ประวัติสังเขป :  องค์สมเด็จพระกตธิการ บรมอริยธรรมราชเจ้า  ผู้เฒ่าน้ำใส

        ปีหมินกั๋วที่ ๒๗ (ค.ศ.๑๙๓๘) เดือน ๗ ท่านเหล่าเฉียนเหริน มีอายุได้ ๓๘ ปี เหตุด้วยท่านมีกิจการที่รุ่งเรืองและมีความรับผิดชอบต่อหน้าที่การงานสูง จึงทำให้ท่านต้องเจ็บป่วย ด้วยเพราะท่นตรากตรำกรำงานหนักมาเป็นเวลานาน ท่านป่วยเป็นวัณโรคระยะที่ ๓ อีกทั้งยังสูญเสียเลือดเป็นจำนวนมาก อาการจึงยิ่งทรุดหนักลงทุกวัน ๆ  จนแพทย์ทั้งแผนโบราณและแผนปัจจุบันต่างต้องจนด้วยปัญญา  แต่ในขณะที่กำลังจะสิ้นหวัง  บังเอิญได้รับการเชิญชวนให้รับธรรมะจากหมอจีนนามว่า "ซุนหลันฟัง" ซึ่งได้กล่าวว่ามีสิ่งศักดิ์สิทธิ์เมตตา บางทีอาจจะดีขึ้นก็ได้
        ท่านเหล่าเฉียนเหริน จึงบังเกิดความมั่นใจ และมีความหวังขึ้นมาในทันใด ดังนั้นในวันที่ ๒๗ เดือน ๗  ท่านเหล่าเฉียนเหรินจึงได้รับธรรมะ  ณ หอประชุมแห่งหนึ่งในเทียนจิน ซึ่งเป็นเขตเช่าของฝรั่งเศสในตอนนั้น  หลังจากได้รับธรรมะ และได้รับการส่งเสริมจากเฉียนเหรินว่าสามารถมาศึกษาในสถานธรรมได้แล้ว ท่านก็มาศึกษาธรรมะอยู่ระยะเวลาหนึ่ง เพียงแต่ยังมิได้เกิดความสนใจมากเป็นพิเศษ อีกทั้งอาการป่วยก็ยังมิได้ดีขึ้นอย่างที่เข้าใจแต่อย่างใด ขณะนั้นคุณซุนและญาติมิตรทั้งหลายต่างชักชวนให้ลองไปรักษาตัวที่เป่ยผิง  ดังนั้นท่านจึงเดินทางไปที่เป่ยผิง แต่หลังจากที่ท่านได้รับการตรวจวินิจฉัยจากโรงพยาบาลว่า เป็นวัณโรคในระยะที่มิอาจรักษาให้หายได้แล้ว ท่านจึงได้เดินทางไปรักษาตัวที่ซีซัน
        ในขณะที่ท่านกำลังกลุ้มใจกับอาการป่วยอยู่นั้น ท่านก็ได้พบกับคุณ กงเผิงหลิง ที่ปฏิบัติงานธรรมที่เป่ยหลิง  คุณกงเผิงหลิงเป็นอิ๋นเป่าซือ (อาจารย์แนะนำรับรอง) ของท่านเหล่าเฉียนเหริน
        ดังนั้นจึงได้แนะนำท่านเหล่าเฉียนเหรินพักอยู่ในสถานธรรมที่พึ่งสร้างเสร็จในทางทิศตะวันตกของตัวเมือง และได้เชิญอาจารย์มวยไท้เก๊กมาสอนท่านเหล่าเฉียนเหรินรำมวยในเวลา ๖ โมงเช้าทุกวันหลังจากผ่านไป ๑๐วันท่านก็ได้พบกับ กงเฉียนเหริน
ที่ส่งเสริมด้วยความเมตตาว่า ""พอดีวันนี้เป็นวันครบหลักสูตร ๑ เดือนของชั้นศึกษาธรรม เธอลองไปฟังดูหากว่ามีใจซาบซึ้งถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ บางทีอาการป่วยก็อาจจะหายได้"" ครั้นท่านเหล่าเฉียนเหรินได้รับฟังจึงเดินทางไปร่วมชั้นเรียน และในวันนั้นก็ได้รับความเมตตาส่งเสริมจากพระพุทธจี้กงจนแจ่มแจ้งตื่นฝัน และในเวลาที่จะปิดชั้นเรียน ทุกคนได้จัดทำอาหารถวายพระแม่องค์ธรรม  พระอาจารย์ทรงเมตตาว่า ""วันนี้ทุกคนทำได้ดีมาก ต่างมีใจศรัทธาตั้งปณิธาน พระแม่องค์ธรรมทรงดีพระทัย พวกเจ้าไม่ว่าจะป่วยเป็นโรคอะไร ขอเพียงมาทานอาหารที่จัดถวายพระแม่องค์ธรรมแค่นิดเดียว โรคภัยก็จะหายสิ้น"" ครั้นท่านเหล่าเฉียนเหรินได้ฟังก็รีบเดินเข้าไปทานหนึ่งคำ แต่ในขณะที่กลืนลงไปนอกจากจะรู้ว่าเย็น ๆ แล้วนอกนั้นก็หาได้รู้สึกพิเศษไม่ และในวันนั้นพระพุทธจี้กงก็ยังได้ทรงมอบหมายหน้าที่ต่าง ๆ ให้แก่ท่านเหล่าเฉียนเหรินอีกด้วย
