวียนว่าย (ของจิต) ยุติลง จึงจะรอดพ้นเหตุร้ายภัยพิบัติได้จริง อีกประการหนึ่ง ที่ผู้บำเพ็ญอุ้มลัญจกรกราบพระกันทุกวันนั้น หากจิตบริสุทธิ์ไร้เดียงสา จะห้าร้อยกราบ หนึ่งพัน สองพัน สามพันกราบ... ขณะนั้นจิตสงบนิ่ง ไม่มีความคิดใด ๆ เลย สมาธิอยู่กับการกราบ หากทำความปราณีตได้เสมอไม่ขาด ไม่เพียงขณะถวายธูปเท่านั้น ในชีวิตประจำวัน จิตก็บริสุทธิ์สงบนิ่ง กราบจนมิรู้หมายว่ากำลังกราบ... เมื่อถึงภาวะนี้ได้ ก็จบสิ้นความทุกข์ของการเวียนว่ายเกิดตายได้เอง ที่น่าเสียดายคือ ปัจจุบันศิษย์ธรรมกาลยุคขาว น้อยคนนักจะลึกซึ้งในรัตนะวิถีแห่งจิตนี้ เห็นการถวายธูปกราบพระเป็นเพียงรูปแบบพิธีการ ไม่รู้ว่าขณะนั้นคือ การค้นหาสัทพุทธาในตน น่าเสียดายแท้ ! สุดท้ายที่ใคร่จะเน้นสักหน่อยคือ ไตรรัตน์สัจธรรม แม้จะโปรดลงตามเกณฑ์กำหนด เป็นรัตนะวิเศษล้ำเลิศแฝงเร้น แต่ศิษย์ธรรมกาลยุคขาวจะต้องจำไว้ว่า วิถีธรรมเสมอภาคกันไม่มีสูงต่ำ ธรรมะไม่มีสูงต่ำ อยู่ที่สำนึกรู้ช้าเร็วกว่ากัน ซึ่งเป็นไปตามบุญวาระและพื้นที่ของแต่ละคน ผู้บำเพ็ญบ้างอาศัยชี้นิ้วเห็นจันทร์เพ็ญ บ้างสำนึกรู้ได้ฉับพลัน บ้างด้วยทัศนะพิจารณา บ้างด้วยกำหนดจิต ณ ทวารวิเศษ บ้างอาศัยเมตตาจิต บ้างด้วยจิตทารกบริสุทธิ์ บ้างกำหนดหมายด้วยพระคาถา หรืออาศัยการน้อมกราบบูชาพระเป็นเครื่องนำทาง ขอเพียงปฏิบัติบำเพ็ญตามหลักธรรมไม่หน่ายหนี วิริยะ ดำเนินเรื่อยไปอย่างมั่นคง ไม่แปรเปลี่ยนตลอดชีวิต ตั้งปณิธาน เจริญปณิธาน ดำรงจิตเสมอภาค ฉุดช่วยตนฉุดช่วยท่าน สุดท้ายล้วนได้กราบพระฯ สดับธรรมได้รับพยากรณ์กำหนดจากพระเมตเตยยะ ณ งานชุมนุมพระอริยะนาคะภัทระหลงฮว๋า ประจักษ์มรรคผลตนได้อย่างแน่นอน
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 6/09/2011, 00:20
ตอนที่ 6
ตรีเทพพิทักษ์มหาราชจัดเวียนธรรมจักร
วิถีจิตประทับญาณทวารสืบสานสัจธรรม
ซันกวนต้าตี้จ่วนฝ่าหลุน
ซินฝ่าเจินฉวนอิ้นเสวียนกวน
พระอาจารย์ : คืนนี้ พระมหาราชได้เหน็ดเหนือยอรรถาธรรมอันสูงส่งเลิศล้ำด้วยหลักธรรมลึกซึ้งแก่ศิษย์ ธรรมกาลยุคขาวของข้าพเจ้า ช่างวิเศษยิ่งนักแล้วหวังเป็นอย่างยิ่งว่า ผู้บำเพ็ญในโลก จะไม่ยึดหมายในความเห็นตน จะไม่ถูกอักษรข้อความ นามรูปสกัดกั้นไว้ ธรรมปฏิบัติทุกประตูสนองรับบุญสัมพันธ์นั้น ๆ จุดหมายปลายทางล้วนเพื่อนำญาณเดิมให้จิตใส ใจสว่าง พ้นการเวียนเกิดตาย ฉะนั้น จึงกล่าวว่า หากใครเห็นเราด้วยรูป วอนเราด้วยเสียง ผู้นั้นดำเนินมิจฉาธรรมะ ไม่อาจเห็นตถาคต ศิษย์เมธีทั้งหลายจะไม่รู้ตื่นตามนี้ได้หรือ
อู้เอวี๋ยน : วันนี้ศิษย์โชคดีมาก ได้น้อมสดับมหาราชเจ้าโปรดเวียนมหาธรรมจักรไตรรัตน์ธรรมกาลยุคขาว ได้รับพระมหากรุณาธิคุณยิ่งนัก ขอน้อมกราบขอบพระคุณ ณ ที่นี้ หวังว่าพี่น้องผู้ร่วมบำเพ็ญในโลกและอาวุโสทั้งหลายจะได้รับรู้ด้วยตนเป็นอย่างดี ธรรมวิถีแห่งจิตของมหาราชเจ้าที่ได้โปรดแสดง คือ "การฉุดช่วยตยฉุดช่วยท่าน" นั่นเอง
พระอาจารย์ : คืนนี้เวลาดึกแล้ว เราศิษย์อาจารย์พากันกราบลามหาราชเจ้ากันเถอะ
มหาราช : ระฆังกังวาน พร้อมกันจัดระเบียบแถว ส่งพระบาท
พระอาจารย์ : มิกล้ารับ มิกล้ารับ อู้เอวี๋ยน ตามอาจารย์ขึ้นอาสน์บัวมา หลับตาลอยขึ้นได้ ถึงตำหนักพระแล้ว จิตญาณของอู้เอวี๋ยนกลับเข้าร่างเดิม
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 6/09/2011, 00:55
ตอนที่ 7
ในด่านจื่อหยาง พร่างพรายไม่สิ้น ดินฟ้าสร้างสรรค์
ฟ้าบรรจบกาล เทียนเฝิงบรรพจารย์ ชี้ทางตรงจุด
จื่อหยางกวนเน่ยเมี่ยวเจ้าฮว๋า
เทียนเฝิงจู่ซือจื่อเจิ้งลู่
ธรรมกาลฟ้า ครรลองพา มหาโลก
ธรรมชาติปรก มิหกหัน ทุกกาลเกิด
บรรพธรรม งานฟื้นฟู "หยู" ชูเชิด (หมายเหตุ หยู ศาสนาปราชญ์)
พุทธะเกิด เพื่อเทิดจัด ปราชญ์อริยา
เทียนหลี่หลิวสิงเปี้ยนต้าเซียน หยานก้วนกู่จินอู๋เต่าเตียน
กู่เฟิงฉงเจิ้นหยูตังอวิ้น ฝอจู้เฉินซื่อเถียวเซิ่งเสียน
เราคือ
พระพุทธบรรพจารย์เทียนหยาน (ธรรมชาติจากฟ้า)
พระอาจารย์ของเจ้า วันนี้สนองรับ
พระแม่องค์ธรรมทรงบัญชา เหินเมฆล่องลอยมา
น้อมสู่ตำหนักฟ้า กราบ
พระแม่ฯทรงเมตตาแล้ว
ยกพู่กัน จำนรรจ์จด หนังสือบท กระบะทราย
ด้วยหน้าที่ สัมพันธ์หมาย เพื่อเวไนย ได้ชุบชู
เทพฯคนร่วม ทำงานฟ้า ผู้ศึกษา จะต้องรู้
อย่าดื้นติด ผิดทางลู่ ศักดิ์สิทธิ์รู้ ลิขิตธรรม
มีธรรมเป็น เช่นพุทธะ ธรรมเลิกละ ศักดิ์สิทธิ์หาย
ศึกษาธรรม บำเพ็ญหลัก จงรู้รักษ์ จิตกว้างไกล
ท่องสวรรค์ ดุสิตไป ให้จิตกว้าง ดั่งว่าไว้
หลักธรรมทัศ - นาไป ไม่สอบใจ ให้ยากเย็น
ถีปี่เอี๋ยนเซวียน ซาผันจู้ซู
เปิ่นสู่อิ้งเอวี๋ยน เอว้ยจิ้วจ้งเซิง
เสินเหยินเหอปั้น ชันเอี๋ยนจือจื่อ
เซี่ยม่อจื๋อเพียน ซิ่นจีซิ่นหลี่
หลี่ไจ้ฝอเซียน ซือหลี่เสินไหม
เสวียเต้าชิวจื่อ จุนหลี่ซินควน
เทียนฝอเอวี้ยนจิ่ง อิ๋วจี้อี้หยาน
ปิ่งหลี่เอวี้ยกวน จื้ออู๋เข่าหนัน
ไฮ พัก
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 7/09/2011, 12:18
ตอนที่ 7
ในด่านจื่อหยาง พร่างพรายไม่สิ้น ดินฟ้าสร้างสรรค์
ฟ้าบรรจบกาล เทียนเฝิงบรรพจารย์ ชี้ทางตรงจุด
จื่อหยางกวนเน่ยเมี่ยวเจ้าฮว๋า
เทียนเฝิงจู่ซือจื่อเจิ้งลู่
ปลื้มปิติ ที่ประพันธ์ งานบททอง
กระบะรอง ให้โอวาท ปราชญ์ทั้งหลาย
ผู้บำเพ็ญ เป็นชนชั้น ปัญญาไกล
ทิฐิหมาย รู้วางลง ปลงเท็จจริง
สี่เอวี้ยจู้ซุจี้จินเอี๋ยน ซาผันหลิวซวิ่นอิ่นเหลียงเสียน
ซิวเต้าจือเจ่อจื้อฮุ่ยกว่าง เยิ่นซื่อเจินเจี่ยอู๋จื๋อเพียน
สำแดงฤทธิ์ ศักดิ์สิทธิ์บ้า ฟ้าเมินถาม
สัจธรรม ความเรียบง่าย หมายเหมาะกว่า
คนสื่อสาน เป็นสะพาน งานของฟ้า
เซียนพุทธา หาใช่ไม่ เขากายคน
ไกว้ลี่ล่วนเสินเทียนจื้อฮุ้ย ผิงอี้เจินหลี่จุ้ยซื่อหยาน
เทียนไฉซุยซื่อเทียนเฉียวตัง อี้ซื่อฝันเซินเฟยฝอเซียน
อักขระ กระบะทราย หมายนำพา
เห็นมิจฉา สัมมาทัศน์ ทางสัจยิ่ง
โองการฟ้า ทุกวาจา ถ้อยคำจริง
มิให้อิง สิ่งมิจฉา วาจาตน
หลวนจีจือเหวินสู่ฟังเปี้ยน เจิ้งเสียจื่อผิงเจินหลี่กวน
จวี้จวี้เจินเอี๋ยนเจินเทียนมิ่ง ยั่วเซ่อซื่อเสินโหย่วเสียเอี๋ยน
ผู้เรียนรู้ ดูจำแนก แยกเอาไว้
ส่องกลางใจ ธรรมอยู่ใน จักษุปัญญา
ให้โดยชอบ นอบน้อมนำ ทำงานฟ้า
ไม่ท้วงว่า จะถูกผิด ปิดปากปรุง
ชันอู้จือจื่อเฟินฉวี่เส่อ เต้าไจ้ฮุ่ยเอี่ยนเจ้าซินเถียน
เทียนเต้าเปี้ยนหลี่เชียนหยั่งเซียน ปู้เจิงซื่อเฟยม่อโข่วเจียน
กล่อมเกลานำ ตามบุญมี มิดึงดัน
เท็จจริงนั่น ฟ้าท่านใส รู้ไปสิ้น
ยุคขาวธรรม นำคนเดิม เสริมชีวิน
ศิษย์เดินดิน ทูตสวรรค์ ชั้นเซียนมา
สุยเอวี๋ยนตู้ฮว่าม่อเฮ่าเปี้ยน ซื่อเจินซื่อเจี่ยเทียนหมิงหยาน
ไป่หยางต้าเต้าจิ้วเอวี๋ยนจื่อ จูถูเจียซื่อเทียนสื่อเซียน
ถือศีลสัตย์ ปฏิบัติ เป็นแบบอย่าง
ตรงแนวทาง ข้างหน้าเขา เสาธงแน่
หมื่นเคี่ยวกรำ ทดสอบใจ ไม่ถอยแพ้
มั่นมิแปร ธรรมะแกร่ง แรงหยัดยืน
อี่เซินจั้วเจ๋อจุนฝอเจี้ย เปียวกันเจิ้งจื๋อลี่เหยินเฉียน
อวั้นปันเข่าหมออู๋ทุ่ยจื้อ เต้าซินฉือเหิงอี้ลี่เจียน
จำแนกอย่าง "ทางไกลรู้ กำลังม้า"
"กาลเวลา ยิ่งยาวไกล รู้ใจคน"
โลกอริยะ จะโลกใด ใจส่งผล
ทุกสิ่งดล บันดาลพา มหาโลก
ลู้เหยาหม่าลี่จื้อเฟินเปี้ยน ซื่อจิ่วหยินซินตังหญุเจี้ยน
หลี่เทียนเชิ่งอวี้อี้ซินเจ้า ผิงฉังจือซื่อจี๋ต้าเซียน
ธรรมจริงนัก หลักธรรมตรง โองการฟ้า
จริงวาจา ปฏิบัติ สัทธะล้วน
บำเพ็ญมรรค รัตนตรัย ไม่เรรวน
ควบม้าด่วน แทนอาจารย์ งานแพร่ธรรม
เต้าเจินหลี่เจินเทียนมิ่งเจิน เอี๋ยนเจินสิงเจินต้าเต้าเฉวียน
ซึตี้ซิวฉี่ซันเป่าลู่ ที่ซือโจว๋หม่าป่าเต้าฉวน
ฮา ฮา พัก
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 8/09/2011, 04:00
ตอนที่ 7
ในด่านจื่อหยาง พร่างพรายไม่สิ้น ดินฟ้าสร้างสรรค์
ฟ้าบรรจบกาล เทียนเฝิงบรรพจารย์ ชี้ทางตรงจุด
จื่อหยางกวนเน่ยเมี่ยวเจ้าฮว๋า
เทียนเฝิงจู่ซือจื่อเจิ้งลู่
จงรู้เกณฑ์กำหนดวาระหนา ขอเพียงศรัทธาเพียรธรรม (ซีสืออวิ้นซี ซิวเต้าเอว๋ยเฉิง) จงพ้นจากทุกข์ห้วงเหวโลกีย์กัน
ผู้ไร้บุญสัมพันธ์จะเข้าใจไหม ?. ผู้มีบุญสัมพันธ์ย่อมพบการถ่ายทอดวิถีธรรมจริงได้ อย่าสูญค่าเวลาชีวิตกาย พลังญาณสูงส่งให้คงไว้
บำเพ็ญสามสิ่งวิเศษในกายตนให้จงดี (จิง ชี่ เสิน กายธาตุ พลังธาตุ วิญญาณธาตุ) บริสุทธิ์หมดจดด้วยความมุ่งมั่นงามสง่าน่าคร้าม
ประกาศสัจธรรมโน้มนำชาวโลกแทนฟ้า อรรถาธิบายความในจากเบื้องบน เบิกวิถีธรรมนำคนหลับหลงให้ตื่นใจ
สนองรับเกณฑ์กำหนดวาระหนา ธรรมพงศสจริงแท้ปรกแผ่โปรดลง (อิ้งสืออวิ้นซี เจินจงผู่เซี่ย)
แจกแจงวิถีที่ครั้งโบราณมามิให้รั่วไหล ทวารวิเศษ รหัสคาถา ลัญจกร ฉุดช่วยญาณเดิมทั้งชายหญิง ยุคสามปลายกัปหนอ ธรรมะกับภัยพิบัติพร้อมกันลงมา พายุ วาตะ อัคคี มาถึงพร้อมกัน หากมิใช่เบื้องบนทรงจัดการแล้วจะเป็นใคร นั่นคือ บาปร้ายที่คนในโลกทำให้เป็นไป
มิใช่สิ่งศักดิ์สิทธิ์จะเหนื่อยยากมากความ ห่วงใยเวไนยฯต่างได้รับเคราะห์กรรม บาปหนา โรคหนักมิอาจรักษา โอถวิเศษมิอาจเยียวยา หลงทางลืมตนเหมือนไม่สนใจใยดี ควบม้ามาฉุดก็ไม่สะเทือน คนดีก็ดีได้ คนร้ายยังคงร้าย แต่น่าเศร้ามากกว่าน่ายินดี
ยิ่งถลำยิ่งดิ่งลึก อนิจจา ! จะให้ถึงก้นเหวหรือไฉน ที่สุดของคนเอ๋ย... วิญญาณผ่านสถานตรวจสอบตรงทางสามแพร่ง จำแนกบาปบุญรับผลต่างกัน
ที่ด่านจิ่วหยางกวน แบ่งแยกหยกกับหิน ณ พุทธาลัย บุญได้เลื่อนขึ้นไป บาปต้องตกต่ำคร่ำทุกข์ในนรกภูมิ
ดังนั้น รวมทั้งผู้ทำลายต่อต้านหรือผิดต่อทางธรรม คุณหรือโทษเล็กน้อยก็ชัดเจน เห็นสภาพชาวโลกในปัจจุบัน
เซียนพุทธาต่างมิอาจอดใจ มิอาจปล่อยให้แหลกเหลว สิ่งศักดิ์สิทธิ์กับคนจึงช่วยกันจารึกเหตุการณ์ท่องพุทธาลัย
กู่ก้องร้องเรียกให้มาบุญแต่จะมีสักหนึ่งสองในร้อยคนก็ทั้งยากที่จักเห็นทางอริยะสำคัญกว่าทางโลก ต่างปฏิเสธเบี่ยงบ่าย บรรลุได้นั้นยากนัก
สิบหล่นเสียเก้าคิดดูเถิด... เหนื่อยยากเพื่อเวไนยฯ เจ็บป่วยเพื่อเวไนยฯ แต่เดิมทีเวไนยฯหรือคือพุทธบุตร จมดิ่งนานมา หลงลึกนานมา บัดนี้
พระแม่องค์ธรรมทรงโปรดฯ อู้เอวี๋ยนได้ท่องทั่วนรกสวรรค์ด้วยใจปิติกระตือรือร้น ไม่ย่นย่อต่อความลำบาก เที่ยวชมแดนอริยะ แปลกตา จารึกเหตุการณ์สถานที่ตามความเป็นจริง เพื่อแปรโลกสู่เอกภาพ กลับสู่ความดี อีกทั้งให้ได้แสวงหาอาจารย์ขอรับวิถีธรรมบำเพ็ญจริง ได้หนทางสว่าง ฉุดช่วยหมื่นล้านดวงญาณต่อไป อันเป็นงานเร่งด่วน เมื่อหนังสือนี้ได้เสร็จสิ้น ยังจะเอื้อคุณประโยชน์ต่อแดนไกล แปรสหาโลกให้เป็นสระบัวบาน เป็นสิ่งงามแท้วิเศษยิ่งหรือมิใช่อันหนังสือนี้มิกล่าวเกินการ เรื่องของวิสุทธิสถานเป็นจริงอยู่ตรงหน้า พึงค้นหาที่มา... เราถ่ายทอดข้อความกันทั้งคืน ทำงานกันทั้งวัน วันก่อนที่ท่องเที่ยวสถานตรวจสอบวิญญาณผู้ตายปากทางสามแพร่ง เรื่อยต่อไปยังชุ่ยเอวี๋ยซันบรรพต รัตนะตำหนัก "ตรีเทพพิทักษ์มหาราช" แต่ยังมิได้เห็นวิญญาณผู้ตายถูกสอบสวนลงโทษด้วยประการใด คืนนี้ได้รับพระโองการฯ กำหนดให้ชมเก้าเก้าด่านจื่อหยาง ดูการแบ่งแยกบาปบุญ ให้คุณให้โทษ บัดนี้ได้เวลา อู้เอวี๋ยนสงบใจ ท่านจอมเทพพิทักษ์ธรรมได้โปรดคุ้มครองตำหนักพระ เราจะออกเิดินทาง
อู้เอวี๋ยน : ศิษย์เรียบร้อยแล้วขอรับ น้อมรอเวลาออกเดินทาง
พระอาจารย์ : คืนนี้ จะนำเจ้าไปยังเก้าเก้าด่านจื่อหยาง ท่องเหตุการณ์จริง บันทึกงานจำแนกบาปบุญคุณโทษของผู้บำเพ็ญ ดูเหมือนอู้เอวี๋ยนเจ้าจะมีความในใจ
อู้เอวี๋ยน : ศิษย์มิได้มีความในใจ แต่รู้สึกแปลกใจ จำได้ว่าหนังสือท่อง จิ่วหยางกวน พิมพ์ออกมาแล้ว เหตุใดพระอาจารย์ยังจะนำศิษย์ไปเยี่ยมชมอีก อย่างนี้จะมิเป็นการซ้ำซ้อนหรือขอรับ
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 8/09/2011, 05:01
ตอนที่ 7
ในด่านจื่อหยาง พร่างพรายไม่สิ้น ดินฟ้าสร้างสรรค์
ฟ้าบรรจบกาล เทียนเฝิงบรรพจารย์ ชี้ทางตรงจุด
จื่อหยางกวนเน่ยเมี่ยวเจ้าฮว๋า
เทียนเฝิงจู่ซือจื่อเจิ้งลู่
พระอาจารย์ : เจ้าถามได้ดี ครั้งนี้เรารับพระโองการบัญชาให้ท่องพุทธาลัย จุดหมายอยู่ที่จะเอาเหตุการณ์ขั้นตอนของผู้บำเพ็ญที่ได้รับธรรมะแล้ว ผ่านการตรวจสอบจากเทพกรทุกฝ่ายในฟ้าดินอันเที่ยงธรรมจนไปถึงพุทธาลัยได้อย่างไร อีกทั้งยังจะขอให้เทพกรทุกฝ่ายได้โปรดแสดงธรรมเพื่อเผยแผ่ลงในหนังสือให้ชาวโลกได้ศึกษาบำเพ็ญ เนื่องจากผู้บำเพ็ญได้รับธรรมะแล้วจะต้องผ่านการตรวจสอบจากด่านเก้าเก้าจื่อหยังกวน เพื่อจำแนกฐานะสูงต่ำ เราจึงต้องรับพระโองการบัญชาไปเยี่ยมชมที่นั่น
อู้เอวี๋ยน : เป็นเช่นนี้เอง ศิษย์เข้าใจแล้วขอรับ
พระอาจารย์ : คืนนี้เราจะเรียกนกกระเรียนเซียน ให้เป็นพาหนะทุ่นแรงในการท่องเที่ยว นโม... นกกระเรียนเซียนได้รับพระบัญชาบินมาหน้าตำหนักพระ เธอช่างงดงาม ปีกขนสะอาดสะอ้าน ไม่มีจุดด่างแม้แต่น้อย ขาวบริสุทธิ์ประกายวาว ความสูงประมาณได้สามฟุต พระอาจารย์ ศิษย์ ขึ้นนั่งบนหลังกระเรียนเซียนทะยานฟ้าสีครามสู่ห้วงเวหาสุดสายตา เมื่อมองลงมายังโลกธุลีดิน แสงไฟระยับดั่งดาวหกหัว ท้องฟ้าเวิ้งว้างมิรู้ที่สิ้นสุด
อู้เอวี๋ยน : กระเรียนเซียนทะยานพุ่งไป มั่นคงดั่งสายฟ้า พระอาจารย์ได้โปรดอธิบายหน่อยขอรับ
พระอาจารย์ : จะบอกเจ้า เขาคือกระเรียน มีอายุกว่าหนึ่งพันปี จำศีลอยู่ที่ยอดเขาคุนหลุน ไม่กินชีวิตเลือดเนื้อ และธัญพืช กินน้ำค้างกับลม ไม่เพียงจำศีลทำสมาธิบำรุงเลี้ยงกายธาตุ พลังธาตุเท่านั้น ยังออกหากจากชาวโลก อยู่กับธรรมชาติอิสระ บำเพ็ญเช่นนี้ต่อไปอีกร้อยปีจะถอดร่างทะยานฟ้า บรรลุมรรคผลแห่งเซียน
อู้เอวี๋ยน : จริงหรือขอรับ... จะเห็นได้ว่าการบรรลุมรรคผลเกิดจากการบำเพ็ญเพียร ใจแกร่งสำเร็จหมาย ได้สุขไม่สิ้น กระเรียนยังเป็นเช่นนี้ได้ คนจะไม่ได้หรือไร
พระอาจารย์ : ผู้มีความมุ่งมั่นยั่งยืนก็จะไม่ยาก คนเป็นสัตว์ประเสริฐล้ำค่า ครบอาการสามสิบสอง หากใจแกร่งบำเพ็ญธรรม ย่อมสำเร็จได้ บัดนี้เป็นบุญวาระฟ้าปรกโปรดถ่ายทอดวิถีธรรมจริง มีบุญรับไปถนอมรักษาไว้ มุ่งใจบำเพ็ญจนถึงที่สุด จะกลัวไปไยว่า จะไม่พ้นจากทะเลทุกข์ จะกลัวไปไยว่าจะไม่บรรลุผล ระหว่างศิษย์อาจารย์สนทนาธรรมไป พลันก็ผ่านสถานตรวจสอบวิญญาณผู้ตาย ล่วงข้ามชุ่ยเอว๋ยซันบรรพต (ตำหนักทำการของตรีเทพพิทักษ์มหาราชเจ้า) มองไปไกลข้างหน้าเห็นกำแพงใหญ่ แสงไฟระยับ นอกกำแพง หญ้าสูงหนาทึบ มองไปทางตะวันออกเฉียงใต้ มีทางใหญ่สามสายผ่านไปถึงหน้าประตูใหญ่ของกำแพงที่ล้อมรอบนั้น
อู้เอวี๋ยน : ที่นี่คงเป็นด่านเก้าเก้าจื่อหยางกวน เป็นแน่ขอรับ
พระอาจารย์ : ใช่แล้ว ภายในด่านมีสถานตรวจสอบลงโทษบาปบุญของผู้ได้รับธรรมะแล้ว เราลงจากกระเรียนเซียนได้แล้ว ชมการทำงานของแต่ละฝ่ายในด่าน เพื่อจารึกหนังสือ พูดจบ พระอาจารย์บอกให้กระเรียนเซียนร่อนลงข้างทางพักรออยู่ในหมู่ไม้ ทั้งสองเดินสู่ประตูใหญ่ ไม่ทันกี่ก้าวก็ได้ยินเสียงประตูเปิด เทพกรหลายท่านพร้อมด้วยเทวมาตย์เดินออกมาคารวะพระอาจารย์
เทวมาตย์ : ผู้น้อยรับบัญชาจากองค์เจ้าตำหนักออกมาต้อนรับ ห้องรับรองไม่ไกลจากที่นี่นัก พระบรรพจารย์ เจ้าตำหนักรออยู่ในห้องโถงนานแล้ว กราบทูลเชิญพระอาจารย์ เชิญอู้เอวี๋ยน
พระอาจารย์ : มิต้องมากจริยา น้ำใจไมตรีจากพระบรรพจารย์เราจะกล้ารับอย่างไรได้ อู้เอวี๋ยน รีบคารวะท่านเทวมาตย์ อย่าเสียจริยา
อู้เอวี๋ยน : ผู้น้อยกราบคารวะท่านเทวมาตย์ ทุกคนเดินเข้าประตูด่านไป กำแพงสูงมากอย่างกับกำแพงเมืองโบราณ ภายในด่านมีที่ว่างกว้างใหญ่ ซ้ายขวาหน้าหลังมีพระวัชระพิทักษ์ธรรม องค์สูงใหญ่ ยืนทะมืนรักษาการณ์อยู่สิบกว่าองค์ ทุกองค์หุ้มเกราะสะพายดาบปฏิบัติหน้าที่น่าเกรงขาม เงยหน้าขึ้นเห็นแผ่นป้ายคำว่า "เก้าเก้าจื่อหยางกวน" แขวนไว้เหนือประตูด่านฉาบทองวาววับ อุ้เอวี๋ยนเดินตามพระอาจารย์พลางชมดู พอเข้าประตู เหล่าวัชระพิทักษ์ธรรมกับพระอาจารย์ต่างก็โค้งคารวะซึ่งกัน จากนั้นเทวมาตย์ดำเนินนำหน้า พากันไปตามทางใหญ่ในด่าน ชั่วขณะก็มาถึงหน้าตำหนัก แหงนคอตั้งบ่าเห็นอาคาร ตำหนักโอ่อ่ามีป้ายใหญ่เหนือประตูว่า "เสินหยางเตี้ยน" แสงทองวาววับ กลอนคู่สองข้างประตูความว่า " คุณโทษแจ่มแจ้งฤาแสร้งปิดได้ หลักฟ้าเมี่ยงไซร์ไม่ช่วยบิดเบือน กงกั้วชิงหมิงฉี่เหนิงชีหมัน เทียนหลี่จื้อกงหาวอู๋ซือฉิง " ผนังหินด้านข้างยังมีอักษรโบราณจารึกอยู่อีกไม่น้อย อู้เอวี๋ยนตั้งใจอ่าน แต่ต้องหยุด เมื่อเห็นพระบรรพจารย์เจ้าตำหนักเสด็จดำเนินมาต้อนรับ พระองค์ช่างเรียบง่ายเป็นกันเองยิ่งนัก
พระอาจารย์ : รบกวนพระองค์ขณะทรงงาน เสียมารยาทแท้ ขอเจ้าตำหนักท่านโปรดอภัย
พระบรรพจารย์ : บรรพจารย์ท่านเหนื่อยยาก กรำลมกรำฝน
องค์เจ้าตำหนัก : เพื่อฉุดช่วยมวลเวไนยฯ... เชิญเข้าพักในตำหนักสักครู่
