ไขหลักจิตภาวะสัจธรรม   

           คนเมื่อได้ "หนึ่ง" จะเป็นอริยะหมายความว่าอย่างไร

        เมื่อภาวะสูญตาอันสงบนิ่งเกิดการเคลื่อนไหว ทำใหเกิดจุดหนึ่งของความเปลี่ยนแปลง ในมหาจักรวาล สุญญตาภาวะของ หนึ่ง คือ เต๋า  หรือธรรมะ  เต๋าหรือธรรมะ เป็นเหตุปัจจัยสืบเนื่องต่อไปให้เกิดสรรพสิ่ง จากหนึ่ง เป็นสอง สาม สี่  เป็นหมื่นแสนมิรู้จบ ฟ้าได้ความเป็นหนึ่งฟ้าสงบใส  พื้นโลกได้ความเป็นหนึ่งพื้นโลกจะสงบสุข คนได้ความเป็นหนึ่งคนจะเป็นอริยะ ดังที่พระพุทธะตรัสไว้ว่า  "รู้แจ้งเห็นจิตแท้ธรรมญาณ  แปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์เป็นหนึ่ง"
ท่านเหลาจื้อได้โปรดสอนว่า "บำเพ็ญจิตฝึกธรรมญาณ ประคองธาตุกำเนิดรักษาความเป็นหนึ่งไว้"......
ท่านขงจื้อก็ได้โปรดสอนว่า  "โน้มนำจิตกล่อมเกลี้ยงธรรมญาณ  ประคองความเป็นกลางเข้าสู่ความเป็นหนึ่ง"...........
        หนึ่งคือภาวะหลักของสัจธรรม คนได้รับหลักสัจธรรม คือได้รับธาตุแท้ญาณเดิม ได้รับความเป็นหนึ่งของฟ้า จึงเป็นชีวิตของกายสังขาร ดังนั้น ภาวะเดิมของธรรมญาณอันกลมกลืนสว่างใส เป็นธรรมชาติธาตุเดียว ขณะอยู่ในครรภ์มารดาจึงไม่ต้องดื่มกิน  ไม่ีมีความคิดดำริวิตก  อาศัยการหายใจของมารดา เป็นกระแสเดียว จนเมื่อเกิดกายออกมาร้องแว้ กระแสของอิน หยังเข้าทางจมูก  ภาวะความเป็นหนึ่งจึงกลายเป็นสองไปทันที  ดังที่กล่าวแล้วว่าก่อนธรรมญาณจะอาศัยในกายเนื้อ ธรรมญาณวิภาวะเป็นหนึ่ง เมื่อเข้าอาศัยกายกำเนิดจึงมีผลของชะตากรรมกำหนดมาประกอบเข้าด้วยกัน  จึงเป็นชีวิตที่มีอิน หยัง คือมืด สว่าง ถูก ผิด ดี ร้าย ฯลฯ  ดังนั้น ธรรมญาณและชะตาชีวิตจึงสูญสิ้นความเป็นหนึ่ง เมื่อขาดความเป็นหนึ่ง ธรรมญาณจะกระจายระเริงไป เมื่อธรรมญาณระเริงไป ธรรมญาณก็มิได้สถิตอยู่กับญาณทวาร  ไปพ้นจากฐานของสริสัมภวะ ฐานนั้นจึงว่างเปล่า ปราศจาพลังสถิต  เมื่อธรรมญาณระเริงไปสู่นัยน์ตาก็ติดในรูป  ระเริงไปสู่หูก็ติดในเสียง  ระเริงไปสู่จมูกก็ติดกลิ่น  ระเริงไปสู่ปากก็ติดรส และวาจา  ระเริงไปสู่แขนขาก็ติดอาการ ระเริงไปสู่ผิวหนังก็รู้สึกเจ็บคันระเริงไปสู่รูขุมขนก็รู้หนาวร้อน ระเริงไปสู่อวัยวะช่องท้องก็รู้อิ่มรู้หิว 
ระเริงไปสู่จิตก็รู้ในกามคุณทั้งหก คือ รูป  เสียง  กลิ่น  รส  สัมผัส  อารมณ์ 
ระเริงไปสู่มโนวิญญาณก็รู้อารมณ์ทั้งเจ็ดคือ ยินดี โกรธ โศก สุข รัก เกลียน อยาก 
        เมื่อเป็นเช่นนี้ ชีวิตจิตใจจึงร่อนเร่ เมามายเหมือนคนตาย เหมือนหลับฝัน  ถลำตัวมั่วหมก อยู่กับความวิตกทุกข์ภัย เมื่อชะตาชีวิตขาดความเป็นหนึ่งชะตาชีวิตจะตกวิบาก  วิญญาณจะถลำอยู่กับอารมณ์ต่าง ๆ ในกามคุณ จะจมอยู่กับสุรา นารี  จะฝังชีวิตไว้กับลาภสักการะ เมื่ออกจากกายสังขารก็จะเวียนว่ายต่อไปในรูปกำเนิดสี่ชีววิถีหก ไม่อาจกลับคืนสู่สภาวะความเป็น หนึ่ง แห่งธาตุแท้ธรรมญาณได้
เมื่อฟ้าขาดความเป็น หนึ่ง  ดาวเดือนจะผิดระบบการโคจร
เมื่อแผ่นดินขาดความเป็นหนึ่ง ภูเขาจะถล่มแผ่นดินจะทลาย 
เมื่อคนขาดความเป็นหนึ่งจะตกไปสู่วัฏจักรของการเวียนว่าย
จิตเดิมแท้ของธรรมญาณ เป็นภาวะหลักของสังขาร  คำว่า  หลัก  อักษรจีนเขียนว่า  หลี่
เมื่อหลักขาดความเป็น หนึ่ง อ่านว่า ไหม          แปลว่า ถูกฝัง
มีความเป็นหนึ่งจึงเป็น หลัก  ดังคำกล่าวที่ว่า "มีหลักท่องไปได้ในโลกกว้าง  ขาดหลักไปได้ยากนักแม้สักก้าวเดียว"