        ผ่านไปอีก ๒ วัน ท่านได้ย้ายไปสถานธรรมอีกแห่งหนึ่ง พระอาจารย์จี้กงทรงเมตตาว่า""หากเจ้าทำงานธรรมแทนฟ้า โรคภัยเพียงแค่นี้ จะนับประสาอะไร"" เมื่อท่านเหล่าเฉียนเหรินได้สดับพระโอวาทของพระอาจารย์ภายในใจก็แอบตั้งปณิธานว่า""หากโรคหาย การงานก็จะไม่ทำแล้ว บ้านก็ไม่เอาแล้ว จะมุ่งทำงานธรรมแทนฟ้าอย่างเดียว"" นับแต่นั้นท่านก็มิได้ไปโรงพยาบาลอีก ยาหมอก็มิได้ทานอีก  ผ่านไประยะหนึ่ง อาการป่วยก็เริ่มทุเลาดีขึ้น ท่านจึงยิ่งบังเกิดความมั่นใจมากขึ้นเป็นทวี แท้จริงแล้วในตอนนั้น พระอาจารย์ทรงประทานพระโอวาททั้งหมด ๑๖ ประโยค แต่มีอยู่ ๒ ประโยคที่มีเนื้อหาดังนี้คือ """หากมิใช่แรงหัตถ์อาจารย์หนุน ต้องร่วงผลุนตกสู่นรการต์"""
       สองเดือนผ่านไป  วัณโรคระยะ ๓  ของท่านก็หายเป็นปลิดทิ้ง ในเวลานั้นท่านเหล่าเฉียนเหรินได้เดินทางกลับไปยังเทียนจิน และได้รับทราบข่าวอ้นน่าสะพรึงกลัวที่เกิดขึ้นภายในโรงงานย้อมผ้าเต๋อหลง คือ ๗ วัน หลังจากท่านเหล่าเฉียนเหรินได้เดินทางไปเป่ยผิง ในคืนวันหนึ่งมีโจรเรียกค่าไถ่ ๕ คน แอบแฝงเข้าไปจับคน ๓ คนภายในโรงงาน ซึ่งความจริงแล้วพวกเขาต้องการจับท่านเหล่าเฉียนเหรินแต่เพียงผู้เดียว แต่เนื่องจากท่านเหล่าเฉียนเหรินไม่ได้อยู่ในโรงงาน ดังนั้นจึงได้จับคนอื่น ๓ คนไปแทน ซึ่งก็ใช้เวลานานถึง ๓ เดือน จึงสามารถไถ่ตัวคืนมาด้วยเงินถึง ๑๒,๐๐๐ หยวน ในเวลานั้นท่านเหล่าเฉียนเหรินจึงพลันนึกถึงพระโอวาทของพระอาจารย์ขึ้นมา หากเพราะไม่ใช่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทรงช่วยปัดเป่านำพาในขณะนั้นท่านก็คงจะไม่ได้ไปเป่ยผิง และจะต้องประสบชะตากรรมการถูกจับเรียกค่าไถ่ ซึ่งท่านก็คงสิ้นชีวิตไปแล้วอย่างแน่นอน ด้วยความสำนึกในพระคุณ ท่านเหล่าเฉียนเหรินจึงปฏิญาณตนอย่างเด็ดเดี่ยวว่า ""นับแต่นี้จะมุ่งมั่นทดแทนคุณชำระปณิธาน อุทิศตนเพื่องานธรรม แลศึกษาบำเพ็ญเพื่อช่วยโลกและผู้คนให้จงได้""" และนับแต่นั้นมาท่านก็ฝึกเป็นสามคุณ และออกทำงานธรรมยังแต่ละสถานธรรมโดยมิเคยย่อท้อ
        ฟ้าเบื้องบนทรงอนุเคราะห์ส่งเสริมผู้คนด้วยความยากลำบาก ด้วยพระเมตตากรุณาอันไร้ขอบเขตของฟ้าเบื้องบน จึงชำระจิตใจของชาวโลกอันหยาบกร้านให้ตื่นแจ้งขึ้นอีกครั้ง และท่านเหล่าเฉียนเหรินจึงได้พ้นจากเคราะห์ภัยไปอีกเปราะหนึ่ง นับแต่นี้ท่านก็ทดแทนคุณด้วยใจอันกล้าแกร่งและมั่นคงมิเสื่อมคลายเสมอมา