อู้เอวี๋ยน : ศิษย์ผู้น้อยกราบพระบาทองค์เจ้าตำหนัก (พระบรรพจารย์) ขอจงทรงอริยสำราญ
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 9/09/2011, 16:40
ตอนที่ 7
ในด่านจื่อหยาง พร่างพรายไม่สิ้น ดินฟ้าสร้างสรรค์
ฟ้าบรรจบกาล เทียนเฝิงบรรพจารย์ ชี้ทางตรงจุด
จื่อหยางกวนเน่ยเมี่ยวเจ้าฮว๋า
เทียนเฝิงจู่ซือจื่อเจิ้งลู่
พระบรรพจารย์ : มิต้องจริยา (กล่าวพร้อมกับนำดำเนินเข้าตำหนัก) อู้เอวี๋ยนเดินตามหลังพระอาจารย์ เห็นภายในตำหนักสงบสดใสสง่าน่าเกรงขาม เหนือผนังห้องโถงมีป้ายอักษรทองข้อความว่า "หวงเอินเห่าตั้ง" (พระมหากรุณาธิคุณ พระอนุตตรธรรมเจ้า) อักษรบนป้ายมีชีวิตชีวา สดุดตาเหลือเกิน ทางซ้ายมือขอบผนังมีคติพจน์ว่า หนึ่งถามหนึ่งตอบ สอบถี่ถ้วนความ อริยธรรมสูงล้ำ มิกล้าสุ่มให้ คุณโทษเส้นใย ส่องใสเที่ยงธรรม
อี๋เวิ้นอี้ต้า เวิ่นชิงเสิ่นเสียง เซิ้งเต้าเอว๋ยจุน ปู้กั่นล่วนผิง เซียนเห่ากงกั้ว กงเจิ้งหมิงเติง
หนึ่งสอบ "กงฉัง" สองโองการฟ้า สามตามบุกเบิก
สี่ชื่อตำหนัก ห้านำพารับรอง หกชื่อสกุล
เจ็ดแจ้งปีเดือนวัน สอบแต่ละอย่าง เก้่าเก้าปากด่าน
ช่างไร้วาสนา เมธาน้อยคน เริ่มต้นไตรรัตน์
เพียงชื่อถือธรรม ไม่เพียรบำเพ็ญ ไม่เรียนยังรวน
สำเร็จยากแท้ ปลุกตื่นญาณเดิม
อีเข่ากงฉัง เอ้อตุ้ยเทียนมิ่ง ซันเจียไคฮวง
ซื่อฉาถันหมิง อู่ตุ้ยอิ๋นเป่า ลิ่วสวินหมิงจื้อ
ชีถียื่อเกิง อีอีเข่าเจิ้ง จิ๋วจิ่งกวนโข่ว
จื่อจงเฟยฝู เส่าเหยินเสียนซี ชูโซ่วซันเป่า
เอว๋ยกว้าต้าหมิง ปู้ซิวปู๋อู้ อี้ไป่อี้หมิง
เต้าหนันเฉิงอี่ ถี่สิ่งเอวี๋ยนหลิง
อู้เอวี๋ยนอ่านจบหันมาทางผนังขวา ยังมีคำเตือนอีกผืนหนึ่งว่า
รู้จบสิ้นเวรกรรมในวันนี้ ด้วยทุกข์มีติคตามกรรมก่อนเก่า
อย่ากล่าวโทษชาตินี้ทุกข์หนอเรา แต่รู้เจ้าเหตุต้นตนทำมา
อย่าถอนใจไยธรรมบำเพ็ญยาก อดีตชาติเจ้าเป็นเช่นไรเล่า
หากชาตินี้บำเพ็ญง่ายสบายเบา ตัวของเจ้าคงใสไม่ติดคาว
หากไร้กรรมทำผิดติดตัวมา มิห่วงว่าทุกข์กรรมติดตามจ้อง
บำเพ็ญนี้มีทางต่างกันสอง บุญสนองสูงส่งแท้แม้ศรัทธา
จินยื่อจือเหลี่ยวเนี่ย ซู่สีขู่เซียงสวิน
ม่อเอวี้ยนจินเซิงขู่ เชวี่ยจือเฉียนซื่ออิน
ม่อทั่นชิวเต้าหนัน ตังหมิงเฉียนซื่อเหยิน
ยั่วจิวซิวเต้าอี้ ปี้ติ้งชิงอี้เชิน
เฉียนซื่ออู๋เอวียนเฉิง เหอฮ่วนขู่เอวี้ยนสวิน
ซิวเต้าเอ้อลู่เปี๋ย เฉิงเจ๋อกุ้ยเจินเจิน
ในตำหนักฯ มีเทพกรผู้ทำการมากมายต่างวุ่นอยู่กับหน้าที่ เมื่อเห็นพระอาจารย์ดำเนินมา ต่างรีบหันมากราบคารวะ พระอาจารย์ก็ตอบรับ พระบรรพจารย์องคืเจ้าตำหนักเชิญพระอาจารย์ประทับนั่ง เทพกรถวายน้ำชา ผลไม้ทิพย์
พระอาจารย์ : ได้รับไมตรีจากพระบรรพจารย์เช่นนี้ รู้สึกไม่สบายใจ คืนนี้ ได้รับพระโองการฯ มาเยือนรบกวนบรรพจารย์ท่าน ขออภัย หวังว่าจะได้รับการชี้นำเที่ยวชมสถานที่ทำการต่าง ๆ เพื่อบันทึกหนังสือสำหรับสงเคราะห์ชาวโลกในยุคปลาย
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 9/09/2011, 17:50
ตอนที่ 7
ในด่านจื่อหยาง พร่างพรายไม่สิ้น ดินฟ้าสร้างสรรค์
ฟ้าบรรจบกาล เทียนเฝิงบรรพจารย์ ชี้ทางตรงจุด
จื่อหยางกวนเน่ยเมี่ยวเจ้าฮว๋า
เทียนเฝิงจู่ซือจื่อเจิ้งลู่
พระบรรพจารย์ : สาธุ ข้าพเจ้าจะตั้งใจเต็มที่ บัดนี้โลกทรามลง ขาดกรุณามโนธรรมสำนึก ใบหน้าคน แต่ใจเดรัจฉาน แรงอำมหิตโหดร้ายท่วมฟ้า น่าละอาย ! ด่านจื่อหยางที่พำนักอยู่นี้ ภาระหนัก งานมาก ไม่มีโอกาส ได้ฉุดยั้งชาวโลก ยินดีที่มีโอกาสวันนี้ ท่านได้รับพระโองการบัญชา ให้สร้างหนังสือท่องพุทธาลัย ข้าพเจ้าก็จะทุ่มเทใจได้บ้าง
อู้เอวี๋ยน : ศิษย์ได้ยินมาว่า ผู้ได้รับธรรมะ ตายแล้วจะต้องมาด่านนี้ เพื่อตรวจสอบบาปบุญ ไม่ทราบว่าในด่านนี้ ได้จัดตั้งแผนกอะไรไว้ขอรับ ขอพระบรรพจารย์ได้โปรดชี้แนะ
พระบรรพจารย์ : สาธุ สาธุ เรากำลังจะบอกกล่าว เจ้าถามก็ดีแล้ว เราจะว่าไป คนที่ได้รับธรรมะ ได้สร้างบุญในโลกครั้งนี้ เมื่อหมดอายุขัย กลับสู่วิสุทธิแดนดินจะต้องผ่านด่าเก้าเก้าจื่อหยังกวน ตรวจสอบไตรรัตน์ และเหตุต้นผลกรรมสามชาติ ที่เรียกว่า เก้าเก้าจื่อหยาง จิ่วจิ่วจื่อหยางกวนนั้น เป็นชื่อรวมของสามด่านคือ จื่อหยางกวน เป็นด่านเอก ประกอบด้วยสามตำหนัก คือ เสินหยางเตี้ยนโข่ว ชิงหยางเตี้ยนโข่ว และปี้หยางเตี้ยนโข่ว
เสินหยางเตี้ยนโข่ว ตำหนักนี้คือเรา พระบรรพจารย์เทียนเฝิง ปกครอง ทำการตรวจสอบชื่อแซ่ สกุล
ชิงหยางเตี้ยนโข่ว คือพระบรรพจารย์เทียนยุ่ย ปกครอง ทำการตรวจสอบถามพระนามซือจุน
ปี้หยางเตี้ยนโข่ว คือพระบรรพจารย์เทียนเอว้ย ปกครอง ทำการตรวจสอบการรับวิถีธรรม
ห่างจากจื่อหยางกวน นี้ครึ่งลี้ ก็คือด่านเหอหยาง เหอหยางกวน ภายในด่านจัดหน้าที่ทำการสาม ตำหนัก มีชื่อว่า ตันหยางเตี้ยนโข่ว จิ่งหยางเตี้ยนโข่วและอ๋วงหยางเตี้ยนโข่ว
ตันหยางเตี้ยนโข่ว พระอริยเทียนฝู่ มาโปรดสอบถามการบวชการรับวิถีธรรม
จิ่งหยางเตี้ยนโข่ว พระอริยเทียนหลี มาโปรดสอบถามการสร้างบุญทานภายนอก
อ๋วงหยางเตี้ยนโข่ว พระอริยเทียนซิน มาโปรดสอบถามการสร้างกุศลภายใน
ห่างจากเหอหยางกวน ไปประมาณครึ่งลี้ มีอีกหนึ่งด่านคือ จิ่วหยางกวน ภายในด่านจิ่วหยางกวนมีสามตำหนักทำการ ชื่อว่า เจิ้นหยางเตี้ยนโข่ว จื่อหยางเตี้ยนโข่ว จิ่วหยางเตี้ยนโข่ว
เจิ้นหยางเตี้ยนโข่ว มีพระบรรพจารย์เทียนจู้ มาโปรดพิจารณาสอบสวนกุศลกรรม
จื่อหยางเตี้ยนโข่ว มีพระบรรพจารย์เทียนอิง มาโปรดสอบสอบพิจารณาคุณธรรมแปด
จิ่วหยางเตี้ยนโข่ว มีพระบรรพจารย์เทียนเยิ่น มาโปรดพิจารณาแก้ไขการจารึกลงบัญชีเซียน
ทั้งสามด่านดังกล่าวรวมกันมีเก้าตำหนัก แต่ละตำหนักยังจัดตั้งที่ทำการเก้าห้อง เก้าสถาน เก้าคุก เก้าศาลา เก้าฝ่าย เก้าเคหะ ทำการต่างกันตามงานของแต่ละตำหนัก ภายในสามด่านจึงรวมเป็นเก้าเก้าแปดสิบเอ็ดด่านเล็ก มีพระอริยบรรพจารย์สามสิบสองพระองค์ มีทิพยมาตย์ห้าร้อยองค์ เทวนาคราชแปดฝ่าย สองร้อยหกสิบห้าเทวมาตย์ ทำการพิสูจน์ สอบสวน ตรวจสอบ ตักเตือน ลงโทษ ให้คะแนนบุญ ให้วาสนา ให้บำเพ็ญ ฝึกฝน ให้ขอขมาสำนึกแก้ไข บำบัดรักษา ชำระกาย บำเพ็ญจิต ประคองญาณใส เหล่านี้เป็นต้น คนที่ถือบวชบำเพ็ญตามวัดวา ตามธรรมสถานต่างๆ หรือได้รับธรรมะ หมด
อายุขัยมาถึงที่ทำการ "ตรวจสอบวิญญาณผู้ตาย" ก่อนแล้วจึงไปยัง "รัตนะตำหนักตรีเทพพิทักษ์" พิสูจน์ไตรรัตน์ หรือความวิเศษแยบยลของวิถีธรรม สุดท้ายจึงไปสู่ตำหนักเสินหยาง ในด่านจื่อหยาง บรรพจารย์เราเองจะเป็นผู้สอบถามชื่อแซ่สกกุล ตรวจสอบเหตุต้นผลกรรมสามชาติ จากนั้น จึงส่งต่อไปยังด่านต่าง ๆ แปดสิบเอ็ดแห่ง แล้วจึงไปถึง "โป๊ยก่วยบุญญาลัย ปากว้ากงกั่วเอวี๋ยน" กำหนดผลตามบุญที่สร้างมา รักษาจิตญาณให้สงบอยู่ที่นั้น
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 12/09/2011, 10:43
ตอนที่ 7
ในด่านจื่อหยาง พร่างพรายไม่สิ้น ดินฟ้าสร้างสรรค์
ฟ้าบรรจบกาล เทียนเฝิงบรรพจารย์ ชี้ทางตรงจุด
จื่อหยางกวนเน่ยเมี่ยวเจ้าฮว๋า
เทียนเฝิงจู่ซือจื่อเจิ้งลู่
อู้เอวี๋ยน : น้อมคารวะ พระคุณพระบรรพจารย์ ได้โปรดชี้ให้เห็นความนัยวิเศษยิ่งของเก้าเก้าด่านจื่อหยัง เมื่อมีชีวิตชอบทำบุญสุนทาน ใชีชีวิตอยู่ในพุทธสถานวัดวาอาราม เช้าค่ำสวดมนต์ไหว้พระ บุญกุศลเป็นที่น่าอนุโมทนาชื่นชม เมื่อหมดอายุขัยจะคืนสู่วิสุทธิแดนดิน ก็จะต้องผ่านไปแปดสิบเอ็ดด่านนี้ด้วยหรือไม่ขอรับ
พระบรรพจารย์ : ตั้งแต่โบราณจนถึงปัจจุบัน ผู้ได้รับธรรมบำเพ็ญไม่ว่าศาสนาลัทธินิกายใด บุญวาสนามากน้อยเพียงใด ธรรมปฏิบัติรู้แจ้งฉับพลันหรือค่อยบำเพ็ญไป เมื่อหมดอายุขัยล้วนจะต้องผ่านการพิสูจน์จากแปดสิบเอ็ดด่าน ที่ว่าแปดสิบเอ็ดด่านนั้นเป็นตัวเลขของฟ้าดิน ผู้ที่จะล่วงพ้นหนทางใหญ่ของสามโลกจะต้องผ่านแปดสิบเอ็ดด่านนี้ จึงจะบรรลุมรรคผลอย่างแท้จริงได้ ผู้ผ่านด่านต้น ๆ แล้วมาถึงที่นี่ ตำหนักนี้จะพิสูจน์ความถูกต้องในการบวชหรือความถูกต้องของ "ใขคำขอ เปี่ยวเหวิน" ที่เผาถวายขึ้นมาชื่อผู้รับธรรมะ เวลาชั่วยามให้ตรงต่อสามโลก ตรงต่อฟ้า ดิน คน พุทธระเบียบไม่ผิดเพี้ยน เทียนมิ่ง ไม่ใช่เท็จ พอผ่านตำหนักนี้ ก็ไปสู่ตำหนักชิงหยางเตี้ยน พิสูจน์วิถีธรรมแห่งพระธรรมาจารย์ ฉะนั้น ตำหนักนี้จึงได้จัดเป็นตำหนักเอก (ตำหนักต้น) ของด่านจื่อหยาง อีกทั้งจัดด่านเล็กเคี่ยวกรำเก้าสถาน บาปบุญที่ทำมาในโลกอย่างไรก็เข้าไปในห้องในด่านนั้น
อู้เอวี๋ยน : ศิษย์รับรู้ได้แล้ว ขอพระบรรพจารย์ได้โปรดอธิบายความแตกต่างของแต่ละห้องในด่านด้วยขอรับ
พระบรรพจารย์ : ญาณเดิมจะคืนสู่วิสุทธิแดนดินถ้ำฟ้าได้ จะต้องมีคุณสมบัติสามประการคือ 1. เหตุต้นผลกรรมสามาชาติจะต้องบริสุทธิ์ชัดเจน
2. ความประพฤติอยู่ในกรอบดีงาม 3. สงเคราะห์ชาวโลกฉุดช่วยผู้คนสร้างกุศลบุญคุณธรรม หากครบถ้วนทั้งสามประการก็ไปสู่วิสุทธิแดนดินนั้น ๆ ได้ตาม
ปรารถนา หากไม่ครบถ้วนก็จะไม่ได้ จะต้องซ่อมบำเพ็ญเติมเต็มในสถานต่าง ๆ ของสามด่าน จนกุศลผลบุญไม่มีที่ตำหนิ จนจิตญาณกลมใส จึงจะให้ผ่านด่านแปดสิบเอ็ดด่านไปสู่วิสุทธิแดนดิน อีกพวกหนึ่งคือ ผู้ได้รับธรรมะในโลก แต่ความประพฤติไม่อยู่ในกรอบดีงาม ผิดต่อทางธรรม คุณธรรมเสื่อมเสีย หลอกลวงลบล้างบรรพจารย์ จากด่านทั้งสามได้ ฉะนั้น ตำหนักเสินหยางที่นี่จึงได้จัดให้มี "ด่านเล็กเคี่ยวกรำจิตจริงแท้ หมอเจินเสี่ยวกวนโข่ว" และอีกเก้าห้องของด่าน ห้อง "บ่มเลี้ยงจิตญาณจริงแท้ หย่างเจินกวนซื่อ" จัดการชำระความของเหตุต้นผลกรรมสามาชาติ ผู้ได้รับธรรมะหรือบำเพ็ญอยู่ในวัดวาอารามสถานธรรมต่าง ๆ หากบาปเวรชาติก่อน ยังหนักหนา ชาตินี้ยังทำดีจอมปลอมมักทำสิ่งที่ผิดต่อหลักธรรมเสมอ บรรพจารย์เราเที่ยงธรรมไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น ตรวจสอบ ละเอียดถี่ถ้วนไม่ผ่อนผัน ส่งไปยัง "สถานเคี่ยวกรำจิตจริงแท้ด่านเล็กที่เก้า" ลงโทษสามสิบวัน จากนั้น ให้ยมทูตมาคุมตัวไปลงนรก รับการตัดสินโทษทัณฑ์จากพยายมขุมที่สิบในรายที่ชำระเหตุผลต้นกรรมสามชาติแล้ว แต่เป็นนักบวชที่ไม่ศรัทธาบูชาพระ ไม่รักษาสัจธรรมให้เข้าถึง ก็จัดส่งไปห้องด่านที่เจ็ด รับการศึกษาและชำระนิสัยความเคยชินที่ไม่ดี หรือผู้ได้รับธรรมะ เริ่มต้นหมั่นบำเพ็ญ ศรัทธาดำเนินธรรม ภายหลังเกียจคร้าน เบื่อหน่ายอวดดี โอหังวางเขื่อง... เช่นนี้ จะส่งไปสถานเคี่ยวกรำด่านที่สี่ ซ่อมบำเพ็ญในสถาน "ขอขมากรรมสำนึกแก้ไข ชั่นหุ่ยสั่ว" หากระหว่างนั้นได้จริงใจแก้ไข ขอขมากรรม ก็จะได้ผ่านไปถึง "ตำหนักชิงหยาง" แต่หากมิได้สำนึกแก้ไข และอีกยังคับแค้นโกรธเคือง จะถูกคาดโทษใหญ่หนึ่งครั้ง ผู้ถูกคาดโทษใหญ่สามครั้ง จะถูกส่งไปรับทุกข์ทรมานในนรกต่อไป บางคนเหตุต้นผลกรรมสามชาติชำระแล้ว หลังจากรับธรรมะแม้จะศรัทธาจริงใจใฝ่ธรรม แต่ไม่หมั่นให้ทานทั้งสาม ไม่สงเคราะห์ฉุดช่วยชาวโลก บุญกุศลจึงน้อยมาก ก็จะต้องส่งเข้าไปยังห้อง "บ่มเลี้ยงจิตญาณจริงแท้ในห้องซ่อมที่สาม หย่างเจินตี้ซันปู่ซิวซื่อ" ซ่อมบำเพ็ญบุญกุศลแล้ว จึงจะผ่านออกไปยังตำหนักชิงหยาง ที่น่าชื่นชมคือ ผู้รับธรรมะที่ศรัทธาจริงใจแน่แท้ สร้างกุศลคุณธรรมความดี หากเมื่ออยู่ในโลกทำบุญให้ทานประจำ มั่นคงในธรรมเสมอต้นเสมอปลาย ปฏิบัติธรรมด้วยจิต เสมอภาค เมตตากรุณาเป็นหนึ่งเดียว เช่นนี้ เมื่อสิ้นอายุขัย เทวมาตย์จะต้อนรับเข้าสู่ห้อง "บ่มเลี้ยงจิตญาณจริงแท้ห้องที่หนึ่ง" หรือห้องที่สอง ชำระกายเปลี่ยนอาภรณ์เซียนสีม่วง (ม่วงฟ้า) ได้รับโปรดให้สวมมาลาทอง เทพกรจะเชื้อเชิญให้เข้าสู่ "ตำหนักชิงหยาง" ดูแลต้อนรับในระดับสูง ฉะนั้น ผู้บำเพ็ญจะต้องศรัทธาจริงใจเป็นหนึ่งเดียว อย่าเกียจคร้านถดถอย บาปบุญคุณโทษในโลก เบื้องบนเห็นชัด ไม่พลาดแม้แต่น้อย บัดนี้ สบโอกาสเกณฑ์กำหนดฟ้า เปิดทางสว่างกว้างใหญ่ ผู้ได้รับธรรมะจะต้องใส่ใจให้ความสำคัญ คืนสู่จิตญาณแท้ด้วยหลักสัจธรรม การกระทำกับความจริงใจ เป็นหนึ่งเดียวกัน อย่าให้ปัญญาหลงทางไป อย่าให้ผู้อื่นพลาดผิดด้วยจิตของตนเป็นเท็จ หรือยอมตนตกต่ำ ถอยจากทางธรรมนำทุกข์สู่ตน
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 12/09/2011, 11:44
ตอนที่ 7
ในด่านจื่อหยาง พร่างพรายไม่สิ้น ดินฟ้าสร้างสรรค์
ฟ้าบรรจบกาล เทียนเฝิงบรรพจารย์ ชี้ทางตรงจุด
จื่อหยางกวนเน่ยเมี่ยวเจ้าฮว๋า
เทียนเฝิงจู่ซือจื่อเจิ้งลู่
พระอาจารย์ : ขอบพระคุณพระบรรพจารย์ที่โปรดชี้ให้เห็นหน้าที่ในตำหนักนี้โดยละเอียด ยุคนี้เบื้องบนปรกโปรดสามโลก หมื่นศาสน์พร้อมกันก่อเกิด พงศาธรรมจริงโปรดสู่โลกตามเกณฑ์กำหนดเพื่อฉุดช่วยคนเดิม แต่จนใจที่รากฐานปัญญาญาณของแต่ละคนที่จะรับวิถีธรรมยุคปลายถูกเวรกรรมครอบไว้ จึงถูกคำพูดที่ฟังเหมือนใช่เหมือนไม่ใช่หลอกลวงไป ทำให้ความจริงถูกกล่าวว่าเท็จ ทำให้คนพลาดจากวิถีธรรม พลาดโอกาส ตัวอย่างมีมากมายยกให้เห็นได้ไม่หมดยังใคร่ขอพระบรรพจารย์ยกตัวอย่างที่พบบ่อย ๆ ในการทำหน้าที่โดยสังเขป เพื่อบันทึกลงในหนังสือจูงสายตาชาวโลกให้ตรง
พระบรรพจารย์ : สัจธรรมนั้น ไม่มีบัดนี้ ไม่มีอดีต อยู่ที่ใจจิต จะบิดให้ตรงหรือจะลงทางขวาง หากมีทิฐิ ตริตรึกยึดหมายในตน ในหนทาง ง่านนักจักสร้างทางบาปทางเวรเป็นของตนไป พระบรรพจารย์เทียนหยานกล่าวได้ตรงต่อปัญหาของอริยกิจที่ปรกโปรดอยู่ในยุคนี้ ยุคนี้ เรือธรรมยุคขาวมีอยู่ทุกแห่ง เรียกได้ว่ามหาเมตตานาวาของเบื้องบน อริยกิจได้ปรกแผ่กว้างใหญ่จนเป็นดินแดนสว่างทั้งผืนแล้ว เหล่านี้ ล้วนเป็นบารมีคุณของพระบรรพจรย์เทียนหยาน ท่านกับศิษย์ธรรมกาลยุคขาวร่วมกันพากเพียรโดยแท้
พระอาจารย์ : หามิได้ มิกล้า มิกล้า (พระบรรพพุทธา) วิถีธรรม ธรรมกาลยุคขาวสนองพระโองการฟ้าปรกโปรด เก็บงานสมบูรณ์ผล แม้จะมีความสำเร็จอยู่บ้าง แต่ปัญหายังมีไม่น้อย คืนนี้ ขอรบกวนบรรพจารย์ท่านได้โปรดชี้ทางสว่างแก่ผู้หลงทั้งหลายด้วยเถิด
พระบรรพจารย์ : ตั้งแต่โบราณมา เบื้องบนโปรดประทานธรรมนาวาลงมาไม่น้อย สัจธรรมที่ได้น้อมรับมา ล้วนเป็นเช่นเดียวกัน แต่ด้วยใจคนรับไว้ต่างไปจึงมักจะ... ...เมื่อช่วงเวลาหนึ่งผ่านไปก็จะเกิดความผิดพลาดจาก การกระทำของบุคคลนั่นมิใช่ความรับผิดชอบของอาจารย์ถ่ายทอดสัจธรรมจริง แต่เป็นความเข้าใจผิดของศิษย์ที่ถ่ายทอดวิถีธรรมแทนอาจารย์ จุดนี้ หวังว่าชาวโลกพึงเข้าใจเสียก่อน วิถีธรรม ธรรมกาลยุคขาวกระจายทั่วสหาโลกบัดนี้ คนที่ได้รับการกล่อมเกลาชี้นำ ส่วนใหญ่ล้วนถือสรณะต่อหลักธรรมแท้ ความประพฤติดีงาม เดินตามคุณธรรม ยินดีให้ทาน ที่น่าชมเชย คือ ศิษย์ธรรมกาลยุคขาวมีใจธรรมที่มุ่งแพร่ธรรมแทนฟ้ากันเต็มที่ และนี่ก็เป็นสาเหตุที่วิถีธรรมกาลยุคขาวเจริญไกลไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็ด้วยจิตใจที่นำพาคนกันอย่างจริงจังนี้ คนส่วนหนึ่งจึงมักจะอวดอ้างสรรพคุณของวิถีธรรมตนจนเกินเหตุ กระพือตน ดูแคลนผู้อื่นโดยไม่รู้ตัว เช่น เหตุที่ศิษย์ธรรมกาลยุคขาวทั่วไปเห็นความสำคัญของไตรรัตน์สัจธรรมจริง มักจะคิดผิด ๆ ว่าถ้าไม่ได้รับไตรรัตน์แล้วจะไม่อาจล่วงพ้นการเกิดตาย จึงดูแคลนผู้บำเพ็ญที่ยังไม่ได้รับธรรมะ เช่นนี้ คือผู้ไม่เข้าใจการล่วงพ้นการเกิดตาย คือ จะต้องเข้าถึงเห็นภาวะจิตใสใจสว่างแห่งตน ดำเนินธรรมสำนึกรู้บริบูรณ์ จึงจะประจักษ์ในสภาวะธรรมได้ ไม่ถือว่าสรณะในสัมมาศาสนาใด หากสามารถเข้าถึงลึกซึ้งต่อหลักธรรมที่ถ่ายทอดจริงนั้นได้ ดำเนินตลอดไปจนถึงที่สุด ไม่หน่ายหนี ฝึกฝนบำเพ็ญจริง สุดท้ายล้วนอาจเข้าถึงถาวะจิตใสใจสว่างแห่งตน และล่วงพ้นการเกิดตายได้ แม้วิถีธรรม ธรรมกาลยุคขาวจะเป็นสัมมาศาสน์ที่โปรดลงมาตามฟ้ากำหนด สมบูรณ์ด้วยหลักธรรมเที่ยงแท้ ธรรมปกิบัติเที่ยงแท้ บุญปัจจัยเที่ยงแท้ อีกทั้งยังเป็นแบบอย่างนักธรรมข้างหน้า เป็นแม่พิมพ์ พาตัวเข้ามาบำเพ็ญอย่างมั่นคง แต่ไม่ควรอาศัยสิ่งเหล่านี้สร้างความคิดโดดเด่น ยกตนข่มท่าน ดูแคลนหลักสัจธรรม ธรรมกาลยุคแดง เช่นกล่าวว่า สมัยของศากยพุทธเจ้าผ่านไปแล้ว วัดวาอาราม ธรรมกาลยุคแดง ยึดรูปลักษณ์เป็นทางโลก ของเราเหนือโลก... อย่างนี้ ล้วนไม่ถูกต้อง ไม่ราบเรียบ ไม่เที่ยงตรง ไม่ยุติธรรม ไม่เป็นใจที่กลมใส พึงณุ้ว่าศิษย์ธรรมกาลยุคขาว แม้ได้รับไตรรัตน์แล้ว พระวิสุทธิอาจารย์ชี้ทางบำเพ็ญให้แล้ว หากไม่ยอมเคี่ยวกรำบำเพ็ญจริง ก็ไม่อาจพ้นเวียนว่ายเกิดตายได้ ฝ่ายหนึ่งคือ บำเพ็ญก่อนได้รับภายหลัง ฝ่ายหนึ่งคือ ได้รับก่อนบำเพ็ญภายหลัง เพียงแต่เหตุปัจจัยต่างกัน สุดท้ายจะบรรลุสู่ภาวะนั้นยังคงเหมือนกัน ฉะนั้น หวังว่าผู้บำเพ็ญในโลกจะไม่ถกเถียงกันเรื่องวิถีธรรม แต่จะต้องสงบอยู่ในบุญสัมพันธ์ บำเพ็ญจริงจะจะเป็นสัมมาธรรมะ มิฉะนั้น สร้างวจีกรรม จะเกิดประโยชน์อันใดแก่ธรรมะ !
