ท่านนักบุญหวังเฟิ่งอี๋ เข้าสู่วิถีจิตได้โดยตรงเอง จากพลังการุณย์หาญกล้าอันบริสุทธิ์แน่วแน่

         บังเกิดภาวะ "จิตใสใจสว่าง " ทันที   จุดนี้เป็นข้อคิดแก่ชาวเราว่า เราไดรับเบิกจุดญาณทวาร

         จากพระวิสุทธิอาจารย์ ให้เข้าสู่วิถีจิตโดยตรง แต่เราหาได้บังเกิดภาวะจิตใสใจกระจ่างไม่เพราะเหตุใด

         ท่านนักบุญหวังเฟิ่งอี๋ เป็นชาวนาผู้แร้นแค้นยากไร้สมัยร้อยกว่าปีก่อน  ตรงกันข้ามกับชาวเราในยุคโลกาภิวัฒน์

         ที่บำเพ็ญอยู่กับความสะดวกสบาย อิงอาศัยสถานธรรม อิงอาศัยนักธรรม ผู้นำพา

         " บำเพ็ญต่อเมื่อเกิดปัญหาติดขัด  ปฏิบัติต่อเมื่อได้รับมอบหมาย "  ท่านนักบุญหวังเฟิ่งอี๋กับผู้ร่วม

         ปฏิบัติบำเพ็ญในสมัยของท่าน เป็นผู้รู้ตื่นก่อนที่วิถีอนุตตรธรรมจะปรกโปรดอย่างแพร่หลาย

         หากเป็นสมัยนี้ ท่านเหล่านั้นคงมิพ้นจากความเป็นนักธรรมระดับสูงอย่างแน่นอน  มีคำกล่าวว่า

         "มาก่อนสู้มาพอดีไม่ได้" เราท่านทั้งหลายนับว่า " มาพอดี " แล้ว
         

         

       อ่านหนังสือ  เรียนรู้ธรรมะ  สูงส่งอยู่ที่ปฏิบัติ จะต้องน้อมตนลง  ความมุ่งมั่นจะต้องสูงขึ้น

      หากสมานจิตญาณกับคนโบราณ เราก็จะสูงส่งงดงามเป็นเช่นท่านโบราณ

      คนอ่านหนังสือจากคนโบราณ จะต้องเอาเยี่ยงอย่างคนโบราณจึงจะถูกต้อง

      คนสมัยนี้ ได้แต่อ่าน แต่ไม่ทำตาม  คนรู้แต่จะอ่านหนังสือให้มาก ให้คล่อง ไม่รู้จักปฏิบัติตาม

      หนังสือที่ได้อ่าน เหมือนอ่านตำราอาหาร แต่ไม่เคยกินอาหารนั้น ๆ จะรู้รสชาดจริงได้หรือ

      ตั้งแต่เด็ก ฉันไม่เคยได้เรียนหนังสือเลยสักตัว ได้ยินว่าคนโบราณท่านนั้นดี ฉันก็เรียนเยี่ยงอย่างท่าน

      ถ้าเห็นว่าคนปัจจุบันคนนี้ดี ฉันก็จะไม่ยอมห่างจากท่าน ดูว่าท่านปฏิบัติตนอย่างไร รู้จักอีกท่านหนึ่ง

      ก็ได้รู้จักเรียนรู้มากขึ้นอีกอย่างหนึ่ง  การเรียนรู้ปฏิบัติ เป็นธรรมะที่เข้ากับอริยชน แต่น่าเสียดาย

      ที่ชาวโลกศรัทธาไม่จริง ไม่ยอมเรียนเยี่ยงอย่าง ได้พบคนดีก็ไม่ใส่ใจนั่นคือการเรียนรู้ที่ไม่ได้เป็นจริง

      อ่านหนังสือไม่สู้อ่านคน   ให้เห็นทุกคนเป็นอักษรตัวหนึ่ง    เห็นครอบครัวหนึ่งเป็นหนังสือประโยคหนึ่ง