                     ไขหลักจิตภาวะสัจธรรม 

            เหตุใดวิถีสัจธรรมยังจะมีการถูกทำลาย

        วิถีสัจธรรมเป็นหนทางที่ต้องฝืนเดิน (ฝืนโลกีย์) หนทางที่เดินง่ายคือเดินไปเป็นผี (ปล่อยตัวปล่อยใจ ไปตามอารมณ์)  ผู้ฝืนเดินได้จะบรรลุเป็นพระพุทธะ ดังคำโบราณที่กล่าวไว้ว่า "บำเพ็ญธรรมเปรียบดังปืนกระบอกไม่ไผ่ ลื่นลงไปง่ายแต่จะปืนป่ายขึ้นไปยาก"  พระพุทธะจี้กงก็ได้ตรัสไว้ว่า "อนุตตรธรรมล้ำลึกซ่อนเร้น แต่ก็เด่นชัด วิถีสัจธรรมต้องทดสอบจริงจึงเห็นใจจริง" ดังคำกล่าวที่ว่า "หยกแม้มิได้เจียระไนไม่เป็นรูป ทองแท้มิได้หล่อหลอมก็ไร้ราคา" ศาสนาเต๋าของท่านจอมปราชญ์เหลาจื้อ   ให้ฝึกปรือเคี่ยวกรำทั้งบุ๋นและบู๊ คือทั้งปัญญาและอาการสังขาร
ศาสนาปราชญ์ของท่านบรมครูขงจื้อ  ให้ขัดเกลากระดูกที่แข็งดั่งหิน (สันดานหยาบ) ของตน 
        ทั้งนี้เพื่อทดสอบความมั่นคงของจิตในการบำเพ็ญเท่านั้น  ในครั้งที่ท่านบรมครูขงจื้อเดินทางไปแพร่ธรรมยังเมืองต่าง ๆ ท่านต้องประสบวิบากกรรม ถูกกักกันอยู่ที่ชายแดนระหว่างเมืองเฉินกับเมืองไซ่  แต่ท่านกลับกล่าวว่า