อู้เอวี๋ยน : ขอบพระคุณเมตตากรุณาจากพระบรรพจารย์อย่างยิ่ง ท่าทีของผู้บำเพ็ญ บัดนี้ ผิดด้วยความเชื่อที่ว่า "ของข้าดีที่สุด" กันโดยไม่รู้ตัว อันที่จริงแล้วธรรมะทั้งหมดเสมอภาค ความจริงเท็จของวิถีธรรมอยู่ที่ใจจริงเท็จของบุคคล
พระอาจารย์ : มองดูอาณาจักรธรรม ธรรมกาลยุคขาวโดยรอบขณะนี้แล้ว ศรัทธาตาบอด ศรัทธาลุ่มหลง ยังคงไม่น้อย ทำให้หนักใจ ใคร่ขอบรรพจารย์ท่าน อาศัยบุญวาระนี้ชี้นำศิษย์ธรรมกาลยุคขาวอย่างกว้างขวาง ให้เคารพศรัทธาต่อสัมมาธรรมะด้วย ท่าทีถูกต้องด้วยเถิด
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 13/09/2011, 02:14
ตอนที่ 7
ในด่านจื่อหยาง พร่างพรายไม่สิ้น ดินฟ้าสร้างสรรค์
ฟ้าบรรจบกาล เทียนเฝิงบรรพจารย์ ชี้ทางตรงจุด
จื่อหยางกวนเน่ยเมี่ยวเจ้าฮว๋า
เทียนเฝิงจู่ซือจื่อเจิ้งลู่
พระบรรพจารย์ : ในเมื่อท่านตั้งใจสนองตอบบุญวาระนี้ ข้าพเจ้าก็จะไม่คำนึงถึงความตื้น จะชี้แจงแก่ผู้บำเพ็ญสักเล็กน้อย บำเพ็ญธรรม บำเพ็ญหลัก บำเพ็ญหลักอาศัยสัจธรรม ฉะนั้น ความเชื่อจะต้องเอาสัจธรรมเป็นสรณะ จะยึดบุคคลเป็นสรณะไม่ได้ สัจธรรมไม่เปลี่ยนชั่วกาลนาน ที่พระพุทธะอริยปราชญ์ ถ่ายทอดล้วนอาศัยสัจธรรมเป็นหลัก หลักธรรมจึงเป็นเข็มทิศของการบำเพ็ญ บุคคล บางครั้งมีความเห็นแก่ตัว มีมิจฉาดำริ จึงอาศัยเป็นบรรทัดฐานไม่ได้ อีกทั้งเหตุผลทางโลกกับหลักธรรมของฟ้าผ่านถึงกัน การยึดถือทำตามของผู้บำเพ็ญมิให้ "ใครว่าก็ว่าตาม" ต่อพวกที่ชอบจับกลุ่มเข้าพรรค ร่วมวงครึกครื้น ฉากหน้าดูดี แต่ไม่ได้ใส่ใจจริงจังต่อจิตใจมนุษย์ หรือไม่ได้ใส่ใจต่อธรรมะแท้จริง ไม่สร้างสรรค์คุณประโยชน์แก่สังคม หรือยังพูดจาชักนำให้ผู้คนหลงใหล คนที่ไม่ให้ความสำคัญต่อคุณธรรมความประพฤติเหล่านี้ อย่าได้หลับหูหลับตาหลงตามไปเป็นอันขาด ธรรมะเป็นตัวแทนของความสมบูรณ์กลมใส เป็นที่สุดของความดีงาม จะไม่ยกย่องของเราทำลายของเขา หรือสำคัญตนมิใช่ธรรมดา ดูหมิ่นจุดบอดของผู้อื่น พุทธพจน์ว่า "ธรรมะเสมอภาค เวไนยสัตว์เสมอภาค" เพียงด้วยมุ่งหมายให้ตรงต่อสัจธรรม พฤติกรรมสอดคล้องกับเมตตากรุณาคุณธรรม เช่นนี้ล้วนจัดเป็นบรรทัดฐานที่พึงเชื่อถือเคารพ ธรรมะอยู่ในชีวิตประจำวัน การบำเพ็ญเป็นเรื่องปกติ เรียบง่ายที่สุด เพียงแต่เอาคุณสัมพันธ์ห้า คุณธรรมแปด มาใช้ในชีวิตประจำวันอย่างเป็นธรรมชาติในทุกโมงยาม ไม่เพียงเป็นผลดีต่อตนเอง ยังเป็นผลดีต่อทุกคนทุกสิ่งในโลก นี่คือ...การบำเพ็ญ แต่หากเพื่อการบำเพ็ญ แล้วทำลายชีวิตปกติ หรือถึงกับผละจากสัมมาอาชีพ ลิงโลด ทะยาน... เหล่านี้ล้วนมิใช่การแสดงออกอันพึงมีอย่างถูกต้องที่ให้เชื่อถือทำตาม การดำเนินธรรมเกิดจากจิตแท้จริง มิให้ติดรูปลักษณ์ มิให้ฝืนทำจิตว่าง จะเป็นธรรมทาน ทรัพย์เป็นทาน อภัย(แรงกาย) เป็นทานก็ตาม จะต้องเกิดจากจิตปรารถนายินดีของตน ทำโดยประมาณกำลังตน มิให้ฝืนทำ อีกทั้งการสร้างกุศลคุณความดี อย่าได้มีความคิดแม้เพียงเล็กน้อยว่าจะได้รับผลบุญตอบสนองเกินประมาณ อย่ามุ่งหมายภายหน้าว่าจะบรรลุอย่างนั้นอย่างนี้ จะต้องเจริญรอยตามมหาปณิธานของพระโพธิสัตว์ ฉุดช่วยเวไนยบนโลกนี้ อย่างกว้างขวาง จนเข้าถึงสภาวะธรรมที่ : "ภายในมิได้มีจิตยึดหมายในการฉุดชวย ภายนอกมิได้มีรูปลักษณ์ในการฉุดช่วย" เป็นภาวะธรรมเช่นนี้ได้ ความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาย่อมปรากฏ @ วิถีอนุตตรธรรมเป็นที่สุดแห่งความยุติธรรม ไม่แตะต้องด้วยอารมณ์ผูกพัน ดำเนินธรรมตามหลักของฟ้า จึงจะเป็นการดำเนินตรง ที่กล่าวว่าดำเนินธรรมด้วยอารมณ์ผูกพันนั้นคือ ไม่รู้สัจธรรมความจริงของการบำเพ็ญ เอาธรรมะมาเป็นอารมณ์ผูกพัน เช่น นักธรรมผู้ใหญ่บางคนทำตามใจตน ได้ผลประโยชน์หรือพอใจผู้ใดก็ยกระดับอุ้มชูผู้นั้น ผู้บำเพ็ญบางคนก็ไม่พิจารณาการอันควร ประจบสอพลอเพื่อประโยชน์ตน การบำเพ็ญที่ขาดสติปัญญาเช่นนี้ ล้วนเป็นโทษจากอารมณ์ผูกพัน มิใช่ท่าทีถูกต้องของการเคารพเชื่อถือ หากมิเปลี่ยนแปลงแก้ไข จะตกต่ำร่วมกันไป @ วิถีอนุตตรธรรมเป็นที่สุดแห่งเมตตาธรรม สนองรับบุญปัจจัยไม่เปลี่ยน ไม่เปลี่ยนในการสนองรับบุญปัจจัยท่ามกลางการเวียนธรรมจักร การประทับทิพย์ญาณประทานพระโอวาทในกะบะทรายเป็นความวิเศษสุดที่คนกับฟ้าสมานกัน บุคคลนั้น หากเพื่องานธรรมโดยแท้ ไม่มีจิตส่วนตนแม้แต่น้อย ผู้ทำหน้าที่ "คุณฟ้า เทียนไฉ" จิตสงบ นิ่งใส ไร้เดียงสา พระโอวาทที่โปรดประทานออกมาย่อมเชื่อได้ หากมิใช่ก็จะเกิดปัญหา แท้จริงแล้ว การเชื่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์คือการเชื่อหลักธรรม เชื่อการประทับทิพย์ญาณก็เช่นกัน ผู้บำเพ็ญอย่าได้หลับหุหลับตาเชื่อ จะต้องใช้ปัญญาญาณ ไปพิจารณาหัวใจหมายมุ่งของพระโอวาทนั้น หากสอดคล้องถูกหลักสัจธรรม เปิดใจให้สำนึกรู้ในธรรม นั่นคือ นิมิตของสัจธรรม เป็นเสียงจากพระหฤทัยเซียนพุทธะ หาไม่แล้ว ตาบอดหลงทาง ถูกหลอกไปไม่รู้ตัว ดังที่กล่าวว่า : "บรรลุก็จากกระบะทราย ถูกสอบก็จากกระบะทราย ล้มเหลวก็จากกระบะทราย เฉิงเอี่ยเฟยหลวน เข่าเอี่ยเฟยหลวน ไป้เอี่ยเฟยหลวน" อักษรกระบะทรายนั้นแท้จริงแล้ว เป็นวิถีการสนองรับบุญวาระอันชอบด้วยอุบาย เพื่อการนำคนหลงให้สำนึกรู้ เซียนพุทธะ อาศัยพู่กันไม้ กระบะทราย นอกจากจะเปิดทางให้เห็นคุณวิเศษของธรรมะแล้วหลักสำคัญยังคงเป็นการแสดงจุดหมายในหลักธรรมอันล้ำลึกของศาสนาทั้งห้า เพื่อให้เวไนยฯใช้เป็นแนวทางในการชำระมลทินฟูฟื้นจิตกลมใสเท่านั้น ผู้บำเพ็ญจึงควรศึกษาพระธรรมคัมภีร์ห้าศาสนาให้มากเพื่อประจักษ์ชัดต่ออักษรกระบะทราย เช่นนี้จึงจะก่อเกิดความรู้เห็นเป็นจริง จึงจะก่อเกิดความเชื่อมั่นต่อธรรมะได้อย่างสุขุมคัมภีรภาพ @ วิถีอนุตตรธรรมเป็นครรลองธรรมอันวิเศษแยบยลยิ่ง ทุกอย่างเป็นไปอย่างมีระเบียบตามกฏเกณฑ์แห่งฟ้า วิถีอนุตตรธรรม เมื่ออยู่กับคนนั่นคือ ระเบียบแบบแผนของมนุษยธรรม จึงมิใช่อิทธิฤทธิ์พิลึกพิลั่น ผู้บำเพ็ญยุคนี้มีการขู่คนด้วยความนัยลี้ลับของฟ้า บ้างว่า คนนั้นคือบรรพจารย์เกิดใหม่ เมื่อนั้นจะเกิดสงครามโลก เมื่อนั้นจะเกิดโรคระบาดใหญ่... ช่างไม่รู้เลยว่า ความนัยลี้ลับของฟ้านั้น ไม่ใช่จะเล่าลือกันได้ทั่วไป จะเดาสุ่มได้ง่าย ๆ เช่นนั้นหรือ อีกทั้งหากจำต้องบำเพ็ญด้วยเหตุของความกลัว กลัวว่าจะอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วก็มิใช่สัมมาธรรมะ บางครั้ง พุทธะเซียนอาจแสดงพระโอวาทเพื่อเตือนใจให้ตื่น แต่ผุ้บำเพ็ญจะต้องตั้งใจบำเพ็ญ มิใช่อยู่ที่ความนัยลี้ลับของฟ้าแสดงไว้อย่างไร จะต้องอยู่ที่ตนเองเป็นแบบอย่างของผุ้บำเพ็ญเช่นไร รู้จักก่อเกิดคุณธรรมคงไว้ ก่อเกิดสัจวาจาคงไว้ เป็นปากเสียงแทนฟ้า ฉุดช่วยเวไนยให้พ้นทุกข์พ้นภัย จะมัวเอาความนัยของฟ้ามาแสดงความลี้ลับมหัศจรรย์ทำไม จึงหวังให้ผู้บำเพ็ญก่อเกิดความเคารพเชื่อถือ ศรัทธาที่มิใช่ความนัยของฟ้าเป็นที่ตั้ง กำหนดกาลของฟ้า ช่วงมะเมียมะแม ศาสนาปราชญ์สนองรับกำหนดกาล หวังให้ทุกคนกล่อมเกลี้ยงจิตญาณ บำเพ็ญตนและช่วยผู้อื่นอยู่เย็นเป็นสุข แปรสหาโลกให้เป็นสุขาวดีแดน เช่นนี้จึงจะเป็นขวัญวิญญาณของผู้บำเพ็ญธรรมที่มีต่อภาระศักดิ์สิทธิ์ใหญ่สำหรับธรรมนาวายุคขาว จึงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าผู้บำเพ็ญจะไม่หลงอยู่ในศาสตร์ต่าง ๆ การบำเพ็ญที่มีวิธีการแปลก ๆ หากใช้ด้วยหลักสัจธรรมเพื่อแสดงความเมตตากรุณา หรือเพื่อเสริมสร้างสุขภาพกายใจ เป็นที่ตั้งยังพออนุโลมไปที แต่หากยึดหมายในศาสตร์ เวทย์ วิธีการต่าง ๆ ก็จะห่างไกลไปจากธรรมะ ศิษย์ธรรมกาลยุคขาวได้รับไตรรัตน์สัจธรรม ก็คือได้รับสายทองนำกลับฟ้าเบื้องบน ขอเพียงเข้าใจความหมายของไตรรัตน์ ตถตา ความเป็นอยู่อย่างนั้นอันเที่ยงแท้แยบยลให้ถ่องแท้ พงศาธรรมที่สืบทอดมาจริง ประคองรักษาดำเนินธรรม มิให้ออกหากสักบัดใจ ให้ประพฤติตนเที่ยงตรงเป็นกัลยาณชน สายทองก็จะไม่ขาด สายทองจะขาดหรือไม่ ขึ้นอยู่กับผู้บำเพ็ญเอง ศรัทธามั่นคงจริงใจหรือไม่ บัดนี้ศิษย์ธรรมกาลยุคขาว ส่วนใหญ่ล้วนถือหลักสัจธรรมเป็นสรณะกัน ตั้งใจทำงานธรรมะ มีแต่ศิษย์อกตัญญูจำนวนน้อยตั้งตัวเป็น "สามสิบหกกงฉังพระอาจารย์ปลอม เจ็ดสิบสองบรรพจารย์ปู่ปลอม" หลอกลวงคน บ้างประกาศตัวเป็นผู้มีอำนาจใหญ่มอบฐานะศักดิ์สิทธิ์แก่ใคร ๆ ได้ หรือวันข้างหน้าเขาจะเป็นผุ้แต่งตั้งให้ได้ทั้งหมด บ้างอ้างตัวเป็นบรรพจารย์ "เทียนเจิน" ได้รับพระโองการทำหน้าที่คัดเลือกสามพันหกร้อยอริยะ สี่หมื่นแปดพันเมธาธรรม บ้างอ้างว่าตนเป็นพระวิสุทธิอาจารย์สมัยที่สิบเก้า หรือกล่าวว่า "ไตรรัตน์ถูกเปิดเผย ไม่ศักดิ์สิทธิ์แล้ว จะต้องหันมาถือเขาเป็นสรณะ รับวิถีธรรมใหม่" บ้างอ้างว่าตนรับผิดชอบเก็บงานสมบูรณ์ผล จะต้องให้เขาเบิกจุดญาณทวารให้ใหม่ จึงจะกลับคืนเบื้องบนได้ สารพัดประหลาดสมเพชนัก ผู้บำเพ็ญที่ไม่รู้จริงส่วนหนึ่งหลงผิดเข้าร่วม หลงทางไปไม่รู้ตัวแล้วยังกระหยิ่มยินดี ค้นหาสาเหตุที่แท้จริงแล้ว พวกเขาติดตามเทิดทูนบรรพจารย์ปลอมกันหัวปักหัวปำนั้นก็เนื่องด้วยบำเพ็ญธรรมตามอารมณ์ผูกพัน บำเพ็ญธรรมตามกระบะทราย ตามความนัยฟ้า และศาสตร์ เวทย์มนต์ต่าง ๆ หลับหูหลับตาหลงเชื่อโดยไม่เข้าใจต่อหลักสัจธรรมอย่างแท้จริง หวังแต่จะได้รับบารมีปรกแผ่ วันข้างหน้าจะได้รับการยกฐานะได้โดยง่ายดาย อนิจจา ! ธรรมะก่อกำเนิดทุกสิ่ง ให้โดยมิได้ยึดหมายจับจอง เป็นธรรมะที่ "ให้" จึงมิใช่หวังผู้เทิดทูน มิเพื่ออวดอ้าง มีสถานธรรม มีญาตฺธรรมมากน้อยเพียงไร เพื่อให้ผู้อื่นเห็นเป็นสำคัญ จึงหวังศิษย์ธรรมกาลยุคขาวจงพิจารณารู้ชัด
พระอาจารย์ : พระวจนะดั่งหยกทองล้ำค่าจากพระบรรพจารย์ที่ทุกอักษรดุจอัญมณี ศิษย์ธรรมกาลยุคขาวของเราจงศึกษาส่องตนให้จงดี อาศัยขณะมีกายสังขารล้ำค่านี้ดำเนินธรรมตามหลักให้ดีเถิด คืนนี้ขอบพระคุณพระบรรพจารย์เป็นที่ยิ่ง ด้วยเวลาจำกัด เราศิษย์อาจารย์ขอลาแต่เพียงนี้
อู้เอวี๋ยน : กราบลาพระบรรพจารย์
พระบรรพจารย์ : น้อมส่งบรรพพุทธา
พระอาจารย์ : อู้เอวี๋ยนรีบขึ้นนกกระเรียนเซียนไป ถึงตำหนักพระ ญาณของอู้เอวี๋ยนกลับเข้าร่าง พระผู้พิทักษ์ตำหนักธรรมติดตามพระอาจารย์กลับคืนเบื้องบน
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 14/09/2011, 08:49
บำเพ็ญภายใน เจดีย์หลิงซัน บรรพตศักดิ์สิทธิ์
ภูเขาหัว - ใจ อยู่ ณ ที่ใด จะใคร่ชมชิด
แท้จริงสนิท ติดตัวทุกผู้ รู้ได้ด้วยตน
ท่องพุทธาลัย (2)
ตอนที่ 8
ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า
ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที
ฟ้าโคจรเคลื่อน ดวงเดือนตะวัน เวียนผันจักรวาล
ตั้งแต่ก่อนกาล ปัจจุบันยังคง ดำรงเลี้ยงโลก
ธรรมโบราณมา พงศสสืบต่อ แพร่ลงปรกโปรด
พุทธะแล่นโลด เรือเมตตาธรรม กู้นำคนหลง
เทียนสิงยื่อเอวี้ยอวิ้นเฉียนคุน
หยานเจ้าสีจินหย่างฉวินหลุน
กู่เต้าจินเชวียนจี้เต้าถ่ง
ฝอเจี้ยฉือหังจิ้วหมีเฉิน
เราคือ
พุทธบรรพจารย์เทียนหยาน สนองรับ
พระแม่องค์ธรรมบัญชา มาสู่พุทธสถานน้อมกราบ
อนุตตรธรรมมารดาแล้ว
พบศิษย์เมธี วันนี้ที่มา พุทธสถาน
เพื่อเที่ยวจดงาน บันทึกบททอง ส่องเห็นความนัย
ยุคท้ายธรรมแพร่ แต่คนบุญตื้น ฝืนรับไม่ได้
เวรกรรมนำไป หมกไหม้ปัญญา หารู้เท็จจริง
ฮุ่ยเจี้ยนถูเสียน จินยื่อไหลถัน
อิ๋วจี้จินเพียน เจี้ยจีเตี่ยนเสวียน
ม่อฝ่าเหยินเกิน โซ่วเอี้ยโซ่วเจียน
จื้อฮุ่ยเป้ยฟู่ เจินเจี่ยหนันเปี้ยน
ศาสตร์ไสยในนอก ลวงหลอกหัวปั่น จักรวาลธรรม
ใครหรือช่วยนำ ทำงานแทนฟ้า มิจฉาปราบปราม
นอกรีตนอกทาง แผ้วถางช่วยกัน ผาลไถให้ราบ
ศิษย์จงประกาศ เพื่อจัดบัวฐาน มั่นคงตรงเดิม
จูปันเสินทง อิ้วอิ่นเต่าเตียน
เต้าผันฉี่ลั่ง เสยเหนิงไต้เทียน
เส่าฉื่อเอียวเพียน อ้วงถูเซวียนฉวน
อี่ควงเอวี๋ยนเหลียน
ไฮ ไฮ พัก
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 14/09/2011, 09:37
บำเพ็ญภายใน เจดีย์หลิงซัน บรรพตศักดิ์สิทธิ์
ภูเขาหัว - ใจ อยู่ ณ ที่ใด จะใคร่ชมชิด
แท้จริงสนิท ติดตัวทุกผู้ รู้ได้ด้วยตน
ท่องพุทธาลัย (2)
ตอนที่ 8
ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า
ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที
อนุตตรธรรม วิเศษล้ำเลิศ เกิดพลังหนึ่งแท้
อินหยางจึงแปร แลเกิดรูปลักษณ์ ประจักษ์หลากหลาย
ฟ้าดินเกณฑ์กฏ กำหนดกาลนี้ "ซันหยางไคไท่" (ธรรมกาลยุคสามเบิกฟ้ากระจ่างธรรม)
ชีวิตจึงได้ คุณจากธรรมะ กระจายปรกแผ่
ดำรงจิตญาณ ในกาลทุกเมื่อ "เพื่อให้" ไม่แปร
ดำรงธรรมแท้ นิ่งแน่เรียบงาม เป็นธรรมชาติ
พลานุภาพ อากาศดินฟ้า คนต้องอาศัย
จิตเหนืออื่นใด ในจักรวาล ญาณจากเบื้องบน
จิตญาณล้ำค่า ด้วยมีปัญญา สามารถบำเพ็ญ
สำรวมที่เห็น รู้เป็นภายใน ใจนั้นแยบยล
มีสติอยู่ อยู่ ณ ตรงอยู่ อยู่ธรรมนำตน
สู่อาสน์อุบล บนสามระดับ กราบบรรพจารย์
ต้าเต้าเสวียนเสวียนอี๋ชี่พั่น เหลี่ยงอี๋ซี่อเซี่ยงเหลียน
เฉียนคุนเตี้ยนติ้งซันหยางไท่ เหยินอู้ชู่เซิงเอียน
ซิ่งซิ่งฉุนฉุนอู๋เอว๋ยซี สิงเต้าผิงจื้อหยาน
เหยินปิ่งเทียนตี้อู่ชี่ซิ่ว ตู๋จุนอวั้นหลิงเซียน
หลิงกุ้ยจื้อฮุ่ยเหนิงซิวเต้า ซิ่วจุนอู้จงเสวียน
เนี่ยนจือไจ้จือจือไจ้เต้า ซันผิ่นเฉาจู่เหลียน
รังสีพุทธา สาดส่องต้องมา ภูผาศักดิ์สิทธิ์
ธรรมะสถิต จิตเป็นกลางอยู่ คู่โมงยามได้
จง "สามสำรวจ" ตรวจพิจารณา ผดุงจิตไว้
เหตุผูกพันใด ไม่ยึดติดหมาย ไม่พันธนา
ฝอกวงเจ้าเช่อหลิงซันถ่า จงอยงเอ้อลิ่วเหมียน
ซิวซินหย่างซิ่งยื่อซันสิ่ง อวั้นเอวี๋ยนเซี่ยอู้ฉัน
หมายเหตุ : ซันสิ่ง "สามสำรวจ" ทำการใดให้ใครไม่ซื่อตรงเต็มกำลังหรือไม่ - คบหามิตรสหายไม่สัตย์จริงต่อใครหรือไม่ - ศึกษาเรียนรู้จากครูบาร์อาจารย์ไม่หมั่นทบทวนหรือไม่ "เอกัคตา (เอกักคะตา)" ความมีอารมณ์เป็นอันเดียว หมายถึง ความมีจิตแน่วแน่อยู่ในอารมณ์อันเดียว
ความนัยฌาน สรรค์สร้างสู่ ทางรู้จิต
นิ่งพินิจ "เอกัคตา" ธรรมาหนึ่ง
จิตท่ามกลาง ดั่งไม่มี แต่มีซึ้ง
ปัญญาจึง สว่างจ้า มหาโลก
ฉันจีเจ้าฮว่าเจินหยูเจวี๋ย ม่อเสินหนิงเต้าเสวียน
เสวียนจงโหย่วเจินอู๋เซิงโซ่ว ฮุ่ยกวงเจ้าซันเชียน
จิตเสรี มีอิสระ ณ เหนือโลก
เบื้องบนยก หมื่นแปดร้อย ฐานเซียนให้
สัทธ์ธรรมา จะรู้อยู่ คู่ใจใคร
เบื้องบนให้ หนึ่งจุดนำ ย้ำแยบยล
เซียวเอี๋ยวจื้อไจ้เทียนไอว้เค่อ เต้าไจ้อวั้นปาเซียน
จื้อเต้าเหอเหยินเสี่ยวเต๋ออู้ เซียนเทียนอี้เตี่ยนเสวียน
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 14/09/2011, 10:17
บำเพ็ญภายใน เจดีย์หลิงซัน บรรพตศักดิ์สิทธิ์
ภูเขาหัว - ใจ อยู่ ณ ที่ใด จะใคร่ชมชิด
แท้จริงสนิท ติดตัวทุกผู้ รู้ได้ด้วยตน
ท่องพุทธาลัย (2)
ตอนที่ 8
ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า
ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที
วิเศษญาณ ทวารตรง ทรงศักดา
ทวารฟ้า ลา"หกทาง" ห่างจากทุกข์ (หกทาง คือ ตา หู จมูก ปาก สะดือ กระหม่อม)
วิถีธรรม นำสู่แดน แสนวิสุทธิ์
ฟ้าเปิดยุค สามโลกกว้าง กระจ่างธรรม
เตี่ยนไคหลิงซันทงเทียนเชี่ยว หย่งเปี๋ยลิ่วเต้าเจียน
จิ้งถู่ฝ่าเหมินจินไคไท่ ผู่ตู้ซันเฉาเสียน
จงรีบคว้า เวลาไว้ อย่าให้พลาด
องค์ธรรมชาติ พระอาจารย์ เทียนหยานหา
โลกหลากสี มิใช่ที่ ภิรมย์พา
เสียเวลา อย่าเตร่เล่น เป็นบ้านจริง
เชิ่นสืออวิ้นซีม่อชั่วกั้ว ซิวเต้าสวินเทียนหยาน
ฮวาฮวาซื่อเจี้ยเฟยเล่อถู่ ไจ้ซื่ออู้หลิวเหลียน
สิบคนน้าว เก้าคนล้ม ก้มหัวหงาย