      เห็นหมู่บ้านหนึ่งเป็นหนังสือบทตอนหนึ่ง   เห็นอำเภอเป็นหนังสือเล่มหนึ่ง   จังหวัดเป็นหนังสือหนึ่งชุด

      อักษรหนึ่งอธิบายได้กว้าง คนหนึ่งคนมีเรื่องมากมาย อย่างนี้เรียกว่าอ่านคน

      ความกระจ่างต่อธรรมะก็เช่นเดียวกัน อ่านคัมภีร์มหาบุรุษปฐมบทให้เข้าใจ ได้รู้ธรรมะของความเป็นคน

      อ่านคัมภีร์ทางสายกลางปฐมบทให้เข้าใจ ได้รู้ธรรมะของฟ้าเบื้องบน เท่านี้ก็ใช้ได้ไม่หมดสิ้นแล้ว สำหรับ

      ที่จะบรรลุเซียนพุทธะอริยปราชญ์  น่าเสียดายที่คนชอบเรียนรู้ แผ่กว้างออกไปแต่ปล่อยให้มันรกร้าง

      วัยชราของท่านบรมขงจื่อ มักจะพูดเรื่องความมุ่งมั่นตั้งใจกับมวลศิษย์ ท่านตั้งปณิธานเพื่อ

      "ผู้สูงวัยได้ปกติสุข ผู้เยาว์ได้รับการใส่ใจ" ท่านพูด แต่ยังไม่ได้ทำ

       ฉันก่อตั้งสถานอภิบาลคนชรา และศูนย์อุ้มชูผู้เยาว์  หลายแห่ง คือเจริญปณิธานให้เป็นจริงแทนท่านขงจื่อ

       ท่านขงจื่อแพร่ธรรม อบรมแต่นักศึกษาชาย ไม่ได้อบรมนักศึกษาหญิง ฉันก่อตั้งโรงเรียนสตรี คือเติมเต็ม

       ส่วนขาดพร่องของท่านขงจื่อ ฉันจึงกล้าพูดว่า "ฉันเป็นอาจารย์ผู้สร้างพุทธะ"