"ไม่ขึ้นภูเขาสูง ไม่รู้ภัยที่จะหงายหลังตกลงมา"
"ไม่อยู่ริมน้ำลึก ไม่รู้ภัยของการจมน้ำ"
"ไม่อยู่ริมทะเลใหญ่ ไม่รู้ภัยของคลื่นลม"
"กล้วยไม้เกิดอยู่ในป่าสงัด  มิเป็นด้วยขาดผู้คน จึงไม่ส่งกลิ่นหอม
"กัลยาณชนบำเพ็ญธรรมตั้งมั่นในคุณความดี มิเป็นด้วยลำเค็ญจึงผิดข้อสำรวม" 
 
        เมื่อพ้นจากการถูกกักกันแล้ว ท่านบรมครูขงจื้อได้หันมาทางศิษย์สองสามคน ที่ร่วมวิบากกรรมด้วยกัน ในที่นั้นแล้วกล่าวว่า
 "เหตุการณ์ที่ชายแดนระหว่างเมืองเฉินกับเมืองไซ่ เป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับเรา และเป็นที่น่ายินดีสำหรับเจ้า ทั้งสองสามคนด้วย"   
"พึงรู้ไว้ว่าการถูกทิ่มแทงนั้นเป็นเหตุเบื้องต้นให้เกิดมานะต่อสู้ ผู้ที่ได้รับความสำเร็จมีหรือที่จะไม่เริ่มจากจุดนี้"

        ท่านปราชญ์เมิ่งจื้อกล่าวไว้ว่า

"เมื่อเบื้องบนจะมอบหมายภาระอันยิ่งใหญ่แก่ผู้ใดนั้น จะต้องเคี่ยวกรำจิตใจ ให้เขาทุกข์ร้อน บั่นทอนแรงกายของเขให้เหนื่อยนัก ให้สังขารต้องหิวกระหายให้ยากไร้ไม่มีอะไรติดตัว"

        การถูกทดสอบเป็นพระมหากรุณา ฯ ที่เบื้องบนต้องการจะเสริมสร้าง เปรียบได้ดังจังหวัดคัดเลือกนายอำเภอ ผู้สมัครสอบจะต้องมีคุณวุติตามกำหนดมิใช่คนทั่วไปจะสมัครสอบได้ 

 ท่านบรมครูขงจื้อได้กล่าวไว้ว่า
"ไม้ผุไม่อาจนำมาสลักเสลาได้  กำแพงที่ก่อด้วยมูลดินโสโครกมิอาจฉาบสีได้"

        คนที่มีพุทธะบารมีสูงส่ง เบื้องบนจะโปรดทดสอบ หากมิใช่คนระดับนี้แล้วไซร์ มีหรือที่เบื้องบนจะทดสอบเสริมสร้าง