โซ่คล้องกาย หมายยศลาภ อยากตัณหา
มโนภาพ จับไม่มั่น มันมายา
ลุ่มดอนพา ชีวาทราม "สามทางจม" (สามทางจม คือ นรก เปรต อสุรกาย)
สือจงจิ่วเฟยเตียนเตียนเต่า หมิงเจียงลี่สั่วเชียน
โจวจังเหวยฮ่วนซื่อเฟยจั้ว ขั่นซี่ซันทูเซี่ยน
บาปเวรร้าย ได้จากตน เป็นคนทำ
เหวถลำ ลึกหมื่นวา พาทุกข์เข็ญ
ได้กายนี้ ดียิ่งหนอ ขอบำเพ็ญ
บรรลุเป็น สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ด้วยจิตตน
เนี่ยงเอ้อเนี่ยจั้งจ่งอิ๋วจี่ ตั้วเคิงอวั้นจั้งเอวียน
เซิงเอว๋ยเหยินเซินซิวเต้ากุ่ย เจี้ยเจี่ยเลี่ยนเจินเซียน
กำหนดกาล กฏเกณฑ์ฟ้า มาเปิดทาง
ธรรมกระจ่าง สร้างโอกาส พลาดแล้วยาก
อนุตตระ มนุษญธรรม ดำเนินมรรค
แปรโลกจาก สหาธาตุ เป็นอาสน์บัว
อวิ้นจื้อซือสือเทียนไคไท่ อี้ซืออวั้นเจี๋ยหนัน
เหยินเต้าเทียนเต้าสิงถงกุ่ย ซัวผอฮว่าเหลียนเทียน
รวมหลักธรรม นำทุกศาสน์ จัดบรรจบ
เอกภพ เอกะฟ้า กระจ่างใส
สาธุชน จงศรัทธา สงบใจ
มั่นคงไว้ พุทธะเกษตร เขตรื่นรมย์
ผิงโซวอวั้นเจี้ยวถงกุยหลี่ ต้าถงไคไท่เหนียน
เอว๋ยเอวี้ยนจ้งเซิงซิ้นซิงติ้ง ซีฟังอันเล่อหยาน
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 15/09/2011, 00:31
บำเพ็ญภายใน เจดีย์หลิงซัน บรรพตศักดิ์สิทธิ์
ภูเขาหัว - ใจ อยู่ ณ ที่ใด จะใคร่ชมชิด
แท้จริงสนิท ติดตัวทุกผู้ รู้ได้ด้วยตน
ท่องพุทธาลัย (2)
ตอนที่ 8
ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า
ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที
อันว่าห้าพระศาสดาและพระบรรพจารย์ทุกสมัยนั้น ต่างทุ่มเทพระทัยกอบกู้โลก พร่ำพูดเพื่อกล่อมเกลาใจคน ปรารถนาให้ทุกคนเข้าสู่หนทางสำนึกรู้ ออกหากจากทางหลงทั้งหมด "คน" นั้น แม้มิรู้ใจตนย่อมมิรู้ธรรม ผู้ใคร่บำเพ็ญจึงพึงเริ่มจากฝึกใจตน แต่ ใจ เริ่มฝึก จะรู้มาก ฝึกพอรู้ จะเตลิดง่าย เช่น หลงภาพมายา ท่องเที่ยว เพลิดเพลิน พอใจ เพ้อฝัน เหล่านี้ล้วนเป็นใจที่ฝึกได้เป็นเบื้องต้นเท่านั้น จะทำให้ใจสงบลง จะต้องเฝ้าดูใจ กำหนดใจ เก็บใจ เฝ้าดูใจ จะต้องกำหนดเมื่อใจเคลื่อนไหว กำหนดใจ จะต้องกำหนดเมื่อใจเคลื่อนไหว เก็บใจ ก็จะต้องเก็บเมื่อใจเคลื่อนไหว เก็บใจไม่ง่าย จะต้องพิจารณาเหตุเมื่อต้นที่ทำให้ใจเคลื่อนไหว เกิดทันที เก็บทันที ยิ่งเก็บได้เร็วเท่าไร ยิ่งเฝ้าดูใจ ได้แข็งขันเท่านั้น และยิ่งจะกำหนดใจได้มั่นคงเท่านั้น นี่คือ เคล็ดลับวิเศษในการบำเพ็ญ และความสำคัญก็เพื่อให้ใจเคลื่อนไหวหรือสงบนิ่งอย่างเป็นธรรมะ ใจที่บำเพ็ญ ศาสนาปราชญ์เรียกว่า ใจเที่ยงตรง ศาสนาพุทธเรียกว่า ใจสว่าง ศาสนาเต๋าเรียกว่า ใจฝึกหลอม ใจล้วนหนึ่งใจนี้ ธรรมปฏิบัติล้วนแนวทางนี้ อุบายในการปฏิบัติอาจแตกต่างกันบ้าง แต่มรรคผลไปสู่ที่เดียวกัน คำว่า "พระพุทธะอริยเซียน" ล้วนเป็นสรรพนามอันหมายถึง ใจวิสุทธิ์กลมใส เริ่มบำเพ็ญจากใจ ใจจริงทุกอย่างจริง ใจประจักษ์ทุกอย่างล้วนประจักษ์ เทียนมิ่ง พระโองการบัญชาจากฟ้ามาจากแสงญาณสว่างจากฟ้า วิถีธรรมก็ให้ดำเนินชีวิตด้วยการคุมจิตญาณ ผู้บำเพ็ญต่างมีภาวะชีวิตสว่างที่พร้อมด้วย ธาตุรู้ดีงาม ธาตุเป็นดีงาม )มโนธรรม พลังธรรมอันวิสุทธิ์เดิมแท้) แม้นิสัยสันดานความเคยชินในอดีตชาติติดมา แต่ธาตุรู้ดีงามเดิมแท้มิได้ลดลง ที่จะกล่อมเกลี้ยงบำเพ็ญ ก็เพื่ออบรมธาตุรู้ดีงาม ธาตุเป็นดีงามไว้มิให้ถูกนิสัยความเคยชินบดบัง ให้รู้ฟื้นตื่นจากความหลง จากรู้ฟื้นแล้วดำเนินธรรม จากดำเนินธรรมจนถึงประจักษ์ธรรม การประจักษ์ธรรมหาใช่อื่นใด ทุกอย่างถูกต้องตรงต่อพระทัยเยี่ยงฟ้าดีงามนั่นเอง "อู้เอวี๋ยนจงสงบใจ คืนนี้เวลาท่องจารึกถึงแล้ว นกกระเรียนเซียนน้อมรออยู่นอกตำหนักแล้ว เราออกเดินทางกันเถอะ"
อู้เอวี๋ยน : นกกระเรียนเซียนนี้ทำไมสัญชาตญาณดีนักขอรับ มาถึงตำหนักพระตรงเวลาเพื่อช่วยแรงท่องเดินทาง
พระอาจารย์ :
หนึ่งความคิด จิตขยับ โลกล้วนสรรพ ญาณรับได้
สงบนิ่ง ผืนนาใจ ร่วมปัจจัย ให้ฟ้าเวียน
อี๋เนี่ยนต้งซันเซียน โหย่วหลิงเจียอิ้งเถียน
ชุ่นถู่ฉังจี๋จิ้ง สุยเอวี๋ยนก้งจ่วนเทียน
นกกระเรียนเซียนนี้ มีญาณดี ได้บำเพ็ญจึงเข้าถึงในพระทัยฟ้า ยิ่งมิต้องพูดถึงญาณดีที่มีธรรมะอีกด้วย ล้วนรู้การช่วยงานธรรมเป็นความภูมิใจ ฉะนั้น พอถึงเวลา กระเรียนเซียนนี้ก็จะมาตามบัญชา คนควรจะเอาเยี่ยงอย่าง ยอมเหนื่อยยากไม่ขัดเคือง รักษาใจธรรมขาวสะอาดไว้เสมอเช่นเดียวกัน (กล่าวจบ พระอาจารย์นำอู้เอวี๋ยนขึ้นนั่งบนหลังกระเรียนเซียนทะยานฟ้าไป) ชั่วขณะเดียว ล่วงผ่าน "จื่อหยางกวนโข่ว" ข้ามตำหนัก "เสินหยาง" มองลงไปทางตะวันตกเฉียงใต้ ไกล ๆ นั้น เห็นปราสาทสูงทะมึนอยู่กลุ่มใหญ่ หลังคามุงกระเบื้องแก้ว วิจิตรงดงามยิ่งนัก แสงเงินระยิบระยับสวยสง่า ข้างกลุ่มตำหนักใหญ่หอโถง ยังมีหอไม้สีแดงทรงสูงหลายสิบหลัง มีคนเดินเข้าออกมากมาย ต่างเหลียวซ้ายแลขวา รอบนอกเป็นป่าพฤกษ์ไพรวัน ห่างจากปราสาทกลุ่มนี้ไปไม่ไกล ยังมีกระท่อมมุงหญ้าคาอีกหลายหลัง มีแสงไฟวับแวม บนหลังคามีพลังสีดำกระจายออกมาหลายสาย ดูอึมครึมสลดหดหู่ชอบกล ขณะมองดูอยู่ตลอดทาง ด้านทิศตะวันออกมีคนกลุ่มหนึ่ง ทุกคนแต่งตัวสวมหมวกทรงสูงสง่างาม หญิงชายแยกฝ่ายไม่ปะปนกัน เทวมาตย์เดินนำหน้าพากันมุ่งไปที่อาคารสูง ทยอยกันเข้าประตูแน่นขนัด สักครู่หนึ่งก็มีคนอีกกลุ่มใหญ่ เดินเข้าอาคารไปเช่นเดียวกัน
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 15/09/2011, 01:22
บำเพ็ญภายใน เจดีย์หลิงซัน บรรพตศักดิ์สิทธิ์
ภูเขาหัว - ใจ อยู่ ณ ที่ใด จะใคร่ชมชิด
แท้จริงสนิท ติดตัวทุกผู้ รู้ได้ด้วยตน
ท่องพุทธาลัย (2)
ตอนที่ 8
ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า
ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที
อู้เอวี๋ยน : มิกล้ากราบเรียนถามพระอาจารย์ นั่นคือสถานที่อะไรขอรับ
พระอาจารย์ : นั่นคือ ที่ปกครองของตำหนัก "ชิงหยางเตี้ยน" เป็นส่วนทำการสอบหลักฐาน "คนเดิม" คืนนี้ ที่เราศิษย์อาจารย์รับพระบัญชาให้มาเยี่ยมชมก็คือสถานที่นี้ เจ้าอยากรู้รายละเอียด เราลงจากกระเรียนเซียนกัน ค่อยเดินชมค่อยคุยกันไป ก็จะเข้าใจได้ กล่าวจบ พระอาจารย์ยกพระหัตถ์ขวาตบหลังกระเรียนเบาๆกระเรียนก็ค่อย ๆ ร่อนลงข้างทาง พระอาจารย์กับศิษย์เดินจูงมือกันเดินไปตามทางใหญ่ข้างหน้า
อู้เอวี๋ยน : เมื่อกี้นั่งบนหลังกระเรียนเซียน ศิษย์เห็นตำหนักมหึมา แสงไฟเจิดจ้า นั่นคือตำหนักชิงหยางเตี้ยนใช่หรือไม่ขอรับ ?.
พระอาจารย์ : ใช่แล้ว นั่นเป็นที่ทำการพระบรรพจารย์เทียนยุ่ย ปราสาทตำหนักเงียบสงัดน่าคร้าม เป็นที่สอบหลักฐาน ระเบียบการเคารพทำตามพระอาจารย์ของคนเดิม บ้านหลังมหึมาใกล้ข้างหอโถงใหญ่นี้ ข้างซ้ายคือ "สถานกลับตัวกลับใจใหม่ของคนเดิมในสังกัดตำหนักชิงหยาง ชิงหยางเอวี๋ยนเหยินจื้อชินสั่ว" ข้างขวาคือ "สถานพักผ่อนของคนเดิมในสังกัดตำหนักชิงหยาง ชิงหยางเอวี๋ยนเหยินซิวชี่สั่ว" ที่ห่างไกลออกไปเหมือนชายป่า กระท่อมหลังคามุงหญ้าหลายสิบหลังเหล่านั้นคือ "ทัณฑสถานชิงหยาง ชิงหยางเฉิงเจี้ยสั่ว" โลกยุคสุดท้ายนี้ ดีชั่วปะปนกัน ทุกแห่งหนแม้จะมีคนบุญ แต่ที่จะดำเนินงานธรรมสงเคราะห์ชาวโลกให้สำนึกรู้ตื่นจากความหลงนั้นมีน้อย น่าเสียดาย ! ความดีของคนหนึ่งคนยากที่จะปิดเสียงครวญครางของคนร้อยคน ด้วยเหตุดังนี้แม้คนบวชบำเพ็ญในศาลเจ้าวัดวาอารามหรือผู้ได้รับธรรมะแล้ว ส่วนใหญ่ยังถูกหมู่คนพาล ใจบาปหยาบช้า แอบแฝงย้อมสีให้ดำไป คนที่ทำทีเคารพในเบื้องต้น ลงท้ายหันหลังให้ เริ่มแรกขยัน สุดท้ายหน่ายหนี ผู้บำเพ็ญเป็นอย่างนี้มากมาย สุดท้ายจึงต้องเบียดเสียดกันมาที่ด่านนี้ ถูกสอบสวนความผิด เก้าในสิบคนจัดอยู่ในทะเบียนดำ ไม่ผิดก็บาป ต้องตกไปสู่กระท่อมมุงหญ้าคา ถูกลงโทษตามความผิดสถานนั้น ด้วยเหตุดังนี้จึงมีพลังสีดำของคนใจบาปหยาบช้ากระจายออกมา จากหลังคาและด้านซ้ายขวาส่วนที่เห็นบนทางเดินด้านตะวันออกเฉียงใต้ คนกลุ่มใหญ่แน่นขนัดแต่ไม่ยุ่งเหยิง มุ่งตรงไปยังสถานพักผ่อนด่านชิงหยางนั้น ล้วนผ่านการตรวจสอบที่ตำหนักเสินหยาง มาตรวจสอบที่ตำหนักชิงหยาง ตำหนักนี้เป็นตำหนักสำคัญ เป็นส่วนหนึ่งของด่าน "จื่อหยางกวน" สอบทานสายธรรม พระวิสุทธิอาจารย์ คนเดิมที่ได้รับการสอบทานที่นี่จึงมีมากมายหลายกรณี บ้างมาไกลจากสถานบุญในนรก ได้รับการยกระดับขึ้นมาเป็นวิญญาณผีที่จะไปสุขาวดี บ้างมาจากบุญวิมานเขตใกล้ ๆ ที่ได้รับการยกระดับให้เป็นเจ้าหน้าที่ บ้างเป็นวิญญาณเดิมที่นำพามาจาก "ตำหนักเสินหยางเตี้ยน" เหล่านี้เป็นต้น รวมความว่า ญาณเดิมทั้งสามโลก ทั้งคน วิญญาณผี เจ้าที่เจ้าทาง มาถึงถ้ำฟ้าดินแดนบริสุทธิ์ ล้วนจะต้องผ่านตำหนักนี้เพื่อสอบประวัติ ญาณเดิมจะต้องรายงานตัวลงทะเบียนที่ "สถานพักผ่อนชิงหยาง" รอการเรียกตัวจากเทพกรผู้นำการ ถามสัญชาติธรรม ความเป็นมาทุกข้อตามระเบียบเรียบร้อยแล้วจะถูกเรียกเข้าตำหนัก ที่นี่ จะทำการตรวจสอบด้วยระเบียบที่เข้มงวดเคร่งครัดเช่นนี้โดยไม่สับสนเลย
อู้เอวี๋ยน : การกำหนดสร้างสรรค์ทุกอย่างของดินฟ้าแยบยลอย่างไม่น่าเชื่อ เบื้องบนปฏิบัติต่อจิตญาณดวงใด ล้วนจัดการอย่างยุติธรรมถูกต้อง ดุแล้วมนุษย์จะคิดหวังให้โชคดีแคล้วคลาดไม่ได้แม้แต่น้อย เอ ตำหนักชิงหยางนี้ เป็นตำหนักปากทางหนึ่งของด่านจื่อหยางกวน ทำไมตั้งแต่เรามาเยือนจนถึงบัดนี้ ยังไม่ได้เห็นเหตุการณ์อย่างเดียวกับในหนังสือ "ท่องจิ่วหยางกวน" ที่ตำหนักฉงเชิง ในไถจง ได้รับพระโองการให้ท่องเที่ยวจารึกไว้เลยขอรับ
พระอาจารย์ : อู้เอวี๋ยนเหลวไหลแล้ว หนังสือ "ท่องจิ่วหยางกวน" เล่มนี้มิใช่รวมการท่องเที่ยวทั่ว "จื่อหยางกวน" "เหอหยางกวน" และ "จิ่วหยางกวน" แม้จะให้ชื่อว่า บันทึกท่องเที่ยว "จิ่วหยางกวน" ก็ตาม แต่บันทึกเพียงการท่องเที่ยวดูโครงสร้างส่วนที่ทำการต่าง ๆ ใน "จิ่วหยางกวน" เท่านั้น ที่เราท่องเที่ยวอยู่ขณะนี้ เป็นตำหนัก "ชิงหยางเตี้ยนของจื่อหยางกวน" ซึ่งจะให้เห็นทัศนียภาพเช่นเดียวกับในหนังสือท่อง "จิ่วหยางกวน" ได้อย่างไร
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 17/09/2011, 05:44
บำเพ็ญภายใน เจดีย์หลิงซัน บรรพตศักดิ์สิทธิ์
ภูเขาหัว - ใจ อยู่ ณ ที่ใด จะใคร่ชมชิด
แท้จริงสนิท ติดตัวทุกผู้ รู้ได้ด้วยตน
ท่องพุทธาลัย (2)
ตอนที่ 8
ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า
ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที
อู้เอวี๋ยน : ใช่แล้วขอรับศิษย์โง่ไปชั่วขณะ เผลอเอา "เก้าเก้าจื่อหยังกวน" นี่ไปปนกับ "จิ่วหยังกวน" ทางโน้นเสียได้
พระิอาจารย์ : ไม่ใ่ช่อะไร เป็นเพราะอู้เอวี๋ยนได้อ่านหนังสือท่อง "จิ่วหยางกวน" ก่อนจึงมีมโนภาพข้างคา ชาวโลกมักจะเป็นโรคนี้โดยไม่รู้ตัว
อู้เอวี๋ยน : พระอาจารย์โปรด ฯ ถูกต้องแล้ว การยึดมั่นถือมั่นต่อสิ่งที่เข้าครองใจก่อน เป็นโรคเดียวกันของใจคน ศิษย์จะจำพระโอวาทพระอาจารย์ไว้ (ศิษย์กับอาจารย์พูดพลางเดินพลางจนมาถึงครึ่งทางมิทันรู้ตัว พลันได้ยินเสียงกลอนลั่นสามที ได้เห็นเทพกรห้าหกท่านเดินออกมาภายในจากตำหนักข้างหน้า เมื่อมาถึงเบื้องหน้าพระอาจารย์ เทพกรกับพระอาจารย์ก็ต่างคารวะต่อกัน)
เทวมาตย์ : ผู้น้อยได้รับพระบัญชาจากพระบรรพจารย์ ให้ออกมาต้อนรับพระบรรพจารย์กับศิษย์ของพระองค์
พระอาจารย์ : สาธุ ได้รับไมตรีจากพระบรรพจารย์ รบกวนท่านเทวมาตย์นำทาง
อู้เอวี๋ยน : ผู้น้อยเบื้องล่างกราบท่านเทวมาตย์ (ว่าแล้วพร้อมกันดำเนินไปสู่ตำหนัก "ชิงหยาง" ซึ่งห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว มองดูซ้ายขวาของพระตำหนักเห็นความโอ่อ่าสง่างาม แสงสีโชติช่วงชัชวาลไม่ต่างกับ "รัตนะตำหนักตรีเทพพิทักษ์ ซันกวนเป่าเตี้ยน" บนเหนือพระทวารใหญ่มีแผ่นป้ายจารึกอักษรว่า "ชิงหยางเตี้ยน" ซุ้มประตูตำหนักสูงมาก มีเสาหินมหึมายืนตระหง่านอยู่สองข้าง มีกลอนคู่อยู่สองข้างประตูว่า "ฟ้าสูงแผ่นดินไกล ในโลกล้ำค่าไซร์ คือได้ทางสว่างยุคสาม บรรจบกาลได้ธรรมแท้ สำคัญแน่คนหมายให้ จุดมโนธรรมน้ำใจไว้ " เทียนเกาตี้เอวี่ยนซื่อเจียนกุ้ยไจ้ซันฉีหมิงลู่เต๋อ อวิ้นเหอเต้าเจินเหยินซื่อจ้งอวี่อี้เตี่ยนเหลียงซินไจ้ หน้าตำหนักสงบสวยงาม ร่มเย็นสบาย กำแพงหินสองด้านจารึกโคลงกลอนไว้หลากหลายด้วยพู่กันบรรจงและเขียนหวัด ดูอย่างกับพระอารามหลวงยิ่งใหญ่ในโลกมนุษย์ อู้เอวี๋ยน กราบประทานขออนุญาตอ่านดังนี้
เรื่องทางโลก ยากที่จะ คาดเดาได้ พลันละลาย ประดุจเกล็ด น้ำค้างแข็ง
กุศลบุญ - คุณน้อยนัก หรือมากแรง สว่างแสง ส่องแลเห็น ชัดเจนหมด
จะทำลาย สูญสิ้นไป ไม่ได้เลย สักวันเอย น้อยนิดนั้น พลันปรากฏ
อย่าหวังลาภ วาสนา พาเริงโลด จงกำหนด ระวังบาป กำราบตน
ชีพชาวหล้า อุปมา ทะเลป่วน คลื่นลอนรวน ชวนซัดสาด บาดหินผา
จิตญาณเป็น เช่นนี้เวียน เปลี่ยนลีลา ยับเยินมา ผจญล้าง บ้างมงคล
ตนผู้ทำ กรรมถูกจด กำหนดผล หนีไม่พ้น จนทุกทาง สว่างชัด
ซื่อซื่อหนันเลี่ยว ซวงลู่อี้เซียว กงกั้วต้าเสี่ยว หมิงเจี้ยนเจาเจา อู้ฉิวตัวฝู เจื้อจือเสี่ยนเก่า
เหยินเชิงไจ้ซื่อ อวั่นหยูไห่เฉา อี๋อี้อี๋เมี่ย จ้ายุ่ยจ้าเจียว หลิงอี้หยูซื่อ สือจ่วนสือหลุน
ฮว๋อเฟ่ยฮว๋อเตียว จี๋ชยงฮว๋อฝู จื้อจั้วจื้อเจา อินกั่วปู้ชั่ง เจี้ยนเจี้ยนเฟินหมิง เจวี๋ยเอี่ยหนันเถา
อู้เอวี๋ยน เพิ่งอ่านจบก็เห็นเทวมาตย์ท่านหนึ่งสวมจีวรรูปโป๊วก่วย เดินออกมาจากตำหนักมาด้วยใบหน้าอ่อนโยนยิ้มแย้ม
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 17/09/2011, 06:35
บำเพ็ญภายใน เจดีย์หลิงซัน บรรพตศักดิ์สิทธิ์
ภูเขาหัว - ใจ อยู่ ณ ที่ใด จะใคร่ชมชิด
แท้จริงสนิท ติดตัวทุกผู้ รู้ได้ด้วยตน
ท่องพุทธาลัย (2)
ตอนที่ 8
ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า
ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที
เทวมาตย์ : บรรพพุทธาท่านกับอู้เอวี๋ยนเหนื่อยยากมากตลอดทาง พระบรรพจารย์อยู่ข้างใน ขอเชิญยินดีต้อนรับท่านเข้าพักผ่อน
พระอาจารย์ : ลำบากแก่ท่านทิพยมาตย์ เชิญท่านนำทาง อู้เอวี๋ยนรีบแต่งกายให้เรียบร้อย (ดังนี้แล้ว อู้เอวี๋ยนเดินตามพระอาจารย์พร้อมกันเข้าสู่ตำหนัก) ตำหนักในใหญ่โตโอ่อ่าสง่างาม เลิศหรูอลังการ เทพกรผู้ปฏิบัติงานมากมาย เมื่อเห็นพระบรรพจารย์เทียนหยานเสด็จมา ต่างรีบคารวะกันแช่มชื่น เหนือคานด้านบนมีป้ายทองแผ่นใหญ่ จารึกข้อความว่า "เคารพกฏยิ่งใหญ่แท้ ต้าไจจุนเจ็อ" ทุกตัวอักษรมีรัศมีสีทองแผ่ออกรอบด้านสะท้อนทาบลงบนผนังที่มีป้ายจารึกโคลงกลอนด้วยตัวอักษรบรรจงและหวัด ความบางส่วนมีว่า
สามโลกปรกช่วย ด้วยเมตตาการุณย์ หลักธรรมเกื้อหนุน ให้คุณชาวหล้า พลังบริสุทธิ์ ชีพจรแผ่พา
ฐานบุญเลิศหล้า ปทุมาเบ่งบาน
ฉือเปยจิ้วขู่ซันเฉาตู้ เจิ้งหลี่อู๋ซือจี้ซื่อเตียน ฉุนชี่หลิวทงอวั้นไม่จ่วน กั่วจุนเอว้ยไจ้เซิงฮว๋าเหลียน
ด้วยรักเมตตา กรุณาอุ้มชู เวไนยฯกอบกู้ สู่เอกภาพใหญ่ มหาจักรวาล หลักธรรมเที่ยงไซร์
สงบตั้งใจ สืบส่งกลมกลืน
ฉือเปยไอ้ไจ้ ตู้ฮว่าต้าถง เจิ้งหลี่อวี่โจ้ว จิ่งซินเอวี๋ยนทง อวั้นฟังจี้ซื่อ ก่วงพีปู้ฉัง อย่งปู๋เมี่ยซื จินเหลียนเจินจง
พระอาจารย์ : อู้เอวี๋ยนอย่ามัวเพลิน พระบรรพจารย์รอเราอยู่ในตำหนัก รีบเข้ากราบคารวะ (กล่าวพลางดำเนินสู่ประตูชั้นที่สามภายใน ได้เห็นพระบรรพจารย์ดำเนินมาต้อนรับด้วยพระพักตร์อ่อนโยน ธรรมปฏิสันถารต่อกันแล้วพร้อมกันประทับนั่ง)
พระบรรพจารย์ : ฝ่ายปฏิการะให้เชิญเครื่องรับรองเข้ามา !