        ปีหมินกั๋วที่  ๒๘  (ค.ศ. ๑๙๓๙) หลังจากท่านเหล่าเฉียนเหรินได้เดินทางกลับเทียนจินแล้ว ท่านได้รับผิดชอบเป็นเหรินฉายและออกกรำงานธรรมอยู่ทุกวัน ในเวลานั้นเป็นช่วงสงครามต่อต้านการรุกรานของญี่ปุ่นกอปรกับเกิดอุทกภัยครั้งยิ่งใหญ่ ที่นำหายนะภัยมาสู่ภาคเหนือของประเทศจีน จนทำให้ผืนแผ่นดินต้องกลายเป็นเวิ้งมหาสมุทรสุกลูกหูลูกตา 
        พระโอวาทสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เมตตาว่า""หายนะวินาศภัย ทวยเวไนย์ประสบเคราะห์กรรม"" ล้วนได้ประจักษ์จริงแล้วทั้งสิ้น เนื่องด้วยท่านเหล่าเฉียนเหรินได้เห็นสถานการณ์อันแลวร้ายจนสรรพเวไนย์ต้องลำเค็ญทุกข์เข็ญ กอปรกับย้อนรำลึกถึงคำพยากรณ์ของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ที่ล้วนได้ประจักษ์จริงเหล่านี้ด้วยแล้ว ท่านจึงตัดสินใจจะอุทิศทุกสิ่งและมุ่งทำงานธรรมอย่างไม่ลดละ ดังนั้นในปีหมินกั๋วที่ ๒๙  (ค.ศ. ๑๙๔๐) วสันตฤดู  ท่านได้ตัดสินใจปิดกิจการโรงงาน และในช่วงเดือน ๔ ของปีเดียวกันทั้งครอบครัวก็ได้ย้ายกลับไปยังบ้านเกิด ณ อำเภอหนิงเหอ ท่านรำพันอยู่เสมอว่า""ใจหนึ่งมิแปรสอง มุ่งทำงานธรรมอย่างเดียว"" และนับแต่นั้นท่านก็รับผิดชอบหน้าที่ภายในสถานธรรม ดูแลนำพางานธรรม อุทิศแรงกายแรงใจ ตราบจนสิ้นอายุขัยของท่าน
        ปีหมินกั๋วที่  ๓๐  (ค.ศ.๑๙๔๑) เดือน ๓  วันที่ ๓  ท่านเหล่าเฉียนเหรินได้รับโองการสวรรค์เป็นอาจารย์ถ่ายทอดเบิกธรรม  ปีหมินกั๋วที่  ๓๗  (ค.ศ.๑๙๔๘)  เดือน ๗  ขึ้น ๘ ค่ำ  ได้รับบัญชาจากท่านซือหมู่ให้ไปบุกเบิกงานธรรมที่ไต้หวัน
       ในช่วงเวลา  ๖๐ ปี  อันยาวนาน ทุกวีรกรรมที่ท่านได้ปฏิบัติ ทุกธรรมจริยาที่ท่านได้สำแดง ก็ล้วนได้เผยให้เห็นซึ่งธรรมะอันประเสริฐล้ำค่าอย่างสุดประมาณ   

    ---ปี ๖๗ (ค.ศ.๑๙๗๘) ตึกอนุสรณ์พระบรรพจารย์ได้สร้างตึกบริวารสองข้าง งานธรรมยังคงมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์เมตตาแสดงพุทธานุภาพ ผู้มีจิตศรัทธาของแต่ละแห่งล้วนเพิ่มจำนวน ที่ญี่ปุ่นก็มีเพิ่มขึ้น นางเกาชุน ชาวญี่ปุ่น พร้อมด้วยคณะประมาณ ๒๐ คนเศษได้มาศึกษาชั้นประชุมธรรมของแต่ละสถานธรรมที่ไต้หวัน ทุกคนต่างกลับไปโดยสวัสดิภาพ เมื่อเดือน ๙ หงเจิน ได้เดินทางไปญี่ปุ่นอีกครั้ง และยังได้เดินทางต่อไปยังเอเซียอาคเนย์ สิงคโปร์ มาเลเซีย ไทย  ล้วนมีผู้มีพุทธสัมพันธ์อันดีเป็นจำนวนมาก ผู้มารับธรรมะมีจำนวนนับร้อย ในช่วงเวลาหนึ่งปีมานี้ ชั้นเรียนได้เปิดถึง ๔๐ - ๕๐ ครั้ง พระโอวาทสิ่งศักดิ?สิทธิ์ก็แยบยลสุดคณา นับแต่อดีตไม่เคยมีปรากฏการมาก่อน ในปีนี้สถานธรรมที่ก่อสร้างแล้วเสร็จก็เพิ่มขึ้นอีกหลายแห่ง เบื้องบนทรงพระเมตตา ก็ได้ผ่านพ้นไปโดยสวัสดีอีกปีหนึ่ง