                   ไขหลักจิตภาวะสัจธรรม   

                @   วิถีธรรมในไตรยาน

        ยาน  คือธรรมนาวาที่จะพาผู้ปฏิบัติธรรมกลับไปสู่ฝั่งนิพพาน  ยานแบ่งออกเป็นสามระดับของการบำเพ็ญ คือ สูง กลาง ต่ำ  ดังนั้นในการเรียนรู้จึงแบ่งออกเป็นหลายวิธี  เช่น รู้โดยพลัน  ค่อยเรียนรู้ไป  รู้เฉพาะกาล และรู้เที่ยงแท้  วิถีธรรมจริงมีพงศาธรรมสืบต่อกันมา  มีกำหนดกาลแฝงเร้น  มีกำหนดกาลปรากฏชัดเจน ถ่ายทอดโดยช้ให้เห็นจิตแท้โดยตรง ถ่ายทอดจากปากประทับไว้ในจิตเป็นการเฉพาะ หนึ่งจุดให้บรรลุความเป็นพุทธะ  ก้าวเดียวให้ล่วงพ้นวัฏสงสาร  บรรลุสู่ชั้นนิพพาน เช่นนี้เรียกว่ารู้โดยฉับพลัน  ผู้ได้สดับจักบรรลุความเป็นพุทธะอริยะ เป็นคุณวิเศษอันเร้นลับ ซึ่งมิได้โปรดให้ถ่ายทอดแต่โบราณกาลมา  ท่านจอมปราชญ์ขงจื้อได้กล่าวไว้ว่า "เช้าได้สดับวิถีธรรม เย็นตายไม่ห่วงเลย"  ดังที่กล่าวมานี้ เป็นวิถีแห่งญาณระดับสูง  ส่วนการทำสมาธิ การเวียนธรรมจักรในกายตน การเวียนพลังธาตุรอบกาย การกำหนดลมปราณยักย้ายจากส่วนล่างไปสู่ส่วนบน ฯลฯ ฝึกฝนทั้งกายธาตุและพลังธาตุจนเป็นหนึ่งเกิดอินเกิดหยัง คือความมืดความสว่างได้ แม้จะโชคดีฝึกฝนได้จนสำเร็จ  แต่ก็เป็นผลของการบำเพ็ญที่ยังตกอยู่ในภาวะของอินหยัง คือเวียนว่ายเกิดดับ  ยังเป็นการบำเพ็ญที่เกิดจากความศรัทธาไปสู่ความเข้าใจ จากความเข้าใจไปสู่การปฏิบัติ จากการปฏิบัติไปสู่ประจักษ์รู้ เช่นนี้เรียกว่าค่อยเรียนรู้ไป จนกว่าจะถึงจุดของความว่าง ผู้บำเพ็ญในลักษณะนี้จะบรรลุได้ในชั้นเทวโลก คือมรรคผลระดับกลาง  สำหรับการบำเพ็ญด้วยวิธีการสวดมนต์ภาวนา
สร้างบุญทานบารมีภายนอก เช่น สร้างถนน สร้างสะพาน ช่วยเหลือสงเคราะห์ผู้ยากไร้และอื่น ๆ เหล่านี้เป็นเหตุปัจจัยแห่งบุญวาสนา ที่จะพาตนกลับเวียนว่าย เกิดมาเสวยสุขใหม่ในชาติหน้า  จนกว่าผลบุญวาสนาจะหมดสิ้น แล้วเวียนว่ายในวัฏสงสารต่อไป ดังในพระคัมภีร์ที่ว่า "หากถามเหตุแห่งกรรมที่ทำมาในชาติก่อน ดูได้จากผลของกรรมที่กำลังได้รับอยู่ในชาตินี้ " แรงแห่งบุญวาสนาจึงอุปมาดั่งยิงธนูขึ้นฟ้า เมื่อกำลังที่ยิงถึงที่สุด ธนูก็ตกลงสู่พื้นดินเช่นเดิมผู้ปฏิบัติบำเพ็ญในลักษณะนี้ จะสำเร็จเป็นนักบุญคนดี มิอาจบรรลุอรหัตผล เป็นยานระดับต่ำ

