ธรรมะกับภัยพิบัติ 

                      อกตัญญู...นำมาซึ่งภัยพิบัติ 

                          ลูกทรพีคลั่งยาบ้า

              คว้าท่อนไม้ฟาดพ่อ - แม่บังเกิดเกล้าดิับ

     ลูกทรพีคลั่งน้ำกระท่อมใช้ไม้ไล่ทุบตีพ่อแม่ ดับสยองคาบ้าน กระดูกหักทั้งตัว  ศรีษะและกระโหลกเปิด ภายในบ้านมีรอยเลือดกระจัดกระจาย น้องชายของผู้ตายเล่าเหตุการณ์ให้ฟังว่า  "พี่เขยและพี่สาวผมมาขออยู่ด้วยเพราะเกรงว่าจะถูกลูกทำร้าย และเป็นไปอย่างที่คิด หลังจากที่เมากระท่อม ได้เข้ามาด่าพ่อแม่ก่อนที่จะใช้ไม้ท่อนเขื่องปรี่เข้ามาทุบตีอย่างไม่ยั้ง ตอนนั้น ผมวิ่งไปขอความช่วยเหลือจากชาวบ้าน แต่พอกลับมาหลานชายผมได้ฆ่าพ่อแม่ของเขาไปแล้ว"

                            รุมสาปแช่งลูกทรพี   

                   ทุบหัวพ่อกับแม่คาบ้าน - แค้นถูกสั่งสอน

        ตำรวจรวบหนุ่มใหญ่วัย  30  ใช้ก้อนอิฐและครกทุบหัวพ่อบังเกิดเกล้าเสียชีวิตคาบ้าน ขณะนั่งก๊งเหล้าขาว สารภาพเป็นคนลงมือจริง เหตุแค้นพ่อสั่งสอนให้ทำงานหาเงินมาซื้อข้าวสาร จึงโมโห คว้าครกทุบหัวพ่อดับ จากนั้นได้ใช้ก้อนอิฐบล็อกที่อยู่ใกล้มือทุบบริเวณศรีษะและใบหน้าไม่ยั้งมือ จนพ่อนอนแน่นิ่งและเสียชีวิต จากนั้นตนก็เดินไปหน้าบ้านนั่งดื่มสุราต่อ  ขณะแม่เดินทางไปเยี่ยมลูกใจบาปยังขู่ฆ่าแม่ซ้ำ ชาวบ้านรุมสาปแช่ง ขณะทำแผนประกอบการรับสารภาพ   