   ---ปี ๗๑ (ค.ศ.๑๙๘๒)  เดือน ๙ วันที่ ๖  ข้าพเจ้าได้พา หวังฉีหวง  เฉินเหม่ยจู  และสามคุณ โดยสารเครื่องบินไปญี่ปุ่น และต่อไปยัง ลอสแองเจลิส   บอสตัน   วอชิงตัน  นิวยอร์ก  ซานดิเอโก้  มอริเชียส  ไปพักแรมที่ญี่ปุ่นหนึ่งคืน แล้วจากนั้นค่อยเดินทางกลับไต้หวัน ด้วยเพราะเบื้องบนทรงพระเมตตา ทุกสิ่งจึงราบรื่นไปด้วยดี การที่อนุตตรธรรมสามารถปกแผ่ได้อย่างกว้างไกลนั้นหาใช่พลังแห่งมนุษย์เราจะสามารถทำได้ไม่ แต่การที่คนเราสามารถทำงานเผยแพร่ธรรมได้นั้น หากไร้คนก็มิอาจมีผลสำเร็จได้แล
   ---ปี ๗๒ (ค.ส.๑๙๘๓)  เดือน ๑๑ วันที่ ๒  บ้านเมตตาสว่างอำไพแห่งผูหลี่ (กวงหมิงเหรินอ้ายจือเจีย) ได้ทำพิธีเบิกหน้าดินโดยมีอธิบดีกรมสวัสดิการสังคม ซึ่งเป็นตัวแทนประธานมณฑล อีกเหล่าญาติธรรมและผู้คนจากทั่วทุกสารทิศที่มาร่วมชุมนุม  จำนวนคนก็มีมากถึง ๑,๖๐๐ - ๑,๗๐๐ ชีวิต เรียกได้ว่ายิ่งใหญ่อย่างมิเคยมี จำเดิมแต่ปี ๓๗ (ค.ศ.๑๙๔๘) ที่มายังไต้หวัน ตราบจนปี ๗๒ (ค.ศ.๑๙๘๓) ก็เป็นเวลานานถึง ๓๕ ปี  งานธรรมแต่ละแห่งหนล้วนมีความรุดหน้า สถานธรรมก็มีจำนวนมากมานอย่างสุดคณาส่วนสถานธรรมใหญ่ก็มีจำนวนมากถึง ๓๗ แห่ง ด้านญี่ปุ่นและแถบเอเซียอาคเนย์ต่างมีความก้าวหน้า จะมีเพียงแต่อเมริกาเท่านั้นที่ยังขาดบุคลากร จึงยังมิได้พัฒนา  ความประกาศิตของพระโองการสวรรค์แห่งพระวิสุทธิอาจารย์ช่างยากที่จะคาดคะเนยิ่งนัก
  ---ปี (ค.ศ.๑๙๘๔)  ปี ๗๓  เริ่มตั้งแต่เดือน ๑  วันที่ ๑๘ เป็นต้นไป อาจารย์ถ่ายทอดธรรมทั้งหมด ๒๖๐ คน ได้มาเข้าชั้นขมาสำนึกบาป พระพุทธาจารย์เทียนหรัน และ พระอริยมาตาจงฮว๋า ต่างประทับญาณเมตตา ทุกคนต่างซาบซึ้งจนร่ำไห้ ต่อจากนั้นก็เปิดชั้นขมาสำนึกบาปของถันจู่และเจี่ยงซือ อีก  ๔๐ กว่าชั้น การช่วยเหลือแห่งสากลสิ่งศักดิ์สิทธิ์ล้วนประสบผลสำเร็จ พระอาจารย์ทรงประทานพระโอวาทบทหนึ่ง และให้นำบทโอวาททั้งหมดในชั้นขมาสำนึกบาปมารวบรวมเป็นเล่ม และให้ชื่อว่า "" เทียนอวิ้นซูจี ""
( อัศจรรย์วิถีฟ้า ) ตกทอดสู่ชนรุ่นหลังสืบไป
  ---ปี ๗๔ (ค.ศ.๑๙๘๕)  เดือน ๑  หลายปีมานี้ การปัสสาวะขัดข้องความเจ็บปวดเพิ่มมากขึ้นเป็นทวี จึงทำการผ่าตัดที่โรงพยาบาลฉางเกิง ตราบจนเดือน ๕  จึงหายเป็นปกติ ทั้งหมดล้วนเพราะได้รับพระมหากรุณาธิคุณเบื้องบนโดยแท้ ดูจากเหตุการณ์แล้ว คงจะอยู่ต่อได้อีกหลายปี
  ---ปี ๗๔ (ค.ศ. ๑๙๘๕)  เดือน ๖  บุตรชาย - วั่นฮว๋า  ได้ส่งจดหมายมา ทุกคนล้วนปลอดภัยสวัสดี อีกทั้งได้ส่งรูปถ่ายของเหลนหญิงมาคนละใบ  ทั้งหมดนี้ก็ด้วยเพราะพระมหากรุณาธิคุณของเบื้องบน พระกฤดาธิการของพระอาจารย์โดยแท้
  ---ปี ๗๔ (ค.ศ. ๑๙๗๕)  ได้ทำการสรุปผลงานประจำปี พบว่า สถานธรรมมีจำนวนเพิ่มมากขึ้น งานธรรมที่เอเซียอาคเนย์ล้วนมีความก้าวหน้า ช่างวิเศษสุดประมาณนักแล
