แรงปณิธานกับแรงบาปเวร 

                                   ตอนที่  5

                                บุญกุศลแท้จริง

        ท่านกลัวว่างานที่ทำจะไม่มีใครเห็นหรือเปล่า  ยินดีด้วย เพราะเหตุใด  ไม่มีคนเห็นเรียกว่า บุญกุศลแฝง  เบื้องบนจารึกไว้ชัดเจน  ที่มีคนเห็นนั้นเจตนาให้เขาเห็นเรียกว่า บุญกุศลแจ้ง  มีคนเห็นแล้ว ได้รางวัลชื่นชมไปแล้ว เบื้องบนจารึกไว้น้อยมาก  อะไรที่เบื้องบนเห็นแล้ว เป็นบุญกุศลแท้จริงแน่นอน นั่นก็  คือสิ่งที่บกพร่อง ไม่สมบูรณ์แต่เดิมที  เติมเต็มให้สมบูรณ์  อย่างนี้จะมีบุญกุศล เช่นในการประชุมธรรม  บางครั้งไม่อาจละเว้นสิ่งตำหนิติเตียน เจี่ยงซือบางท่านอาจเสียใจมาก เพราะได้ทุ่มเทมากอยู่ แต่ไม่มีใครยอมรับ เราจะต้องรีบไปปลอบใจ หรือหากรู้ว่าญาติธรรม คนไหนถูกทดสอบ เกิดการสอบแล้ว อารมณ์ไม่ดี เราก็รีบไปปลอบขวัญ  เราทำให้อาณาจักรธรรมเกิดการไม่สมบูรณ์  ให้กลับเป็นสมบูรณ์  นี่ก็คือบุญกุศล

                            แรงปณิธานกับแรงบาปเวร 

                                     ตอนที่  5

                             แจกแจง "หอผิดบาป"

         ผู้น้อยได้เห็นข้อความเหล่านั้นแล้ว เกิดอาการดีใจผยองตนขึ้นมาทันที คิดว่า "ที่แท้บุญกุศลของเราไม่น้อยแล้ว มิน่าเล่า พระองค์จอมชันษาฯจึงช่วยชีวิตเรา"  แน่นอน นี่เป็นความคิดของคนตาบอด เพียงแค่คิดเท่านั้น พระองค์จอมชันษาฯก็รับทราบทันที พระองค์เรียกว่า "เจ้าออกมานี่  ออกมานี"  ก่อนหน้านี้ ผู้น้อยจะก้มศรีษะเหลือบดูพระองค์จอมชันษาฯ ตลอดเวลา แต่พอเห็นผลบุญบารมีของตนเองแล้วชักลืมตัว จึงเงยหน้ายืดไหล่ พระองค์โปรดว่า "อย่าดีใจไป เห็นบ้านหลังตรงข้ามนั่นไหม" ที่ดูอยู่ตรงหน้าขณะนี้คือ หอบุญกุศลรูปทรงเสลี่ยงเจ้า สูงกว่าโต๊ะพระขนาดใหญ่ฟุตกว่า แต่ที่พระองค์ให้ดูหอตรงข้ามนั้น เป็นสิ่งปลูกสร้างสูงสามชั้น สีดำ  ชั้นหนึ่งของหอดำ ยกระดับสูงขึ้นไปอีก (เหมือนอาคารต่อเติม) เท่ากับความสูงของอาคารทางโลกอีกสามชั้นและอีกสามชั้น ฉะนั้น หอดำสามชั้นจึงเท่ากับเก้าชั้นของเรา  พระองค์จอมชันษา ฯโปรดว่า  "ในหอนี้ บันทึกโทษผิดบาปในการปฏิบัติบำเพ็ญของผู้ที่ได้รับธรรมะแล้ว"  พระองค์โปรดว่า "เจ้าก็เข้าไปดูเสียด้วย"  ผู้น้อยกลัวมาก คิดว่า "เราทำอะไรไปบ้างหนอ... ทำไมจึงมีโทษผิดบาปมากมายอย่างนี้" เข้าไปชั้นที่หนึ่ง เป็นบันทึกเกี่ยวกับ "เทียนมิ่ง" 