พระอาจารย์ : คุณธรรมไมตรีจากพระบรรพจารย์ยากจะลบลืม คืนนี้ เราศิษย์อาจารย์สนองรับเบื้องบน โปรดบัญชามาสู่ตำหนักนี้ รับผิดชอบบันทึกบททองเป็นข้อมูลสงเคราะห์ชาวโลกต่อไป
พระบรรพจารย์ : พระบรรพจารย์ (เทียนหยาน) พระองค์เกรงใจยิ่งแล้ว เราต่างรับหน้าที่ของตน ล้วนเพื่อปรกโปรดสามโลกเก็บงานดินฟ้าสมบูรณ์ผล ยิ่งกว่านั้น บรรพจารย์ท่านวิ่งเต้น เหนื่อยยากยิ่งกว่า ท่านน่าจะประทับสนทนาอยู่ ณ ที่นี้ ข้าพเจ้ามอบหมายให้เทพกรท่านหนึ่งนำท่านธรมราชมาเป็นผู้แนะนำการท่องเที่ยวในที่ต่าง ๆ แก่อู้เอวี๋ยน ท่องเที่ยวกลับมา หากกังขาสิ่งใดข้าพเจ้าจึงไขข้อปัณหา ไม่ทราบอริยดำริของท่านเห็นเป็นเช่นไร ?.
พระอาจารย์ : ขอบพระคุณความปรารถนาจากพระบรรพจารย์ อู้เอวี๋ยน ตลอดทางจำไว้ อย่าได้หละหลวมจริยารู้ไหม ?. (ดังนั้นแล้ว ธรรมราชได้รับบัญชาจากพระบรรจารย์นำอู้เอวี๋ยนออกจากตำหนักไปสู่ "ตำหนักสอบถาม เข่าเซี่ยวเตี้ยน") ในตำหนักนั้น คนเดินแน่นขนัด ต่างถูกสอบหลักฐาน เทพกรผู้ทำการประทับนั่งทุก ๆ โต๊ะทำงาน วุ่นอยู่กับการตรวจสอบสมุดบัญชีหลักฐาน
ธรรมราช : อู้เอวี๋ยน นั่งรออยู่ที่นี่สักครู่ รับฟังอยู่ข้าง ๆ ... (อู้เอวี๋ยนมองไปโดยรอบ หน้าโต๊ะตัวหนึ่งกลางห้อง หญิงคนหนึ่งก้มหน้าเศร้าหมอง เห็นเทพกรผู้ทำการตรวจสอบบัญชีบาปบุญในการบำเพ็ญแล้วบันดาลโทสะ ตยโต๊ะดังปัง ตวาดชี้หน้าหญิงนางนั้น)
เทพกร : เจ้าอยู่ในโลกผิดพุทธระเบียบบ่อย ๆ กล้าอกตัญญู ฝ่าฝืนดื้อดึงต่อเทียนมิ่ง ใส่ไคล้ทำลายธรรมะและพระอาจารย์...ชั่วร้าย ชั่วร้าย ! เจ้ายังกล้าวางแผนทำลายนักธรรมอาวุโสให้เสียหาย เจ้าแย่งตำแหน่งบุญกุศลด้วยเหตุผลกลใด มีชีวิตอยู่ ใส่หน้ากากผู้บำเพ็ญสร้างบุญ แต่ทำลายลายชื่อเสียงของตำหนักบุญอยู่บ่อย ๆ รู้ไหม โทษควรสถานใด ?.
วิญญาณหญิง : ... (อึกอักพูดไม่ออก คุกเข่าน้ำตาไหลพราก ขอเทพกรโปรดยกโทษ)
เทพกร : (ขึงพระเนตร) อยู่ในโลกไม่ทำดี บัดนี้จะขออะไร (โปรดบัญชาเทวนาคราชแปดฝ่ายนำตัววิญญาณบาปไปสู่สถานลงโทษ ให้รับโทษไปตามความผิดนั้น ๆ ) (พระวัชระพิทักษ์ธรรมองค์ใหญ่น่าคร้าม หุ้มเกราะสะพายดาบสององค์ รับพระบัญชาผลักไสนำพาวิญญาณบาปไปสู่กระท่อมมุงหญ้าคาทางโน้น)
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 18/09/2011, 22:46
บำเพ็ญภายใน เจดีย์หลิงซัน บรรพตศักดิ์สิทธิ์
ภูเขาหัว - ใจ อยู่ ณ ที่ใด จะใคร่ชมชิด
แท้จริงสนิท ติดตัวทุกผู้ รู้ได้ด้วยตน
ท่องพุทธาลัย (2)
ตอนที่ 8
ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า
ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที
อู้เอวี๋ยน : เศร้าแท้ เข้มงวดแท้ ผู้บำเพ็ญผิดต่อพุทธระเบียบ ผิดต่อทางธรรม จะผ่านการตรวจสอบจากตำหนักนี้ไปไม่ง่ายเลย (หันไปทางโต๊ะสอบสวนทางขวา เห็นชายชราคนหนึ่ง สูงอายุ ผมขาวโพลน หน้าผากกว้าง สุขุมเยือกเย็น สุขุมเยือกเย็น สายตาเป็นประกาย เชื่อว่าคงเป็นผู้รักษาพุทธระเบียบ สร้างกุศลคุณงามเมื่อยามมีชีวิตเป็นแน่) เทพกรเปิดสมุดดูผลการบำเพ็ญด้วยพระพักษณ์แช่มชื่น สอบถามตรวจทานชื่อสกุล อิ๋นเป่าสือ (ผู้แนะนำรับรอง) และอื่น ๆ ชายชราตอบอย่างคล่องแคล่ว
เทพกร : ยินดีด้วย ยินดีด้วย ! ผู้มีปัญญาเมื่อมีชีวิต รู้จักอาศัยกายสมมุติบำเพ็ญธรรมจริง สร้างบุญสร้างคุณธรรม บันทึกไว้ไม่ใช่ธรรมดา ท่านทิพยมาตย์นำเชิญผู้เฒ่าทานนี้ไปที่ห้องพักผ่อน จากนั้น จึงต้อนรับสู่ตำหนัก "ปี้หยางเตี้ยน" เพื่อสอบผลต่อไป
อู้เอวี๋ยน : สาธุ เมื่อมีชีวิต รักษาพุทธระเบียบ ผู้บำเพ็ญบุญตายแล้วมาที่นี่นับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง (หันไปทางโต๊ะซ้ายมือ เห็นท่านเทพกรชี้หน้าชายฉกรรจ์...)
เทพกร : เจ้าอยู่ในโลกมนุษย์ ใจใหญ่กว่าแผ่นฟ้า กล้าลบหลู่เหยียดหยามเทียนมิ่ง หลอกลวงรังแกดูแคลนนักธรรมอาวุโสกับผู้ร่วมบำเพ็ญ ไม่รักษาความสัตย์จริง พูดจาเหลวไหล โน้มใจใคร ๆ ให้หลงผิด หัวใจธรรมของเจ้าอยู่ใหน เมื่อตรวจสอบสมุดบาปบุญสามชาติของเจ้าแล้ว บาปเวรนี้ควรตกนรกในขุม "นรกธรมผู้บำเพ็ญ เซิงหยูเต้าอวี้" รับโทษสถานหนัก แต่ในสมุดบาปเวรสามชาติปรากฏบุญ เคยสั่งสมไว้ในชาติที่แล้วเล็กน้อย จึงเห็นแก่บุญและคุณธรรมอดีตชาติหักลบกับความผิดบาปในชาตินี้ ท่านทิพยมาตย์จึงนำผู้นี้ไป "สถานสำนึกกลับตัวกลับใจ" ขอขมากรรมสามสิบวัน รอคอยให้ยมทูตนำไปยังยมโลกบัลลังก์ที่สิบ ส่งไปสู่แท่นเวียนว่ายเกิดใหม่ ไปบำเพ็ญชาติหน้า
อู้เอวี๋ยน : โธ่เอ๋ย อุตส่าห์สั่งสมกุศลบุญคุณธรรมไว้ แหกชาติน้ผิดต่อธรรมะ ผิดต่อพุทธระเบียบ ล่วงเกินเทียนมิ่ง สูญเสียคุณธรรม กระทำความผืดก็ยากจะพ้นจากเวียนว่ายตายเกิด ดังคำที่ว่า
""หนึ่งก้าวพลาดเท้า แค้นเศร้าชั่วกาลนาน หันกลับอีกที ร้อยปีเฒ่าชรา"
อี้ซือจู๋ เฉิงเชียนกู่เฮิ่น ไจ้หุยโถวอี่ไป่เหนียนเซิน ต้องรอบคอบระมัดระวัง"
(ขณะนั้น ได้ยินเสียงเทพกรตำแหน่งกลางตบโต๊ะปัง ตวาดหญิงนางหนึ่งที่คุกเข่าตัวสั่นอยู่เบื้องหน้า นางเศร้าหมองน้ำตานองหน้า)
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 19/09/2011, 01:10
บำเพ็ญภายใน เจดีย์หลิงซัน บรรพตศักดิ์สิทธิ์
ภูเขาหัว - ใจ อยู่ ณ ที่ใด จะใคร่ชมชิด
แท้จริงสนิท ติดตัวทุกผู้ รู้ได้ด้วยตน
ท่องพุทธาลัย (2)
ตอนที่ 8
ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า
ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที
เทพกร : เมื่อเจ้ามีชีวิตอยู่ เข้าตำหนักบุญบ่อย ๆ ไม่พูดธรรมะ ไม่ทำความดี ชอบวิจารณ์นินทาใคร ๆ อาจารย์และเจ้าตำหนักตักเตือนบ่อย ๆ เจ้าแกล้งทำหูทวนลม ซ้ำขึ้งโกรธ เจ้าเกลียดชังอาจารย์ ว่าร้ายธรรมะด้วยเหตุอันใด เจ้ารู้ทั้งรู้ว่าโทษของการว่าร้ยอาจารย์ไม่ใช่เรื่องเล็ก แต่กลับกล้าผิดกฏสวรรค์ ทำการทำลายชื่อเสียง ลบล้างอาจารย์และธรรมะ จงใจผิดทั้งที่รู้อย่างนี้โทษควรสถานใด
วิญญาณหญิง : ...ขอเทพการท่านโปรดยกโทษ
เทพกร : มา ! บัญชาทิพยมาตย์นำหญิงนางนี้ไปลงโทษที่ "ทัณฑสถานเฉิงเจี้ยสั่ว"
อู้เอวี๋ยน : เข้มงวดแท้ น่าเกรงขามอย่างกับผู้พิพากษา ดีร้ายให้ตายตกไปตามกรมจริง ๆ ชาวโลกแม้จะถือบวชบำเพ็ญ หรือได้รับธรรมะ เข้าสู่อาณาจักณธรรมบำเพ็ญ ถวายชื่อลงบัญชีเบื้องบน แต่เมื่อหมดอายุยังคงต้องผ่านด่านการตรวจสอบ "เก้าเก้าด่านจื่อหยัง" หากเป็นผู้ฝึกฝนบำเพ็ญก็จะสดวกสบายอย่างผู้รับเชิญพิเศษ ในทางตรงข้าม หากจอมปลอมดีแต่ชื่อ ก็จะต้องรับโทษไปเอง เซียนพุทธะในอาณาจักรธรรม จะปกป้องคุ้มครองไม่ได้เลย กฏของฟ้าเบื้องบนแน่นหนาเคร่งครัด ผู้บำเพ็ญมิได้มีอภิสิทธิ์สูงกว่าใคร ผู้บำเญจากศาสนา นิกายใด ๆ เมื่อมาถึง "จื่อหยางกวน" อยู่เบื้องหน้ากฏสวรรค์ ทุกคนเสมอภาคกัน ไม่มีสัมพันธภาพส่วนตัวแม้แต่น้อย "ฟ้าเบื้องบนไม่มีคนสนิท ชูชิดแต่ผู้มีคุณธธรรม ชั่งเทียนอู๋ซิน เอว๋ยเต๋อซี่ฝู่" เช่นนี้จึงจะเป็นจุดสำคัญของผู้บำเพ็ญ
ธรรมราช : อู้เอวี๋ยน เห็นเหตุการณ์ชัดเจนหรือยัง
อู้เอวี๋ยน : ศิษย์เห็นชัดเจนแล้วขอรับ
ธรรมราช : เมื่อชัดเจนแล้ว จะนำเจ้าไปทัศนา "สถานกลับตัวกลับใจ จื้อซินสั่ว" (กล่าวจบ ทั้งสองพากันมุ่งหน้าไปทางบ้านหลังใหญ่ขวามือของตำหนัก ไม่กี่ก้าวก็ถึงลานข้างหน้า) มองดูสถานที่โดยรอบ กว้างหลายสิบวา แบ่งเป็นห้าหกห้อง มีคนเข้าออกพลุกพล่าน แต่เงียบเสียงสำรวม เหนือคานใหญ่มีป้ายเขียนอักษรตัวโตไว้ว่า "ชิงหยางสถานกลับตัวของญาณเดิม ชิงหยางเอวี้ยนหลิงจื้อซินสั่ว" สองข้างมีกลอนคู่ว่า
น้อยลงแน่แม้ลงโทษแก้ไขให้ได้สำนึกความผิดลดลง
มั่นคงได้ ตั้งใจเริ่มต้นใหม่ กลับใจขอขมา ผลพาชุพชีวิต
ปี้ติ้งเส่าเฉิงไก่จื้ออู้เอว๋ยกั้วจื้อเจี่ยน
ตังหยานเจียนจื้อฉงซินหุ่ยชั่นกั้วซินเชิง
ทั้งสองก้าวสู่ภายใน มองดูห้องต่าง ๆ กว้างขวางจุได้ร้อยพันคน บรรยายกาศสงบเงียบ บนโต๊ะหินมีหนังสือพระธรรมคัมภีร์ช้อนอยู่กองโต ญาณเดิมทั้งหมดเป็นระเบียบเคร่งครัด นั่งตัวตรงบนม้าหิน บ้างสวดมนต์ บ้างอ่านหนังสือ บ้างฝึกพุทธระเบียบอยู่ในส่วนต่าง ๆ ในห้องต่าง ๆ ในห้องจะมีเทพกรอบรมดูแล พร่ำสอนญาณเดิมทั่วกัน
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 19/09/2011, 01:46
บำเพ็ญภายใน เจดีย์หลิงซัน บรรพตศักดิ์สิทธิ์
ภูเขาหัว - ใจ อยู่ ณ ที่ใด จะใคร่ชมชิด
แท้จริงสนิท ติดตัวทุกผู้ รู้ได้ด้วยตน
ท่องพุทธาลัย (2)
ตอนที่ 8
ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า
ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที
ธรรมราช : ภายในห้องมีญานเดิมไม่น้อย ประมาณหลายร้อยคน บาปบุญสูงต่ำต่างกัน บางคนบำเพ็ญบาปมากกว่าบุญ บ้างบุญมากกว่าบาป บาปมากกว่าจะจัดไว้ในห้องที่สอง ให้อ่านหนังสือให้เข้าใจหลักธรรม ฝึกจริยระเบียบเป็นเวลาสามสิบวัน จากนั้นให้ยมทูตพาไปยังยมโลก ขึ้นแท่นเวียนว่ายไปเกิดเป็นคน กลับไปบำเพ็ญใหม่ในโลก เพื่อว่าเมื่อเกิดใหม่แล้ว จะไม่ล่วงผิดจริยธรรมอีก หากเมื่ออยู่ในโลก บุญมากกว่าบาป จัดไว้ในห้องที่หนึ่งเพื่อบำเพ็ญสิ่งบกพร่องที่ทำมา ครบกำหนดแล้ว จำแนกผลการบำเพ็ญ ผู้บำเพ็ญดี ได้ไปที่ตำหนัก"ปี้หยางเตี้ยน" บำเพ็ญได้ไม่ดี ส่งไปเพิ่มเติมบำเพ็ญที่ "สถานบำเพ็ญบุญในนรก ตี้ฝู่ซิวชั่นสั่ว" ดังนั้น ที่อู้เอวี๋ยนได้เห็นคนจำนวนมากในห้องนี้นั้น ล้วนเป็นผู้บำเพ็ญบุญกุศลไว้ไม่พอ ศีลวินัยไม่กลมสมบูรณ์ หรือผู้กระทำผิดเล็กน้อย ส่วนผู้กระทำผิดบาปมากนั้น มิใช่จะให้กลับตัวกลับใจในห้องนี้ แต่เป็นที่ "สถานลงโทษ เฉิงฝาสั่ว" กระท่อมข้างหน้าโน้น ลงโทษถึงยี่สิบสามสิบวันแล้ว จะให้ยมทูตนำไปลงโทษในนรกต่อไป นี่คือ สภาพคร่าว ๆ ของสถานที่แห่งนี้ เราจะนำเจ้าไปชม "สถานพักผ่อน ซิวซี่สั่ว" ต่อไป กล่าวจบพากันเดินออกจาก "สถานกลับตัวกลับใจ" ไปทางขวา มองไปไม่ไกลเห็นหอสูงสีแดงตระหง่าน เห็นป้ายหนังสือสีทองส่องรัศมีเข้าตาแสดงชื่อหอว่า "หอชิงหยางสถานพักผ่อนญาณเดิม ชิงหยางเอวี๋ยนหลิงซิวซี่สั่ว" มีกลอนอยู่ซ้ายขวาว่า "บำเพ็ญสำเร็จลบผิดบาปใหญ่ได้ระดับสูง คุณธรรมถึง สิ้นเวรสั่งสม ญาณกลมบริสุทธิ์ ซิวเฉิงกงเต้ากั้วเซียนจินซั่งผิ่น ลี้จิ้วเต๋อเกาเนี่ยจิ้นอิ้งฉุนหลิง" ทั้งสองมาถึงระเบียงหอ มองเข้าไปในห้อง เห็นหน้าต่างสว่างใส โต๊ะสะอาดหมดจด กลิ่นหอมกรุ่นห้อง ปลอดฝุ่นธุลี ประดับห้องด้วยเตาโบราณและหนังสือคัมภีร์
อู้เอวี๋ยน : สาธุ ใครอยู่ที่นี่ไม่มีความสุขได้หรือ (ญาณเดิมมากมายที่พักในห้องนี้ แต่งตัวกันสะอาดเรียบร้อย เข้าออกยิ้มแย้ม คารวะต่อกัน)
ธรรมราช : ญาณเดิมในห้องนี้ ล้วนเคยตั้งตนดำเนินธรรม ช่วยงานศาลเจ้า ศรัทธาจริงใจ ญาณเดิมเข้าพักอย่างสบายในสถานที่นี้ ล้วนมีบุญไม่มีบาป พักได้สบายอิสระ รอเวลาทิพยมาตย์นำไปตำหนักปี้หยาง เอาละ จะนำเจ้าไปชม "สถานลงโทษบ้าง" (กล่าวจบ ก็พากันเดินออกจาก "สถานพักผ่อน" มุ่งสู่ทางเดินใหญ่ข้างหน้า ไม่ไกลนักก็เห็นกระท่อมมุงหญ้าคาหลายหลัง ได้ยินเสียงโอดโอยเป็นระลอก กลิ่นคาวโชยมาตามลม ทำให้สะท้านขยะแขยง)
อู้เอวี๋ยน : กราบเรียนถามยมราชเจ้า "เก้าเก้าจื่อหยางกวน" เป็นด่านสอบหลักฐานคนเดิม เหตุใดจึงมีเสียงถูกลงโทษ อย่างนี้
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 20/09/2011, 01:51
บำเพ็ญภายใน เจดีย์หลิงซัน บรรพตศักดิ์สิทธิ์
ภูเขาหัว - ใจ อยู่ ณ ที่ใด จะใคร่ชมชิด
แท้จริงสนิท ติดตัวทุกผู้ รู้ได้ด้วยตน
ท่องพุทธาลัย (2)
ตอนที่ 8
ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า
ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที
ธรรมราช : แม้ด่าน "เก้าเก้าจื่อหยางกวน" นี้จะมิใช่แดนนรก แต่ก็มีหน้าที่รับผิดชอบต่อการลงทะเบียน การถวายคำขอ การชำระบาปของผู้บำเพ็ญ หากเป็นผู้ได้รับธรรมะ ได้บวชเรียนในวัดวาอาราม ตำหนักบุญ หรืออาณาจักรธรรมต่าง ๆ เมื่อถูกส่งจาก "ทางสามแพร่ง ซันซาลู่โข่ว" มารับการสอบหลักฐานที่นี่ จะต่างจากวิญญาณทั่วไป ที่จะต้องตรงไปรายงานตัวยัง "สถานรวมวิญญาณ จวีุ้หุนสั่ว" ฉะนั้น ใครก็ตามที่มารับการสอบหลักฐานที่ด่าน "เ้ก้าเก้าจื่อหยังกวน" นี้ ล้วนเป็นผู้ผ่านการอบรมชี้นำหลักสัจธรรมมาแล้ว เข้าใขชัดเจนต่อเหตุผลบาปบุญคุณโทษ แต่หากรู้กฏผิดกฏอีก พูดกับทำไม่ตรงกัน หลอกลวงลบล้างบรรพจารย์สวนทางต่อหลักเกณฑ์ระเบียบวินัย หรือยึดเหตุผลดูแคลนผู้อื่น อาศัยอิทธิพลมั่งคั่งรังแกเขา เช่นนี้ ก่อนจะส่งไปรับโทษในนรก จะต้องส่งมารับโทษในสถานลงโทษที่นี่ก่อน ด้วยความยุติธรรมเที่ยงตรง แต่ "สถานลงโทษ" นี้ ใช้เวลาสั้นอย่างมากประมาณสามสิบวัน เพื่อเป็นการเตือน ไม่เหมือนการลงโทษในแดนนรกต่าง ๆ ซึ่งจะยาวนานและทุกข์ทรมานมาก (ทั้งสองพูดพลางเดินพลางจนมาถึง "สถานลงโทษ" เห็นหน้ากระท่อมมีแผ่นไม้ยืนป้ายอักษรว่า " สถานลงโทษชิงหยาง ชิงหยางเฉิงฝาสั่ว" (พอเข้าไปใกล้ มองเข้าไปข้างในก็เห็นพื้นที่กว้างหลายสิบวา มีเครื่องมือทรมานเช่น มีด เข็ม ฆ้อน หอกและอื่น ๆ ) (น่าสงสารพวกนักโทษแต่ละคนผมเผ้ารุงรัง เปลือยเท้าชายหญิงแก่อ่อน รวมประมาณห้าหกสิบคน ผู้ทำการหน้าตาน่ากลัว มือถือเครื่องทรมานจัดการลงโทษ ผู้รับโทษกรีดร้องสะเทือนสะท้านลั่นบ้านจนทนดูไม่ได้ วิญญาณบาปบางคนทนเจ็บปวดไม่ได้ สลบไปแต่ก็ถูกลงโทษไม่ลดละ)
อู้เอวี๋ยน : ศิษย์เห็นการลงโทษหนักอย่างนี้แล้ว อกสั่นขวัญหาย ไม่อาจทนดูต่อไป ขอท่านธรรมราช โปรดนำกลับจะได้ไหมขอรับ
ธรรมราช : พวกเขาเหล่านี้เมื่ออยู่ในโลก ได้รับการอบรมกล่อมเกลาให้เข้าใจหลักสัจธรรมแล้วยังสะกดอารมณ์ไม่อยู่ ผิดต่อธรรมะ รับโทษเพียงเท่านี้ไม่หนักหนา แต่อีกไม่นานจะส่งพวกเขาลงนรกรับโทษ ตัดสินรับอาญาหฤโหดในนรก เมื่อถึงเวลานั้นจะหนักหนากว่านี้อีกไม่รู้กี่เท่า ที่เจ้าเห็นอยู่นี้ เป็นเพียงส่วนเล็กน้อยแต่ในเมื่อไม่อยากดูอีก ก็ตามใจเถิด (กล่าวจบทั้งสองก็หันหลังกลับ เดินพลางสนทนาธรรมพลาง ชั่วขณะเดียวก็กลับมาถึงตำหนักใน)
พระบรรพจารย์ : เป็นอย่างไร อู้เอวี๋ยน คืนนี้ทัศนาได้ละเอียดไหม ?.