                         ไขหลักจิตภาวะสัจธรรม   

             @   ยุคที่สามมหันตภัยสุดท้าย คืออย่างไร

        เริ่มจากกำหนดกาลของฟ้าดินนี้ จนถึงกาลสิ้นสุดของฟ้าดินนี้ ถือเป็นอุบัติกาล (เอวี๋ยนธรรมกาล) ใหญ่  หนึ่งอุบัติกาลใหม่แบ่งเป็นสิบสองบรรจบกาล (ฮุ่ย)  โดยใช้สิบสองนักกษัตร คือ ชวด ฉลู ขาล เถาะ ฯลฯ  เป็นชื่อบรรจบกาลนั้น ๆ  หนึ่งบรรจบกาลเท่ากับหนึ่งหมื่นแปดร้อยปี  ในแต่ละช่วงเวลาหนึ่งบรรจบกาล เนื่องจากเกิดความผันผวนของสภาวการณ์ต่าง ๆ จึงก่อให้เกิดภัยพิบัติอันเป็นชะตากรรม บัดนี้ เวลาของบรรจบกาลมะเมียได้สิ้นสุดลง และเริ่มต้นเข้าสู่บรรจบกาลมะแม กำเนิดของฟ้าดินในอุบัติกาลนี้ ประมาณได้หกหมื่นปี หลังจากที่พระอริยเจ้าได้อุบัติแล้วในโลกนี้ จึงได้แบ่งเวลาบรรจบกาลมะเมียกับมะแมออกเป็นสามยุคคือ
1.  ยุคเขียว   เป็นสมัยพระอริยเจ้าฟู่ซี
2.  ยุคแดง    เป็นสมัยพระเจ้าอุ๋นอ๋วง
3.  ยุคขาว    เป็นสมัยบรรจบกาลมะเมียคาบเกี่ยวมะแม
        คนดีจะได้เข้าสู่วิถีธรรม ส่วนคนชั่วคนบาปก็ตกไปสู่ภัยพิบัติ นับจากบรรจบกาลที่สาม (ขาล) ที่คนได้ถือกำเนิดมาในโลกจนบัดนี้ ธรรมกาลเดิมได้เกิดกายมาในโลกครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะหลงอยู่ในโลกีย์วิสัยอันเป็นภาพมายา ไม่รู้จิตญาณแห่งตน ไม่รู้กำเนิดที่มา และไม่รู้จักหาหนทางคืนกลับ กลับหลงลึก เลวลง เมื่อคนมีเล่ห์ร้ายจนถึงที่สุดเช่นนี้แล้ว จึงก่อให้เกิดมหันตภัยที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน จึงเรียกได้ว่า "ยุคที่สามมหันตภัยสุดท้าย"

                     @  การจะฉุดช่วยวิญญาณผีทำได้อย่างไร

        คนเราเกิดมาในโลกนี้ จะต้องมีความกตัญญูต่อพ่อแม่ และปรองดองกับพี่น้องเป็นพื้นฐาน ในคัมภีร์กตัญญุตาธรรมกล่าวว่า "การดำรงตน  (ให้พ้นจากเหตุของการเวียนว่ายต่อไป ด้วยการดำเนินธรรม  (สำรวม  ปฏิบัติ  แพร่ธรรม)  ไว้ชื่อ ระบือนาม เชิดชูเกียรติประวัติของบิดามารดา เป็นที่สุดของความกตัญญู" ใครที่ไม่อยากบกพร่องในกตัญญุตา ขณะมีชีวิตอยู่พึงแสดงความเคารพ กตัญญูต่อพ่อแม่อย่างแท้จริง  เมื่อพ่อแม่สิ้นแล้วยิ่งจะต้องบำเพ็ญจริง สร้างบุญกุศลฉุดช่วยดวงวิญญาณของท่านให้พ้นจากความทุกข์ของการเวียนว่ายในวัฏสงสารตลอดไปอีกทั้งได้กลับขึ้นไปเสวยวิมุติสุข ณ โลกุตรสถานอันสงบ ลูกหลานที่คิดจะฉุดช่วยดวงวิญญาณของพ่อแม่ บรรพชนเจ็ดชั่วคน หรือฉุดช่วยบุตรหลานอีกเก้าชั้น จะฉุดช่วยอย่างไรจุงจะบรรลุเป้าหมาย นั่นก็คือจะต้องศรัทธาบำเพ็ญเสมอต้นเสมอปลาย  เสริมสร้างบุญกุศล แสดงความจริงใจต่องานธรรมะ  เช่นนี้  จึงจะฉุดช่วยได้ ดังคำที่ว่า  " ลูกหนึ่งคนได้เข้าสู่ประตูอนุตตรธรรม  บรรพบุรุษอีกเก้าชั้นก็ได้รับการเชิดชู"  ลูกหนึ่งคนได้บรรลุธรรม  บรรพบุรุษเก้าชั้นก็หลุดพ้นเลื่อนชั้นตามไป"