  ---ปี ๗๕ (ค.ศ. ๑๙๘๖)  เดือน ๕ วันที่ ๒๐ ต้นปรง สองต้นที่ฝูซันหรงเยวี้ยน ต่างออกดอกพร้อม ๆ กัน โบราณกล่าวว่า""ยากได้เห็นปรงพันปีผลิดอกบาน "" แต่ต้นปรงสองต้นที่ฝูซัน ซึ่งเป็นที่พักของท่านเหล่าเฉียนเหริน กลับออกดอกบานพร้อมกันทั้งสองต้น จึงเห็นได้ว่าบารมีของท่านเหล่าเฉียนเหรินยิ่งใหญ่นักแล  งานธรรมของแต่ละแห่งล้วนก้าวหน้า บุคลากรมีเพิ่มมากขึ้นเป็นทวี อาจารย์ที่มารับโองการสวรรค์ในแต่ละแห่งก็มีมากถึง ๔๐๐ กว่าท่าน พระคุณฟ้าบารมีอาจารย์ยากทดแทนให้สิ้นได้แลส่วนงานธรรมที่เมืองไทย มาเลเซีย อินโดนีเซีย ต่างมีความก้าวหน้า สถานธรรมทั้งในและต่างประเทศล้วนมีจำนวนมากมายอย่างมิอาจประมาณ
  ---ปี ๗๖ (ค.ศ. ๑๙๘๗) เดือน ๕ วันที่ ๑๕  ได้เดินทางไปยังเอเซียอาคเนย์ โดยผ่านไปยังสิงคโปร์ มาเลเซีย ไทย  และจากนั้นได้เดินทางต่อไปยังฮ่องกง เพื่อพบลูกหลานที่ไม่เคยได้พบหน้ามาเป็นเวลานานถึง  ๔๐ ปี  ได้ทราบว่าสุสานที่บ้านได้ถูกดันราบปัายบรรพชนได้สูญมลาย  ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดร้าวใจยิ่งนัก แต่บุตร ธิดา ต่างปลอดภัยกันทุกคน นี่ก็เพราะได้รับการปกป้องรักษาจากฟ้าเบื้องบนพระบารมีแห่งพระอาจารย์โดยแท้  เดือน ๖  วันที่  ๒๐  ได้เดินทางจากฮ่องกงกลับไต้หวัน ทุกสิ่งล้วนราบรื่นปลอดภัย  """ ตอนที่อยู่เมืองไทย ได้เดินทางจากหาดใหญ่ ไป สุราษฏร์ธานี โดยรถยนต์เป็นเวลา ๖ ชั่วโมง ระหว่างทางได้เกิดอุบัติเหตุ รถเสียหายเพียงเล็กน้อย ทุกคนล้วนปลอดภัยหมด การที่เคราะห์ภัยล้วนแคล้วคลาด ก็ด้วยเพราะเบื้องบนทรงพิทักษ์คุ้มครองนั่นเอง
   ---ปี ๗๖ (ค.ศ.๑๙๘๗) เดือน  ๘  วันที่ ๑๕ เป็นวันรำลึกการสำเร็จธรรมครบรอบ  ๔๐ ปี ของท่านซือจุน ทุกคนต่างทำพิธีบูชาแซ่ซ้อง ด้วยเพราะซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณเบื้องบน พระบารมีแห่งพระอาจารย์โดยแท้ ดังนั้น  แม้ชีพจะม้วยมรณาก็ยากจะทดแทนให้สิ้นได้แล

   ---ปี ๗๙ (ค.ศ. ๑๙๙๐)  เดือน ๓ วันที่ ๒๕ หลานชายเสี่ยวเฉียง ได้เดินทางไปเรียนภาษาญี่ปุ่นยังแดนอาทิตย์อุทัย โดยมีคุณเกาชุนเป็นผู้ดูแลรับผิดชอบ ต้องขอขอบพระคุณพระมหากรุณาธิคุณอันไพศาลของฟ้าเบื้องบนโดยแท้
---ปี ๘๑ (ค.ศ.๑๙๙๒) เดือน ๑๒ วันที่ ๓ ได้เดินทางไปเมืองไทย...ได้พบปะกับบรรดาญาติธรรมที่มีจิตศรัทธาจำนวน ๖๐๐ กว่าคนที่กรุงเทพฯ จากนั้นได้เดินทางไปทำพิธีเปิดสถานธรรมข่งเมี่ยว ที่ สุราษฏร์ธานี  ผู้คนที่มาร่วมในพิธีมีจำนวนมากถึง ๔,๐๐๐ คน ผู้มีจิตศรัทธาของแต่ละประเทศมีจำนวนมากมายสุดคณานับ จากนั้นก็ทำพิธีเบิกหน้าดินสถานพักเลี้ยงคนชรา โดยกำหนดจะก่อสร้างแล้วเสร็จในฤดูหนาวของปีหน้า สถานการณ์งานธรรมที่เมืองไทยได้พัฒนาไปอย่างไม่น่าเชื่อ เปิดชั้นขมาสำนึกบาป ๒ วัน ผู้คนที่มาร่วมชุมนุมก็มีมากถึง ๒,๗๐๐ คน ต่อมาได้ทำพิธีเบิกพระเนตรพระมหาพุทธปฏิมาพระศรีอริยเมตไตรย...