    คนหลงอยู่ในอะไรก็ต้องรับทุกข์จากอันนั้น คนรวยตายบนความรวย คนสูงส่งตายบนความสูงส่ง
    คนที่มีอารมณ์ผูกพันมากก็ต้องตายบนความผูกพันธ์นั้น หลุดพ้นออกมาได้จึงจะนับว่ามีธรรม
    หลุดพ้นไม่ได้ก็คือคนหลง ฉันว่าโลกนี้คือค่ายกล ไม่มีอะไรสักอย่างที่ไม่ทำให้คนลุ่มหลงงงงวย
    คนระดับสูง  หลงอยู่บนหลักเหตุผล หลงอยู่บนอักษรหรือศาสนา
    คนระดับกลาง  หลงอยู่บนชื่อเสียง ลาภสักการะหลงลูกเมีย
    คนระดับล่าง    หลงสุรานารี ตลอดชีวิตไม่อาจคลายค่ายกลได้
    คนระดับต่ำสุด  หลงผีสางเทวดา หลงกิน หลงแต่งตัว พอตายก็จบเห่ น่าสงสารแท้
    จะต้องแบ่งแยกสี่โลกใหญ่ได้ชัดเจน คือรู้จิตมุ่งมั่น รู้เจตนาดำริ รู้ใจ รู้กาย จึงจะไม่หลง
    คนที่หลงรูป หลงทรัพย์ หลงสุรายาเมาเหล้าบุรี่ หลงลูกเมีย ไม่มีลูกอยากมี เอาลูกเขามาเลี้ยง
    เอาเมี่ยงเขามาอม บ้างแย่งชิงเพื่อลูก จนลืมความกตัญญู โลกจึงเลวร้ายเสียหายไป
    คนในชมรมคุณธรรม หลงฉัน เคารพยกย่องฉัน บอกว่าฉันมีธรรมะแท้จริงฉันไม่ได้ทำให้เขาหลง
    เขาหลงกันไปเอง
    คนที่ใช้อารมณ์  ล้วนอาศัยฐานรองรับ       คนร่ำรวยใช้อารมณ์โดยอาศัยทรัพย์สิน
    คนสูงศักดิ์ ใชัอารมณ์โดยอาศัยสถานภาพ  คนยากจนใช้อารมณ์จากความยากจน
    เ้ด็กใช้อารมณ์โดยอาศัยความเยาว์วัย       นักธุรกิจใช้อารมณ์โดยอาศัยเงินลงทุน
    ล้วนเป็นความหลงมองดูแล้วร่ำรวยมาก ยศศักดิ์ใหญ่มากนัก กลับไม่ใช่เรื่องดี ถูกผูกมัดด้วยลาภสักการะ
    หลงอยู่กับลาภสักการะ ไม่มีสิ่งเหล่านี้ จะปลอดโปร่งสบายกว่า คนอยู่ท่ามกลางลาภสักการะ แต่ล่วงพ้น
    ความมีนั้นได้ จึงจะนับว่าเหนือชั้น จึงจะเป็นคนจริง ชาวโลกมีที่งมงายในประตูทั้งแปดของดวงชะตา
    ทุกครั้งที่จะออกจากบ้านไปทำธุระ ต้องตรวจสอบดูประตูทั้งแปดตามหลักคำนวณการ ของดวงชะตาชีวิต
    ฉันว่าประตูดวงชะตาสู้ประตูคุณธรรมทั้งแปดไม่ได้ คือ กตัญญู พี่น้องปรองดอง ซื่อสัตย์จงรักฯ สัตย์จริง
     จริยา มโนธรรม สุจริต ละอายต่อบาป แปดประตูนี้ดีที่สุด คนจะต้องเดินตามประตูเหล่านี้ ประตูดวงชะตา
     แปดด้านก็จะไม่มีที่ไม่ดีได้ จะบรรลุอริยเมธา เดินตามแปดประตูนี้ คุณประโยชน์ใช้ได้ไม่หมดสิ้น
     เกิดคุณธรรมซื่อสัตย์จงรักฯหนึ่งข้อได้ อีกเจ็ดข้อก็จะไม่ขาด ดีกว่าประตูดวงชะตาเป็นแน่

      ค้นหาความดีเป็นรากฐานของการปฏิบัติธรรม ยอมรับความผิดเป็นปัญญาใสดุจน้ำ น้ำผสมผสานสมาน
      เข้ากับกลิ่นสีทั้งห้าได้อารมณ์ของคนจะต้องฝึกฝนให้เหมือนน้ำได้ก็จะบรรลุธรรม กุศลสูงสุดดุจน้ำ
      คนกับฟ้าดินเป็นหนึ่งเดียวกัน คนที่รู้วิสัยของตนอย่างแท้จริง จะยอมรับผิดได้แน่นอนให้เข้าใจว่าคน
      มีจิตญาณจากฟ้าเป็นวิสัยหลัก มีธรรมวิสัยเป็นคุณสมบัติเพื่อใช้ เข้าใจจริงจังต่อความไม่ดีได้แล้ว
      จิตใจความรู้สึกก็จะปลอดโปร่งแจ่มใสสบายอารมณ์ ค้นพบความดีจิตใจเบาสบายลอยตัวเป็นภาวะ
      ของฟ้ากว้าง ยอมรับความไม่ดี ภาวะขุ่นหนักของความไม่ดีจะลงต่ำผลึกแน่นเป็นแผ่นดิน
      ยอมรับความไม่ดีจะเกิดปํญญาโปร่งใส หาความดีจะเกิดเสียงจากใจภาคภูมิ หาความดีคือเปิดเสียงสวรรค์
      ยอมรับผิด คือปิดประตูนรก หาความดี ดีกว่ากินยาแก้ร้อนใน ยอมรับผิดดีกว่ากินยาบำรุงหัวใจ
      ธาตุทั้งห้า ที่ฉันพูดคือเอาธาตุไม้ ไฟ ดิน ทอง น้ำ  ห้าคำมานิยาม เช่นเดียวกับศีลห้าศาสนาพุทธ
      ห้าพลังเดิมแท้ของศาสนาเต๋า  คุณธรรมห้าของศาสนาปราชญ์  ธาตุทั้งห้าที่ฉันพูดเป็นเช่นเดียวกับศีลห้า
      ศาสนาพุทธ เกิดโทสะ (ธาตุไม้) คือข้อปาณา ฯ   ชอบสำรวยสวยงาม (ธาตุไฟ) คือข้อกาเมฯ
      ซื้อของจ่ายเงินให้เขาขาดไปแม้ไพเบี้ย (ธาตุทอง) คือข้อทินนาฯ  กินหรูหราฟุ่มเฟือย (ธาตุน้ำ)คือข้อสุราเมรัยฯ
      พูดโกหกแม้เพียงครึ่งคำ (ธาตุดิน) ก็คือข้อมุสา ฯ