                            ธรรมะกับภัยพิบัติ 

                  โลภโกรธหลง...นำมาซึ่งภัยพิบัติ

        พระโอวาทหนึ่งในแปดเซียนมหาเทพเหอเซียนกู

                ความโลภ  ความโกรธ  ความหลง !... เป็นสิ่งที่ติดอยู่ในตัวมนุษย์ทุกคนไม่มีใครที่ตัดมันขาดเลย  ความโลภ ความโกรธ ความหลง ถ้ามีมากเกินก็เรียกว่า ไม่เจียม  เจ็บไม่จำ ! แล้วเรารู้สึกไหมว่าคนประเภทนี้เหมือนคนที่หน้ามืด ตาบอด  เหมือนคนที่ทำร้ายตัวเอง เราจะเปรียบเทียบให้ง่าย ๆ คนที่โลภโกรธหลงเหมือนอะไร ?... ถ้าเทียบกับธรรมชาติ ความโกรธเหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยง ! เสียงมาก่อนตัวทุกที เวลาโมโหเสียงมาก่อนตัวไหม ?. บางทีได้ยินเสียงก็รู้ว่าตอนนี้แม่โกรธอยู่ ตัวยังไม่มาแต่รู้เลยว่าโกรธมาแต่ไกล แล้วแม่ค่อยปรากฏตัว ดังนั้น เขาจึงบอกว่าความโกรธเหมือนฟ้าผ่า หรือบางคนอาจจะเปรียบ ความโกรธเหมือนไป ไหม้ไปหมด  แต่ในความโกรธนั้น สามารถฝึกตัวเราได้อย่างหนึ่ง ถ้าเขาโกรธแล้วเราไม่โกรธตอบ เราจะเป็นผู้ชนะที่ชนะเหนือสงครามใด ๆ ในโลก  เพราะเราชนะตัวเอง !  ช่วงที่เขาโกรธอยู่นั้น เราพยายามข่มใจไม่โกรธตอบ เราจะสามารถส้างคุณให้เขาอีกด้วย แต่ช่วงที่เขาโกรธแล้วเราโกรธตอบ  เราชั่วยิ่งกว่าเขา  ฉะนั้น ช่วงนั้นจะเป็นช่วงที่วัดตัวเราว่าเราจะดีหรือไม่ดี ขึ้นอยู่กับว่าจะขุดตัวเองฝังลงไป หรือว่าจะฉุดตัวเองให้ตื่นขึ้น  นี่คือโทษของความโกรธ และในโทษของความโกรธนั้นยังก่อให้เกิดอะไรอีกมาก  โทษของความโกรธจะก่อให้เกิดการเวียนว่ายตายเกิดไม่รู้จักกี่กัปกี่กัลป์  ถ้าเราไม่รู้จักเลิกโกรธเขาได้ เพราะว่าฆ่ามาแล้วฆ่าตอบ โกรธมาแล้วโกรธตอบ ร้ายมาแล้วร้ายตอบ  ท่านจะอยู่ในวังวนแห่งวัฏฏะไม่จบสิ้น ท่านจะต้องติดอยู่แต่ในความโกรธนั้น  แต่ความโกรธก็สามารถฝึกตัวเราได้อย่างหนึ่ง ถ้าเขาโกรธแล้วเราไม่โกรธตอบ ร้ายมาเราดีตอบ อยากตัดภพตัดชาติไม่ต้องกลับมาเวียนว่ายตายเกิด ก็ต้องอย่าโกรธตอบ อย่าร้ายตอบ แม้เขาจะร้ายมาโกรธมา จำไว้นะ !

        ความโลภ !  เหมือนอะไรในธรรมชาติ เหมือนฝนมั้ย ฝนตกน้อย ๆ เรารู้สึกยินดี  ความโลภเวลาโลภน้อย ๆ โลภแต่เพียงรู้สึกเย็นสบายใจ ทำให้เราอยู่ได้ แต่ถ้าอยากมากเกินไป อยาก จนเบียดเบียนคนอื่น มักจะเกิดภัยพิบัติ  สังเกตสิว่าคนที่อยากมาก ๆ ก็มักจะทำร้ายคนให้เจ็บปวดเพราะความอยากจริงไหม  ก็เหมือนกับฝนตกพรำ ๆ ตกเล็ก ๆ น้อย ๆ มักจะทำให้โลกชุ่นชื่น ใคร ๆ ก็สดชื่นไปด้วย แต่ถ้าตกหนัก ๆ ไม่มีวันหยุด อยากแบบไม่รู้จักพอ ตกทั้งคืนทั้งวัน เกิดภัยไหม !  เรียกว่าภัยพิบัติ

        ความหลง !  เหมือนอะไรในธรรมชาติ  เหมือนหิมะ เหมือนมั้ย ?. หิมะชอบตกมืด ๆ ตกตอนเย็น ๆ  ตกแล้วทำให้มองอะไรเห็นไม่ชัด แต่ดูเหมือนชัด ๆ ขาว ๆ ไปหมด แล้วยิ่งถ้าเขาไม่เล่นด้วย อาจทำให้เราตายทั้งเป็นได้ สังเกตดูว่าคนที่ตายในหิมะ ยังดูสวยอยู่เลยจริงไหม ?. คนที่ตายเพราะความหลงก็ยังดูสวย แต่ตายแล้วตายทั้งเป็น คิดให้ดี ๆ นะ เพราะว่ามนุษย์ตายเพราะความโลภ โกรธ หลง มานักต่อนักแล้ว อาจจะไม่ถึงตาย แต่ก้เจ็บบางตายใช่หรือไม่ ?.  เราก็รู้วิธีหยุดความโกรธแล้ว ความโลถเล่าจะหยุดอย่างไร?. ง่าย ๆ แค่สองประโยคคือ พอใจในสิ่งที่มี ยินดีกับสิ่งที่ได้รับ  ถ้าทำสองอย่างนี้ได้ เราจะลดความโกรธได้ หรือให้รู้จักสมถะ!  เมื่อเรารู้จักสมถะ ความโลภก็จะไม่ครอบงำตัวเราได้  แต่ความหลงนี่จัดการยาก เพราะว่ามนุษย์เกิดขึ้นมาด้วยความรัก แล้วถูกหล่อเลี้ยงมาจากความรัก เราเติบโตเป็นตัวเป็นตนได้  เพราะความรักของพ่อแม่