        ข้อหนึ่ง "ตั้งปณิธาน ไม่บรรลุปณิธาน"  เช่น มาตั้งปณิธานที่สถานธรรม (มาบนบาน) จะบริจาคเพื่อตนเองหรือบริจาคเพื่อสถานธรรม ทุกคนทำการอุทิศส่วนกุศลทำเป็น โดยมีแต่ปณิธาน ไม่มีการกระทำจริง เบื้องบนก็จะจดว่า "ตั้งปณิธาน ไม่สำเร็จปณิธาน"  ยังมีอีกคือ "ปณิธานพล่อย ๆ" พูดเล่นไปตามเพลง เช่น "นำพามารับธรรมะ หนึ่งร้อยคนไม่มีปัญหา" ตั้งปณิธานแล้วจะต้องไปทำจริง ๆ ให้ได้หนึ่งร้อยคน จึงว่าบางอย่างพูดพล่อย ๆไม่ได้ เราตั้งปณิธานพล่อย ๆ แต่เบื้องบนบันทึกไว้จริง ๆ ถ้าเราจะไม่ทำตามนั้นก็ต้องหาทางบอกกล่าวต่อเบื้องบนเอง เราไปชักชวนคน คน ๆ นั้นยอมรับว่าจะมารับธรรมะ แต่สุดท้ายเราไม่ได้นำพาเขามา อย่างนี้เราก็มีผิดบาป ในเรื่องนี้ ผู้น้อยเห็นความผิดใหญ่สองกรณีคือ

1. คนคนนี้รับปากว่าจะมารับธรรมะ แต่พลาดจากวาระบุญ ข้าง ๆ ชื่อของเขา มีชื่อคนอื่น ๆ อีกประมาณห้าร้อยกว่าคน (เขาพลาดวาระบุญ เพราะเราไม่ได้ไปนำพาเขามา) มีหมายเหตุว่าห้าร้อยกว่าคนนี้ จะถึงวาระบุญได้รับธรรมะ ครั้งหน้าเมื่ออีกสิบชาติต่อไป

2. อีกคนหนึ่งที่พลาดจากบุญวาระรับธรรมะ ข้าง ๆ ชื่อของเขาก็มีรายชื่อหนึ่งพันกว่าคน มีหมายเหตุว่า หนึ่งพันกว่าคนเหล่านี้ จะถึงวาระบุญได้รับธรรมะครั้งหน้าเมือ่อีกสามสิบชาติต่อไป

        ทั้งสองรายนี้ ผู้น้อยได้พูดจากับเขาไว้อย่างมั่นเหมาะ  คิดว่าไม่ยาก เสร็จธุระแล้วพาเขามารับธรรมะ ทุกอย่างโอเค  แต่ผลสุดท้าย พอผู้น้อยหายป่วยแล้วไปหาเขาปรากฏว่า เขาทั้งสองตายไปก่อนหน้านี้  คนหนึ่งประสบอุบัติเหตุจากรถชน  อีกคนหนึ่งเป็นมะเร็งตายจากยาเสพติด   คนนี้อีกสามสิบชาติจึงจะได้มารับธรรมะ คนที่เกิดอุบัติเหตุจะต้องอีกสิบชาติ ผู้น้อยไม่รู้ว่าเขาตายเสียแล้ว ไม่ทันได้เพิ่มพูนบุญปัจจัยแก่เขา เมื่อถึงเวลาบุญจะได้รับธรรมะอาจเป็นไปได้ว่า ขณะเดียวกัน เวรกรรมตามมาทวงก็ได้ประชิดติดตัวแล้วพร้อมกัน เมื่อเวรกรรมที่ร่วมกันกระทำมาถึงคราวจะเก็บล้าง เหตุนั้นจะเป็นไปได้หลายอย่าง ทั้งไต้ฝุ่น  แผ่นดินไหว  อุทกภัย  จี้ปล้น  อุบัติเหตุเรื่องรถ  เรื่องถนน  พร้อมที่จะกวาดล้างผู้ร่วมเวรกรรมหมู่ไปพร้อมกัน ฉะนั้น จึงมีเหตุบันดาลใจให้ใคร่ับวิถีธรรมบำเพ็ญ เหตุนี้ เราทุกคนจึงต้องรีบไปสกัด ไปฉุดช่วยนำพาใคร ๆ ให้ได้รับธรรมะ โดยเฉพาะยุคกาลนี้ เป็นวาระของบาปเวรประดังมา ผิดจากบุญวาระนี้แล้ว ไม่รู้จะต้องรอไปอีกกี่ชั่วคน หนึ่งชั่วคนหนึ่งชาติ  หนึ่งชาติคือสามสิบปี  สิบชาติ สามร้อยปี  สามร้อยปีภายหลัง จะได้พบการปรกแผ่แพร่ธรรมอย่างนี้อีกหรือไม่ จะได้พบคน ๆ นี้อีกหรือไม่ เป็นเรื่องยาก  รับรองไม่ได้  ถ้าสามสิบชาติ เก้าร้อยปี หนึ่งพันปียิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย จึงต้องรีบรักษาโอกาส