                      @  ในพระอนุตตรธรรมโอวาท มักจะกล่าวถึงคำว่า " ไก่ทองขันครั้งที่สาม " คืออย่างไร

        ทองเป็นหนึ่งในธาตุทั้งห้า ตามหลักคำนวณโป๊วก้วยแต่โบราณมา สัญญลักษณ์ธาตุทองอยู่ในตำแหน่งทิศตะวันตกจึงกลาวว่า ธาตุทองทิศตะวันตก  ในสิบสองนักกษัตร ระกาหมายถึงไก่ ระกาก็เป็นสัญญลักษณ์หนึ่งในกำหนดสิบสองชั่วยามของจีน ระกาเป็นยามที่สิบ คือ ระหว่างเวลา 17.00 - 19.00 น.  เวลาระกาจึงเป็นเวลาที่ดวงอาทิคย์ลับหายไปทางทิศตะวันตก ไก่ทองจึงหมายถึงทิศตะวันตก  ทิศตะวันตก เป็นธาตุทอง  ธาตุทองเป็นสีขาว  โดยหลักคำนวณโป๊วก้วย กำหนดกาลของโลกตกอยู่ในตำแหน่งธรรมกาลยุคขาว พระธรรมาจารย์สมัยที่สิบเจ็ด ซึ่งเป็นพระภาคหนึ่งของพระศรีอริยเมตตรัยได้ถืออุบัติขึ้น รับพระภาระปกครองธรรมกาล ฉุดช่วยธรรมญาณทั้งหลาย กลับคืนนิพพานอันเป็นสถาเดิมของเราในครั้งนี้ พระองค์ได้รับอริยฐานธจากเบื้องบนว่า "  " จินกงจู่ซือ "  คือ  " พระบรรพจารย์ทอง "  ซึ่งตรงกับหลักคำนวณของโป๊วก้วยในตำแหน่งระกาหรือธาตุทอง  " ขันสามครั้ง "  หมายถึง กำหนดกาลมหันตภัยสุดท้ายในยุคที่สาม  พระองค์จะอุบัติมาโปรดประทานพระโอวาท ในครั้งที่สามการถ่ายทอดวิถีธรรมจะกระจ่างแจ้ง จึงได้มีคำกล่าวว่า " ไก่ทองขันสามครั้ง "  ซึ่งก็หมายความว่า วิถีอนุตตรธรรมจะปรากฏชัดเจน เมื่อถึงกำหนดกาลนั้น ธรรมะกับภัยพิบัติจะครอบคลุมโลกมนุษย์พร้อมกัน วิถีธรรมจะแผ่ไพศาล   