อู้เอวี๋ยน : ศิษย์ทัศนาความเป็นไปในสถานที่ต่าง ๆ สะท้านใจยิ่งนัก บาปบุญต่างกันอย่างกับฟ้าดิน ผู้บำเพ็ญไม่เคารพทำตามศีลวินัย จะผืดต่ออาจารย์ ผิดต่อหลักธรรมได้อย่างไร เมื่อศิษย์เข้าร่างเดิมแล้ว จะหมั่นสร้างบุญกุศลคุณความดี จะประกาศเผยแผ่แก่มวลชน ให้ทุกคนทำดี เคารพอาจารย์ เทิดทูนธรรมะให้ได้อย่างแน่นอน
พระอาจารย์ : ขอบพระคุณพระบรรพจารย์โปรดประทานโอกาสดีเช่นนี้ อีกทั้งยังได้ช่วยเพิ่มเติมสาระอันมีค่ายิ่งปลุกใจชาวโลกไว้ในหนังสือ คืนนี้ ข้าพเจ้าใคร่ขออาศัยโอกาสนี้ ขอพระบรรพจารย์ได้โปรดแสดงธรรมเรื่องรักษาระเบียบวินัยการเทิดทูนธรรมะแก่ศิษย์ธรรมกาลยุคขาวของข้าพเจ้าด้วย ไม่ทราบว่าพระองค์จะคิดเห็นเป็นอย่างไร
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 20/09/2011, 02:45
บำเพ็ญภายใน เจดีย์หลิงซัน บรรพตศักดิ์สิทธิ์
ภูเขาหัว - ใจ อยู่ ณ ที่ใด จะใคร่ชมชิด
แท้จริงสนิท ติดตัวทุกผู้ รู้ได้ด้วยตน
ท่องพุทธาลัย (2)
ตอนที่ 8
ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า
ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที
พระบรรพจารย์ : ธรรมนาวายุคขาวก่อเกิดตามเกณฑ์กำหนด บัดนี้ภายใต้รัศมีธรรมแห่งปัญญา ด้วยมหาเมตตากรุณาของพระบรรพจารย์ (เทียนหยาน) ปรากฏเป็นมหาธรรมนาวา ในทะเลทุกข์เวิ้งว้างในยุคนี้ รับบทบาทและภาระสำคัญในการประกาศกล่อมเกลาชาวโลกแทนฟ้า ที่น่าชื่นชมคือ วิถีธรรมแห่งธรรมกาลยุคขาวได้เปิดวงจำกัดของธรรมกิจออกจากที่เคยมีเฉพาะในวัดวาอาราม ศาลเจ้า ตำหนักบุญเข้าสู่ครัวเรือน แพร่ธรรมคำสอนของปราชญ์ให้เหมาะแก่ใจคน ไม่เพียงขยายวิสุทธิแดนดินของพระเมตเตยยะ ในการปรกโปรดคนที่มีรากฐานบุญทั้งสามระดับด้วยพระมหาเมตตากรุณาธิคุณ ด้วยวิถีอันชอบด้วยอุบายจากมหาปณิธานสูงยิ่งเท่านั้น ยังเท่ากับวางหลักศิลา อันมิขยับเขยื้อนได้ของโลกดอกบัวบานในสหาโลกธาตุอีกด้วย คืนนี้ พระประสงค์ของบรรพพุทธาท่าน (เทียนหยาน) ข้าพเจ้าเข้าใจได้ ยิ่งกว่านั้น ตำหนักนี้มีหน้าที่สอบหลักฐานการรักษาทำตามพุทธระเบียบวินัย เทิดทูนธรรมะของญาณเดิมอยู่แล้ว ข้าพเจ้าก็ยินดีแสดงธรรมตามบุญวาระด้วยเช่นกัน พุทธบุตรคนเดิมในธรรมกาลยุคขาวที่เข้าสู่ประตูธรรม ก่อนอื่นจะต้องศรัทธาจริงใจ คุกเข่า ณ เบื้องพระแท่นฯ ถวายปณิธานจริงใจ จากนั้นจึงจะได้รับการจุดเบิกทางสว่างจากพระวิสุทธิอาจารย์ ฉะนั้น สำหรับศิษย์ธรรมกาลยุคขาวแล้ว มหาปณิธานสิบ จึงเป็นจุดที่สำคัญตำหนักนี้จะต้องทำการตรวจสอบหลักฐาน ข้าพเจ้าก็จะแสดงความหมายแจกแจงเป็นข้อ ๆ พอสังเขป เพื่อศิษย์ธรรมกาลยุคขาวจะศึกษาให้กระจ่าง
1. มั่นคงในศรัทธา บำเพ็ญธรรมสำคัญที่ศรัทธาจริงใจ บุคคลระดับสูงสดับธรรม ประคองรักษามั่นมิห่างแม้ชั่วขณะ ความหมายคร่าว ๆ ของมั่นคงในศรัทธา คือ คนรากฐานบุญระดับสูง พบวิถีธรรมจริง จะมุ่งดำเนินไปทันที ไม่มีทิฐิยึดหมาย วิริยะไม่หน่าย เสมอต้นเสมอปลาย สภาพราบรื่นไม่จมลง ถูกสอบขัดข้องไม่เปลี่ยนแปลง คนรากฐานบุญระดับกลาง น้อมใจเนื่องนำศรัทธา เทิดทูนทำความดีทุกอย่าง ไม่ทำบาปร้ายทุกประการ มั่นคงเรียบง่าย คนรากฐานบุญระดับล่าง ไม่จอมปลอม ไม่ขอไปที ไม่ลวก ๆ หลอกลวง ศรัทธาจริงใจ เกรงการหลอกเขาหลอกตน เช่นนี้จึงจะสอดคล้องกับปณิธานในข้อ"มั่นคงในศรัทธา"
2. สำนึกด้วยใจจริง มีจิตสำนึกอยู่เป็นประจำ ส่องเห็นอวิชชาชัดเจน มิให้ครอบคลุมจิตเดิมแท้ รู้ผิด กล้าหาญที่จะแก้ไข กล้าปฏิเสธในสิ่งผิด ความหมายคร่าว ๆ ของสำนึกด้วยใจจริง ก็คือ คนรากฐานบุญระดับสูง ไม่จงใจ ไม่ดำริ ไม่เกิดจิตแบ่งแยก ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่คิดร้าย เป็นจิตใจสำนึกขอขมา จะทำความดี คนรากฐานบุญระดับกลาง ไม่แอบแฝงปิดบังความผิดตน ย้อนคิดพิจารณาตนทุกเวลา เปลี่ยนแปลงแก้ไขกลับตัวใหม่ เรียกว่าสำนึกด้วยใจจริง คนรากฐานบุญระดับล่าง เมื่อมีคนชี้ให้ เห็นความผิดจะจริงใจแก้ไข ไม่สวมหน้ากากทำภาคภูมิ ถือการยอมรับแก้ไขเป็นความกล้าหาญ
3. เคลือบแฝงเสแสร้ง ทุกอย่างที่ลุ่มหลงมัวเมาโง่งม ไม่เห็นจิตพุทะะแห่งตน ไม่อาจบังเกิดปัญญาเสมอ ๆ ล้วนเป็นเคลือบแฝงเสแสร้ง ฉะนั้น ผู้มีรากฐานบุญระดับสูง จึงคงไว้ซึ่งปัญญา จะเวียนธรรมจักร สยบใจที่คิดเห็นผิดได้ คนรากฐานบุญระดับกลาง จะตัดวาจาการกระทำที่ไม่ตรงกัน ไม่ทำปากว่าตาขยิบ ปากกับการกระทำไม่ตรงกัน คนรากฐานบุญระดับล่าง ไม่ยอมเป็นกาฝาก อาศัยงานธรรมอยู่กินไปวัน ๆ ไม่ใส่หน้ากากแต่งหน้าท่าทีดี แต่ไม่มีแก่นสาร
4. ถดถอยไม่ก้าวหน้า คนรากบุญระดับสูง จะถือว่าหากไม่วิริยะหมั่นเพียร ไม่อาจอดทน ไม่อาจวางอุเบกขา ไม่อาจรักษาศีล ไม่อาจสร้างทานบารมี ไม่อาจเจริฐปัญญาธรรมได้ จะเท่ากับถดถอยไม่ก้าวไป คนรากฐาฯบุญระดับกลาง จะถือว่าหากไม่ผ่านการทดสอบเคี่ยวกรำต่าง ๆ ไม่อาจเจริญปณิธานให้บรรลุได้ หมายถึงถดถอยไม่ก้าวไป คนรากฐานบุญระดับล่าง จะถือว่าเริ่มแรกขยันบั้นปลายหน่ายคร้าน ก้าวหน้าถอยหลัง ความมุ่งมั่นเหมือนมีเหมือนไม่มี คือการถดถอยไม่ก้าวไป
5. หลอกลวงลบล้างบรรพจารย์ คนรากฐานบุญระดับสูง ถือวาการไม่อาจประสานใจกับพระบรรพจารย์ ไม่อาจเข้าถึงความหมายแท้จริงของอนุตตรธรรม ไม่อาจถ่ายทอดหลักสัจธรรมแทนฟ้า เท่ากับหลอกลวงลบล้างบรรพจารย์ คนรากฐานบุญระดับกลาง ถือว่าการออกห่างจากชีพจรธรรมในพระวิสุทธิอาจารย์ เปลี่ยนจากธรรมนาวานี้ไปสู่ผู้อื่น เป็นการหลอกลวงลบล้างบรรพจารย์ คนรากฐานบุญระดับล่าง จะถือว่าการไม่เคารพเตี่ยนฉวนซือ เจี่งซือ อิ๋นเป่าซือ หรือฝ่าฝืนอกตัญญูต่อเทียนมิ่ง เป้นการหลอกลวงลบล้างบรรพจารย์
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 20/09/2011, 03:44
บำเพ็ญภายใน เจดีย์หลิงซัน บรรพตศักดิ์สิทธิ์
ภูเขาหัว - ใจ อยู่ ณ ที่ใด จะใคร่ชมชิด
แท้จริงสนิท ติดตัวทุกผู้ รู้ได้ด้วยตน
ท่องพุทธาลัย (2)
ตอนที่ 8
ณ ตำหนักชิงหยางตรวจสอบเคร่งครัดเพื่อผ่านสิบข้อมหาปณิธานเป็นบันไดไปสู่ฟ้า
ชิงหยางเตี้ยนโข่วเอี๋ยนเสิ่นฉา สือเถียวต้าเอวี้ยนซื่อเทียนที
6. ลบหลู่นักธรรมอาวุโส คนรากฐานบุญระดับสูง ถือว่าการไม่อาจสืบต่อก่อใหม่ ไม่อาจสืบเนื่องเชื้อไฟสัจธรรม ไม่อาจแบกรับงานแทนพระอริยะเมธีที่ผ่านมา เท่ากับลบหลู่นักธรรมอาวุโส คนรากฐานบุญระดับกลาง ถือว่าการที่ไม่สามารถแผ่ขยายความมุ่งมั่นตั้งใจของท่านธรรมอธิการ ไม่สามารถรับมอบหมายงานอบรม ไม่ประกาศกิตติคุณแพร่ธรรมที่ท่านเฉียนเหยินมอบหมายให้ได้ เป็นการลบหลู่นักธรรมอาวุโส คนรากฐานบุญระดับล่าง ถือว่าการอวดดียโสโอหัง ไม่มีผู้ใหญ่อยู่ในสายตา ไม่เคารพท่านเฉียนเหยิน ไม่ทำตามท่านเฉียนเหยิน เป็นการลบหลู่นักธรรมอาวุโส
7. ไม่รักษาพุทธวินัย คนรากฐานบุญระดับสูง ถือว่าการเกิดความคิดจิตดำริ กิริยาอาการใด ๆ ไม่สอดคล้องกับความเป็นกลางสมาน ถือเป็นการไม่รักษาพุทะวินัย คนรากฐานบุญระดับกลาง ถือว่าการไม่รักษาเบญจธรรม เบญจศีล ไม่สร้างบุญปัจจัยสิบ ไม่ดำรงคุณธรรมแปด เป็นการไม่รักษาพุทธวินัย คนรากฐานบุญระดับล่าง ถือว่าการส่งเสียงเอะอะในสถานธรรม แต่งตัวไม่สุภาพเรียบร้อย ไม่รู้จริยระเบียบสำรวมบุคลิกการวางตัว เป็นการไม่รักษาพุทธวินัย
8. แพร่งพรายความลับสวรรค์ คนรากฐานบุญระดับสูง จะถือว่าแม้ไม่พูดก็เหมือนได้พูด หรือพูดกับคนที่ไม่สมควรพูดด้วย พูดสิ่งที่ยังไม่สมควรพูด ไม่เหมาะแก่กาลเวลา แสดงความแยบยลของฟ้าเป็นการแพร่งพรายความลับสวรรค์ คนรากฐานบุญระดับกลาง ถือการเปิดเผยตรัยรัตนวิถีแห่งจิตไม่ถูกกาละเทศะเป็นแพร่งพรายความลับสวรรค์ คนรากฐานบุญระดับล่าง ถือว่าการใช้อักษรวาจาเปิดเผยรูปธรรมของตรัยรัตน์โดยยังมิได้จุดพุทธประทีป เป็นแพร่งพรายความลับสวรรค์
9. ปิดบังธรรมะไว้มิให้ปรากฏ คนรากฐานบุญระดับสูง ถือเอาการไม่อาจเป็นไปตามบุญปัจจัยโดยไม่เปลี่ยนแปลง ไม่เปลี่ยนแปลงรับบุญเหตุปัจจัย ไม่อาจให้มหากรุณาร่วมตัวตน ไม่อาจให้มหาเมตตาทั่วหน้า (โดยมิต้องอาศัยบุญสัมพันธ์ต่อกันเป็นเหตุจูงใจ) ดังนี้เป็นปิดบังธรรมะไว้มิให้ปรากฏ คนรากฐานบุญระดับกลาง ถือว่าการไม่บุกเบิกแพร่ธรรมโน้มนำใคร ๆ ให้มารับวิถีธรรมเป็นการปิดบังธรรมะมิให้ปรากฏ คนรากฐานบุญระดับล่าง ถือการเกียจคร้านที่จะพูดจา ไม่สนใจไยดีที่จะนำพาใคร ๆ มารับวิถีธรรม เป็นการปิดบังธรรมะไว้มิให้ปรากฏ
10. ไม่ปฏิบัติธรรมตามควรแก่กำลัง คนรากฐานบุญระดับสูง ถือว่าการไม่อาจลบล้างอารมณ์ ความเคยชินบาปเวร ไม่อาจตัดกิเลสอวิชชา ไม่อาจตัดทิฐิยึดหมายในอัตตา ในธรรมา ไม่อาจประจักษ์ในรูปแท้ (ไร้รูป) ได้เป็นไม่ปฏิบัติธรรมตามควรแก่กำลัง คนรากฐานระดับกลาง ถือว่าปลงผูกพันรักใคร่ไม่ตก วางลาภสักการะไม่ลง เข้าไม่ถึงสัจธรรมที่ว่า "ฤกษ์งามยามดี นาทีเวลาน่าพิสมัย ไหลไปตามน้ำ" (ไม่เหลือแก่นสาร) ขอเก็บตัวอยู่สบายไปวัน ๆ เกียจคร้านแหนงหน่ายพลาดโอกาสไป (ไม่ได้สร้างชีวิตอมตะของตน) เป็นการไม่ปฏิบัติธรรมตามควรแก่กำลัง คนรากฐานบุญระดับล่าง ถือว่าการอ้างเหตุผลต่าง ๆ เช่น ไม่ว่าง ทำยาก ไม่อาจฟังธรรม ไม่อาจปฏิบัติบำเพ็ญ ไม่อาจเข้าใกล้อาณาจักรธรรม ไม่ใกล้ชิดญาติธรรม ห่างการถวายธูปกราบพระเป็นการไม่ปฏิบัติธรรมตามควรแก่กำลัง
มหาปณิธานสิบดังกล่าว เป็นปณิธานที่ศิษย์ธรรมกาลยุคขาวจะต้องศรัทธาถวายในขณะขอรับวิถีธรรม พึงรู้ว่าการถวายปณิธานจะต้องเจริญปณิธาน บรรลุปณิธาน จึงจะพาให้เจ้าบำเพ็ญจริงได้ บรรลุปณิธานจึงจะบรรลุมรรคผลจริง แต่รากฐานบุญของศิษย์ธรรมกาลยุคขาวแตกต่างกันไป ฉะนั้น การกระทำ การประจักษ์ธรรมก็ต่างกันไป ผู้บำเพ็ญทั้งหลายในโลก ลองศึกษา ลองย้อนมองส่องตน จากหนังสือเล่มนี้ให้ดีบ้างปะไร เพื่อเบิกนัยน์ตาใจต่อมหาปณิธาน เพื่อเจริญความหมายจริงของมหาปณิธาน
พระอาจารย์ : ขอบพระคุณบรรพจารย์ท่านโปรดเปิดทางสว่างใหญ่ให้แก่ธรรมนาวายุคขาว หวังว่าศิษย์เมธีจะรู้ตื่นได้ จึงจะไม่ผิดต่อพระทัยฟ้าที่โปรดเตรียมการทุกอย่างให้ ในที่นี้อยากจะเน้นว่า "เทียนมิ่งบนคุณธรรมเหนือกว่าเทียนมิ่งบนกระบะทราย เทียนมิ่งของการบำเพ็ญจริง เหนือกว่าเทียนมิ่งที่มีรูปแบบพิธีการเทียนมิ่งที่ปราศจากรูปลักษณ์ เหนือกว่าเทียนมิ่งที่มีรูปลักษณ์ เทียนมิ่งมีจริงมีเท็จ หลักสัจธรรมจริง เทียนมิ่งจึงจะจริง นั่นก็คือ เทียนมิ่งจะก่อเกิดอยู่บนหลักสัจธรรมทุกเมื่อกาล ผู้บำเพ็ญจึงควรพิจารณาให้ละเอียด
พระอาจารย์ : อู้เอวี๋ยน คืนนี้เวลาค่ำแล้ว รีบกราบลาพระบรรพจารย์ เราเตรียมตัวกลับตำหนักกัน
พระบรรพจารย์ : ระฆังกังวาล น้อมส่งพระบรรพพุทธา (เทียนหยานกู่ฝอ)
พระอาจารย์ : อู้เอวี๋ยน รีบขึ้นกระเรียนเซียน ขึ้นได้ เทียนหยานกู่ฝอ ตำหนักพระถึงแล้ว ญาณของอู้เอวี๋ยนกลับเข้าร่างดังเดิม ธรรมราชพิทักษ์ธรรม ตามเรากลับคืนเบื้องบนไป
- จบบทที่ 8 -
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 21/09/2011, 02:10
อยากกลับหลังหัน โศกศัลย์อาดูร สูญสิ้นโอกาส
ชาวโลกทั้งหลาย ใคร่ย้ำหลักธรรม อย่าซ้ำผิดพลาด
ยืนตรงองอาจ หยัดดั่งเสาธง คงแบบอย่างงาม
ท่องพุทธาลัย (2)
บทที่ 9
พลังสว่างพุ่งผ่านสายรุ้ง "ตำหนักปี้หยาง"
ตัวอย่างนำจูง บทธรรมล้ำค่า ณ "ฮว่าชี่กวน" (ปี้หยางตันิงชี่ก้วนหง ฮว่าชี่กวนจงลู่เจินลี่)
สงเคราะห์อุ้มชู กู้คนเซซัง ไม่หวังสนอง วุ่นวายใจตรง ผู้คนล้อเล่น เห็นเป็นคนบ้า
อารมณ์เยือกเย็น ตนเองรู้ได้ มิใช่ใดหนา ชอบไร้เดียงสา จิตข้าเป็นใหญ่ ในตนของตน
จี้คุ่นฝูเอว๋ยปู้จื๋อกง เตี่ยนเซี่ยงเจิ้งซินเหยินเซี่ยวขวง เหอชี่จื้อขือเสยหมิงเสี่ยว ชั่งไอ้เทียนเจินอู๋จู่อง
เราคือ
สงฆ์วิปลาส บรรพจารย์แห่งหนันผิง รับสนอง
พระแม่บัญชา สู่แดนบูรพา น้อมสู่พุทธตำหนัก กราบคารวะ พระแม่ฯ เมตตาแล้ว
ยกพู่กัน จำนรรจา ถึงเวลามะเมียแม
ธรรมกาลเลือกปราชญ์แท้ ช่วยงานแพร่ พร้อมแบกธรรม
จื๋อปี่ถู่เอี๋ยน สือเฝิงอู่เอว้ย เทียนผันเสวี่ยนเสียน จู้เต้าถงเจียน
กระบะทราย ได้เขียนข่าวเพื่อโน้มน้าว ปัจจัยนำ
ผู้รู้ได้ เข้าใจตาม ผู้หลงลาม ย่ำโจมตี
ชาผันเฟยหลวน ฟังเปี้ยนอิ้งเอวี๋ยน ซีเจ่อชันหลี่ หมีเจ่อกงผิง
คนสว่าง ชั่งใจดู คนไม่รู้ มีทิฐิ พุทธาลัย บันทึกนี่ หลักธรรมมี เช่นเดียวกัน
อิงอักษร คอนแบกธรรม สัจจะล้ำ นำแพร่ขาน ปลุกชาวโลก ตื่นทั่วกัน เพื่อเทิดขวัญ ทุกพระองค์
หมิงเจ่อจื้อกวน ฮว่อเจ่อจื๋อเซี่ยง เทียนฝอเอวี้ยนจี้ ฉีหลี่ฉวนเชวียน เจวี๋ยซื่อโหย่วหมิน อี่เอว้ยจูเทียน
ฮา ฮา พัก
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 21/09/2011, 03:05
อยากกลับหลังหัน โศกศัลย์อาดูร สูญสิ้นโอกาส
ชาวโลกทั้งหลาย ใคร่ย้ำหลักธรรม อย่าซ้ำผิดพลาด
ยืนตรงองอาจ หยัดดั่งเสาธง คงแบบอย่างงาม
ท่องพุทธาลัย (2)
บทที่ 9
พลังสว่างพุ่งผ่านสายรุ้ง "ตำหนักปี้หยาง"
ตัวอย่างนำจูง บทธรรมล้ำค่า ณ "ฮว่าชี่กวน" (ปี้หยางตันิงชี่ก้วนหง ฮว่าชี่กวนจงลู่เจินลี่)
ถึงยุคสาม ธรรมกาลขาว เข้าเวลา ฟ้ากำหนด พงศาธรรม นำปรกโปรด นิโรธทุกข์ ฉุดโง่หลง
สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทุกทิศา ช่วยธรรมา พากันลง เซียนพุทธา ต่างมุ่งตรง สามโลกลง แปรเภทภัย
ไม่แย่งชิง ลู่ทางใคร มุ่งถึงไซร์ คือหลักธรรม ไม่ถกเถียง เกี่ยงถ้อยคำ รู้ความนัย เข้าใจตรง
ศักดิ์สิทธิ์ผี อภิญญา รู้ดินฟ้า พระประสงค์ แต่จนใจ ไร้กายองค์ อยากสรรค์ส่ง กุศลบุญ
เที่ยวเสาะหา บุญสัมพันธ์ มีต่อกัน ให้นำหนุน ผู้บำเพ็ญ ที่การุณย์ เมตตาจูง ให้รับธรรม
แม้มากที่ มีสัมพันธ์ บุญต่อกัน อันดีงาม แต่หากเขา ไม่เพียรธรรม ก็ยากหวัง ดังใจปอง
ซันฉีไป๋หยางอิ้งเทียนสือ เจินจงผู่เจี้ยวจิ้วหมีซือ อู่ฟังเสินเซิ่งเจียจู้เต้า ซันเจี้ยเซียนฝอฮว่าเจี๋ยฉี
ปู้เจิงเหมินฮู่เอว๋ยจุนหลี่ ฝูลุ่นซื่อเฟยอู้เจินจี กุ่ยเสินลิ่วทงอู๋ปู้เสี่ยว จื่อเอว้ยอู๋เซินเจี้ยนกงจี
เต้าซู่เจ่าสวินโหย่วเอวี๋ยนเจ๋อ อวั้งอวี้โหย่วซิวเต้าฉือเปย โหย่วเอวี๋ยนซุยหยานซื่อปู้เส่า เข่อซื่ออู๋ซิวเอี๋ยหนันฉี
ชาวโลกล้วน รู้ทุกอย่าง แต่ใจวาง ไม่ตื่นตน ครึ่งหลับเผลอ ครึ่งโง่หลง ทำอย่างคน จนปัญญา
ในบัดนี้ เป็นฤกษ์ดี มีจริงแท้ แน่นอนหนา ธรรมกาล ยุคขาวฟ้า เปิดนาคา งานประชุม
ซื่อเหยินอู่ทงปู้จือจี๋ ปั้นหมีปั้นสิ่งเสวียอวี๋ซือ เจินเจิ้งเจียฉีเหลียงเฉินยื่อ เทียนไคหลงฮว๋าไป่หยางฉี
หมื่นแสนปี วิถีธรรม โปรดปรกนำ ออกเผยแผ่ ผู้หลงลาภ สักการแล ไม่แยแส เห็นแต่ได้
พงศาปราชญ์ ถูกจัดนำ มนุษยธรรม ค้ำชูใจ แปรเลวทราม ปรามชั่วร้าย แปรเสียหาย ให้กลายดี
อวั้นเหนียนเป่าเต้ากงไคชั่ง หมีเจ่อเอวี๋ยนเอวี๋ยนหมิงลี่ซือ หยูจงตังอวิ้นจ้งเหยินเต้า เหนิงป่าเอ้อกว่อฮว่าซั่นสือ
สุดท้ายธรรม นำผู้คน ที่เวียนวน มาช้านาน คนขาดบุญ เป็นรากฐาน ทุกยุคกาล มีบาปบุญ
บุญมีมาก บาปน้อยกว่า ยังพอว่า โชคมาหนุน จึงได้พบ วาระบุญ ยุคเก็บงาน อันกลมกลืน
ม่อฝ่าเหยินเกินหลุนหุยลี่ ไต้ไต้ซั่นเอ้อเจียโหย่วเอว๋ย ซั่นตัวเอ้อเส่าไหน่โหย่วซิ่ง ฟังอวี้เซี่ยนจินโชวเอวี๋ยนฉี
ต้องเกิดกาย ในแดนกลาง เป็นกายร่าง อย่างคนครบ ธรรมจริงแท้ ลงปรกโปรด พบวิสุทธิ์ พระอาจารย์
บาปล้นหลาย บุญไม่มาก ก็จะยาก ได้พบพาน หมื่นปีสั่ง สมเวรนั้น ยากลบล้าง หนี้ตามทวง
เหยินเซินเอี่ยเต๋อจงฮว๋าถู่ เจินเต้าผู่เจี้ยงสุยหมิงซือ เอ้อตัวซั่นเส่าเจ๋อปู๋ซิ่ง อวั้นไจ่เอวี๋ยนเอี้ยหนันเซียวฉู
เหตุผลกรรม ทำไว้มาก ผูกอาฆาต เป็นเกลียวสาย ตอบสนอง ทุกชาติไป เกิดเพื่อตาย เกิดว่ายวน
หวังสำนึก ตรึกจิตคิด เว้นอมิตร ติดพันตน สร้างความดี มีกุศล เวรท่วมท้น ละลายไป
อินกว่อจี้ตัวเอวี้ยนเฮิ่นเจี๋ย สื่อสื่อเซิงเซิงปี้เป้าจือ อวั้งอู้เจี่ยเจี๋ยอี๋เนี่ยนไจ้ จีเต๋อเจี้ยนกงเซียวเอี้ยจี
ในชาตินี้ หนี้แต่ไร จ่ายหมดไป ไม่ติดตัว สิ้นโยงเกี่ยว สิ้นพันพัว จิตพ้นตัว กลับเบื้องบน
แม้ใจยัง หวังยึดหมาย รักชังใคร่ หนีไม่พ้น เข้าวัฏฏะ ต้องเวียนวน กงเกวียนกรรม ย่ำรอยเดิม
อี้เซินไจ้อู้ฉื่อซื่อเหลี่ยว อู๋เซียนอู๋กว้าฟู่เอี๋ยวฉือ ยั่วไหจื๋อจั๋วเอินเอวี้ยนจง อย่งจุ้ยหลุนหุยปู้เหนิงอี๋
แม้วิถี ธรรมยิ่งใหญ่ กระจายไป ในโลกหล้า เสียดายคน ด้อยบุญญา ไม่อาจพา ธรรมเทิดทูน
มุ่งเพียรธรรม ดำเนินแท้ จิตแน่วแน่ ธรรมร่วมหนุน หนึ่งคนพ้น ตนยังจูง ขึ้นที่สูง บรรพบุรุษตน
ซุยซื่อต้าเต้าปู้หวนอวี่ เข่อสีอู๋เอวี้ยนอี้หนันจี เจินซิวเจินสิงเหอเต้าจื้อ อี้เหยินเชาเซิงจิ่วจู่อี
ฮา ฮา พัก
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 22/09/2011, 20:34
อยากกลับหลังหัน โศกศัลย์อาดูร สูญสิ้นโอกาส
ชาวโลกทั้งหลาย ใคร่ย้ำหลักธรรม อย่าซ้ำผิดพลาด
ยืนตรงองอาจ หยัดดั่งเสาธง คงแบบอย่างงาม
ท่องพุทธาลัย (2)
บทที่ 9
พลังสว่างพุ่งผ่านสายรุ้ง "ตำหนักปี้หยาง"
ตัวอย่างนำจูง บทธรรมล้ำค่า ณ "ฮว่าชี่กวน" (ปี้หยางตันิงชี่ก้วนหง ฮว่าชี่กวนจงลู่เจินลี่)
คนในโลกนี้ล้วนกระหวยที่จะมีชีวิตอย่างผาสุก ผู้บำเพ็ญก็หวังว่าจะก้าวขึ้นสู่หนทางสว่างโอฬารอันสุขี วาสนาผาสุกที่แท้จริง มิใช่อยู่กับการได้ครอบครองสิ่งของ วัตถุนามรูป แต่อยู่ที่จิตสัมผัส (รู้ตื่น) อันไร้รูป ซึ่งแม้สัมผัสได้ชั่วขณะยังถือเป็นอมตะนิรันดร น่าเสียดายแท้ ชาวโลกล้วนไม่สร้างเนื้อนาบุญ แต่กลับวังวอนสาสนาผาสุก ผู้บำเพ็ญมุ่งหมายให้ได้พบวิถีธรรม แต่กลับหาเรื่องวิตกทุกข์ใจให้แก่ตนเอง ดังนั้น โลกมนุษย์จึงกลายเป็นทะเลทุกข์ ดินแดนแห่งความผาสุกใครเล่าจะได้รับ เซียนพุทธะทรงพระเมตตา เพื่อฉุดชาวโลกจากกองทุกข์ให้ได้สุข ให้ได้วาสนา ให้ห่างเคราะห์ภัย ไม่มีที่จะไม่สร้างสรรค์วิสุทธิแดนดินในโลกมนุษย์ เป็นปณิธานของพระองค์ที่จะทำให้ชาวโลกมีชีวิตวาสนา ในระยะนี้ ชาวโลกเจริญธรรมกันมาก ศึกษาพุทธธรรมบำเพ็ญกันมาก กลายเป็นสมันนิยม เป็นบรรยากาศแผ่กว้าง แต่เมื่อ "ธรรมะรุ่ง โทษผิดปรุง" "คนมากเหมือนหลากน้ำ" จึงมีลัทธินิกายไม่ลงรอยกัน ถ่ายทอดสัจธรรมกันผิด ๆ ทำให้ผู้บำเพ็ญหลงติดอยู่ในม่านหมอก มีผู้หลับหูหลับตาฝึกฝนจนหลงทางไป มีผู้หันหลังให้ทางธรรมอันเที่ยงตรงจนเกิดความเสียหาย บ้างครอบครัวแตกแยก มนุษยธรรมบกพร่องบ้างยโสยกตนข่มท่าน บ้างก่อกำแพงซ่อนบ้านไม่สื่อธรรมถึงกัน ไม่สำนึกรู้จริงต่อสัจธรรม เที่ยวใฝ่หารูปลักษณ์ บ้างยกตนเป็นอาจารย์ยิ่งใหญ่ ความคิดผิดเพี้ยนเอนเอียงมากมายยกตัวอย่างให้เห็นไม่หมด มีผลให้ธรรมะ วิถีแห่งจิตของมหายานดั่งสายป่านเจียนจะขาด วิถีอนุตตรธรรมอันวิเศษแยบยลถูกคนวิจารณ์ เป็นบาปกั้นขวางทางธรรม หนังสือ "ท่องพุทธาลัย" สนองรับกำหนดกาลฟ้าจารึกประพันธ์ไว้ แม้ภาษาอักษรจะตื้นง่าย ภายในแฝงสัจธรรม เป็นรัตนะคัมภีร์ที่กล่อมเกลาชาวโลก ให้ผู้บำเพ็ญสำนึกรู้ธรรมได้โดยแท้ หนังสือเล่มนี้สร้างขึ้นตามพระโองการฟ้า ให้แบ่งงานกันร่วมกันทำ โดยเทวโลก มนุษย์โลก ยมโลก หน้าที่ฝ่ายต่าง ๆ ของพุทธาลัย เก้าเก้าด่านจื่อหยาง เทพ - คน ต่างเหนื่อยากกันถึงที่สุด ข้อความทั้งเล่มแพร่งพรายความนัยแยบยลของการปรกโปรด เก็บงานสมบูรณ์ผลของสรรพสิ่งถึงที่สุด แรกอ่านดูธรรมดา พิจารณานานไปกลายเป็นสิ่งวิเศษลึกล้ำ แปรไปหลากหลาย สะเทือนฟ้า สะเทือนดิน สะเทือนทั้งผีสางเทวดา หนังสือนี้อรรถาธิบายให้เห็น "จิตญาณ" กับ "อนุตตรธรรม" ในคัมภีร์ทุกศาสนา ค้นพบปริศนาธรรมคำแฝงของอริยะ ที่ผ่านมาที่ยังมิได้ขานไข เรียกพุทธะคนหลงให้ตื่นใจ สำนึกรู้ฉับพลันว่า "วันนี้มิใช่เช่นวันวาน จั๋วเฟยจินซื่อ" ยุคนี้ เป็นยุค "ปฏิรูปธรรมจักรวาลใหม่ ฉงเจิ่งเต้าผัน" "ธำรงพงศาธรรมสายตรงไว้มิให้ตกเอว๋ยชีเจิ้งจงอวี๋ปู๋จุ้ย" หนังสือนี้มีข้อธรรมชี้นำตรงใจให้เข้าถึงความประณีต มีข้อความพุ่งตามเข้าปราบหมู่มาร มีข้อความกำราบ โน้มนำให้ดำรงสัทธรรมด้วยจิตห่วงใยหลั่งไหลพรั่งพรูจนหมดสิ้น หวังว่าผู้ศึกษาธรรมบำเพ็ญทั้งหลายในโลก จะพิจารณาศึกษาอย่างตั้งใจให้ละเอียด เอาวิถีธรรมทางตรงเป็นสรณะ บำเพ็ญตามหลักการในหนังสือท่องพุทธาลัยนี้ มีบันไดให้ไต่สู่ฟ้า บรรลุธรรมย่อมหวังได้แน่นอน
ฮา ฮา พัก
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 22/09/2011, 21:18
อยากกลับหลังหัน โศกศัลย์อาดูร สูญสิ้นโอกาส
ชาวโลกทั้งหลาย ใคร่ย้ำหลักธรรม อย่าซ้ำผิดพลาด
ยืนตรงองอาจ หยัดดั่งเสาธง คงแบบอย่างงาม
ท่องพุทธาลัย (2)
บทที่ 9
พลังสว่างพุ่งผ่านสายรุ้ง "ตำหนักปี้หยาง"
ตัวอย่างนำจูง บทธรรมล้ำค่า ณ "ฮว่าชี่กวน" (ปี้หยางตันิงชี่ก้วนหง ฮว่าชี่กวนจงลู่เจินลี่)
พระอาจารย์ : อู้เอวี๋ยน ชำระใจ ได้เวลาญาณท่องไป ขุนพลพิทักษ์ธรรมช่วยคุ้มครองตำหนักธรรมเข้มงวด เราจะออกเดินทาง
อู้เอวี๋ยน : น้อมกราบราตรีสวัสดิ์พระอาจารย์ คืนนี้เหตุใดไม่เห็นกระเรียนเซียนมาขอรับ
พระอาจารย์ : เรากำลังจะไปเยือนตำหนักปี้หยางของด่านจื่อหยางกวน กระเรียนเซียนมีภาระอื่น คืนนี้ช่วยแรงท่องเที่ยวเราไม่ได้ รีบขึ้นฐานบัว เราจะออกเดินทางแล้ว.....(ฐานบัวทะยานฟ้าไปทางทิศตะวันตก แฝงอยู่ท่านกลางเมฆหมอกด้วยความเร็วสูง บัดดลเท่านั้นก็ผ่านทางพันลี้) (นั่งอยู่บนฐานบัว มองลงไปยังพื้นโลก เห็นเขาเขียว น้ำสีคราม หมอกคลุมป่าทึบ ผืนน้ำจรดขอบฟ้าไหลเอื่อยซอกซอนผ่านเทือกเขาฮว๋าซวี ทิวทัศน์ป่าเขาลำน้ำงดงามเป็นเยี่ยม จนยากจะหาใดเทียบงามแท้ ดั่งหุบเขาดอกท้อในเมืองลับแลนอกโลกโลกีย์ พระอาจารย์อดมิได้ จึงพรรณาออกมาเป็นเพลงว่า
เพลงหนอ เพลงหนอ เพลง เพลง เพลง เรื่องฟ้าเรื่องคน มากเรื่องอลเวง
มิใช่พุทธะเราจะบ่น เพราะคนสร้างเวร คลุมตาข่ายเองทำ ให้เบื้องบนต้องส่งโรคาลง
ทำเองรับเองกรำทุกข์ภัย เซียนพุทธมิอดใจ ประพันธ์หนังสือแปรโลก หวังให้โจรร้ายเป็นใจดี
เทพคนร่วมงานพู่กันคม โอวาทชาวโลกบุญร่วมสม หลงทางชี้ชัดกลับทางตรง จากนี้หันห่างทางทุกข์ตรม บำเพ็ญญาณชีพสมบูรณ์กลม ฐานบัวสุขาวดีมีมากมายได้นั่งกัน
พระอาจารย์ร้องจบ พอดีล่วงข้ามจื่อหยางกวน เลยข้าม ตำหนักเสินหยาง ชิงหยาง ก้มลงมองทางตะวันตกเฉียงใต้ ท่ามกลางความเวิ้งว้าง มีปราสาทตระหง่านอยู่ในเมืองหมอก หลังคาปราสาทมุงด้วยแก้วผลึก แสงสะท้อนส่องนัยน์ตา หอสูงข้างตำหนักใหญ่ มีเรือนสูงสีขาวเรียงรายหลายสิบหลัง ผู้คนเดินเข้าออกขวักไขว่ อู้เอวี๋ยนไม่เข้าใจจึงกราบเรียนถามพระอาจารย์ .....
