พระโอวาท อนุตตรธรรมมารดาสิบบัญญัติ

                                      (หวงหมู่ซวิ่นจือสือเจี้ย) 

                                             ข้อเจ็ด

เทิดทูนวิถีธรรม        ตามพระบัญชาแม่        จึงเป็นปราชญ์
ต้องฝึกหัด       แผ่อบอุ่น    ดีงามให้
เคารพนอบ         ประหยัดตน      รู้อภัย
ยิ้มละมัย         วาจาดี      มีคุณธรรม

สร้างมนุษย์ธรรม             ดีที่สุด       ถึงอนุตตรฯ
มีจริยะ      มโนธรรม        และกังฉัง*
บำเพ็ญทั้ง      กายและใจ      ไปพร้อมกัน
สำรวมครัน           มั่นศูนย์กลาง*      อย่างสมบูรณ์

กังฉัง  หมายถึง
กัง  :  การปกครองสามระดับอันเป็นคุณ คือระหว่างเจ้าเหนือหัวกับข้าแผ่นดิน  ระหว่างพ่อกับลูก   และสามีกับภรรยา
ฉัง  :  คุณธรรมสามัญห้าประการ  คือ  เมตตา  มโนธรรม  จริยา  ปัญญา  และสัตยา
มั่นศูนย์กลาง  หมายถึง  มั่นบำเพ็ญศูนย์กลางของจิตที่มีแต่ความดีงาม   

                             พระโอวาท อนุตตรธรรมมารดาสิบบัญญัติ

                                      (หวงหมู่ซวิ่นจือสือเจี้ย) 

                                             ข้อเจ็ด

เป็นผู้น้อย        น้อมผู้ใหญ่        ร่วมใจกัน
อาวุโสนั้้น        หมั่นโอบอ้อม          พร้อมใจกว้าง
ขณะนี้       โลกคับขัน       ต่างต้องพยายาม
อย่าผิดคำ        แม่ย้ำเตือน        เหมือนหยก, ทอง

มิใช่อริยชน        ไม่พ้นผิด         ผิดแล้วแก้
รู้ผิดแน่       ไม่แก้ผิด      นิพพานยาก
สร้างบุญแล้ว      ตามด้วยบาป       บุญพรากจาก
เคยผิดพลาด      สร้างบุญกลบ    ลบบาปเวร

ผิดแล้วแก้        สร้างบุญเพิ่ม     เสริมความดี
จดบัญชี       บุญเป็นบุญ    หนุนนำชัด
บุญมากกว่า       บัญชีฟ้า    ท่านเก็บจัด
ถูกภัยพิบัติ     เพราะบุญน้อย       บาปมากมาย

บัญชีฟ้า       บันทึกถ้วน     ล้วนมอบหมาย
แก้ผิดได้     ก่อนสร้างบุญ        มีคุณสมบัติ
แต่โบราณ        เพียรอนุตตรฯ     นั้นแสนยาก
บัดนี้จัด      เปลี่ยนแปลงใหม่     ไม่เหมือนเดิม     

แม่นิรโทษ           โปรดเมตตา       นำพาหญิงชาย
ทั้งมารภัย           กฏบัญญัติ       ตัดทอนให้
บำเพ็ญอนุตตรฯ           ขณะนี้         จึงง่ายดาย
ไม่มีภัย      ความทุกข์ยาก         เป็นมารผจญ   

                           พระโอวาท อนุตตรธรรมมารดาสิบบัญญัติ

                                      (หวงหมู่ซวิ่นจือสือเจี้ย) 

                                             ข้อเจ็ด

จวบบัดนี้สามพันปี        ที่เบื้องบน        คนทูนเทิด
พระ ฯ พราวเพริด          เลิศมรรคผล          คนกราบไหว้
ธรรมกาลนั้น        เป็นเพียงสอบ     เสริมสร้าง* ไว้
บัดนี้ไซร้       ปฏิรูป* หมด       สามโลกรวมกัน