  ---ปี ๘๒ (ค.ศ. ๑๙๙๓)  เดือน ๑ ขึ้น ๙ ค่ำ ได้จัดประชุมอาจารย์ถ่ายทอดเบิกธรรมจากทุกสารทิศที่เทียนเอวี๋ยนฝอเยวี่ยน เมื่อเดือน ๑ ของปีที่แล้ว มีอาจารย์มาร่วมประชุมไม่ถึง ๕๐๐ ท่าน หากปีนี้มีจำนวนมากถึง ๖๐๐ กว่าท่าน การพัฒนางานธรรมของแต่ละแห่งล้วนขจรไกลไปยังแต่ละประเทศทั่วโลก จุดนี้ก็พิสูจน์ได้แล้วว่า พระโองการณ์สวรรค์แห่งพระวิสุทธิอาจารย์มิได้หลอกลวงแต่อย่างใด บัดนี้ ท่านซือจุน ซือหมู่ มิได้อยู่แล้วพระแม่องค์ธรรมทรงมีพระโอวาทบัญชา พระอาจารย์ก็ทรงมีพระโอวาทเช่นกันว่า ให้ข้าพเจ้ารับผิดชอบแทน บัดนี้ ผู้ที่รับโองการสวรรค์ต่างก็ออกเผยแพร่ธรรมกันไปแล้ว จะถูกหรือไม่ถูกอย่างไร ข้าพเจ้าก็มิทราบเหมือนกัน ก็หวังเพียงให้เบื้องบนทรงพระเมตตา ให้คนดีได้ขึ้นฝั่ง ปีนี้ ข้าพเจ้าอายุได้ ๙๓ ยังมิทราบว่าเมื่อใดจะต้องลาจาก จึงได้แต่ใช้ช่วงเวลาที่ยังคงอยู่ ทุ่มเทอุทิศเท่านั้น 
 ---ปี ๘๒ (ค.ศ.๑๙๙๓)  เดือน ๗ ขึ้น ๘ ค่ำ วันที่ ๒๕ เดือน ๘  เฉินต้ากูเดินทางไปอเมริกา ข้าพเจ้าได้เดินทางไปอเมริกาเมื่อปีที่แล้ว งานธรรมในทุกสถานธรรมล้วนเจริญไพบูลย์...ปีนี้ เนื่องจากข้าพเจ้าหัวใจเต้นไม่เป็นปกติ จึงไม่สามารถเดินทางไปได้ แต่เิดิมสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทรงเมตตาว่า "ในอนาคตงานธรรมจักจำเริญทั่วโลกา" แต่ลำพังแค่ของพวกเราในตอนนี้ก็ขจรไปกว่าครึ่งโลกแล้ว พระโองการสวรรค์ช่างวิเศษสุดคณนายิ่งนักแล ปลายปี ๘๒ (ค.ศ.๑๙๙๓) ลูกหลานของท่านเหล่าเฉียนเหรินได้เิดินทางมาเมืองจีนมายังไต้หวัน ท่านได้บันทึกไว้ว่า...

     การคัดตอนในเบื้องต้น มาตรว่าจะดูฟั่นเฝือ แต่เกร็ดเล็กน้อยเหล่านี้ก็ล้วนมีความล้ำค่าอย่างสุดประมาณได้ จึงอาศัยข้อมูลอันแท้จริงกับบุญวาระอันหายากเหล่านี้  หนึ่งคือสามารถให้เราได้เข้าใจการบุกเบิกธรรมของท่านเหล่าเฉียนเหริน ประวัติการทำงานของท่านเหล่าเฉียนเหริน  ส่วนอีกหนึ่งคือ ช่วยให้เราได้เข้าใจถึงความจริงใจอันพิศุทธิ์ และบารมีอันสุขุมของท่านจากบันทึกอันเรียบง่ายแลจริงใจได้อีกระดับหนึ่ง และระยะเวลาหลายสิบปีมานี้ ในใจของท่านมีแต่พะวงห่วงใยถึงงานธรรมว่าจะเจริญรุดหน้าหรือไม่ พุทธบุตรคนเดิมได้ขึ้นฝั่งเป็นจำนวนมากเท่าไร กิจทั้งหมดที่ชอบด้วยพระเจตนาของฟ้าหรือไม่ ได้ผิดต่อพระเมตตาของสิ่งศักดฺ์สิทธิ์หรือไม่ และจากเกร็ดบันทึกอันทรงคุณค่าเหล่านี้ พวกเราก็สามารถเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ว่า ฟ้าเบื้องบนได้ทรงฝังรากหยั่งลึกลงไปในจิตใจของท่านเหล่าเฉียนเหรินอย่างแน่นหนา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องน้อย ทางธรรมหรือทางโลก ในทุกขณะเวลา ท่านจะสำนึกถึงความวิเศษสุดพรรณนาของพระโองการสวรรค์แห่งพระวิสุทธิอาจารย์อยู่เสมอ อีกยังสำนึกในพระคุณแห่งการพิทักษ์รักษาของเบื้องบนอยู่มิเคยขาดรอน