พระอาจารย์ : สถานที่นี้อยู่ในความปกครองของตำหนักปี้หยาง เป็นสถานสอบหลักฐานคนเดิม เป็นที่ซึ่งเราได้รับพระบัญชาให้มาเยือน..... (กล่าวจบ พระอาจารย์ค่อย ๆ ลดฐานบัวลง ทันใดเสียงกลองระฆังดังขึ้นพร้อมกัน ภายในตำหนักเบื้องหน้ามีเทวมาตย์เดินออกมาเรียงแถวต้อนรับ)
เทวมาตย์ : บรรพพุทธาโปรดมาเยือน ผิดมารยาทมิได้ต้อนรับแต่ไกล ข้าฯ ผู้น้อยรับบัญชาจากพระบรรพจารย์ ให้ออกมาเชื้อเชิญ
พระอาจารย์ : ทุกท่านช่างเกรงใจ คืนนี้ เราอาจารย์ศิษย์รับพระโองการฟ้ามารบกวน ยังจะต้องเหนื่อยยากแก่ท่านช่วยชี้แนะ อู้เอวี๋ยน รีบกราบคารวะเทวมาตย์ทุกท่าน
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 23/09/2011, 08:05
อยากกลับหลังหัน โศกศัลย์อาดูร สูญสิ้นโอกาส
ชาวโลกทั้งหลาย ใคร่ย้ำหลักธรรม อย่าซ้ำผิดพลาด
ยืนตรงองอาจ หยัดดั่งเสาธง คงแบบอย่างงาม
ท่องพุทธาลัย (2)
บทที่ 9
พลังสว่างพุ่งผ่านสายรุ้ง "ตำหนักปี้หยาง"
ตัวอย่างนำจูง บทธรรมล้ำค่า ณ "ฮว่าชี่กวน" (ปี้หยางตันิงชี่ก้วนหง ฮว่าชี่กวนจงลู่เจินลี่)
อู้เอวี๋ยน : ผู้น้อยอู้เอวี๋ยนกราบคารวะเทวมาตย์ทุกท่าน (จากนั้น ก็พร้อมกันดำเนินไปทางตำหนักปี้หยาง เพียงไม่กี่ก้าวก็มาถึงหน้าพระตำหนักอันงามสง่าน่าเกรงขามเหมือนพระอารามใหญ่ในโลก) เหนือประตูมีป้ายทองจารึกอักษรคำว่า "ตำหนักปี้หยาง ปี้หยางเตี้ยน" ซุ้มประตูตำหนักสูงตระหง่าน มีเสาหินใหญ่สองต้นตั้งทะมึนอยู่สองข้าง มีกลอนคู่จารึกไว้ว่า
พลังเที่ยงธรรม "ด่านปี้หยาง" ยืนยงเป็นกลาง สมานประจักษ์จริง อ่อนแอกระด้างแกร่งฉกาจ มุทะลุร้อนรนนักถูกดัด ขัดฝนใหม่
ปี้หยางตันชิงเจิ้งชี่ฉังฉุนจื่อไจ้จงเหอเจิ้ง กังปี้อิวโหยวจินเจ้าเพียนจี๋เจียหมอฟู่ซิ่งชู
หน้าตำหนักสวยงามเย็นตาน่าอภิรมย์ กำแพงหินสองด้านมีภาพระบายสีสดใส มีโคลงกลอนเติมแต้มประดับไว้ น่าอ่านไปเสียหมด พลันเห็นเทวมาตย์ท่านหนึ่ง สวมเพ้ายาวไท่เก๊กเดินออกจากตำหนัก ยิ้มแย้มใจดี เราต่างคารวะต่อกัน
เทวมาตย์ : พระบรรพจารย์อยู่สถานในขอเชื้อเชิญ ขอต้อนรับ บรรพพุทธากับอู้เอวี๋ยนผู้บำเพ็ญ พักผ่อนยังสถานในสักครู่..... ดังนั้นแล้ว เทวมาตย์นำหน้า อู้เอวี๋ยวตามหลังพระอาจารย์เข้าสู่ตำหนัก ห้องโถงของตำหนักกว้างขวางงามเด่นโอ่อ่า สวยสง่าเลิศหรู เมื่อเทวมาตย์ผู้ปฏิบัติงานเห็นพระอาจารย์ดำเนินเข้ามาต่างก็รีบยืนขึ้นคารวะ ป้ายแผ่นใหญ่แสดงศักยภาพของสถานที่เป็นสีทองแขวนอยู่บนคาน แสงส่องรอบด้าน คำว่า "พลังสว่างผ่านสายรุ้ง ชี่ก้วนฉังหง" ผนังตำหนักด้านซ้ายขวายังมีป้ายโคลงกลอนแขวนอยู่หลายแผ่น อู้เอวี๋ยนไม่มีเวลาอ่าน ติดตามพระอาจารย์เดินผ่านประตูกลมชั้นที่สามสถานใน เมื่อใกล้เข้าไปก็เห็นพระบรรพจารย์ออกมาต้อนรับ
พระอาจารย์ : ไม่ได้พบพระบรรพจารย์นานแล้ว คืนนี้รับพระโองการให้มาขอคำแนะนำที่ตำหนักของพระองค์ หวังจะได้รับความสะดวกช่วยเหลือ
พระบรรพจารย์ : บรรพพุทธา (จี้กง) ท่านเกรงใจไปแล้ว เชิญขึ้นประทับนั่งด้วยกัน (บัญชาให้ฝ่ายพิธีการจัดผลไม้ทิพย์และอื่น ๆ มาปฏิการะ)
พระอาจารย์ : ไมตรีของพระบรรพจารย์ขอขอบพระคุณยิ่ง อู้เอวี๋ยน รีบมากราบคารวะพระบรรพจารย์
อู้เอวี๋ยน : ผู้น้อยเบื้องล่าง ผู้บำเพ็ญในธรรมกาลยุคขาว กราบคารวะพระบรรพจารย์ ทรงอริยะสำราญ
พระบรรพจารย์ : ฮา ฮา อู้เอวี๋ยน มิต้องมากจริยา เจ้าจงนั่งด้านข้างนั่น
พระอาจารย์ : คืนนี้ ข้าพเจ้ากับอู้เอวี๋ยน มาท่องเที่ยวเยี่ยมเยือนตำหนักแห่งพระองค์ หวังวอนพระบรรพจารย์ โปรดประทานพระโอวาทอธิบายสภาพการทำงานในตำหนักนี้ เพื่อเป็นข้อมูลบันทึกบททองสงเคราะห์ชาวโลก
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 23/09/2011, 08:49
อยากกลับหลังหัน โศกศัลย์อาดูร สูญสิ้นโอกาส
ชาวโลกทั้งหลาย ใคร่ย้ำหลักธรรม อย่าซ้ำผิดพลาด
ยืนตรงองอาจ หยัดดั่งเสาธง คงแบบอย่างงาม
ท่องพุทธาลัย (2)
บทที่ 9
พลังสว่างพุ่งผ่านสายรุ้ง "ตำหนักปี้หยาง"
ตัวอย่างนำจูง บทธรรมล้ำค่า ณ "ฮว่าชี่กวน" (ปี้หยางตันิงชี่ก้วนหง ฮว่าชี่กวนจงลู่เจินลี่)
พระบรรพจารย์ : ข้าพเจ้าพำนักอยู่ ณ ตำหนักปี้หยาง ปกครองตรวจสอบการเข้าสู่วิถีธรรมระดับกุศลของผู้บำเพ็ญ มีธรรมฉายาว่า พระบรรพจารย์ "เทียนเอว้ยจูซือ" ตำหนักนี้มีเก้าห้อง มีด่านเล็ก "ละลายอารมณ์" และ "ลงโทษ" จัดการลงโทษผู้บำเพ็ญที่มีนิสัย อารมณ์ความเคยชิน บิดเบนขณะเมื่ออยู่ในโลก ไม่ว่าจะเป็นศาสนิก ผู้บำเพ็ญ ผู้ได้รับธรรมะ หรือคนในลัทธินิกายใด ผู้นั้น เมื่ออยู่ในโลก สร้างกุศลบุญคุณธรรม เป็นคุณากรของสรรพสิ่งแทนฟ้า แต่นิสัยอารมณ์รุนแรงฉุนเฉียว เอาแต่ใจ ความรู้ดีมีทิฐิ ดูถูก รังแกอาวุโส ไม่เห็นผู้ใหญ่อยู่ในสายตา ชอบเอาชนะระราน หรือเป็นคนยึดมั่น ไม่คล้อยตามเหตุปัจจัย กลายเป็นรบกวนผู้ร่วมบำเพ็ญ หรืออ่อนไหวตัดสินใจอะไรไม่ได้ ควมคุมสถานกาลที่บิดเบนผิดเพี้ยนไม่ได้ ทำให้เลี้ยงดูคนทุจริตไว้อย่างเลยตามเลยเรื่อยไป ทำให้ะรเบียบวินัยเที่ยงตรงต้องเสียหาย คนเช่นนี้จะต้องส่งเข้าด่านละลายอารมณ์รับการแก้ไข ฉะนั้น ญาณเดิมที่จะได้รับการแก้ไขในด่านละลายอารมณ์ จึงล้วนเป็นผู้ที่มีความผิดเพียงเล็กน้อยในโลกเท่านั้น ระยะเวลาแก้ไขกำหนดไว้สามสิบวัน ระหว่างนั้นมีผู้ตรวจสอบเฉพาะคอยสำรวจตรวจตรา หากได้พบว่าคนใจแข็งรุนแรง เปลี่ยนแปลงเป็นใจราบเรียบได้ คนอารมณ์ร้อนมุทะลุ เปลี่ยนเป็นกลาง ๆ ได้ คนอ่อนไหวตัดสินอะไรไม่ได้ฟื้นสภาพเที่ยงตรง คนอ่อนแอหวาดผวาฟื้นฟูเป็นใจกล้า ก็จะกราบทูลพระบรรพจารย์โปรดนิรโทษ ให้ได้ผ่านด่าน รับรองดูแลไปถึงตำหนัก "ตันหยาง" เพื่อสอบหลักฐานเรื่องอื่น ๆ ต่อไป พวกที่รับการแก้ไขอบรมในด่านละลายอารมณ์ครบกำหนดสามสิบวันแล้ว อารมณ์ยังไม่แก้ไขให้ดีขึ้น จะยึดเวลาอบรมต่อไปใหม่ หรือให้ตกไปสู่ "สถานลงโทษ" รับทุกข์ทรมาน รวมความว่า จะต้องให้เขาสำนึกผิดแก้ไข จึงจะถึงที่สิ้นสุด บัดนี้สบโอกาส ฟ้าเบิกวิชญะกาล แพร่งพรายรหัสวิเศษที่แต่โบราณมาไม่ถ่ายทอดให้จนหมดสิ้น สามัญชนได้สดับ บำเพ็ญได้ในครัวเรือน เพื่อให้ญาณใสใจสว่าง กลมสมบูรณ์ทั้งภายนอกภายใน ในกาลกำหนดเบิกฟ้าเจริญธรรมปรกโปรดครั้งนี้ผู้ทีฝ่าฟันขวากหนาม บุกเบิกแพร่ธรรมได้ มักจะโน้มเอียงไปทางขยันกล่อมเกลา ฉุดช่วยผู้มีบุญสัมพันธ์อย่างกว้างขวาง เพื่อสร้างกุศลบุญคุณธรรม แต่มองข้ามการฝึกฝนบำเพ็ญนิสัยความเคยชินของตน พอหมดอายุละสังขาร แม้ถวายชื่อไว้ในบัญชีเบื้องบน ถอนชื่อจากบัญชียมโลกแล้ว การทรมานสาหัสจากนรกไม่อาจถึงตัวก็ตาม แต่อารมณ์ธาตุไม่ถึงขั้น ก็ไม่อาจเข้าสู่ภาวะวิสุทธิ์ ไม่อาจเข้าสู่สภาวะอริยะได้ จึงเท่ากับว่า ขึ้นฟ้าเบื้องบนไม่ได้ แต่ได้รับการหลีกเลี่ยงจากนรกภูมิเบื้องล่าง ด้วยเหตุนี้ ตำหนักเราจึงได้จัดตั้ง "ด่านละลายอารมณ์" เพื่อชำระขจัดอุปนิสัยของผู้บำเพ็ญ เพื่อให้เหมาะแก่ผลบุญที่สร้างไว้
พระอาจารย์ : ขอบพระคุณพระบรรพจารย์ที่โปรดอธิบายการทำงานหน้าที่ต่าง ๆ ในตำหนักของพระองค์อย่างละเอียด บัดนี้เราจะไปชมสภาพความเป็นจริงของแต่ละห้องแล้วหรือยังมิทราบ
พระบรรพจารย์ : ใช่แล้ว เราจะบัญชาเทวมาตย์นำทางไปยังด่านละลายอารมณ์ ทำการสัมภาษณ์อย่างแท้จริง
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 26/09/2011, 16:43
อยากกลับหลังหัน โศกศัลย์อาดูร สูญสิ้นโอกาส
ชาวโลกทั้งหลาย ใคร่ย้ำหลักธรรม อย่าซ้ำผิดพลาด
ยืนตรงองอาจ หยัดดั่งเสาธง คงแบบอย่างงาม
ท่องพุทธาลัย (2)
บทที่ 9
พลังสว่างพุ่งผ่านสายรุ้ง "ตำหนักปี้หยาง"
ตัวอย่างนำจูง บทธรรมล้ำค่า ณ "ฮว่าชี่กวน" (ปี้หยางตันิงชี่ก้วนหง ฮว่าชี่กวนจงลู่เจินลี่)
เทวมาตย์ : เชิญพระบรรพจารย์กับอู้เอวี๋ยนพร้อมกันไป.. ทั้งสามพากันดำเนินผ่านไปตามลู่เล็กทางน้อยของสวนดอกไม้และศาลาพักร้อนอันงดงามร่มเย็นจนกระทั่งแลเห็นหอขาวหลังหนึ่ง ป้ายสีทองแสดงชื่อของสถานที่แขวนอยู่เบื้องหน้า อักษรตัวใหญ่มีความว่า "ด่านละลายอารมณ์ตำหนักปี้หยาง ปี้หยางเตี้ยนฮว่าชี่กวน" กลอนคู่สองข้างประตูความว่า
"แปรขุ่นเป็นใสได้เห็นธาตุแท้เดิมที
อารมณ์โปร่งดีเป็นกลางสมานฐานบัวตน
ฮว่าจั๋วฝั่นชิงเจี้ยนเอวี๋ยนไหล
ชี่ชั่งจงเหอจิ้งเหลี่ยนไถ"
(หน้าด่านมีเทวบดีท่านหนึ่งยืนรอต้อนรับอยู่)
เทวบดี : ขอน้อมต้อนรับคารวะบรรพพุทธา ยินดีต้อนรับอู้เอวี๋ยนเมธามาเยือนด่านนี้ ข้าพเจ้ารอรับอยู่นานแล้ว
อู้เอวี๋ยน : ผู้น้อยกราบคารวะเทวบดี คืนนี้ติดตามพระอาจารย์มายังด่านของท่านเพื่อเก็บข้อมูลจริง หวังเทวบดีท่านจะโปรดแนะนำสั่งสอนเพื่อสร้างหนังสือท่องเที่ยวตักเตือนชาวโลก
เทวบดี : ท่านอาจารย์ศิษย์รับอนุตตรพระโองการมา เป็นอริยกิจที่กล่อมเกลาแทนฟ้า ผู้น้อยย่อมจะต้องร่วมช่วยอยู่แล้ว ท่านทั้งสามโปรดตามข้าพเจ้าเข้าด่านมา
เทวมาตย์ : ผู้ถูกเคี่ยวกรำในด่านนี้ ล้วนมีผิดบาปจากทางโลกด้วยอุปนิสัยที่ไม่หนักหนานัก ด่านนี้มุ่งหมายเพื่อให้ได้สำนึกแก้ไข ไม่เหมือนโทษหนักรุนแรงในนรก ผู้มารับการอบรมในด่านนี้ เมื่อมีชีวิตอยู่ในโลกทุกคนล้วนให้ทานทั้งสาม กุศลบุญคุณธรรมเต็มที่กันทั้งนั้น เพียงแต่อุปนิสัยยังไม่บำเพ็ญให้กลมใส ไม่อาจขึ้นสู่ "ถ้ำฟ้าสุทธาแดน ต้งเทียนจิ้งถู่" หรือ "พุทธาลัย เทียนฝอเอวี้ยน" โดยตรง เป็นเรื่องของ "งามแท้แต่ไม่สมบูรณ์" นั่นเอง
อู้เอวี๋ยน : ว่าเช่นนั้น ชาวโลกจะบำเพ็ญจนบรรลุถึงสัทธรรม ก็เป็นเรื่องยากมากทีเดียวซิขอรับ
พระอาจารย์ : ศิษย์พูดผิดเสียแล้ว บำเพ็ญบรรลุธรรมล้ำค่า อยู่ที่จิตไร้เดียงสาปรากฏ ปกติทำการใดให้ยึดหลักธรรมถูกต้อง ตรงกับความเป็นการอันสมาน เพียงไม่ผิดด้วยทิฐิยึดหมาย ไม่หักหาญเอาชนะ ก็จะเป็นพุทธะเดินดิน อีกอย่างหนึ่ง เบื้องบนไม่ยอมให้ผู้ที่ยังมีนิสัยทางโลกแม้เพียงเล็กน้อย เช่น โอหังกระด้างเอาแต่ใจตัว อ่อนแอเฉื่อยแฉะติดสินใจอะไรไม่ได้ หรือร้อนรนระรานขึ้นฐานบัวบริสุทธิ์ที่ไม่มีแม้เศษธุลีดินได้ มีคำกล่าวว่า
"จิตหมดจดคือ แดนพุทธะหมดจด
ซินจิ้งจี๋ฝอถู่จิ้ง"
ดังนั้น การจะขึ้นสู่ถ้ำฟ้าพุทธาแดนต่าง ๆ หรือขึ้นสู่ "พุทธาลัย" จะต้องขจัดอุปนิสัยทางโลกไปเสียก่อน
เทวบดี : พระบรรพพุทธา ท่านกล่าวถูกต้องแล้ว ขอเชิญทั้งสามท่านเข้าสู่ด่านในเพื่อเก็บหลักฐานจริงก็จะยิ่งเข้าใจ...
(กล่าวจบทั้งสี่พากันดำเนินสู่ภายในด่านละลายอารมณ์)
เทวมาตย์ : ขอท่านเทวบดี คัดเลือกญาณเดิมผู้บำเพ็ญที่รับการเคี่ยวกรำบางคนมารับการสัมภาษณ์ที่นี่เพื่อเป็นข้อมูล
เทวบดี : แน่นอน ข้าพเจ้าจะเรียกออกมาสักห้าคน เพื่อเป็นตัวอย่างตักเตือนชาวโลก
(กล่าวจบ เทวบดีก็โปรดให้เรียกธรรมภันเตหนึ่ง พระสงฆ์หนึ่ง ญาติธรรมสอง นักบุญอีกหนึ่ง ออกมา)
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 27/09/2011, 06:43
อยากกลับหลังหัน โศกศัลย์อาดูร สูญสิ้นโอกาส
ชาวโลกทั้งหลาย ใคร่ย้ำหลักธรรม อย่าซ้ำผิดพลาด
ยืนตรงองอาจ หยัดดั่งเสาธง คงแบบอย่างงาม
ท่องพุทธาลัย (2)
บทที่ 9
พลังสว่างพุ่งผ่านสายรุ้ง "ตำหนักปี้หยาง"
ตัวอย่างนำจูง บทธรรมล้ำค่า ณ "ฮว่าชี่กวน" (ปี้หยางตันิงชี่ก้วนหง ฮว่าชี่กวนจงลู่เจินลี่)
เทวมาตย์ : ท่านทั้งหลายจงฟัง ทั้งสองท่านที่มาเยี่ยมเยือนนี้คือ พระพุทธบรรพจารย์เทียนหยานกับอู้เอวี๋ยนชาวโลกผู้บำเพ็ญ คืนนี้ ได้รับอนุตตรพระโองการจากพระแม่องค์ธรรมโปรดให้สร้างหนังสือ "ท่องพุทธาลัย" มาเก็บข้อมูลในด่านนี้โดยเฉพาะ ทั้งห้ารีบออกมาคารวะ อีกทั้งจงเล่าเรื่องราวการบำเพ็ญในโลกและผ่านการอบรมที่นี่อย่างไรให้ท่านฟัง
ญาณเดิมทั้งห้า : ศิษย์กราบเฝ้าพระพุทธบรรพจารย์เทียนหยาน และสวัสดีอู้เอวี๋ยนผู้บำเพ็ญ
อู้เอวี๋ยน : ผู้น้อยกราบคารวะท่านผู้เจริญธรรมทั้งห้า ขอเรียนถามท่านภันเตท่านนี้ ใบหน้าของท่านเต็มไปด้วยพุทธรังสี นัยน์ตา คิ้วบอกบุญว่าเป็นผู้บำเพ็ญดี เหตุใดจึงต้องตกมาสู่ "ด่านละลายอารมณ์" นี่ ?.