สามพันหกร้อย            ได้ศาลบูชา       สง่างาม
สี่หมื่นแปดพัน           ได้วาสนา       บารมีสูง
เพียรทำจริง       ได้อริยะปราชญ์          เชิดชูสกุล
จะฉุดจูง      บรรพบุรุษลูกหลาน           มั่นกุศลบุญ

ใครเทิดทูนทำตาม      จะก้าวไกล       หาไม่จะตกต่ำ
"สามคุณ"    สงบสักครู่        แม่จะให้โอวาทต่อไป
                                                                     พัก

ครั้งธรรมกาลยุคแดง  ผู้คนจิตใจใฝ่ธรรม  พระผู้บรรลุอยู่ในฐานะพระผู้เสริมสร้าง  บัดนี้เป็นธรรมกาลยุคขาวสุดท้าย  เทวโลก  มนุษย์ และ ยมโลกจะถูกเก็บกวาดปฏิรูปใหม่หมด เบื้องบนจึงเปิดโอกาสใหญ่  กำหนดคัดเลือกสามพันหกร้อยตำแหน่งพระอริยะ และ สี่หมื่นแปดพันพระจอมปราชญ์ให้ทุกคนรู้จิต  บำเพ็ญจิตโดยตรง และบรรลุได้โดยตรงในครั้งนี้   

                             พระโอวาท อนุตตรธรรมมารดาสิบบัญญัติ

                                      (หวงหมู่ซวิ่นจือสือเจี้ย) 

                                              ข้อแปด

เตือนพุทธบุตรคนเดิม        ใจแม่รวดร้าว        หน่ายเศร้าชินชา
ดูดูเถิดหนา      ลูกไม่ยอมตื่น     จากโลกีย์วิสัย
หลงสุขจอมปลอม     ยอมกรำลำบาก       ทุกทุกวันไป
นิพพานทางใหญ่       กลับขอไปที  ว่า  "ไม่มีเวลา"

ผู้คนส่วนใหญ่          หลงใหลทางโลก    ผิดหลักอริยะ     
บ้างกลัวปะทะ         ถูกมารรุมใส่      ใจไม่มุ่งมั่น
วิถีธรรมแจ้ง         ต้องถูกทดสอบ     ตั้งแต่โบราณ
สอบวัชรญาณ         แข็งแกร่งจีรัง        เหมือนดังหยกงาม

หยกไม่เจียระไนย          จะไม่ได้รูป      พูดกันถูกต้อง
ธาตุแท้เป็นทอง      ยิ่งเผาให้ร้อน      จะยิ่งสุกปลั่ง
ลำต้นไม้ใหญ่     ถูกลิดกิ่งก้าน     จึงเป็นหลักคาน
นำมาตอกฐาน       สร้างอาคารใหญ่      จะได้มั่นคง

เปรียบทุกอย่าง     ไม่ต่างอะไร     กับเรื่องคนเรา
จิตปัญญาเชาว์      จะเงากระจ่าง      เพราะต่างขัดฝน
ลูกกตัญญู      จะปรากฏได้      ในบ้านยากจน
ชาติจะเกิดคน        เก่งกล้าภักดี       เมื่อมีภัยมา

ท่ามกลางลมแรง     จะรู้หญ้าแกร่ง        มิได้แสร้งว่า
ไม่เห็นกับตา      จะปะปนไป      ไม่รู้ประจักษ์
ตั้งแต่โบราณ      ผู้บำเพ็ญเพียร       เคยมีมากนัก
จะงอนิ้วนับ       จับตัวอย่างเล่า   เท่าที่จำมา