                             แรงปณิธานกับแรงบาปเวร

                                     ตอนที่  5

                         แจกแจง "หอผิดบาป" ปณิธาน 4 - 5 

          ข้อสี่   "สามบริสุทธิ์  สี่เที่ยงตรง  พุทธระเบียบไม่พูด หรือ พูดพล่อย ๆ"

     พูดสามบริสุทธิ์ สี่เที่ยงตรง ให้เขาฟังครั้งหนึ่ง ญาติธรรมก็ก้าวหน้าขึ้้นอีกครั้งหนึ่ง  พอญาติธรรมมาถึงสถานธรรม  บรรยายกาศก็ไม่เหมือนกัน ยิ่งไม่พูด บรรยายก็ยิ่งจะตกต่ำ  งานธรรมะสืบต่อมาได้นานเพียงนี้ ก็ด้วยอาศัยการปฏิบัติ  "สามบริสุทธิ์  สี่เที่ยงตรง"  แต่ถ้าหากเราคิดจะดำเนินธรรมกิจเพียงไม่กี่สิบปีก็ไม่ต้องพูดถึง  "สามบริสุทธิ์  สี่เที่ยงตรง"  เราก็จะพูดถึงแต่ปาฏิหาริย์  ประจักษ์หลักฐาน  ปรากฏการณ์วิเศษ  แต่ถ้าจะดำเนินต่อไปให้ยาวนาน จะไม่พูดถึง "สามบริสุทธิ์  สี่เที่ยงตรงกับพุทธระเบียบ "  ไม่ได้  เจี่ยงซือ  เจี่ยงเอวี๋ยน  ยังผิดต่อข้อ "ไม่บำเพ็ญฝึกฝนจริง" ต่อพุทธระเบียบ  ต่ออาณาจักรธรรม   ต่อพงศาธรรม  ไม่เข้าใจหลักแท้จริง ใครเขาถาม ก็ตอบไปตามเรื่อง นี่คือก่อเกิดโทษผิดบาป  ถ้าไม่รู้ก็ต้องตอบว่า "ผู้น้อยยังไม่ค่อยถ่องแท้ รอให้ผู้น้อยเรียนถามเตี่ยนฉวนซือให้เข้าใจดีเสียก่อน แล้วจึงจะพูดให้คุณฟังได้ไหม"  เมื่อก่อน ผู้น้อยชอบแสดงความสามารถ พูดไปตามเรื่อง เบื้องบนได้จดความผิดข้อนี้ไว้  ไม่เข้าใจอย่าทำเป็นเข้าใจ มิฉะนั้นจะก่อโทษผิดบาปไว้แก่ตน  ปัจจุบัน อาณาจักรธรรมของเรามีปัญญาชนมากมาย  ความรู้สูง  เราจะพูดส่ง ๆ ไปไม่ได้  โดยแท้จริง ธรรมะวิเศษสูงส่งยิ่ง พวกเขาก็รับรู้ แต่พอฟังเราพูดไม่รู้เรื่อง เขากลับถดถอยไม่อยากเข้ามาร่วมด้วย เราก็จะมีผิด

          ข้อห้า   "เคลือบแฝงเสแสร้ง"