รู้หยุดจึงเกิดสมาธิ                    เป็นภาวะของพลังหยาง  ธาตุไม้
มีสมาธิจึงสงบนิ่ง                     เป็นภาวะของพลังอยาง  ธาตุไฟ
สงบนิ่งจึงสุขแท้คงมั่น               เป็นภาวะของพลังอยาง  ธาตุดิน
สุขแท้คงมั่นจึงพิจารณาได้จริง     เป็นภาวะของพลังอยาง  ธาตุทอง
พิจารณาได้จริงจึงได้ผลจริง        เป็นภาวะของพลังอยาง  ธาตุน้ำ

คัมภีร์มหาบุรุษปฐมบท สอนเราจนครบถ้วนด้วยธรรมะของความเป็นคนหนอ  คัมภีร์ทางสายกลางปฐมบท ก็กล่าวถึงวิถี
อนุตตรธรรมไว้อย่างทะลุปรุโปร่งหนอ
ธาตุไม้  โดยแท้เป็นรากฐานของความเป็นพุทธะ วิสัยของคนธาตุไม้โดยแท้(อยาง) จะมีวิจารณญาณโดยตน อดทน
           อดกลั้น  เสริมสร้างสรรพสิ่ง
ธาตุไฟ   โดยแท้เป็นรากฐานของเทพ วิสัยของคนธาตุไฟโดยแท้ จะเป็นผู้เข้าถึงหลักสัจธรรมได้ รู้กาละเทศะ รู้บรรลุ
            การอันควร ปรับแปรสรรพสิ่ง  ไม่ถูกสรรพสิ่งผูกมัด
ธาตุดิน   โดยแท้เป็นรากฐานของธรรมะ  วิสัยของคนธาตุดินโดยแท้ จะเชื่อเรื่องกฏแห่งกรรม ยอมรับฟัง อดกลั้นได้
            ปรับแปรได้ เสริมสร้างสรรพสิ่งได้ ผู้อื่นเลวเป็นเหตุเป็นผลกรรมของผู้อื่น เธออย่าได้กล่าวโทษเขา และไม่
            ต้องร้อนรนแทนเขา                                                                       
ธาตุทอง  โดยแท้เป็นรากฐานของความเป็นเซียน หาความดีของผู้อื่นได้ เสียงของธาตุทองดังกังวาลใส  ร่วมบุญ
             สัมพันธ์กับคนมากมาย มีพลังมโนธรรม มีความเฉียบขาดในการตัดสินใจ ฝ่าฟันอุปสรรคได้
             สร้างสรรค์สรรพสิ่งได้
ธาตุน้ำ     โดยแท้เป็นรากฐานของอริยะ ยอมรับผิดได้ ยอมรับผิดจะเกิดปัญญาจากธาตุน้ำ จิตใจจะอ่อนโยนอุ้มชู
             สรรพสิ่งได้
คน แม้หากไม่ได้ธาตุแท้ทั้งห้าไว้ ทิฐิยึดหมาย ใช้แต่อารมณ์ของอนุสัย จะต้องตายในความวิปริตของธาตุทั้งห้า