    ด้วยใจฟ้าที่ประทับเบื้องนภา จิตศรัทธาที่นิตย์แทนคุณฉะนี้ ไม่เพียงแต่ ได้สะท้อนถึงสัมพันธภาพอันแน่นแฟ้นระหว่างท่านกับเบื้องบนเท่านั้น หากยังมีความกลมกลืนเป็นหนึ่งเดียวจนมิอาจแยกออกจากกันได้ หากไม่มีความศรัทธาจริงใจเต็มเปี่ยมย่อมมิอาจสัมผัสรับรู้ได้ และสิ่งนี้ก็เป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับศิษย์อนุตตรธรรมที่ได้บำเพ็ญปฏิบัติในงานยุคท้าย โดยจริยวัตรของท่านก็เป็นแบบอย่างแห่งธรรมจริยาอันดีที่สุดของเรา
    อันว่า "หนึ่งจุดแห่งพระวิสุทธิอาจารย์ ในบัดดลนั้นแลใช่"  และขณะจิตบัดดลที่ว่านี้ ก็คือห้วงดำริแห่งฟ้า หัวใจของพระพุทธจริยาของท่านเหล่าเฉียนเหรินหรือก็คือ มโนธรรมสำนึกอันวิสุทธิ์อสังขตา  ที่ปราศจากมลภาวะแห่งจิตมนุษย์ หรือก็คือ ความยำเกรง ความเชื่อมั่น ความมั่นคงของท่านที่มีต่อพระโองการสวรรค์แห่งพระวิสุทธิอาจารย์อย่างบริบูรณ์  อีกเป็นความสำนึกตรึกแทนคุณต่อพระคุณฟ้าบารมีอาจารย์อย่างไร้สิ่งใดที่จะพรรณนา ซึ่งได้ฝังรากหยั่งลึกในทุกอณูวิญญาณ ซึมซาบกลมกลืนอยู่ในทุกหน่วยชีวิต แลแปรเป็นพลังชีวา พลังผลักดัน พลังความรับผิดชอบ แลพลังใจอันเหนียวแน่น จนส่งผลให้ท่านมีความเป็นประหนึ่งพระพุทธา ที่ยินยอมแบกคอนภาระแห่งความทุกข์ยากของมวลมนุษย์ แลภาระความรับผิดชอบที่มีต่อเวไนยนิกร จนประสานเป็นหนึ่งเดียวกับฟ้าอย่างบริบูรณ์ ให้พุทธะประยูรทั้งเก้าหกได้มีประทีปใจอันสว่างไสว จนบรรลุงานสามโลก ที่มิเคยมีปรากฏแต่บุพกาลเป็นต้นมาในขั้นไพบูลย์ได้ และด้วยเช่นนี้ ที่ท่านได้อาศัยจริยวัตรอันยิ่งใหญ่ จิตแทนคุณอันแกร่งกล้า ปฏิปทาที่มุ่งเสียสละอย่างเต็มแรง ท่านจึงได้ตัดสินใจเผาผลาญตน ทุ่มเทอุทิศทุกสิ่ง และมุ่งทำทุกอย่างที่ท่านเห็นว่าจะเกิดคุณูปการต่อมวลเวไนย์ ด้วยเวลาแห่งการตรากตรำหนักถึง ๕๐ - ๖๐ ปี ด้วยแรงปณิธานที่ไม่เคยลดละตราบจนพลังชีวิตของท่านได้เผาผลาญจนริบหรี่และดับวูบลงในที่สุด

        ดังนั้นความร้อนใจและความห่วงใยของท่านคือ เกรงเพียงแต่ว่าเราจะเดินผิดทางจนมิอาจกลับคืนสู่เบื้องบน มิอาจรู้ตื่นเพื่อหยั่งรากธรรม มิอาจถ่องแท้ในมหาวิถีแห่งนิพพานว่าโดยแท้จริงแล้วก็คือเพียง ตรงนี้ (หนึ่งจุดแห่งพระวิสุทธิ์อาจารย์)  ผู้บำเพ็ญธรรมนับแต่จำเนียรกาลเป็นต้นมา สามารถสำเร็จบรรลุได้ก็ด้วยเอกธรรมที่ตรงนี้ และด้วยท่านได้เห็นวัยรุ่นในสมัยนี้ต่างหลงใหลแต่ความสนุกสนาน ไขว่คว้าอยู่แต่เพียงลาถยศสรรเสริญจนมิอาจรู้ถึงความจริงแท้แห่งตน และเอาแต่เทิดทูนความรู้วิทยาศาสตร์สมัยใหม่ โดยไม่เข้าใจซึ่งพิทยาความรู้แต่โบราณที่มีมา ฉะนั้น ท่านจึงมิอาจอดใจและป่าวร้องอย่างเมตตาอยู่เสมอว่า "เปิดชั้นศึกษาธรรมอะไรกัน ! เอาแต่ตั้งหัวข้อประหลาด ๆ กันทั้งนั้น" หากคนที่ไม่เข้าใจก็มักจะเข้าใจว่าท่านเป็นคนอนุรักษ์นิยม ไม่ยอมเข้าใจเหตุผล คนหนุ่มคนสาวในสมัยนี้ไม่เหมือนคนในอดีตหรอก หากจะส่งเสริมโดยมิใช้กุศโลบายที่แปลกใหม่บ้าง ผู้คนจะเกิดความเบื่อหน่ายโดยง่าย