     เป็นเจี่ยงซือ  เจี่ยงเอวี๋ยน  ดีแต่บอกผู้น้อยว่า  "เธอไปทำนั่น เธอไปกวาดนี่"  เท่ากับเราทำได้แค่มอบหมายให้ผู้อื่นทำงาน ธรรมกิจกับธุรกิจแตกต่างกันมากที่สุด ก็คือ ธรรมกิจจะต้องเอาตนเป็นแบบอย่าง  ไม่ใช่แจกงานให้ใคร ๆ โดยที่ตนเองไม่ได้ลงมือทำหรือนำพา  อย่างนี้ก็เรียกว่า "เคลือบแฝงเสแสร้ง"  เป็นเจี่ยงซือ จะต้องเกรงการพูดที่ตนเองไม่ได้ทำจริง เรียกว่า "ดีแต่พูด"  ที่พูดมานี้  ล้วนเป็นเรื่องที่ผู้น้อยเคยผิดมา ที่ไม่กล้าสารภาพเพราะรักษาหน้าเป็นสำคัญ หลายปีมานี้ ผ่านการส่งเสริมด้วยเมตตาจากเตี่ยนฉวนซือแล้ว ผู้น้อยจึงค่อยวางอัตตาลง จึงกล้าสารภาพต่อท่านทั้งหลายได้ว่านี่เป็นโทษผิดบาปของผู้น้อย  ถ้าเราดีแต่พูด ก็จะเป็นแต่ชื่อไม่มีผล  เราก็จะเป็นแค่เจี่ยงซือที่พูดได้ ได้แต่ชื่อจอมปลอม  เราจะต้องตั้งตนเป็นแบบอย่าง เป็นเจี่ยงซือที่เป็นปากเสียงกล่อมเกลาผู้คนแทนฟ้าเบื้องบนจึงจะถูก 

                              แรงปณิธานกับแรงบาปเวร 

                                    ตอนที่  5

                          แจกแจง "หอผิดบาป" ปณิธาน 8 - 9 

              ข้อแปด   "ไม่เห็นทางอริยะสำคัญกว่าทางโลก"

        ที่ผู้น้อยผิดข้อนี้คือ ชั่วโมงการบรรยายของอาณาจักรธรรม กำหนดไว้แน่นอนแล้ว แต่เวลาชนกับงานทางโลกของผู้น้อย จึงคิดไม่อยากไปเจริญปณิธานหาเหตุผลเบี่ยงบ่าย อย่างนี้เรียกว่า "ไม่เห็นทางอริยะสำคัญกว่าทางโลก"  เรามาสถานธรรมด้วยความรู้สึก "วันนี้ที่มาฉันได้เสียสละเวลาไปไม่น้อยเลย..." ถ้าคิดอย่างนี้ก็ผิดต่อข้อ "ไม่เห็นทางอริยสำคัญกว่าทางโลก"  เช่นกัน ฉะนั้น ทุกครั้งที่มาสถานธรรม อย่าได้รู้สึกเหมือนจำใจ อึดอัดขัดข้องอย่างนี้ไม่ตรงต่อใจฟ้า

             ข้อเก้า   "ถันจู่ไม่พูด  ไม่สอนพุทธระเบียบ"

        ที่ตำหนักพระมีชั้นศึกษา แต่ถันจู่ไม่มา ในปีหนึ่งแม้แต่ชั่วโมงศึกษา ก็ไม่เคยมารักษาการณ์ เป็นถันจู่บกพร่อง  ผู้เป็นถันจู่ จะต้องสอนญาติธรรมให้เข้าใจพุทธระเบียบ ฉะนั้น ตนเองจะต้องคล่องพุทธระเบียบ ถ้าหากตำหนักพระนี้เปิดชั้นเรียนมาทั้งปี มีญาติธรรมจบหลักสูตรไปร้อยกว่าคน แต่ไม่เป็นพุทธระเบียบ  ถันจู่ที่รับผิดชอบตำหนักพระนี้ก็จะต้องแบกรับความผิดหนึ่งร้อยราย ฉะนั้น จึงต้องสอนเขา และอย่างเป็นทางการ ไม่ใช่สอนให้คำนับฉบับย่อทุกครั้ง พอถึงวันจะปั้นเต้า เขายังคารวะไม่เป็น จึงต้องสอนอย่างเป็นทางการพิธีเต็ม ที่ญาติธรรมไม่เต็มที่ได้ ก็เพราะเราถันจู่ไม่เต็มที่ นี่เป็นความผิดของถันจู่

                             แรงปณิธานกับแรงบาปเวร 

                                   ตอนที่  5 

                  แจกแจง "หอผิดบาป" ปณิธาน 12-13-14   

            ข้อสิบสอง  "ไม่เคารพพระอาจารย์ ไม่เทิดทูนธรรมะ"