        มนุษย์ตั้งแต่ตอนเป็นเด็กแรกเกิด ก็อยากได้ความรัก ถึงแม้พ่อจะกอดแล้ว แม่จะกอดแล้ว ลูกก็ยังร้องไห้อยากให้กอดอีกนาน ๆ ยิ่งแม่กอดด้วยให้นมลูกไปด้วย ลูกก็ยิ่งนอนหลับยิ่งสบายใช่ไหม?. แม้แต่ตอนนี้แก่แล้ว ถามจริง ๆ อยากได้ความรักไหม?. (อยากได้) ถูกหล่อเลี้ยงมาด้วยความรัก แล้วก้อยากให้มีความรักฟูมฟักอยู่ แต่ผลสุดท้ายก็ต้องตายเพราะรัก เพราะอะไรถึงตายเพราะรัก?.  เพราะท้ายที่สุดชีวิตของมนุษย์ก็ต้องพรักพรากจากสิ่งที่รักถูกหรือไม่ เพราะรักเป็นจึงหลงได้ ถ้ารักไม่เป็นก็หลงไม่ได้  ฉะนั้น จึงแยกให้ออกระหว่าง รัก กัย หลง  เมื่อรักแล้วเหมือนพ่อแม่รักลูก แต่ก็ยังรู้ว่าลูกมีอะไรดี อะไรไม่ดี?.  แต่หลงนั้นแยกไม่ออกว่าอะไรดีอะไรไม่ดี  รู้แต่เพียงว่า เขาดี เขาสวยอย่างเดียว 

                               ธรรมะกับภัยพิบัติ 

                      เบียดเบียนสัตว์..นำมาซึ่งภัยพิบัติ

              พระโอวาทหนึ่งในแปดเซียนมหาเทพหันเซียงจื่อ

        ท่านได้เหยียบย่ำทำร้ายสิ่งใดบ้าง เคยนึกบ้างไหม?.  ความเมตตา... อย่าคิดแค่ใจสงสารเมตตา แต่ต้องออกมาจากทุกส่วนของการกระทำส่วนลึกในใจ ไม่ใช่แค่คำพูด หรือแค่แผ่เมตตาปล่อยสัตว์ ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์บังคับได้ ท่านก็อาจจะบอกว่า "อย่าทานเนื้อสัตว์เลย" แต่ทำไมท่านไม่กล้าที่จะออกกฏบังคับนั่นเป็นเพราะว่าความเมตตานั้นไม่ได้เกิดจากการบังคับการกดขี่ข่มเหง แต่เมตตาที่แท้จริงหรือเมตตาที่บริสุทธิ์ ต้องออกมาจากส่วนลึกของจิตใจ จากมโนธรรมสำนึกที่เรามีอยู่ นั่นถึงจะเรียกว่าเป็นเมตตาที่แท้ เป็นเมตตาที่สว่างไสว !  ฉะนั้น ตอนนี้เรารู้แล้วว่า การเบียดเบียนสัตว์เป็นสิ่งที่ไม่ไดี มีแต่ทำร้ายเขา ทำให้เขาเจ็บปวดน้ำตาไหล เราอาจจะมองไม่เห็น แต่ใจส่วนลึกของสรพสัตว์ต่างก็ต้องมีความเจ็บปวดด้วยกันทั้งนั้น สิ่งศักดิืสิทธิ์ไม่ได้ต้องการบังคับให้เลิกทานเนื้อ แต่ต้องการเรียกร้องความเมตตา เรียกร้องมโนธรรมสำนึกที่อยู่ในจิตใจให้ย้อนมองดูว่า ความเจ็บปวดที่เราโดนนั้นเป็นอย่างไร แล้วที่สรรพสัตว์เจ็บปวดกับที่เราโดนนั้นแตกต่างกันอย่างไร ?..  แค่เราโดนมีดบาดนิดหน่อย เราก็เป็นเดือดเป็นแค้น แต่ถ้าโดนพรากชีวิตทั้งชีวิต พรากจากพ่อแม่ลูกหลาน เราจะรู้สึกอย่างไร ?. การสูญเสียนั้นมีแต่ความเสียใจ ความหดหู่ !.. ฉะนั้น เราลองมาถามตนเองว่าถ้าเราไม่อยากสูญเสีย ไม่อยากพลัดพราก  แล้วเราได้เป็นต้นเหตุให้คนอื่น หรือสรรพสัตว์ต้องสูญเสีย หรือ พลัดพรากบ้างหรือเปล่า ?.