ยังจำได้ไหม        ที่ "เจียงไท่กง"*      เคยขายแป้งหมี่
ถูกมารลองดี           ทดสอบจิตใจ      ในเรื่องต่างต่าง
ส่วนอุ๋นอ๋องถูก            โจ้วขังเมืองอิ่ว     ถึงเจ็ดปีนาน
ต่างรู้พิจารณ์           ว่าเป็นกำหนด      จึงสู้อดทน

        เจียงไท่กง  คือ ราชบุตรองค์ที่ 4 ของกษัตริย์โจวอุ๋นอ๋อง บำเพ็ญจนสำเร็จเป็นอริยะ  เป็นผู้ปฏิบัติดี จนแม้แต่บรมครูขงจื้อก็ยึดถือพระจริยวัตรของพระองค์มาเป็นแนวทางปฏิบัติ   
        สมัยตกยาก  พระองค์เคยหาบแป้งหมี่ไปขาย เข่งแป้งหมี่ถูกม้าลากล้มคว่ำ แต่พอจะเก็บโกยแป้ง ลมก็แกล้งพัดจนแป้งกระจายไปหมด

        อุ๋นอ๋อง  คือ กษัตริย์ต้นราชวงศ์โจว (ประมาณ 3.500 ปีก่อน) เป็นกษัตริย์ที่ทรงคุณธรรม มีความกตัญญูเป็นเลิศ

        โจ้ว  คือ  ชื่อเจ้าเมืองในสมัยอุ๋นอ๋องผู้ทารุณโหดร้ายเสมอด้วยพระจักรพรรดิ์จิ๋นซีฮ่องเต้

        อิ่ว  คือ ชื่อเมืองหนึ่งในราชวงศ์โจว       

                           พระโอวาท อนุตตรธรรมมารดาสิบบัญญัติ

                                      (หวงหมู่ซวิ่นจือสือเจี้ย) 

                                            ข้อแปด

ธิดาน้อยเมี่ยวซัน        ถูกบั่นตัดแขน        เจ็บแสนทรมาน
ซุนปู้เอ๋อนาง         ยอมลวกน้ำมัน      ให้หน้าเป็นแผล
การบำเพ็ญเพียร          ก่อนกับเดี๋ยวนี้       มีการเปลี่ยนแปร
จะไม่ย่ำแย่        เพราะมารลดลง        อีกร้อยเท่าตัว

ผู้เป็นหลักคาน         มีฐานของบุญ      จึงถูกทดสอบ
มารมารุมรอบ          กรำกรอบอารมณ์        บ่มพุทธจิตฉาย
ประตูพระอริยะ         เริ่มจากจุดนี้        เป็นขั้นบันได
แม้รู้ความนัย      เข้าใจถ่องแท้       ถึงแน่สุขาวดี

แม่ได้กำหนด     แผนการวิเศษ       ลึกซึ้งแยบยล
เอาพายุวน      เป็นฉากบังไว้      ภายในจรัส
บำเพ็ญอนุตตรฯ     แม้ไม่มีมาร          ทดสอบเลือกคัด
พวกคนจรจัด      ขี้เหล้าเมายา    พาขึ้นเมืองแมน

แม้ไม่ทดสอบ     ให้รู้โง่ , ปราชญ์   เท็จจริงแค่ไหน
อาสน์บัวของใคร       จะยอมให้ใคร      ได้ขึ้นนั่งก่อน
อย่าว่าแต่เรื่อง     อริยะฐานะ       จะสอบขั้นตอน
ถึงแม้ราษฏร       สอบเป็นขุนนาง        นานนับสิบปี

        ธิดาน้อยเมี่ยวซัน  :  พระนามเดิมของพระโพธิสัตว์กวนอิม     

        ซุนปู้เอ้อ  :  ธิดาเศรษฐีในสมัยราชวงศ์ซ่ง  ผู้มีรูปโฉมงดงามยิ่ง ความงามเป็นอุปสรรคต่อการบำเพ็ญ นางจึงทำลายโฉมตนเองและบำเพ็ญจนสำเร็จอริยมรรคในที่สุด