        เาลาที่เราประชุมปรึกษาหารือการงานในอาณาจักรธรรม  มักจะโยนระเบิดใส่ผู้อื่นง่าย ๆ แต่ไม่ใช่โยนให้แต่ปัญหาที่จะต้องแก้ไข  เราจะต้องพิจารณาความผิดพลาดของตน ไม่ใช่ไปพิจารณาของผู้อื่นเขา  ถ้าเราวิจารณ์พี่น้องของตนเอง ก็เท่ากับลบหลู่พระอาจารย์ของเรา เองทางอ้อม อย่างนี้เรียกว่า "ไม่เคารพพระอาจารย์ ไม่เทิดทูนธรรมะ"  ในระหว่างผู้บำเพ็ญด้วยกัน จึงควรชื่นชมส่งเสริมให้กำลังใจแก่กัน อย่าได้ตำหนิติเตียน  ผลักภาระรับผิดชอบ ผลักความผิดไป โอบไว้แต่ความดี จะต้องฝึกการ ปกปิดสิ่งผิดของคนอื่น เอาแต่ความดีตีแผ่ สิ่งดีในอาณาจักรธรรม แพร่สะบัดได้ให้มาก สิ่งบกพร่องจะต้องช่วยกันโอบอุ้มอภัย สิ่งที่อภัยให้ไม่ได้เลยก็คือ ทำให้เขาเสียชื่อเสียง หากผิดต่อข้อนี้ จะไม่ควรแก่การเป็นผู้บำเพ็ญเลย เราทุกคนเมื่อมาถึงสถานธรรม ล้วนเป็นโอกาสที่จะเจริญปณิธานได้ โอกาสเหล่านั้น บางครั้งเป็นเตี่ยนฉวนซือมอบหมายให้  บางครั้งเป็นเจี่ยงซือมอบหมายให้ เราอย่าคิดว่าถ้าเป็นเตี่ยนฉวนซือมอบหมายละก็จะรับ  ถ้าเป็นญาติธรรมใหม่รับมอบหมายผ่านมาให้ เราก็จะปฏิเสธว่า ไม่ว่าง  ปฏิบัติบำเพ็ญ จะดูแต่หน้าตาใครไม่ได้ ให้ดูที่งานที่ความรับผิดชอบ

            ข้อสิบสาม   "วจีกรรม" 

        เบื้องบนทรงดูวจีกรรมอย่งไร อย่างเช่นมีคนพูดกับผู้น้อยว่า คนนั้นเขาเป็นอย่างนั้น ๆ อีกทั้งกำชับเป็นพิเศษว่า "อย่าพูดไปนะ" สุดท้ายผู้น้อยพุดต่ออีกทั้งยิ่งเล่าลืออกไปใหญ่  ข่าวนี้เข้าหุคนมากมายเท่าไร เราก็จะต้องรับผิดชอบเท่าจำนวนรายนั้น  เบื้องบนตัดสินแรงกรรมของผู้นั้นจากผลสะท้อนของวจีกรรมนั้นว่า หนักหนาเพียงไร  วจีกรรม จะเป็นผลสะท้อนต่อปัญญาญาณ ของอาณาจักรธรรมด้วย ภายหน้ากลับคืนเบื้องบน แน่นอนจะต้องถูกขังคุกสวรรค์ ฉะนั้น  อาณาจักรธรรม จะต้องไม่นินทาว่าร้ายเป็นอันขาด แต่จะต้องกระตุ้นเตือนกันให้มาก เมตตากรุณาต่อกันให้มาก ให้กำลังใจส่งเสริมซึ่งกันให้มาก

             ข้อสิบสี่   "ไม่ชำระปาก  ไม่กินเจ"

        ถวายปณิธานกินเจแล้ว แต่กลับไปทุเจผิดศีล หรือญาติธรรมทำผิด เราใช้คำว่าร้ายให้เขาตกไป บีบเค้นให้เขาไปจากอาณาจักรธรรม อย่างนี้ก็นับว่า " ไม่ชำระปาก ไม่กินเจ "  เราเห็นใครเขาทำผิด ก็ด้วยใจเขาไม่ถูกต้อง แสดงว่าเราไม่ได้ชำระปาก บางคนชอบพูดว่าวิจารณ์นิสัยใคร ๆ อย่างนี้ แม้ได้ถวายปณิธานกินเจแล้ว ก้ไม่นับว่ากินเจ ความคิดจิตใจของตนเอง จับมั่นไว้ได้ชัดเจนแล้วหรือยัง ควบคุมความคิดจิตใจของตัวเองไว้ ควบคุมปาก ของตัวเองไว้ได้หรือเปล่า ไม่ทำร้ายเขา ไม่สอบเขา