ธรรมภันเต : เฮ้อ ! ชั่วชีวิตการบำเพ็ญของข้าพเจ้าเคร่งครัดต่อตนเองมาก ปฏิบัติธรรมด้วยพลานุภาพเที่ยงธรรม ไม่หละหลวมแม้แต่น้อย ข้าพเจ้าประกาศหลักธรรมแทนฟ้า ฉุดนำคนหลงทั้งหลายโดยไม่ยึดหมายในลาภสักการะใด ๆ เลย เพียงแต่นิสัยเฉพาะตัวร้อนแรงแข็งกล้าไม่อ่อนให้ เชื่อมั่นทิฐิไม่ฟังใคร ถกปัญหาเรื่องราวกับใคร มีหลักถูกต้องกว่าจะไม่ลดละอภัยให้ใครเลย บางครั้งถึงกับเต้นผาง แผดเสียงว่ากล่าว ตนเองคิดว่ากำลังธำรงรักษาสัมมาธรรมะ ไม่เคยย้อนสำนึกตนว่า การกระทำอย่างนี้เหมาะแก่ธรรมะอันเป็นทางสายกลางหรือไม่ เนื่องจากเมื่ออยู่ในโลกปฏิบัติงานธรรมมีผลบุญ ถือสรณะธรรมบำเพ็ญอยู่ในเทวสถาน เมื่อตาย ได้ผ่านห้องพักผ่อนชาวธรรมหน้าทางสามแพร่ง แล้วต่อไปที่ "จื่อหยางกวน" ผ่านการตรวจสอบจาก ตำหนัก "เสินหยาง" "ชิงหยาง" ได้อย่างราบรื่น จนมาถึงตำหนัก "ปี้หยาง" ไม่คาดว่าจะต้องถูกกักอยู่ที่ "ด่านละลายอารมณ์" รับการเคี่ยวกรำในนี้ พระบรรพจารย์เทียนเอว้ย ได้โปรดอบรมว่า "อารมณ์ นิสัยใจคอแข็งแกร่งเกินไป ความประพฤติอ่อนโยนมีไม่พอ แม้ชั่วชีวิตจะก่อเกิดกุศลมากมาย ก็ยากจะบรรลุอริยมรรคสำเร็จภาวะจริงแท้" พระองค์ตัดสินให้ข้าพเจ้าสำนึกผิดอยู่ที่นี่สามสิบวัน แม้ด่านนี้จะไม่มีการลงโทษ แต่หากใจยังขัดฝืนไม่ยอมแก้ไข ทั้งเนื้อทั้งตัวก็จะเจ็บปวดเหมือนไฟเผา หากมีจิตสำนึกขอขมาทุกขณะ ตรงจุดญาณทวารก็จะโปร่งโล่งเย็น ทั้งตัวเบาสบาย แยบยลที่สุด ข้าพเจ้าขอถือโอกาสเตือนท่านที่ปฏิบัติธรรมกิจอยู่ในโลก อย่าได้พลุ่งพล่านถือมั่นว่าถูกหลัก จะต้องน้อมตนมีจริยธรรม ดับสิ้นเพลิงไฟในหัวใจ ขัดฝนจิตถือดีแกร่งกล้า จะได้ไม่ทำให้ต้องมารับทุกข์เคี่ยวกรำที่ด่าน "ละลายอารมณ์" นี้
อู้เอวี๋ยน : ขอบพระคุณท่านธรรมภันเต ที่เล่าประสบการณ์ทั้งหมดให้ฟัง ผู้น้อยกราบอวยพร ขอให้ท่านผ่านพ้นด่าน บรรลุมรรคผลได้ในเร็ววันด้วยขอรับ กราบเรียนถามท่านที่ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยเมตตา หลวงพ่อปฏิปทาสูงส่งองค์นี้ เหตุใดจึงต้องมารับการเคี่ยวกรำ ?.
หลวงพ่อ : อมิตตพุทธ น่าละอาย น่าละอาย วันนี้ตกอยู่ในด่านนี้ ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน อาตมาได้รับการกล่อมเกลาจากพุทธธรรมมา รักษาศีลวินัยเคร่งครัด มีเมตตากรุณาเป็นจิตใจ แม้อยู่ในเพศบรรชิตแต่ก็ยังฉุดช่วยชาวโลก เทศนาสั่งสอน เผยแผ่พุทธธรรมเต็มกำลัง แต่เนื่องจากอาตมามีนิสัยใจคออ่อนโยนจนใกล้ความอ่อนแอ อย่างที่ชาวโลกเรียกว่า "คุณผู้ชายใจดี" อย่างนั้น ทำให้การครองตัวทางโลกทางธรรมผิดหลักการอยู่บ่อย ๆ บุญบาปดีร้ายแยกไม่ออก เมื่อจะจัดการกับคนสันดานร้าย ปากร้าย ก็ดูปวกเปียกอ่อนแอไร้ความสามารถ ละสังขารแล้ว ผ่านด่านต่าง ๆ มาได้อย่างราบรื่น สุดท้ายมาถึง "ด่านละลายอารมณ์" พระบรรพจารย์อบรมอาตมาว่า "เจ้ามีจิตใจอ่อนโยนเกินไป มีคาวมแกร่งไม่พอ ปวกเปียกอ่อนแอ ขาดความกล้า ตัดสินใจอะไรไม่ได้ ยากที่จะบรรลุธรรม" จึงตัดสินให้สำนึกอยู่ที่นี่ ณ ที่นี่ แม้จะไม่ต้องรับทุกข์จากการทรมาน แต่พอจิตใจอ่อนแอปวกเปียกลง ทั่วตัวก็จะหนาวเย็นเป็นน้ำแข็ง แต่พอทำใจให้มีพลานุภาพเที่ยงธรรมขึ้น ไม่หวดหวั่นต่อความยากใด มุ่งมั่นฝ่าฟันผ่านพ้นความคิดมิชอบ เช่นนี้ ฐานวิญญาณ (จุดญาณทวาร) ก็จะอบอุ่นสบายอย่างบอกไม่ถูกทันที ไม่น่าเชื่อจริง ๆ จึงขอเตือนชาวโลกผู้บำเพ็ญผู้ปฏิบัติงานธรรม อย่าได้สยบต่อความขัดข้องหรืออิทธิพลใด อย่าอ่อนแอปวกเปียก มิฉะนั้น ไม่พ้นจะต้องเป็นอย่างอาตมา ยากที่จะผ่านด่านนี้ "
อู้เอวี๋ยน : ขอบพระคุณคำสอนล้ำค่าของหลวงพ่อ ท่านชราภาพมากแล้ว แต่ปัญญายังสมบูรณ์ ภายในเวลาสั้น ๆ ท่านคงจะออกจากด่น ผ่านพ้นขึ้นไปยังพุทธเกษตรได้นะขอรับ
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 27/09/2011, 08:17
อยากกลับหลังหัน โศกศัลย์อาดูร สูญสิ้นโอกาส
ชาวโลกทั้งหลาย ใคร่ย้ำหลักธรรม อย่าซ้ำผิดพลาด
ยืนตรงองอาจ หยัดดั่งเสาธง คงแบบอย่างงาม
ท่องพุทธาลัย (2)
บทที่ 9
พลังสว่างพุ่งผ่านสายรุ้ง "ตำหนักปี้หยาง"
ตัวอย่างนำจูง บทธรรมล้ำค่า ณ "ฮว่าชี่กวน" (ปี้หยางตันิงชี่ก้วนหง ฮว่าชี่กวนจงลู่เจินลี่)
เรียนถามท่านผู้ใหญ่ที่ธรรมลักษณะน่าเคารพท่านนี้ ดูท่านเป็นผู้บำเพ็ญดี เหตุใดจึงต้องได้รับการเคี่ยวกรรมแก้ไขในด่านนี้ด้วย ?.
อาวุโส : เฮ้อ เฮ้อ ! พูดแล้วน่าละอายแท้ ถูกกักอยู่ในด่านนี้ นับเป็นบาปที่สมควรได้รับ ข้าพเจ้าเป็นลูกโทน เกิดในตระกูลยากจน ตั้งแต่เล็กพ่อแม่รักดั่งแก้วตาดวงใจ ทำงานหาเงินกันสุดชีวิต เพื่อให้ลูกสมบูรณ์พูนสุข เรียนจบมหาวิทยาลัย แต่ข้าพเจ้ากลับดูแคลนพ่อแม่ที่ไม่มีการศึกษา ซ้ำยังอกตัญญูไม่รู้บุญคุณ ภายหลังมีผู้นำพาข้าพเจ้าให้ไปรับวิถีธรรม เนื่องจากมีความรู้ ศึกษาได้รวดเร็ว ไม่นานได้ยกระดับขึ้นเป็นเจี่ยงซือ จากนั้น ข้าพเจ้าก็วิ่งเต้นเพื่องานธรรมบุกเบิกแพร่ธรรม ฉุดช่วยผู้มีบุญสัมพันธ์นับไม่ถ้วนเต็มที่ ภายหลังยังได้รับการยกย่องจากท่านเฉียนเหยิน ให้รับพระโองการฟ้าทำหน้าที่เตี่ยนฉวนซือ ฉุดช่วยสงเคราะห์ชาวโลกรวมเวลาถึงยี่สิบปี แต่ทว่าภายในใจลึก ๆ ของข้าพเจ้าที่มีต่อพ่อแม่ ยังคงดูแคลนอยู่ แม้ในทางมนุษยธรรม ข้าพเจ้ามิได้ล่วงเกินท่านโดยการกระทำ แต่โดยไม่รู้ตัวนั้น ได้ทำให้พ่อแม่เสียใจ ลำบากใจไม่น้อย พอข้าพเจ้าละกายสังขาร เนื่องจากไม่มีบาป ได้ถอนชื่อจากบัญชีนรกแล้ว ผ่านห้องพักรอของผู้ได้รับธรรมะ และผ่านการสอบหลักฐานจากด่านจื่อหยางกวน คิดว่าคงจะได้ไปเสวยบุญวาสนาหมื่นแปดร้อยปีที่พุทธาลัย ไม่คาดว่า พระบรรพจารย์เทียนเอว้ยจะโปรดอบรมข้าพเจ้าว่า "แม้จะฉุดช่วยผู้คนได้กุศลบุญ แต่นิสัยวางมาดยังไม่หาย อีกทั้งดูแคลนพ่อแม่ แม้จะไม่ถึงขั้นอกตัญญู แต่การวางมาดรักษาหน้าเกินไปเป็นเรื่องไม่สมควรยิ่งในผู้บำเพ็ญ จึงถูกตัดสินเข้า "ด่านละลายอารมณ์" ขอขมาสามสิบวัน บัดนี้ ข้าพเจ้าสำนึกจริง ๆ ว่าไม่ควรเลย จึงขอเตือนชาวโลก ผู้บำเพ็ญ อย่าได้รักหน้าจนเกินไป จนปิดกั้นความบริสุทธิ์จริงแท้ของจิตญาณ มิฉะนั้น จะเหมือนข้าพเจ้า เสียใจก็สายแล้ว
พระอาจารย์ : ตนเป็นแบบนำอนุตตรธรรมล้ำยิ่ง
เชิดชู "เทียนมิ่ง" ตรงยิ่งยืนหยัด
สายกลางทางธรรมยืนยงธรรมชาติ
จอมปลอมหน้ากากเหมือนฝีร้ายใจหนอง
เซินเอว๋ยเทียนเต้าหมดฟั่นสิง ลี่ติ้งเปียวกันเทียนมิ่งเซิง
จงอยงจือเต้าจื่อหยานไจ้ ซวีเอว๋ยเมี่ยนจื่อซื่อซินติง
ศิษย์อย่าได้ขัดเคืองโทษโพย วันนี้เมื่อรู้ดังนี้ ได้ตักเตือนชาวโลกแล้ว เรียกได้ว่า "รู้ละอายใกล้กับความกล้า" เชื่อว่า "ด่านละลายอารมณ์" ก็ไม่ใช่ที่พำนักนานวัน จะต้องสอบผ่านได้แน่นอน
อาวุโส : ขอบพระคุณพระอาจารย์ ที่เมตตาประทานโอวาท ศิษย์โง่หลงไปชั่วขณะ ไม่อาจขมากรรมสำนึกด้วยใจจริง ยังมีความรู้สึกไว้ตัวอยู่ลึก ๆ ทำให้ต้องรับผลกรรมที่ตนทำเอง
อู้เอวี๋ยน : เชิญนักธรรมอาวุโสหญิงท่านนี้ ดูเหนือศรีษะของท่านแสงบุญท่วมท้น บุคลิกหน้าตาสุภาพสุขุม ลักษณะดี คาดว่าก็เป็นผู้บำเพ็ญเช่นกัน เหตุใดจึงมาอยู่ในด่านนี้ ช่วยอธิบายรายละเอียดเป็นข้อมูลเตือนใจอีกแรงหนึ่งด้วยเถิด
อาวุโสหญิง : อู้เอวี๋ยนศิษย์พี่ชมเกินไปแล้ว ข้าพเจ้าเป็นญาติธรรมในวิถีอนุตตรธรรม ศรัทธาจริงใจกราบพระทุกวัน ฟังพระโอวาทเสมอ อีกทั้งเจียดเวลาติดตามเตี่ยนฉวนซือออกไปถ่ายทอดธรรมะบ่อย ๆ เนื่องด้วยขัาพเจ้านั้นคล่องพุทธระเบียบพิธีการมาก จึงมักจะได้รับมอบหมายให้เป็นผู้ชี้แนะในชั้นฝึกฝนพุทธระเบียบเป็นประจำ ในขณะฝึกสอนพี่ ๆ น้อง ๆ หญิงนั้น ด้วยใจที่อยากให้เขาฝึกได้ดี จึงรีบร้อนเข้มงวดเกินไป ต่อผู้ที่เรียนไม่ทัน ข้าพเจ้าจะเอ็ดจะดุ เพราะคิดว่าเขาไม่ตั้งใจเรียน ซึ่งได้ทำร้ายจิตใจพี่น้องไปมากมายโดยไม่รู้ตัว แม้จะมีญาติธรรมแสดงความคิดเห็นว่า ข้าพเจ้าไม่ควรทำอย่างนี้ แต่ข้าพเจ้ากลับยังคิดว่าตนเองทำถูกแล้วตลอดมา ข้าพเจ้าไม่ยอมรับคำท้วงติงอันมีค่า ต่องานอื่น ๆ ข้าพเจ้าก็ใช้ท่าทีอย่างเดียวกัน เวลาผ่านไปสิบกว่าปี เนื่องจากข้าพเจ้าตั้งใจทำงานธรรมะ สร้างผลบุญไว้ไม่น้อย ละกายสังขารแล้วได้ผ่านการสอบจากด่านต่าง ๆ สุดท้ายมาถึงที่นี่ พระบรรพจารย์เทียนเอว้้ยเปิด "สมุดผลบุญบำเพ็ญ ซิวเต้ากงเฉิงปู้" แล้วพูดกับข้าพเจ้าว่า เมื่ออยู่ในโลกเจ้าตั้งใจปฏิบัติงานธรรมมาก สร้างกุศลผลบุญไว้ไม่น้อย อีกทั้งจริยบุคลิกก็สุภาพ แต่มักจะจรดใจใคร่ดีเกินไป ชอบดัดไม้ให้ตรงมากเกินไป จึงอารมณ์ร้อน เอาตนเป็นหลักเกินไป ไม่ยอมรับข้อเสนอแนะจากใคร จึงต้องกักตัวไว้อบรมให้สำนึกขอขมา รอเวลาตัดสินใหม่
พระอาจารย์ :
สอนตามวิสัย เนื้อไม้แข็งอ่อน สอนด้วยเมตตา
ยุทธหรือศิลป์มา จะเคร่งจะคลาย ปัจจัยตามนั้น
ยึดตนคิดเห็น เป็นทิฐิหนา อารมณ์พลุ่งพล่าน
ลึกเข้าสันดาน จะบรรลุนั้น มันยากเย็นหนา
อินไฉซือเจี้ยวปิ่งฉือซิน เอวิ๋นอู่เอี๋ยนควนอิ้งเอวี๋ยนเจิน
ยั่วจื๋อจี่เจี้ยนฉี่เพียนเจ้า อี๋ยู่สีซิ่งหนันเจิ้งเสิน
ศิษย์รัก เจ้าไม่ควรดื้อรั้นยึดมั่นความเห็นของตนคนเดียว ผิดต่อธรรมวิสัยที่ไม่อาจโอบอุ้มสรรพสิ่งไว้ เอาแต่จะดัดไม้ให้ตรงถ่ายเดียว จึงต้องตกมาสู่ "ด่านละลายอารมณ์" หวังว่า ผู้บำเพ็ญในโลกจะเข้าถึงภาวะหมื่นธรรมารมณ์ สนองรับเหตุปัจจัย (เกิดอะไรเป็นอย่างไรไม่ยึดมั่นหักหาญดึงดัน) จงให้การอบรมเขาตามคุณสมบัติ ตามจริตวิสัยของเขา (เคร่งครัดเข้มงวดแต่ผ่อนปรนเห็นใจ) ปฏิบัติงานธรรมจะต้องมีชีวิตชีวา ไม่แข็งทื่อถือทางตัน จึงจะไม่เอียงข้างผิดเพี้ยน ไม่ร้อนรน ไม่ไว้ตัวถือดี ไม่พล่าน แต่เป็นกลางสมาน
อู้เอวี๋ยน : ขอบพระคุณอาวุโสหญิงที่แนะนำทางบุญบำเพ็ญ นี่เป็นอีกตัวอย่างที่ดีสำหรับเตือนคนอีกต่อไป นักบุญท่านนี้ ขอเชิญ ดูท่านสะอาดสะอ้านกิริยาอาการเป็นคนใจบุญสุนทาน แต่เหตุใดจึงต้องตกมาอยู่ที่นี่
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งเดียว หลุดพ้น ที่ 27/09/2011, 09:22
อยากกลับหลังหัน โศกศัลย์อาดูร สูญสิ้นโอกาส
ชาวโลกทั้งหลาย ใคร่ย้ำหลักธรรม อย่าซ้ำผิดพลาด
ยืนตรงองอาจ หยัดดั่งเสาธง คงแบบอย่างงาม
ท่องพุทธาลัย (2)
บทที่ 9
พลังสว่างพุ่งผ่านสายรุ้ง "ตำหนักปี้หยาง"
ตัวอย่างนำจูง บทธรรมล้ำค่า ณ "ฮว่าชี่กวน" (ปี้หยางตันิงชี่ก้วนหง ฮว่าชี่กวนจงลู่เจินลี่)
นักบุญ : ถูกกักอยู่ที่นี่ทำให้อับอายจริง ๆ เมื่อมีชีวิต ข้าพเจ้าบำเพ็ญอยู่กับบุญสถาน น้อมรับพระธรรมคำสอนจากพระองค์ "กวนเซิ้งตี้จวิน" มหาราช รู้ว่าชีวิตดั่งความฝัน มีแต่บาปบุญที่ติดตัวไป จึงรีบรักษาโอกาส สร้างบุญกุศลเต็มที่ ในขณะเมื่อยังมีชีวิตเหลืออยู่ เนื่องจากกิจการค้าขาย ทุกวันจะต้องพบปะผู้คน เรื่องของความอ่อนน้อม การสวดมนต์กินเจ ทำสมาธิจึงไม่ค่อยให้ความสำคัญเต็มที่ ได้แต่อาศัยการสังคม ตั้งเป็นกองทุนสงเคราะห์ช่วยเหลือคนยากไร้ เรื่องกุศลสงเคราะห์ ข้าพเจ้าไม่ล้าหลังใคร เนื่องจากละเลยการสำรวมปากและกาย เมื่อมีปัญหาถกเถียงกัน ข้าพเจ้าจึงมักจะเหมือนทำนบแตก ไม่สนใจบุคลิกมารยาท ใช้ภาษาบ้า ๆ แสดงความหยาบช้าออกมาไม่เหลือเลย ด้วยเหตุที่ข้าพเจ้ารู้จักแต่ทำบุญให้ทาน ไม่รู้การชำระปากกินเจ และสำรวมบำเพ็ญตน อุปนิสัยอารมณ์หนักหนามาก พระบรรพจารย์ได้โปรดตัดสินให้ข้าพเจ้าเปลี่ยนแปลงนิสัย ความเคยชินที่มีในสันดานเสียใหม่ ถึงตรงนี้ ข้าพเจ้าจึงได้รู้ชัดว่า การจะบรรลุเซียนพุทธะนั้น มิใช่อาศัยแต่สร้างบุญกุศลแล้วก็จะบรรลุได้ จะต้องบำเพ็ญใจ กล่อมเกลี้ยงจิตญาณจริง ๆ จะต้องไม่มีบาปเวรทั้งกาย วาจา ใจ ชำระจนเข้าถึงโฉมหน้าแท้จริงที่บริสุทธิ์ จึงจะบรรลุได้ ขอเตือนผู้บำเพ็ญในโลก อย่าเห็นแต่ความสำคัญของการทำบุญให้ทาน แต่ละเลยการบำเพ็ญใจกล่อมเกลี้ยงจิตญาณ มิฉะนั้น แม้จะปลูกฝังบุญทานไว้มากเพียงไร แต่หากใจยังไม่กลมใส ก็ยากจะผ่านการสอบจากด่านนี้ไปได้
อู้เอวี๋ยน : ขอบพระคุณเสียงจากหัวใจภายในของท่านนักบุญ ชาวโลกได้เห็นหนังสือท่องเที่ยวนี้แล้ว ก็คงจะต้องถือท่านเป็นกระจกเงาทีเดียว
เทวมาตย์ : ได้รบกวนญาณทั้งห้าท่าน ร่วมกันสร้างหนังสือท่องบันทึกนี้ ทุกท่านล้วนมุ่งมั่นสำนึกด้วยใจจริงกันแล้ว ด้วยบุญกุศลของท่านทั้งหลายหากผ่านการสอบแต่ละด่านไปได้แล้ว ก็คงจะได้รับวิมุตติสุขเป็นแน่
เทวบดี : ใช่แล้ว ด่านนี้มีความประสงค์ที่จะให้ผู้บำเพ็ญสำนึกรู้ผิด และจะต้องแก้ไขให้ถึงที่สุด การแสดงออกที่ดีเยี่ยมของญาณเดิมทั้งห้า เราจะกราบทูลต่อพระบรรพจารย์ ขอให้ท่านทั้งห้าออกจากด่านนี้ในเร็ววัน
เทวมาตย์ : เรียนถามพระบรรพจารย์ (อมตะพุทธะจี้กง) เรายังจะไปเยือน "ห้องลงโทษ" ของตำหนักนี้ต่อไปอีกหรือไม่มิทราบ
พระอาจารย์ : เวลามีไม่มาก ไม่ต้องแล้ว คนใน "ห้องลงโทษ" ล้วนเป็นคนที่ไปจาก "ด่านละลายอารมณ์" แห่งนี้ ซึ่งต้องไปรับโทษ เพราะไม่ยอมรับผิดแก้ไข ทางด่านอาศัยส่วนประกอบเครื่องมือต่าง ๆ ในห้อง ช่วยทำให้กำจัดอุปนิสัยทางโลกให้หมด เพื่อจะได้ไปสู่ "ถ้ำฟ้าแดนวิสุทธิ์" หรือรับฐานะที "พุทธาลัย"
อู้เอวี๋ยน : ศิษย์เคยมีประสบการณ์ได้เห็นการลงโทษ ทรมานที่ทนดูไม่ได้มาครั้งหนึ่งแล้ว เรียนถามท่านเทวบดี หากรับโทษใน "สถานลงโทษ" สามสิบวันแล้วยังไม่ยอมรับผิดแก้ไข ไม่ทราบว่าจะจัดการอย่างไรขอรับ
เทวบดี : จนใจ ได้แต่บัญชาให้เทวมาตย์นำไปส่งถึงนรก รับการตัดสินลงโทษต่อไป
อู้เอวี๋ยน : อนิจจา ! เป็นเช่นนี้เอง อย่างนี้มันไม่น่าเสียดายเกินไปหรือ
พระอาจารย์ : ผู้บำเพ็ญได้ประสบวิถีธรรมล้ำเเลิศ ควรที่จะบำเพ็ญใจกล่อมเกลี้ยงจิตญาณ สร้างกุศลบุญคุณธรรม อาศัยกายสมมุตติบำเพ็ญจริง เช่นนี้เมื่ออยู่ในโลกก็เป็นผู้วิเศษแล้ว เมื่อละกายสังขารก็ย่อมบรรลุจริง มิฉะนั้น พุทธสัมพันธ์ดีเยี่ยมที่สั่งสม บำเพ็ญมาแต่อดีต ชั่วกัปกัลป์ สุดท้ายกลับถูกส่งไปรับทุกข์ในนรก จะไม่เป็นการทิ้งขว้างกุศลผลบุญก่อนเก่าจนหมดสิ้นหรือ ดังคำกล่าวว่า
"กายคนได้มายาก"
"ดินแดนใจกลางมาเกิดยาก"
"พระวิสุทธิอาจารย์พบได้ยาก"
เป็นความยากสี่ประการ
ผู้บำเพ็ญเมื่อได้แล้วทั้งสี่ยาก จะไม่ประคองรักษาสิ่งล้ำ ค่า จะไม่ระมัดระวังดั่งย่างเหยียบขอบเหว เดินบนแผ่นน้ำแข็งบาง กระนั้นหรือ คืนนี้เวลาค่ำมืดแล้ว ขอบคุณท่านเทวมาตย์ ท่านเทวบดี ช่วยแรงชี้แนะนำพา เราขอลาไปเพียงเท่านี้ ท่านเทวบดีช่วยขอบพระคุณพระบรรพจารย์แทนเราด้วย
อู้เอวี๋ยน : ผู้น้อยกราบลาท่านเทวมาตย์ ท่านเทวบดี
เทวมาตย์ : น้อมส่งพระบรรพจารย์
เทวบดี : ขอส่งอู้เอวี๋ยนผู้บำเพ็ญ
พระอาจารย์ : อู้เอวี๋ยน ขึ้นฐานบัว... ไป...
ถึงตำหนักพระแล้ว ญาณของอู้เอวี๋ยนคืนสู่ร่าง ขอบคุณขุนพลพิทักษ์ธรรมคุ้มครองรักษาตำหนักธรรม เรากลับเบื้องบนถวายพระโองการกัน
~~ จบเล่มที่ 2 ~~
ใจฟ้าเมตตาเกินกว่าที่สุดวิมุติสุกใส
เวียนธรรมจักรไปในครรลองชอบกอปรด้วยเหตุผล
บรรพอริยะพระฯ ค้ำนำให้เภทภัยได้พ้น
พุทธสกลยลเห็นบัดนี้นลินีตน