      แต่แท้จริงพวกเขาหารู้ไม่ว่า มโนธรรมสำนึกแลจิตธรรมแต่เดิมของทุกคนต่างมีอยู่พร้อม หากว่าได้รู้แจ้งถ่องแท้ในมหาธรรม แล้วนำซึมซาบกำจายสู่ห้วงหัวใจ นำเจียระไนชี้ทางอย่างชำนาญ ฉะนี้แล้ว พระโอวาททุกถ้อยคำของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ก็ล้วนเป็นสัจธรรมที่ประเสริฐสุด ทุกถ้อยกถาก็ล้วนเป็นเครื่องชี้ทางกลับรากเิดิมอันดีเลิศ ดังนั้น หากนำสิ่งเหล่านี้มาปลุกตื่นมโนธรรมแห่งปวงชนความจริงก็เพียงพออย่างเหลือล้นแล้ว และถ้ายิ่งบวกกับการนำปฏิบัติด้วยตัวเองอย่างกระตือรือร้น สำแดงธรรมด้วยตนเองอย่างตั้งอกตั้งใจ อีกทั้งประทับดวงกมลด้วยความศรัทธาจริงด้วยแล้ว ใจฟ้าก็จะประทับตรึงตรา มโนธรรมก็จะตื่นฟื้นคืนจากความหลงใหล หนึ่งจุดสว่างไสวอำไพ ในบัดดลนั้นก็คือพระพุทธา หากเป็นเช่นนี้แล้ว ไยยังต้องกังวลว่าจะมิอาจสำเร็จกลับคืนสู่เบื้องบนด้วยเล่าเพียงจิตหนึ่งนั้นบัดดลก็อยู่นิพพานแล ! สัจธรรมแห่งอนุตตรวิถีจักมีนอกเหนือไปจากนี้ได้ฤา
     วิธีการบำเพ็ญอันล้ำเลิศเรียบง่ายเช่นนี้ยังจะมีแบบอื่นใดเหนือกว่านี้ไหม ทั้งหมดนี้เป็นจักษุปัญญาอันแจ่มพินิจล่วงรู้ด้วยลึกซึ้งของท่านโดยแท้ โดยเฉพาะการผ่านความลำเค็ญในชีวิต จึงจะทำให้เข้าใจในความหมายของสัจธรรมแห่งชีวิตและยังผลให้เกิดความวิริยะในการบำเพ็ญ ออกฉุดช่วยผู้คนให้พ้นจากความทุกข์เข็ญ ให้ต่างตระหนักถึงความสำคัญของอริยภาพภายใน ศักดานุภาพภายนอก อันเป็นเอกธรรมแห่งการกลับคืนสู่เบื้องบน
     อนึ่ง วิธีการของท่านเหล่าเฉียนเหรินนั้นเป็นการเริ่มต้นทำจากรากฐาน ซึ่งเป็นวิธีการที่ทั้งถูกต้องแลเจิดจรัส นั่นเพราะฟ้าเป็นผู้ทรงปัญญาอย่างที่สุดเป็นผู้ทรงพระเมตตากรุณาอย่างยิ่งใหญ่ เป็นผู้ทรงถ่องแท้แจ้งชัดต่อทุกสิ่งอย่างยากมีผู้ใดเสมอเหมือน จึงมิไยต้องกล่าวถึงสุภาษิตโบราณที่กล่าวว่า"ตามฟ้าเกิด ขัดฟ้าม้วย" อีกแต่อย่างใดเลย
     ทุก ๆ คนมุ่งแต่ไขว่คว้าอยู่ในความสุข ความสมใจ โดยหาได้รู้ซึ่งสัจธรรมข้อนี้เลย ไม่ว่า ดั่งใจ ดั้งใจ คนต่างมีใจ เราก็มีใจ สอดคล้องใจเขา หาใช่ใจเรา สอดคล้องใจเรา หาใช่ใจเขา ใจเขาใจเรา หาใช่ใจฟ้า สอดคล้องใจฟ้า แน่นอน สมหวังดั่งใจ
     ทุกคนไม่เพียงแต่ไม่เข้าใจ หากยังไปผูกมัดตัวเองอย่างแน่นหนา จนที่สุดก็มีแต่กลวงโหว่ไร้แก่นสาร ลุ่มหลง มอมเมาจนต้องผูกตนติดอยู่กับกับดับของตนไปในที่สุด แต่สำหรับท่านเหล่าเฉียนเหรินนั้น ท่านเป็นธรรมธาดาที่ผสานเป็นหนึ่งเดียวกับเผ่นฟ้า ท่านได้ประจักษ์ถึงศาสตร์แท้เพียงหนึ่งเดียวในโลกนี้ดีว่า โดยแท้แล้วก็คือการผสานกลมกลืนเป็นหนึ่งเดียวระหว่างคนกับฟ้า ซึ่งเป็นวรปัญญาที่สูงสุดในสากลจักรวาล