                         ไขหลักจิตภาวะสัจธรรม   

             @  ได้รับวิถีธรรมแล้วอยากก้าวหน้าควรเริ่มต้นอย่างไร

        อยากจะก้าวหน้า จะต้องเริ่มด้วยตั้งความเชื่อมั่นไม่สั่นคลอน เพราะความเชื่อมั่นเป็นฐานของการบำเพ็ญ เป็นต้นกำเนิดของบุญกุศล คนที่ขาดความเชื่อมั่น แม้ดูฤกษ์ยามดวงชะตาหาแม่นไม่ อย่าว่าแต่การบำเพ็ญ พึงรู้ว่าทุกคนเป็นธรรมญาณอันวิเศษสมบูรณ์เช่นเดียวกับธรรมญาณของพระอริยะผู้บรรลุทั้งหลายแต่เหตุที่บ้างก็หลง บ้างก็สำนึกรู้ จึงได้ต่างกันไป เรามีศรีษะทรงกลม มีฝ่าเท้าแบนราบ ลักษณะเปรียบได้ดังท้องฟ้าและแผ่นดิน เรามีลมหายใจเข้าออกเป็นลักษณธอิน - หยัง ในธรรมชาติ นัยน์ตาทั้งสองเปรียบดังตะวันเดือน ( มีปอดเป็นธาตุทอง  ไตเป็นธาตุน้ำ   ตับเป็นธาตุไม้   หัวใจเป็นธาตุไฟ   และม้ามเป็นธาตุดิน )  เรามีอารมณ์ยินดี  โทสะ  โศกเศร้า  เป็นสุข  เปรียบได้ดังลมไฟ้าคะนอง เมฆและฝน  เรามีเมตตา  มโนธรรม  จริยธรรม  และปัญญา  เปรียบกับฟ้าเบื้องบนที่มี ธาตุแท้  แผ่ไพศาล   ปัจจการกำเนิด   อนุรักษ์  จิตบริสุทธิ์จากฟ้าหรือผู้ได้รับวิถีอนุตตรธรรมบำเพ็ญจิตกำเนิดแห่งตน เหมือนทารกไร้เดียงสาเป็นสภาวะเดียวกันกับฟ้าดิน พระอริยกษัตริย์เหยา - ซุ่น  จอมปราชญ์ขงจื้อ  เมิ่งจื้อ  มิได้กำเนิดต่างไปจากคนเรา ต่างกันแต่ว่า

ผู้รู้สัจธรรมของชีวิตได้บรรลุความเป็นพุทธะ
ผู้ฝืนต่อกฏสัจธรรมของชีวิตเป็นวิญญาณผี
นำพาบำเพ็ญจิต เรียกว่า ธรรมะ  อันเป็นหลักเที่ยงแท้ที่ไม่เปลี่ยนแปลง

             @ #  พุทธานุภาพมิอาจประมาณ มีวิธีการสะดวกอย่างไรสำหรับผู้บำเพ็ญใหม่ จะได้ปฏิบัติต่อไปได้ตามขั้นตอน

        ศาสนาปราชญ์ของท่านขงจื้อ สอนให้โน้มนำจิตสำนึกกล่อมเกลี้ยงธรรมญาณฯ ซึ่่งผู้บำเพ็ญใหม่สามารถปฏิบัติได้ทันที ด้วยเหตุที่โน้มนำจิตไปสู่ความดีงาม จึงได้บรรลุสู่หนทางบุญ แต่หากโน้มนำจิตไปสู่ความชั่วก็จะนำภัยมาสู่ตน  โน้มนำจิตไปสู่ความสงบก็จะพาให้อายุวัฒนะ ประคองจิตใว้ ณ จุดญาณทวารอันเป็นประตูวิเศษเรียกว่า " กัลยาณชนรู้รักษาความเป็นกลาง  (มโนธรรม) อยู่ทุกขณะ " เมื่อกล่อมเกลี้ยงญาณโน้มนำจิตได้แล้ว จะไม่เป็นเช่นที่ท่านจอมปราชญ์เมิ่งจื้อกล่าวหรือว่า " สิ่งที่กัลยาณชนแตกต่างจากคนทั่วไปก็คือ การโน้มนำจิตของเขา " กัลยาณชนใช้เมตตาธรรมโน้มนำจิต  ใช้จริยธรรมโน้มนำจิต  เมตตาธรรมเป็นความรักที่ให้ต่อคนทั้งหลาย  จริยธรรมเป็นความเคารพที่แสดงต่อคนทั้งหลาย  คนที่ให้ความรักต่อคนทั้งหลายจะได้รักตอบเสมอ  คนที่แสดงความเคารพต่อคนทั้งหลาย จะได้ความเคารพตอบเสมอ  ผู้ศึกษาธรรม เพียงให้ใช้จิตสำนึกที่มีต่อธรรมะเพิ่มเติมเข้าไว้ในสองประการนี้เท่านั้นก็เหมาะแล้ว