                             ธรรมะกับภัยพิบัติ 

                เกี่ยวกรรมกับชีวิตสัตว์ผลสนองคือภัยพิบัติ 2

                     พระโอวาทพระโพธิสัตว์กษิติครรภ์

        ความแค้นของสัตว์เดรัจฉานยากจะสงบ ผลปรากฏให้เห็นในโลกนี้คือ น้ำท่วม  พายุ  แผ่นดินไหว  ภัยแล้ง  อดอยาก  โรคระบาด  อุบัติเหตุยานพาหนะโรคที่รักษาไม่หาย  ปัจจุบัน มนุษย์มีวิธีการกินเนื้อสัตว์พิสดารมากขึ้น ดังนั้น โรคภัยไข้เจ็บยิ่งปรากฏก็ยิ่งแปลกประหลาด  โรคแปลก ๆ ที่เกิดขึ้น แม้แต่แพทย์ก็ไม่สามารถรักษาให้หายขาด ผู้ป่วยต้องรับทุกข์แสนทรมานสาหัส เหตุเพราะมนุษย์ก่อกรรมทำเข็บขึ้นมาเองทั้งสิ้น คนสมัยนี้ไม่สนใจเรื่องกฏแห่งกรรม ปล่อยชีวิตตามกระแส ให้เวียนเกิดเวียนตายไม่มีสิ้นสุด โดยไม่คิดที่จะแสวงหาทางหลุดพ้นการเวียนว่าย ไม่เพียงแต่มนุษย์เท่านั้น สัตว์เดรัจฉานก็เช่นกัน ทำอย่างไรจึงจะหลุดพ้นจากกายเดรัจฉาน ช่างน่าเวทนาเสียจริง  นอกจากตัวเราไม่รับประทานเนื้อสัตว์แล้ว ต้องตักเตือน ขอร้องอย่าให้คนอื่นรับประทานเนื้อสัตว์ ในโลกนี้ยังมีคนอีกมาก ที่มีอาชีพเกี่ยวข้องกับการฆ่าสัตว์ ?...

1.  อาชีพเลี้ยงสัตว์เพื่อส่งไปฆ่า                     
2.  อาชีพฆ่าสัตว์
3.  อาชีพขายปลา  ขายเนื้อสัตว์
4.  อาชีพค้าส่งค้าปลีกเนื้อสัตว์ในตลาด และ หุ้นส่วน
5.  อาชีพเปิดร้านอาหารและภัตตาคาร ล้วนใช้เนื้อสัตว์ปรุงอาหาร ทั้งเจ้าของร้าน หุ้นส่วน พ่อครัว แม่ครัว คนเสิร์ฟอาหาร คนล้างจาน คนงาน
6.  อาชีพขนส่ง รับจัดการขนย้ายสัตว์ไปโรงฆ่า หรือ ส่งเนื้อสัตว์ที่ฆ่าแล้วไปตลาด

        อาชีพดังกล่าว เกี่ยวกรรมกับการฆ่าทั้งสิ้น เพราะเป็นเหตุให้สัตว์เหล่านั้นต้องตาย บางคนยังไม่เคยประสบกับเคราะห์ร้าย จึงไม่เชื่อเรื่องกรรมตามสนอง  กรรมตามสนองหากไม่ปรากฏแก่ตัวเรา ต้องป่วยเป็นโรค ก็จะต้องตกเป็นภัยแก่ลูกหลาน ตายไปยิ่งน่าสงสาร เพราะโทษกรรม ที่ได้รับยิ่งร้ายแรงกว่า ตายไปแล้วเป็นวิญญาณ  เมื่อนั้น คิดที่จะให้ใครช่วย หรือ ขอความช่วยเหลือจากลูกหลานยิ่งยาก เพราะว่า ตอนนั้นอยู่ในโลกแห่งวิญญาณ เสียงร้องขอความช่วยเหลือใครบ้างจะได้ยิน  ลูกหลานไม่ได้ยิน "จะเข้าฝันต้องมีบุญกุศล จึงเข้าฝันได้" โอกาสเช่นนี้มิใช่จะได้ง่าย ๆ ดังนั้น เมื่อตายแล้ววิญญาณต้องไปรับทุกข์เวทนาอย่างน่าสงสาร  โลกวิญญาณ ตลอดเวลาต่างรอคอย...

รอคอยว่า...  เมื่อไหร่จะได้กลับตัวอีกครั้ง ?..
รอคอยว่า...  วันไหนจะได้แก้ไขอีกครั้ง ?...
รอคอยว่า...  เมื่อไหร่ลูกหลานจะแผ่ส่วนบุญไปให้ ?...   
       
         เพราะว่าโลกวิญญาณ ยากที่จะช่วยจิตวิญญาณของตนเอง ได้  คิดที่จะสร้างบุญกุศลจะต้องอาศัยบุญสัมพันธ์ บางวิญญาณหรือเทวดา ที่โชคดีสร้างบุญกุศล โดยดลจิตดลใจให้คนทำความดี ช่วยคนให้รอดพ้นจากเคราะห์ร้าย  แต่  นรก  เปรต  อสูร  เดรัจฉาน  เหล่านี้คิดจะขอส่วนบุญยังยากยิ่ง  มนุษย์ในโลกยากที่จะเข้าใจพวกเขาเหล่านั้น  ยาหที่จะเข้าใจทุกข์เวทนาของพวกเขา?...

        เมธีทั้งหลาย  เคยอุทิศบุญกุศลให้แก่สรรพสัตว์บ้างหรือไม่ เกิดมาชาตินี้เคยกินเนื้อเขา ถ้าเรากินเจมาตั้งแต่อยู่ในท้อง อย่างนั้นก็ไม่ต้องอุทิศ เพราะไม่ได้ก่อกรรมในชาตินี้  แต่ในอดีตชาติล่ะ ไม่เคยกินเนื้อสัตว์เลยหรือ ?... หนี้กรรมที่ติดตามเรามา ในชาตินี้ก็จะต้องอุทิศบุญกุศลให้กับเจ้ากรรมนายเวรในอดีตชาติที่เรากินเนื้อเขา เป็นการลบล้างหนี้กรรม และป้องกันเจ้ากรรมนายเวร ตามราวีอันเป็นสาเหตุของอุปสรรคในชีวิต  หากเจ้ากรรมนายเวรตามทวง  สถานเบาก็เจ็บป่วย ถ้าหนักก็เสียชีวิต ชาตินี้หากไม่เร่งชดใช้กรรม แล้วอีกเมื่อไหร่จึงจะหมดสิ้น  ต้องอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลชดใช้กรรม นี่คือเบื้องบนให้โอกาสครั้งยิ่งใหญ่ ผู้บำเพ็ญธรรมจะต้องมีความมุ่งมั่น

        เรากษิติครรภ์โพธิสัตว์  อยู่ในยมโลกได้รับฏีกาอุทิศเพื่อขอลบล้างหนี้กรรมก็มาก ขอให้เมธีทุกท่านพึงระวังและจดจำไว้ว่า ยังมีหนี้กรรมเก่ายังไม่ได้ชดใช้ จะต้องอุทิศแผ่ส่วนบุญอยู่เสมอ เพราะในอดีตชาติเราได้ก่อกรรมทำเข็ญไว้เมื่อไหร่ไม่รู้  นอกจากกินเนื้อสัตว์แล้ว ยังทำร้ายชีวิตเขาอีกจะชดใช้อย่างไร?... ดังนั้น จะต้องบังเกิดจิตสำนึกอยู่ทุกขณะ สำนึกขอขมาต่อความผิดที่กระทำไว้ในอดีต และสำนึกขอขมาต่อความผิดที่กระทำไว้ในชาตินี้ ?...

ท่อง  "สัพเพสัตตา" มาแต่ไหน                        ยังเข้าใจเนื้อแท้แค่ผิวเผิน
ยังฆ่าบ้างกินบ้างอย่างเพลิดเพลิน                     ยังใช้เงินซื้อชีวิตอนิจจา
สัตว์เกิดกายมาใช้กรรมที่ทำไว้                        เป็นเป็ดไก่กุ้งปลาและหมูหมา
ตามเหตุต้นผลกรรมที่ทำมา                            มิใช่ฟ้าประทานมาให้คนกิน
มีปัญญาแต่ไฉนจึงไม่คิด                               มองชีวิตกับเห็นเป็นทรัพย์สิน
เสียงกรีดร้องก่อนตายใครได้ยิน                       น้ำตารินเมื่อถูกเชือดเลือดกระเซ็น
พูดว่าเขาเกิดมาเป็นอาหาร                            เขาลนลานหนีตายใครมองเห็น
เขาจนใจพูดไม่ได้เถียงไม่เป็น                        ช่างเลือดเย็นเข่นฆ่าไม่ปราณี   

                              ธรรมะกับภัยพิบัติ 

               ไฟแค้นยังคงลุกโชน !  2   ตราบใดที่ยังไม่หยุดฆ่าสัตว์  เพื่อสังเวยปากท้องมนุษย์ที่เห็นแก่กิน ภัยพิบัติก็ยังไม่หยุดเพียงเท่านี้

                            สิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้เผยความลับสวรรค์ให้โลกประจักษ์  ถึงสาเหตุที่แท้จริงของการเกิด "ภัยพิบัติ

วิญญาณสัตว์  :
                จะรู้ไปทำไหม ?... ก็บอกแล้วไงว่าเป็นมาหลายชนิดแล้ว ไม่ว่าจะเกิดเป็นสัตว์อะไรก็หนีไม่พ้นมนุษย์นั่นแหละ ฮือ ๆ ๆ รู้หรือเปล่าว่าสัตว์ก็บำเพ็ญได้  แล้วทำไมต้องมาทำกันด้วย

อาจารย์ ฯ  :  :
             ลดความอาฆาตลงก่อนเถอะ

วิญญาณสัตว์   :
                 นึกว่าข้าลดแล้วตนอื่นเขาจะลดหรือ  นึกว่าความแค้นนี้มีข้าตนเดียวรึ ฮึ่ม !  อย่านึกว่ามันจะง่ายแค่นี้ ถึงแม้ว่าพวกข้าเป็นวิญญาณ ก็ยังมีความรักพี่รักน้องยิ่งกว่ามนุษย์ ถ้าให้บุญกับข้าตนเดียวไม่ยุติธรรม แล้วสิ่งที่ตั้งใจทำ ที่เป็นการก่อกรรมมันเยอะ จะชดใช้กันหมดได้ยังไง ชีวิตแกตายไปสิบครั้งก็ใช้ไม่หมด ไหนลองพูดมาดูซิว่า จะทำอะไรให้พวกเรา อย่าบอกนะว่าพิมพ์หนังสือธรรมะ อย่าบอกนะว่าชวนคนมารับธรรมะ  ฮึ !  ชวนคนมารับธรรมะ แล้วมีประโยชน์อะไร ชวนคนมาไม่ส่งเสริม นึกว่าข้าไม่รู้หรือไง

            (วิญญาณสัตว์ต้องการให้ทุกคนที่กินเนื้อเขาตั้งปณิธานเพื่อสร้างบุญชดใช้ให้กับวิญญาณสัตว์ทั้งหลาย ตามข้อต่อรองทั้งหมดนี้)             
วิญญาณสัตว์   :
ข้อที่ 1.   เปิดสถานธรรม 3 แห่งในเขตพัทลุง
ข้อที่ 2.   ญาติธรรมเก่าจะต้องส่งเสริมให้เป็นนักบรรยาย 8 คน ต้องบรรยายได้จริงๆ มิใช่แค่ไตรรัตน์
ข้อที่ 3.   ญาติธรรมใหม่ต้องส่งเสริมให้เป็นนักบรรยายไตรรัตน์ อย่างน้อย 10 คน
ข้อที่ 4.   ส่งเสริมคนอุทิศตนเพื่อธรรม อย่างน้อย 3 คน 
ข้อที่ 5.   ทุกคนในที่นี้ จะต้องงดจากการกินเนื้อสัตว์
         
        แต่ละข้อใช้เวลาครึ่งปี ในเขตพัทลุงทั้งหมด  เวลาจะกินเนื้อเขา ให้นึกถึงว่าเนื้อที่อยู่ในช้อนเป็นเนื้อของตัวเอง เป็นเนื้อของพี่น้อง เป็นเนื้อของลูก ของสามี ของปู่ย่าตายาย ฮือ ๆ ๆ  จะกินลงหรือเปล่า ?...